Sezon 1 - Część 15 - Pozorna normalność ponad przeciętność

EMILA KUCHARSKA

JAN KUCHARSKI

Dwudziestotrzyletni mężczyzna otworzył oczy. Leżał na miękkim materacu, tapicerowanego, czarnego łóżka, przykryty czerwoną niczym krew pościelą w czarne nutki i klucze wiolinowe. Było już popołudnie, ale on tego dnia wrócił nad ranem, dlatego pozwolił sobie na tak długi odpoczynek, co rzadko się zdarzało. Należał do zapracowanych ludzi, nie mających czasu na nic ponad pracę i... pracę, czasami znajdował też chwilę na konsumpcję w barze sałatkowym, ale sen i seks niestety odchodziły na koniec tej kolejki priorytetów.

W końcu spuścił nogi w dół łóżka, a jego stopy dotknęły drewnianych paneli w kolorze wenge. Odetchnął w zbolały sposób, gdy coś przeskoczyło mu w karku.

– Nie możesz się sypać, bo to ja jestem starsza – rzuciła Emila, która popijała kawę z małej, białej filiżanki, zagryzając ją pralinką w kokosowej posypce.

Ciemny blondyn, którego włosy czasami zdawały się mieć rudawy odcień, spojrzał na swoją żonę i uśmiechnął się krzywo.

– Gdybym całe dnie siedział na kanapie, to też bym się nie sypał, tylko jeszcze młodniał – wyrzucił, na co Emi mlasnęła znacząco i przeniosła wzrok na inny punkt.

Farbowana brunetka uznała iż jej mąż wcale nie jest żadnym ciekawym zjawiskiem, by się w niego aż tak intensywnie i długo wgapiać. Szczególnie nie lubiła go bez koszulki, choć budowy nie mógł się powstydzić. Co prawda miał niewielki brzuszek, taki jaki zazwyczaj mają fani piwa, zagryzający je orzeszkami lub chipsami paprykowymi, ale poza tym był całkiem w porządku. Nie miał szczególnie szerokich ramion, ale nie należał do chuderlaków i słabeuszy, a zwłaszcza do grubasów, których szczerze nie znosiła i najchętniej nakazałaby poddać przymusowym dietom i ćwiczeniom, gdyż ich brak estetycznego wyglądu przyprawiał ją o mdłości. Co więc tak bardzo przeszkadzało Emili w wyglądzie jej małżonka, z którym spędziła już pół dekady w związku przypieczętowanym także boską obecnością? Tatuaż. Napis, który teraz znajdował się niemal dokładnie na wysokości jej oczu, gdy Janek ubierał jasnoniebieską koszulkę. Kocham cię synu – widniało na jego lewej piersi.

Jan Kucharski w końcu zapiął się pod samą szuję. Koszula była na długi rękaw, ale z letniego, przewiewnego materiału, więc nic nie przeszkodziło mu w tym by przywdziać jeszcze jasną, tak popielatą, że niemal białą marynarkę.

– Jeszcze kamizelkę załóż – dogryzła mu żoneczka.

– Nie będzie to konieczne, ale dziękuję za doradztwo. Zdam się jednak na własnego stylistę. – Uśmiechnął się do niej złośliwie.

– To posiadasz takowego? – zdziwiła się. – Zadziwiasz mnie.

– To rocznica ślubu moich rodziców, nie mogę iść w dresach. W dżinsach zresztą też nie wypada. Miałaś się zająć przystawkami – przypomniał.

– Zamówiłam katering – odparła, nawet na niego nie patrząc. Zajęła się za to wpatrywaniem w gazetę, położoną na szklanym stoliku. Leniwie przewracała jej strony, zastanawiając się co jeszcze z biżuterii mogłaby sobie zamówić.

– Ale prezentem się zajęłaś osobiście?

– Tak, tak, ale Adama dłońmi i oczami. – Zerknęła na Janka i jego niezadowoloną minę. – No co? To twój brat, ich syn! Najlepiej będzie wiedział czego im trzeba.

– Nie mogłaś sama nawet wybrać ekspresu do kawy?

– Nie, bo wszystkie były drogie. Nakazałam Adamowi znaleźć coś tańszego. Nie lubię twojej matki i jeszcze bardziej niż jej, nie lubię twojego ojca, nie chcę im dawać tak drogiego prezentu.

– Zastanawiałaś się kiedyś, że oni mogą też nie lubić ciebie, a jednak dali nam mieszkanie i pół udziałów w przetwórni? – zapytał kładąc dłonie na stole.

Emi spojrzała na Janka w bardzo leniwy i znudzony sposób.

– Nie lubią, nie lubią i wcale się z tym nie kryją. Dali ci to wszystko, a nie mnie, a dali tylko dlatego, że z mojej winy zostałeś młodym ojcem, a z ich mężem, bo nie mogli zaakceptować nieślubnego dziecka dziewczyny z patologicznej, wielodzietnej rodziny. Nie martw się, wiem co twoi staruszkowie mówią za moimi plecami. – Wstała, postukała go zwiniętą w rulon gazetą w samo ramie, a potem musnęła w policzek. – Też cię kocham. Sprawdzę co z tym kateringiem, by ich po raz setny nie zawieść. Choć gdyby to zależało ode mnie i wiedziałabym które przystawki trafią do paszczy twoich otyłych rodziców, to już dawno doprawiłabym je arszenikiem – ostatnie zdanie szepnęła na tyle cicho, że Jasiek nie mógł go usłyszeć.

Mila miała buty na wyciętym z tyłu obcasie już dawno na stopach. Właściwie pierwsze co robiła, gdy się budziła, to był prysznic, a potem ubieranie się i zakładanie kurewsko wysokich, rzucających się w oczy butów, zawsze modnych i rzadko tych samych, choć mąż kochałby ją tak samo nawet w trampkach, tylko po śmierci Mateusza nie lubił z nią spędzać czasu, nie umiał udawać, że chłopca nigdy nie było, a duch jego obecności ciągle żył między nimi i tworzył skuteczną barierę. On winił siebie, a ona... ona po śmierci syna nie uroniła ani jednej łzy i jeszcze w tym samym tygodniu spakowała wszystkie jego rzeczy i nakazała znieść do piwnicy. Później w pokoju, który należał do chłopca urządziła mini siłownie, na swój własny użytek. Janowi oczywiście kazała z niej korzystać, ale on nigdy nawet nie przekroczył jej progu. Nawet gdy wywoływał stamtąd małżonkę, to czynił to pukaniem, a następnie podniesionym głosem.

– Marcin wyszedł z więzienia – przypomniał Harski, czym skutecznie zatrzymał Emilkę w miejscu.

– Mój brat? – zdziwiła się. – To już by minęło tyle czasu?

– Byłem u twojej mamy, by podać dzieciakom prezenty na dzień dziecka, bo za tydzień wyjeżdżam do Niemiec by podpisać umowę na nasze produkty i...

– Do rzeczy – ucięła szybko.

– Chciałem to zrobić osobiście, bo ty...

– I tak bym nie odwiedziła tych bękartów – syknęła. – Wiem o tym. Moim jedynym bratem jest Marcin, a cała reszta to synowie i córki Heńka, których moja matka natrzaskała masową ilość, pomimo życia z zasiłków. Mam bić jej brawo czy kłaniać się do stóp?

– Wybaczyć, po prostu wybaczyć i choćby...

– Łatwo ci mówić! – wrzasnęła. – Urodziłeś się w normalnej rodzinie, twoja matka i ojciec byli małżeństwem i są nimi do dziś. Mają tylko ciebie i Adama, i stać ich było was wychować. Nie żyłeś na garnuszku państwa, tylko przez to że jakaś kurewka nie umiała się zabezpieczać.

– Jakby nie patrzeć my też przed laty...

– Ale naprawiłam ten błąd – wymsknęło jej się, a potem nabrała mocniej powietrza, czując na sobie pytające spojrzenia Janka. – Gdyby Mateusz był, to by był, ale był błędem. Nie mieliśmy nic, ani szkoły, ani pracy, ani stabilizacji, a nawet ślubu. Drugi raz nie popełnię takiego błędu. Jeśli dzieci, to po trzydziestce, o ile w ogóle, bo wybacz, ale nie śpieszno mi do śmierdzących pieluch i nieprzespanych nocy. – Odwróciła się plecami do męża, by nie widzieć jego zbolałej miny. W końcu jednak przypomniało jej się, że miała zapytać o coś jeszcze. – Kaśka szukała Roberta, był może z tobą? Piliście razem?

Jasiek zrobił zdziwioną minę i pokręcił głową.

– Ja wróciłem nad ranem, ale byłem w pracy, widziałem go, podpisaliśmy umowę na dobudowanie jeszcze jednego magazynu...

– Poproszę o wersję mini – przerwała. – Streść! – wrzasnęła dostrzegając, że dwudziestotrzylatek nie rozumie o co jej chodzi.

– Przecież wiesz, że ja nie piję. – Skrzywił się, nie rozumiejąc jak w ogóle mogła o tym zapomnieć. – Jestem abstynentem od czterech lat, pomimo że nigdy nie byłem alkoholikiem – przypomniał.

– Fakt, ale myślałam, że jeśli nie z tobą, to może przy tobie, bo jednak jesteście przyjaciółmi, prawda? – uśmiechnęła się znacząco.

– Chcesz coś powiedzieć, to powiedz to głośno, a nie skrywasz w półsłówkach.

– Nie, nie chcę akurat tego powiedzieć. Wychodzę, Adam będzie robił mi za szofera. Pojedziemy do jego klubu, tego nowego, może wybiorę jakiś alkohol dla szanownego tatusia – oznajmiła, odwieszając torebkę z drewnianego wieszaka, w afrykańskie wzory i malunki. – Dla siebie też coś wybiorę – dodała już znacznie ciszej.

– A co takiego? – dopytywał i wtedy zdała sobie sprawę, że powiedziała akurat za głośno.

Miała przekląć i zbyć go pośpiechem, ale zdecydowała się na kłamstwo:

– Może jakieś wisienki oblane zielonym karmelem, wprost do drinków mu ukradnę z zaplecza. – Wyszła, zatrzasnęła za sobą drzwi i dopiero wtedy odetchnęła z ulgą dodając do samej siebie – Wezmę też coś mocniejszego, bo wizyty u twoich rodziców nie przetrwam na trzeźwo, a po niej będę musiała się znieczulić i urżnąć w trzy dupy.

Zeszła po krętych, starych schodach klatki schodowej, jednej z kamienic w centrum miasta. Cała ta kamienica należała do rodziny jej męża, a jedna klatka schodowa, ta sama, w której mieściło się ich dwupoziomowe mieszkanko, należała do niego samego. Otworzyła stare drzwi, których zamek jak zwykle się zacinał i wyszła na czyste, wyłożone kostką brukową i przyozdobione ciężkimi, murowanymi donicami z kwiatami podwórko. Adam – młodszy brat jej męża już na nią czekał, w swoim nowiutkim kabriolecie.

– Jaka to marka? – zapytała wielce zafascynowana i od razu dotknęła lśniącej maski.

– Porsche – oznajmił ze śnieżnobiałym uśmiechem, który sprawiał wrażenie jakby został ukradziony od jakiegoś amanta filmowego. Wyskoczył z samochodu bez otwierania drzwi i stanął za bratową kładąc obie dłonie na jej ramionach i sunąc nimi ku dołowi. – Chcesz się przejechać?

– Cholernie, ale zabrali mi prawo jazdy, więc muszę się zadowolić miejscem pasażera. – Zrobiła smutną minkę i chciała go wziąć na litość. Niczego tak mocno teraz nie pragnęła jak znowu poczuć pęd wiatru we włosach i w przeciwsłonecznych okularach podbijać polskie, krzywe drogi.

– Możemy się przejechać w innym sensie. – Adam uśmiechnął się łobuzersko.

Emila spojrzała na jego szczupłą sylwetkę, brak zarysowanych widocznie mięśni, wątłe ramiona i odpowiedziała szczerze:

– Jesteś jeszcze chłopcem. Nie będę cię odzierała z niewinności.

– Mam już osiemnaście lat! – postawił się żartobliwie i otworzył przed nią drzwi niczym przed królową. – Nawet dwadzieścia lat już mam.

– A ja mam męża. Jest nim twój brat.

– Ale to ze mną spędzasz więcej czasu niż z nim – zagadywał zajmując miejsce i uruchamiając silnik.

– To jego poznałam pierwszego – szepnęła wpatrzona mętnym wzrokiem przed siebie. – Może myślałam, że będzie inaczej – dodała jeszcze ciszej, ledwie słyszalnie i ukradkiem starła jedną łzę ściekającą z jej policzka.