Podsumowanie - Bohaterowie

OPOWIEM WAM HISTORIĘ

O BOHATERACH

SPOD SZARYCH GWIAZD

Ta Historia, którą chcę ci opowiedzieć

jest o zmaganiu się z przeciwnym wiatrem,

o szalonej walce z czasem i z przestrzenią,

o życiu zwanym przez głupców teatrem.

Najpierw z nicości pojawiasz się tutaj

w kanionach ulic, gotowy na wszystko.

Topór miasta jest lśniący i ostry,

jest niebezpieczny możesz umrzeć szybko.

Może kiedyś opowiem ci jak było,

dużo uśmiechów, dużo próżności.

Te ulice nie pozwolą byś był inny,

a ona była kwiatem pełnym po brzegi radości.

The Analogs – Historia

Postanowiłem napisać takie podsumowanie, gdyż choć opowieść przeze mnie pisana jest jednym ciągiem, a części są dopisywane, to jednak podzieliłem ją na pewne etapy. Etap przedstawienia głównych i główniejszych bohaterów, mamy (wy i ja) już za sobą. Zatytułowałem ten etap „Opowiem wam historie o bohaterach spod szarych gwiazd”, bo po pierwsze ten początek wprowadza w klimat, wprowadza w bohaterów, przedstawia ich różnorodne, graniczące, a czasami zupełnie odległe od siebie życie i realia, ale też nawiązuje do samego tytułu „Otchłań szarości”. Oczywiście nawiązuje kolorem i ten kolor ma was naprowadzać, moi kochani na to, że tu nie ma czarnych i białych pionków, ani żołnierzyków postawionych po dobrej i złej stronie. Ci ludzie są szarzy i otacza ich szara rzeczywistość, czasami wita ich bieda i ubóstwo zaszczanych bram, a innymi razy złoto i marmury salonów z prawdziwego zdarzenia, ale ciągle jest to ta sama, niezmienna, szarość codzienności.

Jeszcze raz pragnę was uprzedzić, albo raczej wam przypomnieć o tym, że opowiadanie dotyczy brutalnego świata – gangsterów, przemytników, prostytucji, przemocy domowej, porzuconych dzieci, nielegalnych walk, lewych faktur i wszystkiego co składa się na szary świat bohaterów. Czasami jest to wyjście do kina z dziewczyną i pójście na plac zabaw by pobawić się z dziećmi, a innymi razy kilka siarczystych policzków i wymuszony seks – dosadne porównanie, myślę, że bardzo obrazowe zestawienie kontrastów i teraz każdy rozumie co chce przez to powiedzieć.

Proszę jednak nie winić bohaterów za to, że nie zachowują się idealnie. Znaczy może inaczej – można ich winić, ale czy to od razu powód by ich nie lubić? Ilu ludzi, w realu, w waszym otoczeniu zachowuje się zawsze w taki sposób w jaki byście sobie tego życzyli? Nie ma takiej osoby, bo każdy popełnia błędy, każdy się myli i każdy czasami robi coś co nie podoba się komuś innemu. Myślę, że by polubić bohatera, jako bohatera, a nie jako człowieka, wcale nie trzeba się z nim zgadzać, bo wystarczy iż będzie on fascynujący i na tyle ciekawy, by nie zanudzać swoimi poczynaniami i wypowiedziami. Ja właśnie to starałem się tutaj stworzyć – ciekawy świat ciekawych ludzi, a nie dobry świat dobrych ludzi, ani też nie zły świat ludzi zawsze złych. Tu dobro i zło się przeplata, kolory jaskrawe i mgliste, pobladłe się splatają i mącą z sobą, tworząc szare postacie w ich szarej rzeczywistości.

Teraz może odpowiem na kilka pytań, bo tam padły w komentarzach, a ja nie miałem czasu na każdy z osobna odpowiedzieć, ani nie miałem pewności, czy ktoś takową odpowiedź przeczyta.

Otóż, nie nie jestem polonistą i nie studiowałem polonistyki, a to, że moi bohaterowie się poprawiają... tu jest zamierzony cel. Szymon to intelektualista, ale jak każdy popełnia błędy, więc i Magdzie, jako że jest inteligentna zdarza się go poprawić. U Anki to ma zupełnie inny objaw, bo ona lubi się z innych wyśmiewać i wywyższać nad innych, i stąd wynika to jej wytykanie innym błędów.

Inteligentne wstawki i potoczna mowa. Bohaterowie są różni i w różnych kręgach przyszło im się obracać, bo także z różnych środowisk pochodzą. Stąd wynikają między innymi prostackie, wulgarne odzywki, oraz czysto prawniczy czy później także medyczny bełkot.

Ja powiem tak – nie ze wszystkimi waszymi komentarzami się zgadzam i często mam inne zdanie niż wy, ale także wy między sobą często macie odmienne opinie. To jest piękne i nie chcę nikomu niczego zarzucać czy też narzucać, bo właśnie ta różnorodność składa się na owe piękno. Mamy różne przeżycia, różne wykształcenia, jesteśmy w różnym wieku i pochodzimy z różnych środowisk, stąd też wynikają nasze różne poglądy i spojrzenia w inny sposób na te same sytuacje. Ktoś mógł się nigdy nie spotkać z przemocą, a ktoś inny być świadkiem klepania dziecka po pupie średnio raz na kilka dni i wcale nie uważać tego za przemoc. Ktoś ma opinie, że jeśli mężczyzna uderzył raz, to uderzy po raz drugi, a ktoś inny dałby szansę i uwierzył, i wcale nie nazwał niektórych bijących damskimi bokserami. Ktoś inny uważa zdradę za coś co należy wybaczyć i dać szansę, a dla innych jest to przekreśleniem wszystkiego i okazaniem totalnego braku szacunku. Życie – tylko tyle i aż tyle. Żyjemy różnie, żyjemy inaczej, żyjemy odmiennie, więc też różnie, inaczej i odmiennie myślimy.

Mnie osobiście bardzo zdziwiło, gdy ktoś (nie pamiętam kto) nazwał Szymona nieobliczalnym i brutalnym. Zdradzę wam, że w moim zamyślę, Szymek jest jednak intelektualistą. Ja nie przeczę, że on Magdę uderzył i nie będę się rozwodził nad tym czy miał rację, gdy jej oddawał, czy też nie, ale...uderzył raz (ten cios był jeden), opanował się, był spokojny, cierpliwy, rozmawiał... Nim nie telepało, nie poszedł wychlać, nie lał gdzie popadnie, nie wydzierał się. Dlatego nie umiem pojąć jak ktoś mógł go określić mianem brutala i w dodatku kogoś nieobliczalnego, bo w moim zamyśle, to Marcin jest taką postacią, której nigdy nie wiadomo co może strzelić do łba, co odbić i jak on może na coś zareagować. To Marcin działa w takich afektach, taki nabuzowany, we wkurwieniu, a Szymon, on wyłącza emocje i co najwyżej wymierza karę, albo oddaje. Oczywiście nie namawiam nikogo do zmiany zdania, mam tylko nadzieję, że uda mi się różnice między tymi dwoma panami pokazać i postawić między Szymkiem a Cinem taką grubą krechę graniczną, która przez wszystkich będzie jeśli nie wyraźnie widoczna, to chociażby dostrzegana. Tak samo z paniami – chcę by Magda i Emi, choć obie z bogatych środowisk pochodzące i mające dobrze zarabiających mężów, były zupełnie inne.

Ktoś się też obawiał, że Marcin zwiąże się z Nejtą. Odpowiem tutaj, że i tak i nie. Oni będą związani nicią przyjaźni, będą z sobą sypiać, imprezować i się sobie nawzajem zwierzać, ale Marcin będzie oficjalnie z Anną. To Ania, a nie Natalia będzie dziewczyną Marcina, a po pewnym czasie jego narzeczoną i żoną, bo blog przewiduję, że będzie projektem długoletnim, więc i do małżeństwa panienki Kamińskiej z panem Andrzejakiem dojdziemy.

W opowiadaniu nie mogło zabraknąć dzieci i ja wiem, że możecie mieć wrażenie, że się od nich roi, ale ile tak naprawdę znacie małżeństw bezdzietnych? Niewiele, przynajmniej ja znam ich niewiele i tu takim małżeństwem jest Emilia i Jan, bo ich synek zmarł. Co do reszty, to panuje raczej łączenie:

– Lili, córka Roberta, ale nie córka Kaśki. Robert był wdowcem, nic więc dziwnego, że ożenił się z kobietą, która zaakceptowała jego córeczkę i była gotowa mu pomóc ją wychować.

– Pola i Leon, dzieci Magdy, ale nie dzieci Szymona, oraz Wiktorek, który jest synkiem Anki, ale nie jest synkiem Marcina – ten zabieg był mi potrzebny by były dwie takie rodziny, dwie młode kobiety z dziećmi, które związały się ze sporo starszymi od siebie mężczyznami. Każda z nich jest inną matką i każdy z panów jest zupełnie inny, więc i jego relacje z dziećmi partnerki są inne. Którego ojczyma ocenicie lepiej? Myślę, że to czas pokaże.

Tak naprawdę to główne pary są dwie – Anna i Marcin oraz Magdalena i Szymon. Ich wiele łączy, ale też wiele dzieli. Niby i jeden, i drugi miał ojczyma, i przyrodnie rodzeństwo, ale każdy z nich inaczej to wspomina. Każdy z nich też choć podobne, to jednak inne ma podejście do kobiet. Oni wbrew pozorom nawet mają podobny wygląd, bo oboje z lekkim zarostem i dbający o formę. Panie też są podobne – obydwie blondynki. Jednak narzeka, że ma za mało w cyckach, a druga, że ma za dużo w udach i dupie. Mimo podobieństw to jednak chcę by między nimi była wyraźnie zarysowana granica i bardzo proszę byście zwracali na to uwagę w komentarzach, i byście mi pisali co sądzicie i czy ową granice widzicie. Oczywiście nie chodzi mi o komentarze teraz, pod tym postem, a ogólnie, potem, tak zaś. Chcę was po prostu na to nieco uczulić.

Wracając jeszcze do dzieci. Niektórzy powiedzieli (napisali), że Leon jest całkiem normalny, i że to typowe, że chłopiec dokucza młodszej siostrze. Inni z was uznali, że dzieciak przesadza i należałby mu się opieprz, albo porządne lanie. Ja osobiście uważam, że dokuczanie w granicach rozsądku, jakieś tam przezywanie się, lekkie popychanie i szturchanie jest czymś normalnym u dzieci w takim wieku, ale to co Leon robi Poli, i jaką niechęć do niej żywi już normalnym nie jest. Oczywiście pan Ignaszak, to nawet tego co ja uważam za normę, za normę by nie uznawał, a z kolei Marcin, by się dzieciom nie wtrącał i namawiał Polę by bratu oddała i to dwa razy mocniej. – Taka różnica w wychowaniu i poglądach.

Wracając do przemocy domowej, to myślę, że sam trailer ewidentnie pokazuje o czym blog jest. Jeśli ktoś jeszcze trailera nie widział, to zachęcam, by się do niego cofnął i jednak poświęcił chwilkę (dosłownie kilka minutek) na obejrzenie. Myślę, że po kolejnej części, która już się u mnie pisze, to znienawidzicie Szymona do cna i psy będziecie na nim wieszać, ale niech i tak będzie, bo w końcu i Marcin będzie miał swoją chwilę chwały, by być na tapecie i byście to jemu miały (mieli? są jacyś panowie?) ochotę jaja odciąć. Takie jest życie – raz na górze, raz na dole, nigdy nie wiesz co cię czeka. Wy także nigdy nie możecie być pewni co was od danego bohatera spotka i jak on się zachowa, ani co go czeka, bo w końcu to ja zaplanowałem im wszystkim przyszłość ;-)

Pozdrawiam i dla tych, którzy nie widzieli jeszcze raz wklejam trailer: