Sezon 1 - Część 23 - Wymagaj od siebie dwa razy więcej niż od innych

SZYMON IGNASZAK

Magda wyszła wraz z małą Polą do fundacji. Dziewczynka lubiła tam chodzić, bo zazwyczaj przychodziły tam kobiety z dziećmi, poza tym była tam mini bawialnia, czyli dmuchany basen z piłkami, dwie plastikowe zjeżdżalnie i kilka huśtawek działających na zasadzie dźwigni, czy też fotela bujanego. Leona takie coś nudziło, dlatego zwykle zostawał ze mną w domu, szliśmy wtedy na boisko, albo na ściankę wspinaczkową, czasami też na sale treningową, gdzie pięściarstwo i inne sztuki walki wykładał dzieciom i młodzieży Hubert wraz z Maksymem. Piotrkowi zdarzało się do nich dołączać, ale nie było w tym niczego dziwnego, bo ja też od czasu do czasu lubiłem się wyżyć na ringu. A Leoś? Chyba po prostu chciałem, by w przyszłości był facetem i umiał stanąć w obronie swojej własności, a nie nieładnie ujmując męską pizdą, która nie umie zawalczyć o swoje. Walka o swoje jednak nie polegała tylko na złożeniu pięści i umiejętnym wyprowadzeniu ciosu. Trzeba było pracy, serca, ambicji, odpowiedniego podejścia. Nie chciałem po prostu by mój syn był biernym obserwatorem swojego życia i czekał na mannę z nieba jak niektórzy. Nie chciałem też by wyrósł na tchórza, by się zawsze poddawał, zanim spróbuje, ale z drugiej strony wolałem, by umiał mierzyć siły na zamiary i nie porywał się z motyką na słońce. Wiedziałem, że Leon ma dobry start, bo było nas stać na jego edukacje, na to by w wieku dziecięcym nie martwił się przyziemnymi sprawami, takimi, czy będzie czym chleb posmarować, ale nie zamierzałem wszystkim obdarowywać go z automatu. Wiedziałem, że jeśli zechce studiować, to mu pomogę, ale nie wyobrażałem sobie by dorosły, choć młody chłopak, sam na siebie i swoje kaprysy nie zarobił. To tak jak z Tomkiem. Chciałem mu pomóc na start, był moim bratem, mógł przyjąć ode mnie mieszkanie i pieniądze na wyposażenie go, ale nigdy nie zamierzałem fundować mu rozrywek i żywić dorosłych ludzi.

Człowiek, to istota, która ma dwie ręce i dwie nogi, o ile nie spotkało jej w życiu jakieś nieszczęście. Większość więc ludzi potrafi samemu na siebie zarobić, samemu się ubrać, oprać i wyżywić. Dlaczego więc tylu z nich tego nie robi? Z wygody, albo z lenistwa, albo z przyzwyczajenia. Magda uważała, że ludziom trzeba pomagać, współczuła bezdomnym i bezrobotnym, a ja nie! Mnie nie przekonywał taki argument, że nie ma pracy. Skoro gimnazjalista może iść w wakacje do ogrodnika, by kupić sobie lepsze buty, gdy rodziców na to nie stać, to dlaczego dorosły mężczyzna i kobieta, którzy założyli rodziny, nie potrafili utrzymać własnych dzieci i opłacić własnych rachunków, tylko obciążali tym kieszenie podatników? Nikt nigdy nie odpowiedział mi na to pytanie, w taki sposób, by przekonać mnie do swoich racji. Dlatego uznałem, że winą jest dawanie ludziom ryby, zamiast wypożyczenie wędki, by sami sobie ich nałowili. Uznałem też, że lenistwo i nieróbstwo jest w dużej mierze pokoleniowe, albo dotyka dzieci tych nowobogackich, którzy od razu chcieliby zarabiać tyle co tatuś albo mamusia. Dla tych drugich jednak w końcu znajdzie się zatrudnienie u rodziny, albo to właśnie rodzina będzie ich w dużej mierze utrzymywała do trzydziestki, czyli do czasów zakończenia edukacji i wybawienia się za cudze. Wracając do tych pierwszych, to czemu tacy byli albo dlaczego się tacy stali? Wynieśli to z domu. Mamusie które nie sprzątały, albo mamusie które sprzątały za dzieci i męża, który nic nie robił. Brak kasy na odmalowanie mieszkania, ale wystarczająca ich ilość na papierosy. Żebranie o odzież ze zbiórek, ale gardzenie darmowymi obiadami.

Może byłem w swoich poglądach za surowy, ale nie pojmowałem jak samotne matki, bez pracy, kasy i domu mogły wydawać zasiłki i alimenty na fajki. A wydawały. Ilekroć przejeżdżałem tamtędy, albo odbierałem stamtąd żonę, to widziałem. Widziałem i miałem ochotę wysiąść, powiedzieć takiej do słuchu i zgasić takiego peta na niej, by miała nauczkę. Co prawda ochota to jedno, a możliwości to drugie. Ochotę to zrobić miałem, a zrobić, bym nie zrobił, bo bym nie potrafił. Jednak w takich domach powinny panować jakieś ściśle określone zasady i zakazy, i jednym z nich właśnie powinien być nakaz wydawania pieniędzy na najpotrzebniejsze, niezbędne rzeczy, pomoc w opiece nad dziećmi, ale pod warunkiem szukania zatrudnienia. Z resztą, takie przypadki tyczyły się nie tylko kobiet, tylko dla kobiet zawsze miałem więcej serca i takim bym dał jeszcze szansę na poprawę, zmianę i zadbanie o przyszłość swoją i swoich dzieci. Natomiast panów, co tylko robią dzieci, nie płacą alimentów, a potem pracują w szarej strefie by uniknąć komorników, ciągle nic tym dzieciom od siebie nie dając, po prostu uciąłbym jaja i taka kastracja powinna być w naszym kraju wykonywana publicznie, ku przestrodze innych.

W tym całym galimatiasie utrzymanków z naszych podatków, nie pojmowałem też jak można się nie wstydzić. Jasne, każdemu może powinąć się noga, ale każdy też powinien chcieć się podnieść i na własnych nogach stanąć. Tymczasem ja widziałem ludzi, którym tak było wygodniej i zawsze znaleźli wymówkę, by nie pójść do pracy, bo i po co skoro państwo dawało. Był taki jeden, mąż Magdy koleżanki. Moja żona namówiła mnie bym znalazł mu zatrudnienie, takie z umową o pracę, by go komornik z całej pensji nie okradał. Znalazłem u jednego z przyjaciół. Miał umowę, na niej niską pensję, premie do ręki za nadgodziny, tak na czarno, by uniknąć potrąceń, co i jemu i mojemu koledze było na rękę, ale co z tego wynikło? Facet popracował dwa tygodnie i nabawił się anginy, i oczywiście obolałe gardziełko nie pozwalało na kontynuowanie pracy. Gdybym ja pracował, tylko wtedy gdy czuję się dobrze, nie jestem zdenerwowany i jestem wyspany, to we własnej pracy pojawiałbym się raz na trzy lata. Byłem zdania, że czasami po prostu trzeba zacisnąć zęby i iść do roboty nawet z temperaturą, a potem w wolny dzień odchorować. Oczywiście nie chodziło o to by się czołgać do pracy, gdy się jest ledwie dychającym, ale angina, to nie zapalenie płuc.

Ja jako dziecko, nawet gdy od lekarza dostawałem zwolnienie ze szkoły, to nie miałem możliwości się lenić. Z początku było wykorzystywanie tego, by zbierać butelki i łapać się jakiś dodatkowych fuch, bo matka piła i brakowało wszystkiego, a potem? Potem, gdy już był Wojciech, to nigdy nie pozwoliłby mi na leżenie w łóżku z lekko podwyższoną temperaturą. Uznawał, że skoro jestem w stanie siedzieć przed telewizorem, to jestem też w stanie siedzieć przed tablicą, w klasie. Czy byłem za to na niego zły? Wtedy, gdy szykowałem się na maraton filmów na VHS pewnie tak, ale z czasem stałem się mu za to wdzięczny, bo przynajmniej wyrosłem na człowieka, który potrafi sam utrzymać swoją rodzinę, a nie wyciąga złożone ręce po daninę. Poza tym ojciec nauczył nas pracy i to nie tylko bycia prezesami i podpisywania umów, bo nigdy się od tego nie zaczyna, a przynajmniej nie powinno się od tego rozpoczynać swojej kariery. Zresztą co ja mówię o karierze, skoro tu nawet nie rozchodziło się o pracę zarobkową? Chodziło po prostu o to by się komuś chciało chcieć i nic więcej. Dlatego ja nie wyobrażałem sobie, mając choćby trzy dni w miesiącu wolne, by nie pomóc Magdzie w domu i nie wyobrażałem sobie nie wpoić dzieciom takich samych chęci.

– Leoś! – krzyknąłem. – Dość zabawy, znaczy pobawimy się inaczej! – dodałem, słysząc już jak mały leci po schodach.

– Jus, już! Ubierałem się – zakomunikował.

Faktycznie się ubierał, na co wskazywał fakt gołej klatki piersiowej i koszulki w dłoni. Granatowe spodnie dresowe miał jednak już na sobie. Założył nawet skarpetki. Klapków jednak jak nie miał, tak nie miał. Ciekawe czy gdybym mu kupił tenisówki do chodzenia po domu, to by w nich chodził? Tenisówki przecież lubił, takie kolorowe najbardziej. Czasami odnosiłem wrażenie, że je kolekcjonuje, bo gdy tylko wchodziliśmy do galerii czy obuwniczego, to padało pytanie:

– Dostanę nowe trampki?

Rozbawiał nas tym. Ja nawet na głos uznawałem, że zamiłowanie do butów, odziedziczył po Magdzie, bo nie było takiego wyjścia do sklepu, by ona nie wyszła z niego choćby z jedną parą.

– Co będziemy robili? – dopytywał blondynek męcząc się z ubraniem, bo nie mógł połapać się w rękawach, z których jeden ciągle był na lewą stronę.

W sumie mogłem mu pomóc, mnie założenie mu bluzki, zajęłoby kilka sekund, ale po co miałem to robić? Był duży, umiał sobie poradzić sam, poza tym jeśli się nie pomęczy i nie po spróbuje, to nigdy się niczego nie nauczy.

– Zrobimy mamie niespodziankę i ty odkurzysz, a ja w tym czasie umyje okna. Poza tym babci też będzie miło, gdy wróci do czystego domku.

– A będziemy też kosili trawę i podlewali kwiatki?! – dopytywał ucieszony.

Leon nie pozostawiał wątpliwości, że chciał mnie wmanewrować w odkurzanie, mycie okien i ścieranie kurzy w domu, a sam zająłby się najchętniej tylko ogrodem. Czasami aż się bałem, że w przyszłości zostanie jakimś leśniczym, albo przyrodnikiem, ale z drugiej strony, żadna praca, nawet ta fizyczna nie hańbi. Wolałbym mieć w przyszłości w domu szczęśliwego drwala, niż nieszczęśliwego pana mecenasa.

– Do ogrodu też pójdziemy. Posadzimy mamie kwiatki. Nakupowała ich i stoją biedaki w garażu.

– Suchną? – dopytywał zaciekawiony, gdy w końcu udało mu się uporać z białą koszulką na długi rękaw.

– Więdną – poprawiłem.

– Czyli suchną! – postawił na swoim, nawet przy tym tupnął nogą, a potem pobiegł do lodówki, po pitny jogurt. – Nie można pracować na głodnego – stwierdził.

– Już jesteś głodny? – zdziwiłem się. – Przed chwilą jadłeś śniadanie.

– Ja rosnę!

No cóż, byłem gotowy, a właściwie to zmuszony zaakceptować taki argument. Poza tym Leon z wąsami pod nosem, takimi od jogurty wyglądał zabawnie i uroczo zarazem.

Co prawda to ja miałem myć okna, a Leon miał odkurzać, ale małemu bardzo spodobała się ściągarka na długim, wysuwanym kiju. Musiałem się więc z nim zamienić i męczyć się z tym nieszczęsnym odkurzaczem, który robił mi na złość. Ja wiem, że to może wydawać się śmieszne, ale złośliwość rzeczy martwych naprawdę istniała. Odnosiłem wrażenie, że nasz odkurzacz nie zbiera paprochów, ale za to wciąga zawsze to co nie powinien. Przykładowo tego dnia, o mało co, a porwałby mi kabelek USB od aparatu.

W pracach domowych, właściwie to gdy już byliśmy przy ich końcu, bo pozostał nam tylko salon i zmycie podłóg w przedpokoju, przeszkodził nam Hubert Peterwas. Leon od razu stanął przez mężczyzną w garniturze i z teczką z informacją:

– Mojego pokoju z Szymonem, znaczy się z tatą nie sprzątamy, bo jest też Poli, a teraz już za niedługo będzie tylko Poli, a ja będę miał swój, więc się przy przenoszeniu moich cennych rzeczy, a zostawianiu jej mniej cennych pobrudzi jeszcze i nabałagani, wiesz wujek?

– Wiem, kataryniarzu – odpowiedział oschle, czyli jak zwykle. – Może tak najpierw jakieś dzień dobry? – zapytał wchodząc głębiej.

– Dobry, wujku! – krzyknął zadowolony Leoś i pobiegł do przodu, skręcił do kuchni i wrócił z kolejnym pitnym, butelkowym jogurtem.

– Czym wy go faszerujecie? Chciałbym mieć jego energie. – Westchnął i opadł na fotel. Przeciągnął się jakby go coś bolało, a dopiero potem, patrząc na mnie kilkakrotnie zamrugał. – Ty z mopem? Świat się, cholera, kończy. Czyżby żona cię opuściła?

– Nigdy nie lubiłem twojego poczucia humoru. – Odstawiłem mopa do wiaderka i usiadłem na kanapie. Zaproponowałem nawet drinka.

– Wody, wody, gazowanej, zimnej, w szklanej butelce.

– Bar jest na końcu ulicy – syknąłem. – Leon! Przynieś wujkowi butelkę mineralnej z kuchni.

– Jasne, ale jak zmienię spodnie.

– Po co?

– Bo mam mokre – odparł i stanął przede mną w dosłownie ociekających wodą dresach.

– Czemu? – zapytałem cicho, dotykając jego nogawki, a Peterwas właśnie teraz wygłaszał swoje mądrości, o tym jak to on bardzo nielubi dzieci i dlaczego ich tak nie lubi. Oczywiście jednym z powodów było sikanie w majtki i mokre ubrania, oraz więcej prania, co od razu zwiększało koszty prądu, wody, proszku do prania, płynu do płukania, oraz skracało żywotność pralki.

– Nie sikam w majtki! – krzyknął Leon i wytknął mojemu przyjacielowi język.

– Nie rób tak – zwróciłem mu uwagę.

– To niech na mnie nie wymyśla. Ja tylko wodę odkręciłem, a tam było źle ustawione i się tak mocno lujło!

– Jaką wodę? Gdzieś ty w ogóle był?

– No w kuchni, po jogurcik! I chciałem umyć buzie.

– W kuchni? Nie masz łazienki?

Wzruszył ramionami i stwierdził, że woda przecież płynie taka sama i w kuchni i w łazience, a do zlewozmywaka było bliżej niż do umywalki.

– Ty zakręciłeś tę wodę?! – zapytałem szybko i nie czekając na odpowiedź wstałem i pognałem do jadalni, gdzie spodziewałem się zastać powódź, ale nic takiego nie było. Za to na podłodze leżały dwa ręczniki.

– Nawet już wytarłem – stwierdził niezwykle poważnie jak na pięciolatka i oparł się o futrynę. – Z tego to luchło! – krzyknął uśmiechnięty i pokazał mu słuchawkę, która była podłączona do baterii kranu i służyła do opłukiwania naczyń.

Odstawiłem słuchawkę na miejsce i przestawiłem wajchę w kranie, tak by woda leciała tak jak powinna, a nie tryskała na wszystkie strony. Leon pobiegł w tym czasie zmienić spodnie, a ja podałem Hubertowi butelkową wodę.

– Mam tylko w plastikowej – wyjaśniłem.

– Przeżyję. – Sam wychylił się do barku, na którym stały szklanki do whisky. Spojrzał na mnie pytająco, ale pokręciłem głową, więc nalał tylko sobie. – Zamieniasz się w kurę domową, widzę? Pranko, sprzątanko i niańczenie dzieci. Gdzie Magda?

– W fundacji.

– Nie może ona takich rzeczy robić?

– Ja też tu mieszkam, a nie tylko ona. Poza tym wiesz... – Oparłem się wygodnie i rozłożyłem ręce na oparciu kanapy. – Ona też pracuje.

– Jest kobietą, która cię wykorzystuje i nawet nie sprząta.

– Wypraszam sobie. Wiem, że jesteś uprzedzony, bo trafiałeś na młode siksy, które całe dnie oglądały seriale i malowały pazurki, albo wydawały twoje pieniądze na zakupy. Ja bym na takie coś w życiu nie pozwolił.

– A Magda tak nie robi?

– Nie – odpowiedziałem pewnie i szczerze. – Nie związałbym się z kobietą, która nic nie robi, bo bym ją lał za każdy brudny talerz. Nie umiałbym zrozumieć, jak można siedzieć w domu i nie posprzątać. Magda jednak nie siedzi w domu, zawsze pracowała, zależało jej na tym by miała swoje pieniądze, jakiekolwiek, choćby najmniejsze. Nie liczyła na mnie i nie wyciągała dłoni ze słowem daj mi.

– Ale teraz to robi.

– Jestem jej mężem, Hubert i nie widzę nic złego w tym, że dałem zaradnej, pracowitej i dbającej o dom oraz dzieci żonie samochód na dzień kobiet, skoro było mnie na taki prezent stać. Dałem go, bo chciałem, a nie dlatego, że zawołała. Z resztą nie wołała. Mówiła, że odłoży i kupi sobie używany. Nie widzę też nic złego w tym, że czasami odpalę jej jakąś biżuterię, czy kieckę.

– Czasami?

– Stać mnie na to, gdyby nie było, to myślę, że by zrozumiała i nie miała pretensji. Zresztą, Magda jeśli już coś na mnie woła, ale tak woła, woła, to są to drobiazgi, gdy prosi bym skoczył na stację, czy do sklepu za rogiem.

– Złota kobieta.

– Może po prostu miałem szczęście, że na nią trafiłem, ale nie jest ideałem, ja też nie jestem. Ideałów nie ma Hubert. Zawsze będziesz sam, jeśli będziesz uważał, że kobieta ma tobie sprzątać, cię opierać i jeszcze sama na siebie zarabiać. Nie możesz oczekiwać brania, gdy nie dajesz nic w zamian.

– Złota rada?

– Złotą jest to byś wymagał od siebie dwa razy więcej niż od innych. Sprawdza się.

– Twoja żona tak od siebie wymagała, że aż jej dzieci zabrali.

– Miała doła, każdy może się potknąć i popełnić błąd. Czasami przez drobiazg płaci się całym życiem. Magda nigdy tego nie zapomni, zawsze będzie pamiętać i straconych miesięcy z własnymi dziećmi nie odzyska. Czasami komuś wystarczy pokazać jak można żyć i ten ktoś sam wyciągnie wnioski, i dokona właściwego wyboru. Zaznaczam iż właściwy, to niekoniecznie taki, z którym ty się będziesz zgadzał.

Peterwas mlasną i zaczął ponownie głosić swoje tezy na temat tego, że Lena poleciała na pieniądze. Uciąłem to kilkoma zdaniami:

– Nawet jeśli to co w tym złego, że wymagała od męża by zarobił na dom i dzieci.

– Nie twoje dzieci – wypomniał.

– Dałem im nazwisko, Hubert. Są moje, wedle prawa i wedle sumienia, serca też. Dla mnie to normalne, że mężczyzna powinien utrzymywać żonę i dzieci, na takim poziomie na jaki go oczywiście stać. Są sytuacje, gdy żona musi się dołożyć, bo inaczej nie daliby rady, ale jednak to on powinien wziąć na klatę obowiązek wykarmienia najbliższych i opłacenia rachunków.

– Myślę bardziej nowocześnie.

– Nieprawda! – warknąłem rozbawiony. – Po prostu jesteś skąpy i jak masz coś jakieś pięknej kupić, to się pięć razy obejrzysz nim zapłacisz, w nadziei, że być może ktoś cię w tym wyręczy. Zrozum, że kobieta nie będzie patrzyła na twoje piękne oczy, sypiała z tobą, robiła ci laski, gotowała i robiła inne rzeczy, tak całkiem za free, gdy ty nie oddasz jej nic w zamian.

– Mógłbym jej trzasnąć minetkę.

– To jedna czynność, za kilkanaście jej czynności. Nie zgadza się równanie, wiesz?

– Co to minetka?! – krzyknął Leon skaczący na oparcie kanapy, na której siedziałem. Przeszedł przez nie i klapnął obok mnie.

– Wujek się przejęzyczył, o Minutkę mu chodziło, taką herbatę.

– Aaa, to szkoda, bo już myślałem, że znam nowe słowo. – Posmutniał, a ja się zaśmiałem. Dzieci w chwilach takiej niewiedzy naprawdę bywały rozkoszne, takie... przepełnione na wskroś niewinnością zmieszaną z naiwnością.

– Wracając do Magdy, to ona zawsze pracowała, przynajmniej od momentu jak ze mną była. Jeśli nie myła okien u jakiś starszych ludzi, to siedziała na kasie, jeśli nie na kasie, to jako kelnerka w barze, czy na przyjęciach typu weselnych, jeśli nie kelnerka, to robiła zapiekanki w budce. Robiła coś, Hubert i robi nadal. Ponad to gotowała, sprzątała, zajmowała się dziećmi, a kilka razy nawet umyła mi samochód. Dodam też, że studiuje, więc nie rób z niej... – zatkałem Leonowi uszy – dziwki, która szukała sponsora, bo tak nie jest i nigdy nie było. Ma na to za dużo godności – dodałem, a Leon otrząsnął się z mojego dotyku.

– Możecie kląć przy mnie – stwierdził. – Mama zawsze przy mnie klnie, tylko mówi, że to słowa dorosłych i mnie, jeszcze dziecku nie wolno ich powtarzać, ale ja myślę, że trochę już mogę, bo już jestem duży, taki prawie dorosły, bo większy, mądrzejszy i wyższy niż Pola, i silniejszy od niej też jestem i bym chciał pizze na obiad.

Hubert otworzył szeroko oczy i zapytał:

– Boże, on zawsze tak?

– Nie, czasami mu się tylko załącza taka gadka, ale to... teraz to był przedsmak. Czasami z jego jednego monologu, mógłbyś drugą biblię stworzyć, przynajmniej obszernością.

– Straszne. Nie wytrzymałbym z takim gadatliwym dzieckiem – skomentował. – Córkę mi przypomina. Dobrze, że się wyprowadziłem od jej matki, gdy jeszcze mogłem, bo by mnie dziewczynka zagadała na śmierć. – Wstał z zamiarem wyjścia, ale wcześniej wyjął z teczki kilka dokumentów. – Musisz je dziś zaksięgować, tak więc... do roboty, sprzątaczu.

Bycie sprzątaczem, a przynajmniej określenie mnie takim mianem wcale nie ubodło, bo niby czemu? Sprzątanie kojarzyło mi się z czystością, czystość z czymś dobrym. Tak więc dlaczego bycie osobą umiejącą wokół siebie zadbać o porządek miałoby być obelgą? Dla takich ludzi jak Hubert, było. On miał od zawsze pieniądze. Pochodził z bogatej, wykształconej rodziny, która gardziła biednymi, a nawet przeciętnymi.

Wychyliłem się by przejrzeć dokumenty. Leon w tym czasie uznał, że on już może umyć ten korytarz, by mamie było przyjemnie, że nie musi już sprzątać po pracy, a babcia by nie marudziła, że jak jej nie ma, to wszędzie jest syf. Na te słowa Leona poczułem się jakiś słabszy. Znałem Gabi już na tyle, by wiedzieć, że nieważne co Magda zrobi, to ta i tak jej nie doceni. Dla niej zawsze było za mało. Nie wiedziałem tylko, że dzieci zdają sobie sprawę z takiego podejścia babci do ich matki. Coraz częściej łapałem się na myśli, by się teściowej pozbyć z mojego domu. Lubiłem ją, szanowałem, dla mnie zawsze była miła, dziećmi też zajmowała się bez zarzutu, ale Pola w przedszkolu mogła zostawać do osiemnastej, a Leon był już na tyle duży, by móc zostać samemu w domu. Ja albo Magda moglibyśmy go odbierać, czasami też można byłoby kogoś po niego wysłać. Odstawić go do domu, nakazać odrobić lekcje, posprzątać swój pokój i zezwolić na grę na konsoli oraz inną zabawę. Poza tym miał komórkę, jakby się coś działo to by zadzwonił, więc nie widziałem nic złego, w tym by w tygodniu, gdy nie ma dodatkowych zajęć był sam te dwie czy trzy godzinki. Być może na te czasy, to było dziwne, ale za moich pięciolatki często zostawały same, nawet na noce, biegały samodzielnie po podwórku i jeździły samochodami, gdy miały dalej do przedszkola albo zerówki i nikt tego nie podciągał pod zaniedbywanie. Teraz nad dziećmi za bardzo rozciągano taki klosz, wyręczało ich we wszystkim, niczego nie wymagano, dlatego dzieci były zupełnie niesamodzielne i jak na mój gust większość była zwyczajnie głupia, ale nie ze swojej winy, a z winy rodzicieli. Ja byłem przeciwny takiemu cackaniu się i nie znosiłem dzieci miunczących, takich płaczliwych i robiących problemy z byle powodu. Być może dlatego często irytowało mnie zachowanie Poli, która płakała nawet z tego powodu, że na jej rysunek wylała jej się herbatka. Potrafiła nad takim czymś się użalać niekiedy pół dnia, a Magda ją tuliła, pocieszała i suszyła tę kartkę z dziecięcymi bazgrołami jak nie suszarką, to żelazkiem. Ja bym takie dziecko zostawił samo sobie, wypłakałoby się raz, drugi, trzeci, a za czwartym może już tak mocno nie histeryzowało. Moim zdaniem najgorzej było zwracać na takie płaczliwe dzieciątko uwagę, bo gdy czuło się w centrum zainteresowania, tym mocniej histeryzowało i płakało, nie chcąc tego zainteresowania utracić.

Postanowiłem przebrać się w jakiś standardowy zestaw, czyli w dżinsy i koszulę. Zastanawiałem się, czy będę miał jakąś wyjętą z suszarki i wyprasowaną. Zdziwiłem się, gdy niemal wszystkie z moich koszul znajdowały się w garderobie i wisiały na wieszakach, ułożone równo w rzędzie.

– Mama zrobiła pranie i prasowała – oznajmił Leoś stając obok mnie. – Też mam się przebrać? Jedziemy gdzieś?

– Do księgowej.

– W niedzielę? – zdziwił się. – Biedna pani. Nawet dzieci do szkoły w niedziele nie chodzą, bo nie muszą. Nawet chyba szkoła jest w niedzielę niecynna.

– Nieczynna – poprawiłem go.

– Zamknięta jest, chyba.

– No chyba tak – poparłem, zadowolony z tego, że gdy nie umie wypowiedzieć jakiegoś słowa, to przynajmniej jest na tyle inteligentny jak na swój wiek, że potrafi znaleźć jego synonim. – Możesz zmienić te bluzkę, bo jest brudna. Spodnie też zmień na jakieś lepsze, dobra?

– A pojedziemy na ściankę? – Wytrzeszczył oczy i zrobił minę pełną nadziei.

– Postaram się, ale weź jakąś konsolę byś się nie nudził, gdy ja będę zmuszony pracować.

– Oki, wezmę, ale pojedźmy na ściankę. Tak jak kiedyś w nocy.

– To nie była noc, tylko byłą zima, a zimą się szybciej robi ciemno. Pojedziemy, tylko zadzwonię do mamy, że się spóźnię, i gdzieś z nią później pojadę, dobra? – zapytałem zdejmując czarną koszulę i zamieniając ją na białą.

Leoś przytaknął głową, a ja by nie zapomnieć o obietnicy, wziąłem do plecaka linki i ubranie na zmianę. Krzyknąłem za chłopcem by też zabrał jakieś dresy i koszulkę i oczywiście buty do wspinaczki. Potem wybrałem numer Magdy, która odebrała po tym jak Iwona Węgrowicz, ustawiona w jej graniu na czekanie, zapodała mi drugi raz refren piosenki o tytule Cztery lata.

– Coś się stało? – zapytała.

– Nie. Skąd w ogóle taki pomysł? Wszystko w najlepszym, tylko... Muszę zabrać Leona do pracy, a potem obiecałem mu wspinaczkę, na którą nie wiem jeszcze o której się dostaniemy, tak więc...

– Mam pojechać sama do Oliwki? – wyprzedziła czas. Słychać było rozdrażnienie w jej głosie, a więc miałem pewność, że była zalatana i nie miała czasu na to by ze mną dyskutować.

– Nie, nie jedź sama. Po prostu pojedziemy nieco później. Uprzedź ją tylko telefonicznie, że tak po dwudziestej, czy dwudziestej pierwszej będziemy.

W wyobraźni już widziałem jak przerzuca oczyma.

– Mogę pojechać sama, nie musisz...

– Magda! – warknąłem. – Ty słyszysz co ja do ciebie mówię? Masz nigdzie sama nie jechać. Poza tym poruszasz się taksówkami, bo Maksym ci jeszcze samochodu nie oddał. Więc tym bardziej masz na mnie czekać, albo w fundacji, albo w domu.

– Zobaczę.

– Magdalena! Powiedziałem już coś i nie każ mi się powtarzać. Obiecałem, że z tobą pojadę, to pojadę, tylko że się spóźnię, o czym cię uprzedzam.

– Okay. Coś jeszcze, bo muszę przyjąć jakieś dary i nie wiem, gdzie to podpisać?

Zaśmiałem się.

– Nic więcej, tylko masz sama nie jechać.

– Słyszałam.

– I nie pojedziesz?

– Nie, nie pojadę. Zaczekam na ciebie – warknęła niezadowolona. – Jakby ci Leon przeszkadzał, to możesz go do mnie przywieź, albo Piotrkowi podrzuć.

– Nie będę go nigdzie podrzucał. To mądry chłopak, nie będzie mi przeszkadzał. Damy sobie radę. Potem go zostawię w domu, odbiorę jeszcze Polę od ciebie i ją też zostawię z twoją mamą, a potem coś jeszcze ogarnę w galerii, i pojedziemy razem do tej Oliwki. Może nawet jakiś stary komputer do tego czasu mój informatyk wyczyści i zmieni oprogramowanie, i dam jej dzieciakom. Z resztą to nie stary komputer, ma rok ledwie, tylko mi z telefonii dali nowe, gdy przedłużałem umowę.

– A mi też coś dali?

– A tobie dlaczego?

– Jako żonie.

– Niestety nie, nie. Tylko dali do firmy.

– Sknerusy. Telefon mi się psuje. Ciągle charczy i nieraz sam się wyłącza.

– To sobie na wypłatę kupisz nowy – podpowiedziałem, właściwie to zadecydowałem, bo nie wyobrażałem sobie jak kobieta, żona i matka dwójki dzieci może mieć psującą się komórkę, która w ważnej sytuacji może się wyłączyć i sprawić, że nie będzie z nią żadnego kontaktu, a nikt z bliskich osób, może nie posiadać akurat wiedzy o tym, gdzie ona obecnie się znajduje, by była możliwość po nią podjechać.

Pożegnaliśmy się jeszcze, Magda się rozłączyła, a ja zabrałem Leona najpierw do księgowej, potem na strzelnice, bo tam musiałem coś odebrać, następnie do galerii, potem na ściankę, a potem do domu, gdzie ja wziąłem szybki prysznic i pojechałem do fundacji, której współwłaścicielką była moja żona. Nie pojechałem tam jeszcze po Magdę, a jedynie po córkę, którą także miałem zamiar dostarczyć do domu, gdzie już była moja teściowa i razem z Leonem piekła ciasteczka, bo gdy wychodziłem to właśnie tym się zajmowali, domyślałem się, że pewnie jeszcze nie skończyli.

Dziewczynka na samą wzmiankę o ciasteczkach się ucieszyła i wykrzykiwała:

– Hula, hura, hulla!

– Strasznie niewyraźnie mówi – skomentowałem, opierając się o ladę recepcji, choć nie wiem czy można to było nazwać recepcją.

– Wiem – warknęła Magda, krzywiąc się przy tym i przeglądając jakieś dokumenty. Właściwie to chyba czegoś szukała. – Zapisałam już ją do logopedy, ale ja się nie wyrobię by tam z nią iść. Mam wtedy zajęcia.

– Kiedy to?

– Nie martw się. Piotr z nią pojedzie, już gadałam z nim o tym. Ty też wtedy nie możesz. Masz zawody na strzelnicy – przypomniała.

– Mam zawody?

– Szymon, czerwiec się zbliża!

– No tak. – Faktycznie miała racje, tylko gdzieś mi umknął fakt, że czas tak mocno gna do przodu, spieszy się i na nikogo nie czeka.

– Przepraszam cię bardzo jeśli jestem niemiła, ale będziesz tak stał, czy weźmiesz to dziecko do domu, by możliwie jak najszybciej po mnie wrócić i bym tutaj nie kwitła do północy w oczekiwaniu na ciebie?!

– Przepraszam. Już wychodzę, proszę pani. Po co te nerwy? – zapytałem, wychylając się mocniej by móc chwycić ją za obydwa ramiona i skraść pocałunek. – Jeszcze muszę do galerii wjechać. Dostawę odebrać.

– Dzieła sztuki przywożą ci w niedzielę w nocy? – dziwiła się, oczywiście nie kryjąc swoich pretensji.

– Jest wieczór, a nie noc, i nie dzieła sztuki, a stolarz krzesła. – Odbiorę, nie będę ich dzisiaj nawet ustawiał, tylko szybko po ciebie wrócę.

– Okay, czekam. Ile to zajmie?

– Z godzinkę może – odpowiedziałem, czując jak Pola szarpie mnie za nogawkę spodni.

– Ja jus ce do ciastek – mówiła cichutko. – Tato, słysys? Ja jus ce do ciastek.

– Zaraz! – warknąłem.

– Szymon – Magda wypowiedziała moje imię, co jednocześnie było zwróceniem uwagi.

– Nic jej nie będzie jak trochę poczeka.

– To moja krew, ja też nie lubię czekać. Jedź już, to szybciej wrócisz!

– Własnie, do ciastek jus jećmy – poparła Magdę Pola.

– Kobiety – szepnąłem. – Z wami źle, bez was gorzej. Chodź tu niecierpliwa ty – poleciłem biorąc dziewczynkę na ręce. Posadziłem ją na blacie recepcji i jeszcze na moment wszedłem za ladę, by móc pocałunkiem pożegnać się z żoną.

Z żoną, która jak się okazało po tym, gdy już odebrałem zamówienie i powróciłem do fundacji, udała się już do domu. W domu natomiast usłyszałem od teściowej:

– Nie chciała cię kłopotać. Stwierdziła, że skoro posprzątałeś, to pewnie chcesz się wyspać, a więc sama tam gdzie musiała, pojechała, by szybciej wrócić.

– Aha – burknąłem i już miałem wystrzelić z domu niczym z procy, wpakować tyłek do samochodu, i pojechać po małżonkę, a po drodze wymierzyć jej sowitą karę za nieposłuszeństwo, gdy zorientowałem się, że mam przy spodniach stanowczo za ciężki pasek. Udałem się więc najpierw do garderoby, by go zamienić na inny, lżejszy i dopiero przeszedłem do dalszej części planu wieczoru, czyli do pojechania pod kamienice, w której Oliwia wraz z trójką dzieci wynajmowała kawalerkę od jednego z prywaciarzy.