Sezon 1 - Część 20 - Urok miniaturowych słoneczników

IWONA KAMIŃSKA

Marcin zjadł smaczny obiadek w towarzystwie Natalii i jej matki i dopiero po tej czynności dotarło do niego, że to już poniedziałek. Czyli pierwszy dzień jego pracy był już właściwie za nim, pomimo że on się nawet w miejscu owej pracy nie wstawił.

– Będzie dym – powiedział sam do siebie, zbiegając klatką schodową, w spodenkach i białej koszuli. – Albo nie, nie będzie dymu, przecież to kumpel – zapewniał sam siebie. – Kumpelowie są od wybaczywania.

Z właśnie takim, pozytywnym myśleniem Marcin Andrzejak przekroczył próg jednego z mini biurowców, wjechał windą na trzecie piętro i wyszedł uśmiechnięty od ucha do ucha. Odnalazł gabinet swojego Roberta Nawrockiego, otworzył drzwi bez pukania i oznajmił:

– Kurwa, jestem!

Robi spojrzał znad papierów, zmierzył blondyna od dołu do góry i zapytał poważnie:

– Kurwa jesteś?

– No nie! Ale jest dopiero jedenasta rano, a ja już jestem!

– Już? – zdziwił się. – Dopiero jedenasta rano? W ogóle jedenasta rano? Toż to samo południe! – warknął.

– Ale jestem! Chyba najważniejsze, że ja sem tu, a nie tam gdzieś rozjechany w trzy dupy na chodniku, bo gdy tak gnałem do ciebie i tej twojej firemki, to nawet na autka się nie oglądałem jak przez ulice biegnąłem. Cieszysz się, że mnie widzisz?

– Jasne, ale jesteś trzy godziny spóźniony, odetnę ci z pensji – oznajmił poważnie. Wstał w celu oprowadzenia Marcina po budynku i pokazania mu na czym będzie polegała jego praca.

Cinek jednak nie poszedł za nim, stanął niemal na baczność i oznajmił:

– Nie możesz być moim szefem, bo przez to cię mogę nawet znielubnąć. Lepiej mnie zwolnij. – Uśmiechnął się na samą myśl o otrzymaniu wypowiedzenia.

– Wiesz, że prawdopodobnie jesteś jedynym Polakiem, który tak zaciesza na samą myśl o bezrobociu?

– A więc jestem wyjątkowy – stwierdził. – Pozwól mi trwać w mej wyjątkowości.

– Marcin, nie zachowuj się jak dziecko przed pierwszym dniem szkoły i nawet nie śnij o tym, że cię zwolnię!

– Cały czas śnię, tylko dla odmiany tym razem przyśnił mi się totalny koszmarek.

Robert oparł się o pobliską ścianę, splótł ręce na piersi i choć starał się powstrzymać śmiech, to gdy widział takiego nieporadnego, skacowanego Marcina, to nie potrafił.

– O co ci chodzi, Andrzej? – zapytał wprost.

– O to, że Cinuś i praca, praca i Cinuś, jakoś nigdy się zpecjalnie nie lubiliśmy.

– Specjalnie – poprawił.

– Nie poprawiaj Cinusia! Cinuś zmęczony, zdenerwowany, kaca ma, więc i tak tego nie spamiętli.

– Spamięta.

Marcin w odpowiedzi tylko przewrócił oczami i zerknął na biurko, na którym leżało wypowiedzenie umowy najmu.

– Masz się stąd widzę wynosić. To pewnie długo nie popracuje. – Uśmiechnął się od ucha do ucha, ale Robert w odpowiedzi tylko spiorunował go wzrokiem. – Coś nie tak? – zapytał siląc się na powagę.

– Tak! – warknął przyjaciel. – Nigdzie nie znajdę takiej lokalizacji, z tak tanim czynszem, ale co ty możesz o tym wiedzieć. Wieczny lekkoduch, zawsze na skraju bankructwa, a żyjący jak król melanżu. Tylko ja mam mój drogi na utrzymaniu rodzinę, a ty możesz się dalej szlajać po pubach i nocować w melinach. – Brunet ponownie zasiadł za biurkiem i zaczął wypełniać dokumenty. – Chcesz to idź do domu, na siłę nawet psa się nie ułoży. Nie będę cię do niczego zmuszał, kundlu!

– Sorry – szepnął, czując jak robi się mu głupio. – Nie wiedziałem, że to takie poważne, nie rzucaj się tak od razu. Słyszałem o pewnym... chyba mógłbym pomóc na twe frasunki.

– Zasadą mówiącą iż na frasunek najlepszy jest trunek?

– Nie! – wrzasnął i zrobił specyficzną, nieco zadziorną minę. – Wiem o pewnym lokalu do wynajęcia.

I w ten oto sposób, dzień później, Marcin Andrzejak i Robert Nawrocki trafili przed pewną starszą, ale odremontowaną kamienicę, z centralnym ogrzewaniem i innymi bajerami. Cinek oczywiście wcześniej umówił ich na na to spotkanie. Włożył jedną rękę do kieszeni i wszedł pewnie do środka. Przywitał się jak należy z kobietą, która z pewnością była przed czterdziestką, ale urodą i figurą nie umywała się do nastolatek. Uśmiechnął się i postanowił przedstawić także Roberta.

– Może obejrzą państwo mieszkanie – zaproponowała i odwróciła się tyłem do mężczyzn. W tamtym momencie wzrok obydwóch powędrował na jej pośladki odziane, obcisłą, czerwoną sukienką.

Kobieta czekała aż panowie ją wyminą, ale Cinek postanowił wykazać się dżentelmeństwem.

– Pani przodem – rzekł i uśmiechnął się uroczo.

– A co? Myśli pan, że zastawiłam na pana jakąś pułapkę? – zapytała żartobliwym tonem, ale coś w niej było poważnego, takiego aż nadto sztywnego.

– Nie, skądże. – Zrobił zabawną minę i pokręcił głową. Wiedział, że tym ją rozśmieszy, ale postanowił chwycić się jeszcze jednego triku. – Gdybym tak myślał, to puściłbym kolegę przodem.

– Dzięki – syknął Robi i oboje ruszyli za właścicielką lokalu, rozglądając się przy tym dookoła.

– I jak? Podoba się? – zapytał Marcin przyjaciela.

– A panu? Panu się podoba? – dopytywała poprawiając kolie, której zapięcie zahaczyło się o zamek sukienki. Cinek oczywiście jej w tym pomógł, jednocześnie głosząc swoje mądrości:

– Ja to się dziwię pani mężowi.

– Dlaczego? – Nie kryła swego zdziwienia.

– Że panią z domu wypuszcza. – Odparł, spoglądając głęboko w jej niebieskie oczy.

– Jak to? Dlaczego?

– Z pani klasą i prezencją, ja bym za próg samej nie wypuścił.

– Opuszczę panu dwieście za wynajem.

– Ale przecież ja nie przez to…

– Trzysta – usłyszał zanim zdążył dokończyć wypowiedź.

– Zrób jej minetkę w kiblu i może jeszcze zejdzie z pięć dyszek – szepnął podpowiedź Nawrocki, wprost do ucha kumpla.

Cinek się zaśmiał, a potem podjął decyzję za Nawrockiego:

– Bierzemy.

– Bierzemy? – zdziwił się Robert, bo nie rozumiał dlaczego Marcin używa liczby mnogiej, skoro firma należy do niego, a nie jest żadnym z ich wspólnych przedsięwzięć. Właściwie to tych dwoje nigdy nie miało wspólnego przedsięwzięcia.

– Chcę pan obejrzeć łazienkę? – zapytała, odwracając się w stronę Andrzejaka. Opuszki jej palców, sunęły po jego brązowej marynarce, którą zakupił specjalnie na tę okazję, jak i na randkę z Anką, której za niedługi czas się spodziewał.

Cinek widząc w oczach właścicielki mieszkania nadzieję na zgodę, postanowił nieco odwrócić karty i zapytać wprost:

– Umie pani gotować?

– Umiem, ale co to ma do rzeczy?

– A lubi pani wino?

– Lubię. – Jej paznokieć dotykał już guzików błękitnej koszuli i bawił się nim, jakby jego właścicielka miała ochotę go rozpiąć. Każdy bezstronny obserwator, który zauważyłby taką scenę, miałby wrażenie, że kobieta rozbiera tego, młodszego od niej o jakieś dziesięć lat mężczyznę, wzrokiem.

– Najlepiej bowiem kocha się po dobrym i drogim winie, a najlepiej pije się przy gotowaniu. Ja jestem kiepskim kucharzem, choć wyznaje to z wielkim smutkiem i ubolewam nad tym. Proszę mnie źle nie zrozumieć. – Marcin nagle spuścił wzrok na jej dorodne piersi, skryte za napiętym materiałem. – Ja nie jestem szowinistą, ani seksistą. – Tym razem już całkiem spuścił głowę i patrzył z udawanym wstydem na moje buty. – Ja po prostu nie zostałem przez Boga obdarzony talentem do prac w kuchni, takich prac, no wie pani, typowo kobiecych i… – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. – To moja prywatna wizytówka, zapiszę pani na niej mój adres, będę czekał po dwudziestej pierwszej. – Wyjął też długopis i opierając wizytówkę na ścianie zapisał potrzebne dane. – Pozwalam pani się modnie spóźnić.

– Mów mi Iwona.

– Zatem Marcin i do zobaczenia. Jutro podpiszemy umowę. – Skłonił się kulturalnie i wyszedł. Wrócił się jednak po Roberta, którego najwidoczniej wmurowało, bo musiał go szarpnięciem wyprowadzić z letargu i potencjalnego, przyszłego biura.

– Jakie bierzemy, jaka prywatna wizytówka i co ty znowu kombinujesz? – zapytał siląc się na spokój. – Poza tym ty chyba nie zamierzasz z nią…?

– Zamierzam. To piękna kobieta – wyznał wsiadając do samochodu.

– Niewiele młodsza od twojej matki – skomentował Nawrocki wprawiając pojazd w ruch.

– Zadbana i bogata, a jej mąż…

– Tylko mi nie mów, że z gangsterki przerzuciłeś się na sponsoring i zamierzasz zostać utrzymankiem.

– Dobrze, nie powiem, ale wiedz jedno, że ja wiem co robię, Robert. Obiecuje ci, że dobrze na tym wyjdziemy. Ty, ja i ktoś jeszcze.

– Nieprzypadkowo wybrałeś akurat to miejsce na siedzibę naszej firmy? – Zatrzymał samochód na światłach i zmierzył kumpla uważnym, badawczym spojrzeniem.

– W moim życiu za dużo już spraw zostawiłem losowi. Teraz nie mogę sobie pozwolić na żaden przypadek. Jedź już stąd i wstąp na Statoil, albo inną benzynówkę, chcę hot doga ze stacji, kabanoskiem nadzianego i muszę jeszcze kupić sobie buty. Nie mogę nosić adidasów do garniturowych spodni.

– Czyli zamierzasz częściej się tak stroić? – nie krył swojego zdziwienia brunet.

– Częściej niż sądzisz, bo mam powód.

– Jaki?

– Praca, kobieta... sam wiesz, dorosłe życie.

– Będziesz tego żałował tylko ty, czy my dwaj będziemy tego żałować?

Cinek westchnął i przewrócił oczami, wygodnie opierając się o oparcie fotela.

– Jesteś gorszy niż matka Heńka, świętej pamięci. Tak gderała, tak gderała, aż jej w końcu łeb ukręcili.

– Twoja babka zmarła na zawał – przypomniał.

– No to mówię, przecież. Sam anioł stróż, co musiał przy niej wiecznie stać, nie mógł z nią wytrzymać, to ją za serducho chwycił i do piachu posłał. Niech tej suce ziemia lekką będzie, ale... za dużo się od niej nasłuchałem, że jestem bękartem z pierwszego związku kurwy, którego jej synek kochany musi żywić i ubierać, by jej teraz świeczki na grób stawiać. O mnie mogła mówić co chciała, ale matki jej obrażać nie pozwolę.

– Już raczej nie obrazi, już podechła – zauważył Nawrocki nie kryjąc swego uśmiechu.

Cinek także się zaśmiał.

ANNA I MARCIN

Moja i twoja nadzieja

Pozwoli uczynić dziś cuda

Nic, naprawdę nic nie pomoże

Jeśli ty, nie pomożesz dziś miłości...

Hey – Moja i twoja nadzieja

Anna nie miała ochoty na żadne spotkanie z panem Andrzejakiem, ale to co ten człowiek wyprawiał, to jej skromnym zdaniem pod nękanie zaczynało podchodzić. Zaczęło się od wizytówek, z dopiskiem Na wszelaki wypadeczek, jakbyś zgubiła mój numer, piękna.

Co za tandeta i jeszcze ta piękna – myślała sobie drąc kolejny niewielki kartonik.

Potem poprzez Patryka, przekazywał jej krótkie wiadomości naszpikowane błędami wszelkiej maści, od ortograficznych, poprzez interpunkcyjne, aż na składniowych kończąc.

W końcu doszło do tego, że skończyły się wizytówki i wiadomości, a zaczęły słoneczniki. Co dnia maluśki, miniaturowy bukiecik czekał na nią wciśnięty w górną szparę skrzynki na listy.

Nie miała więc innego wyjścia, jak się z nim spotkać, zrazić go do siebie i w ten sposób się go pozbyć. Napisała więc SMS-a, między podgrzewaniem kobiecego pokarmu, a zmienianiem Wiktorkowi pampersa:

O której mogę zatelefonować? Nie chciałabym przeszkadzać.

Ty nigdy nie przeszkadzasz, piękna. – Otrzymała w odpowiedzi, na co oczywiście przewróciła oczami, przy czytaniu owego piękna, jeszcze na dodatek napisanego małą literą.

Zdecydowała się jednak zadzwonić, sądząc, że taki człowiek jak Marcin, o takiej godzinie jak dwudziesta druga będzie w stanie nietrzeźwym. Jak na złość zaskoczył ją nie tylko trzeźwością, ale także ciepłym głosem, który wyjątkowo wpadał jej w ucho. Musiała przyznać, że przez telefon, gdy nie widziała go i tych jego porozciąganych dresów, to od razu brzmiał o wiele przyjemniej.

– Cześć. Nie przeszkadzam? Na pewno? – dopytywała.

– Na pewno, Aniu. – Pamiętał, by dobrze odmienić przez przypadki jej imię. Zwracał na to szczególną uwagę w rozmowie z nią, bo nie chciał jej niczym urazić i taką bzdurką sprawić by się rozłączyła.

– Skąd wiedziałeś z kim rozmawiasz?

– Dostałem twój numer od Patryka, ale nie chciałem cię nachodzić telefonami – wyjaśnił odkładając wałek do malowania na specjalną siatkę i podchodząc do okna. Zawsze lubił rozmawiać przez telefon i jednocześnie wpatrywać się w przestrzeń za oknem.

– Wolałeś kwiatami?

– Sama musisz przyznać, że forma znacznie przyjemniejsza od wibracji telefonicznych.

– Strasznie banalna.

– Telefon byłby banalniejszy – stwierdził. – Poza tym banalne byłyby róże, a to były urocze słoneczniki. Zmieniając temat, skoro już dzwonisz, Aniu, to czy pozwolisz zaprosić się do kawiarni?

– Nie pijam kawy – warknęła jednocześnie machając grzechotką przed oczami niespokojnego chłopca, który chwycił się brzegów łóżeczka i stanął na dwóch nogach, nieco przy tym popłakując.

Cinek wysilił słuch i skupił się na dźwiękach jakie malec z siebie wydawał. Był zdziwiony. Nie sądził, że Anna ma małe rodzeństwo, ale postanowił to zbagatelizować, w końcu rodzeństwo, to tylko rodzeństwo, a nie własne, osobiste dziecko, które on byłby zmuszony niańczyć, gdyby chciał ją zaliczyć. Dla pewności jednak dopytać, ale to nieco później.

– Z pewnością będą mieli też herbatę – nawiązał do wzmianki o nielubieniu kawy.

– To umówmy się od razu na herbatę. W herbaciarni na Franciszkańskiej jest całkiem przyjemnie.

Cinek był zaskoczony tym miejscem, ale uznał, że nieważne miejsce, najważniejsze, że z taką młodą pięknością. Anka natomiast wybrała to miejsce na spotkanie całkiem naumyślnie. Wiedziała, że Marcin będzie do niego pasował niczym słoń do składu porcelany. Chciała go zrazić do siebie i sprawić, by dał jej spokój. Starczało jej problemów na najbliższe lata, jednym było pogodzenie opieki nad Wiktorkiem i kontynuowanie nauki, w przyszłości pójście na dobre studia i znalezienie świetnie płatnej pracy, by nie być całe życie na utrzymaniu rodziców.

– Dobrze, powiedz tylko, o której i gdzie. Tylko mów głośno, bo chyba telewizor u ciebie gra i...

– Nie, to nie telewizor. Braciszek – skłamała.

– Braciszek – ucieszył się Marcin.

Dobrze, że nie jakiś srający pod siebie bachroł na własność – pomyślał.

Dzień później Marcin zasiadł przy okrągłym, białym stoliku w złowato-żółtym pomieszczeniu. Jakaś pani podeszła do niego i dała kartę. Nawet nie sądził, że istnieje tyle herbat i że można się ich napić w jednym miejscu. Zamówił tę, która kojarzył z nazwy. Czyli standardowo Earl Grey. Ledwo ją otrzymał, jeszcze nie zdążył się napić, a już musiał wstać bo pojawiła się Anna. Uważał, że tak wypada, a strasznie nie chciał przed nią wyjść na prostaka, za jakiego przecież tak czy siak go uważała.

Anna wyglądała olśniewająco i zapewne tego zdania byłaby większość mężczyzn, przed którymi oczami by stanęła. Zdaniem Cinka prezentowała się świetnie w kremowej sukience, czy też tunice… bo Cinek nigdy tego nie rozróżniał. Miała też na ramionach jasną, dżinsową, modną kurtkę.

Marcin podał Ani dłoń i wręczył jej bukiecik słoneczników, ten był nieco większy niż te, które zostawiał przed jej domem. Chciał ją nawet pocałować w policzek, ale się odsunęła i zaprotestowała:

– Bez takiego śmiałego spoufalania, proszę.

– Oczywiście, jak sobie życzysz.

Starał się być wyrozumiały i kulturalny. Nawet krzesło jej chciał przysunąć, ale uznała, że ona sama to zrobi, bo nie lubi wymuszonych, pseudodżentelmeńskich zachowań.

Marcin był zszokowany jej zachowaniem i słowami. Zapytał czy pozwoli mu przynajmniej odwiesić swoją kurtkę, gdyż i tak idzie w stronę wieszaka, by poczęstować go swoją marynarką. Pozwoliła.

– Czego się napijesz? – zapytał, gdy powrócił i ponownie zajął miejsce.

– Sama sobie zamówię, mam głos. I sama też za siebie zapłacę – odpowiedziała chwytając za kartę.

Cholera, następna! – pomyślał.

Właściwie to powinien był się cieszyć. Większość facetów narzeka, że kobiety są drogie w utrzymaniu, a te które on ostatnimi czasy spotykał na swojej drodze, utrzymywały się same.

Anna złożyła zamówienie. Herbata na podstawku powędrowała na blat przed jej obliczę i znalazła się w zasięgu jej dłoni. Zapadło niewiarygodne, niewygodne i nieprzyjemne milczenie.