Sezon 1 - Część 18 - Historia kocha powtórki

EMILA I JAN

Jan Kucharski był typowym pracoholikiem. Człowiekiem, który nawet po imprezie rodzinnej, zostawił matkę ze sprzątaniem, a z ojcem udał się do fabryki, by pokwitować odbiór dostawy. Nocne przyjazdy dostawczaków nie były tam niczym dziwnym, można by nawet rzec, że były na porządku dziennym, w końcu nie wszystko dało się przemielić, zapakować i wywieź w blasku dnia.

Teraz też panowie liczyli puszki, które nigdy nie powinny były trafić na paletę. Musieli dołożyć wszelkich starań by nie pomylić ich z innymi.

– Powinniśmy podpisać umowę z jakąś działalnością charytatywną – powiedział starszy z mężczyzn.

– Tobie zależy na uldze podatkowej z tego tytułu, mnie nieco na wyższych celach, bo ja naprawdę, tato, lubię pomagać i już się nieco rozejrzałem. Wszyscy teraz inwestują w nowotwory, znaczy... – zaśmiał się. – Głupio to zabrzmiało. Chodziło mi o to, że wszyscy teraz... – Napiął mięśnie by wtaszczyć kolejne pudło na paletę. – Wszyscy chcą pomagać chorym, a ja nie lubię inwestować w śmierć, która jeśli nie znajdzie się przeszczep i tak ich sięgnie. Lepiej pomagać żywym i tym mającym szanse przeżyć. Trzeba tylko dać im możliwości, poprawić byt.

– Dom dziecka? – zgadywał.

– Dom samotnej matki i osoby objęte opieką CIK-ów.

– CIK?

– Centrum interwencji kryzysowej. Moglibyśmy się w to bardziej zaangażować niż tylko dawać pieniądze. Znajdować miejsca pracy, poprzez nasze znajomości, albo dawać tym kobietą pracować w naszej fabryce, w takich godzinach, które nie kolidowałyby z macierzyństwem. Gdy patrzę na większość tych kobiet, to one utknęły, między samotną biedą, a nieco mniejszą biedą u boku faceta, poza tym większość z nich jest przekonana, że nawet najcięższą biedę prościej dzielić na dwoje. Matka Emi jest takim przykładem, a ja nie chciałbym by którekolwiek z dzieci w Polsce przechodziło przez takie piekło, przez jakie przeszła moja żona ze swoim bratem, z Marcinem.

– Jaki masz plan?

– Dodać na opakowaniach naszych produktów logo, prywatne logo fundacji, z informacją dla klienta, że kupując ten produkt pewien procent trafia do potrzebujących zamiast do kieszeni państwa, bo my sobie zniżymy podatek o ten procent. Nic na tym nie tracimy, a urzędy przez pewną ustawę cą zmuszone na to przystać.

– Sprawdzałeś?

– Tak.

– Ale założenie fundacji wiąże się z kosztami – przypomniał siadając na jednym z pełnych kartonów.

– Nie musimy jej zakładać. – Janek się uśmiechnął. – Weźmiemy taką, która już istnieje i się pod nią podepniemy. To pomoże też nam prać pieniądze z tych nielegalnych dostaw.

– I znasz fundacje synu, która na to przystanie?

– Nie wiem, ale można by spróbować taką znaleźć. Najlepiej, gdzie właścicielkami są kobiety, młode, ambitne, z pasją, ale nieco ciemne masy jeśli chodzi o biurokrację, albo takie co przeważają dobro innych, ponad nasze niecne, drobne machlojki.

– Masz jakąś na oku?

– Jasne. – Janek po władowaniu wszystkiego na pakę, zeskoczył z niej bardzo zadowolony. – Można by spróbować z gdańską... chyba Mimo wszystko, współwłaścicielką jest niejaka Magdalena Ignaszak. O, tu jest nawet jej zdjęcie. – Po chwili szperania w telefonie znalazł interesujący go artykuł i podstawił przed nos rodziciela.

– Ja byłbym przeciwny, bo lubię dmuchać na zimne i jestem przesądny, a znałem kiedyś jednego Ignaszaka.

– Wykiwał cię?

– Mniejsza o to, bo ja z nim większych zatargów nie miałem. Zmarł lata temu, a wiesz jak to jest, taki trup to się ścieli gęsto.

– Taki trup? Był wyjątkowy? – podłapał i dostawił sobie taboret naprzeciw ojca, by móc wysłuchać tej jego zdaniem zapowiadającej się na ciekawą historii.

– Był wojskowym, zajmował się bronią, bo miał do niej dostęp, podobnie jak do nielegalnych naboi. Pozornie był szanowanym obywatelem, udzielał się charytatywnie, pomagał.

– Jak umarł?

– Wtedy mawiali, że wystąpił konflikt interesów. Ponoć swoi go zestrzelili. Wybrali ku temu najgorszą z możliwych okazji.

– A to jest dobra okazja by dostać kulkę w łeb?

– W serce. Trafiono go w samo serce, w lesie, gdzie znajdowała się szkółka jeździecka. – Starszy Kucharski poklepał się po lewej stronie klatki piersiowej. – Facet tam jeździł w każdy wtorek po rannej zmianie. Zabierał wtedy dzieciaki swojej żony. Jeździły z nim. Z tego chłopca straszny skurwiel potem wyrósł.

– Mocne słowa. Był obecny przy śmierci ojczyma, więc...

– Ojca. Wojtek był mu jak ojciec. Zresztą, ja wtedy szczyl byłem, za granicę jechałem, na ślub chciałem odkładać. Nie byłem obecny, gdy miasto runęło, by się podnieść.

– Miasto runęło. Jeszcze mocniejsze słowa. Wróćmy do chłopca skurwiela, bo ci powiem, tato, zaciekawiłeś mnie. Zawsze lubiłem poznawać takie kroniki rodzinne niecelebrytów.

– Seba chyba, albo nie... Sajmon, tak, Wojtek na niego mówił Sajmon. Szymon, miał na imię. Nie za bardzo wiem jak wyglądał jego los po śmierci ojczyma, bo tak jak mówię, nie było mnie wtedy w tym parszywym kraju, ale doszły mnie słuchy, że wywalił własną siostrę z domu, na mróz, z trójką malutkich dzieci.

Janek po usłyszeniu takich rewelacji nieco się zasępił, następnie westchnął i odparł:

– Faktycznie, straszny skurwiel z niego wyrósł.

– Nie ma co się dziwić – szepnął ktoś z tyłu.

Janek z ojcem odwrócili głowy, ale uspokoili się, gdy zobaczyli mężczyznę w niebieskiej koszuli. Był im znany, choć nigdy nie przedstawił się z imienia i nazwiska. Przywoził do fabryki jedynie trupy, na przemielenie i zapuszkowanie. Wykonywali dla niego te zlecenia, bo wiedzieli, że gdyby się nie zgodzili, to zgodziłby się ktoś inny, a oni nie tylko poszliby z torbami, ale na dno jakieś rzeki.

– Szymon Ignaszak miał ciężkie życie. Syn cygana.

– Cygana? Taka ksywka? – dopytywał Janek.

– Prawdziwego cygana, tak mówili, choć kto ich tam wie. Jego matka się z każdym puszczała. Taka była... otwarta na nowe znajomości. Po urodzeniu chłopca wylądowała na ulicy, szlajała się z dzieckiem po różnych melinach, koleżankach, w końcu przy jednej nieco się ustatkowała. Był dla niej ważny. Myślę, że na swój sposób kochała chłopaka. Może, może, gdyby nie zechciało jej się związków, to... to dalej ciągałaby go na tyły sklepu, w którym pracowała. Dzieciak tam naklejał ceny, ona sprzedawała. Pojawił się jednak klient, który zaproponował jej lepszą pracę. W nocnym klubie. Tańczyła, chyba też rozkładała uda. Praktycznie wszystko odbywało się na oczach tego dziecka. Pijaństwo, prochy, dawanie w żyłę, okładanie prostytutek czym popadnie, gdy podpadły.

– Przejebane miał – skomentował Jan, a potem poczuł coś w rodzaju współczucia, którego nie umiał z siebie wyplenić.

– Trafił się facet co się z nią związał, miał mieszkanie, ale to tylko pogorszyło sytuację. Pojawiło się kolejne dziecko, gdy on nie akceptował pierwszego. Zdecydowała się więc oddać chłopca matce. Podrzuciła go, jak niechcianego kundla. Zawsze do niej wracał. Być może był z nią tak silnie związany przez przeszłość, przynajmniej psycholodzy pewnie tak by to tłumaczyli. Zajmował się nią gdy piła, kradł by miał z siostrą co jeść, pomimo że był wtedy jeszcze mały, bo więcej niż dziesięć lat nie miał.

– Co było dalej?

– Zabrali ich do domu dziecka. Szymona i Karolinkę. Z początku chciała ich odzyskać, starała się... może nie starała, ale próbowała, w końcu zaczęła odwiedzać ich coraz rzadziej aż przestała. Poznała Wojtka, wyszła za mąż, powiedziała mu o dzieciach chyba po ślubie. Wkurwił się, sprał ją, poszedł wypić, ale w końcu pogodził się z tym faktem, że wraz ze ślubem dorobił się syna i córki. Odzyskał ich i zaczęli stanowić normalną rodzinę.

– Słowa sprał ją wskazują na to, że był bardzo normalny – zadrwił Jasiek.

– Był, był. Nie bił jej za nic. Tylko jak zaczynała pić, albo mocno mu się zasłużyła. O dzieci dbał jak o swoje, o ich edukację też. To dzięki niemu i temu co po sobie zostawił, żona Ignaszaka teraz może prowadzić te fundację, co ją oglądałeś.

– To ona? – Jan nie dowierzał. – Ona jest żoną tego co siostrę z dziećmi na mróz wygonił? I prowadzi fundację? Świat staje na głowie.

– Staje, staje, a historia koło zatacza. – Mężczyzna położył dłoń na ramieniu Jana i lekko je kilkakrotnie ścisnął. Wyminął chłopaka, stanął obok i wsparł się o pobliski filar. – Historia też jak nic na tym świecie kocha powtórki. Niegdyś Wojtek wyciągnął z dna matkę Szymona, bo czuł wyrzuty sumienia spowodowane innym zajściem. Po latach, Szymon powtórzył jego błąd i po prostu się poddał, spisał Karolinę na straty, gdy wróciła do niego z czwartym dzieckiem. On wtedy jeszcze nie miał kasy, bo nie miał dostępu do kont ojczyma, dopóki nie ukończył pewnego wieku. Sam ledwie wiązał koniec z końcem, a ona tylko przysparzała problemów. Zamiast pomagać mu się zajmować najmłodszym, Tomkiem, synkiem Wojtka, to się szlajała z takimi różnymi, bo była jak matka, bo niedaleko pada jabłko od jabłoni. Znosiła mu tylko dzieciaki, pierw jedno, potem bliźniaki, potem przyszła znowu z brzuchem, a on zamknął jej drzwi przed nosem. Miała dwie szanse, trzeciej już nie otrzymała, a być może ta trzecie okazała by się być zbawienna.

– Żałował? – zapytał z nutką powątpiewania, ale blaskiem nadziei w oczach.

– Magdalena, jego żona, ma dwoje dzieci z pierwszych związków. Była na dnie. Dał jej trzecią szanse, okazała się zbawienna. Jak widzisz ona robi coś dobrego, nie neguję też tego, że jest dobrą matką i stara się być dobrą żoną. W życiu jednak każdy, za wszystko, musi zapłacić cenę, każdy inną, dostosowaną do swych potrzeb i możliwości.

– Jaką płaci ona?

– Pan Szymon, przejął niektóre nawyki po swym ojczymie. To surowy człowiek. Myślę, że nie raz poczuła... poczuła i na tym zakończmy. Biorę samochód, do zobaczenia za jakieś pół roku. – Mężczyzna uśmiechnął się i zaczął iść przed siebie.

– Dlaczego pan nam to opowiedział?! – krzyknął za nim Janek.

– Bo sądziłem, że chcielibyście w końcu się dowiedzieć dla kogo tak naprawdę pracujecie.

– Dla Szymona?

– Nie – odpowiedział z lekkim uśmiechem, który przy świetle iskrzących się żarówek fabrycznych lamp, zdawał się przerażać, niczym wampir z horrorów. – Dla zabójcy jego ojca. Mam nadzieję, że miło było wam go poznać.

Janek już miał krzyknąć za nieznanym z imienia i nazwiska znajomym Ale przecież my go nie znamy, gdy zdał sobie sprawę, że właśnie z nikim innym, jak z nim, jak z zabójcą Wojciecha Ignaszaka miał do czynienia.

Kucharski pożegnał się z ojcem i wrócił do pustego domu. Zdążył się już do tego przyzwyczaić, często wracał do pustego, ale zazwyczaj wracał w dzień, gdy Emi była na zakupach, albo w knajpie z koleżankami. Teraz była noc, a podświetlona wieża zegarowa znajdująca się za oknem, przypominała o nieubłaganie nadchodzącym poranku.

Jasiek wykonał telefon do Adama, ale ten nawet nie raczył odebrać, podobnie jak Emila przepadł niczym kamfora. Usiadł i zaczął się zastanawiać. Wykluczać po kolei miejsca i wybierać te z najbardziej prawdopodobnych. Miał zamiar oczywiście je odwiedzić i w efekcie odnaleźć żonę zanim ta napyta sobie biedy. Tu już nawet nie chodziło o brak odpowiedzialności czy szacunku do niego i kłamstw jakie wypowiadała patrząc mu prosto w twarz, choć musiał przyznać, że głupio się czuł, gdy większość osób była na jego żądanie, a własna żona nawet nie raczyła odebrać komórki. Chciał rzucić telefonem o ziemie i go roztrzaskać, ale nie uczynił tego, bo zaraz przyszło na myśl, że gdyby Emi popadła w tarapaty i chciała jego pomocy, to nie mogłaby się dodzwonić. Musiał myśleć o wszystkim, bo za bardzo ją kochał, by móc myśleć tylko o sobie. Cholernie się o nią bał i to nawet gdy była o krok od niego, a teraz, gdy nie miał pojęcia, gdzie ona się znajduje, strach osiągnął apogeum. Już miał jechać w ciemno i objeżdżać wszystkie kluby, ale zadzwonił domofon.

Czekał przy drzwiach. Patrzył jak Adam wchodzi i sadza jego żonę na otomanie. Była w strasznym stanie. Janek przysiadł przy niej i podtrzymał jej głowę. Była jak bezwiedna roślina. Pijana niemal w trupa. W pewnym momencie zaczęła się śmiać. Jasiek nie wiedział z czego, ale nie podzielał jej dobrego nastroju. Chwycił za podbródek i brutalnie odwrócił jej twarz w swoją stronę. Patrzył intensywnie w jej oczy, była naćpana. Zmiął w ustach przekleństwo, otworzył prawą dłoń jakby szykował się do uderzenia, ale przecież jakby jej przywalił z dołu, to by jej szczęka odleciała. Zacisnął dłoń w pięść i się powstrzymał. Emi przestała się śmiać.

– Jestem zmęczona – wyznała opierając swoją głowę na ramieniu męża.

Nie zabronił jej, nawet bezpieczniej się czuł, gdy był dla niej wsparciem. Wolał, by opierała się o niego niż tkwiła gdzieś w samotności. Taki objaw miłości – nieważne co zrobi ukochana osoba, to czuje się, że musi się przy niej być. Inna sprawa, że niektóre pomysły powinno się wybić ukochanej osobie z głowy, ale Jasiek miał do tego stanowczo za miękkie serce i Adam o tym wiedział, i choć z jednej strony pragnął, by brat dał żonce nauczkę, to cieszył się, że może opuścić ich mieszkanie bez zbędnych wyrzutów sumienia.

Janek zamknął za bratem drzwi, a potem szybko podbiegł do Emi, by móc ją pochwycić za ramiona i podnieść.

– Jak ty wyglądasz? – zapytał przez zęby. Nie miał zamiaru nie okazywać swojej wściekłości, a nawet jakby miał taki zamiar, to stan w jaki wprawiła go ukochana nie ułatwiłby mu tego i brak okazywania negatywnych odczuć, nagle, okazałby się być niemożliwym do ziszczenia planem

– Jasiek, zbastuj. Niedobrze mi. Daj mi wody – wybełkotała.

– Wody! Kurwa wody! A co ja twoja pokojówka?! – Potrząsnął energicznie, a potem dalej prowadził ją w stronę sypialni.

– Jak tak pacze, to nawet byś się do roli nadał. – Uśmiechnęła się bezczelnie.

– Do roli to się, kurwa nadaje rolnik. Nie trafiłaś na wieśniaka, skarbie. – Przyśpieszył, więc nie była w stanie dotrzymywać mu kroku. Potknęła się o własne nogi i gdyby jej nie trzymał, to pewnie by się nieźle poobijała. Nie przejął się tym jednak zbytnio. Nadal ją ciągnął przez salon aż do sypialni.

– Janek! Kurwa, prestań.

– Prestań? Naprawdę, kochanie? – Zaczął się w głos śmiać, stojąc przed nią. Potarł nos z niedowierzania, pokręcił głową. Był bierny na jej wyczyny, nie mógł nic zrobić siłą, bo była kobietą, a nie umiał na nią wpłynąć w żaden inny sposób. – Ty jesteś kurwa naćpana jak te pedały przy dworcu! – wybuchnął.

– Przesadasz.

– Nie, nie przesadam! – Specjalnie mówił z jej błędami, by choć tak nieco wyładować gniew. – Ja ci pokaże jak przesadzam! – Chwycił za jej włosy przy samym karku i szarpnął. Doszarpał w akompaniamencie jej krzyków aż do toaletki. – Spójrz, kurwa, na siebie! Spójrz, kurwa, jak wyglądasz. – Przytrzymał jej twarz. – Widzisz?! Widzisz?! Pytam się kurwa czy widzisz!

– Zostaw mnie, proszę! – Niewyraźne błaganie wypowiedziane po przez łzy, na które było o wiele za późno.

– Przepraszam – szepnął. – Ale nie chcę cię, kurwa, takiej oglądać, nigdy więcej – dokończył, wypuścił jej włosy. Chwycił za ramie i rzucił na łóżko. Wyszedł z sypialni, po to by się przebrać i wyjść z domu, do pracy.