Sezon 1 - Część 12 - Tajniacy i dilerzy

MAKSYM TOMASZEWSKI

HUBERT PETERWAS

Magda obudziła się nad ranem. Została przywołana do otworzenia oczów i pchnięta w stronę toalety mdłościami. Jeszcze kręciło jej się w głowie. Po zwróceniu McDonalda i spaghetti, miała w planach napić się wody z kranu, umyć zęby i wrócić do łóżka, ale brak obecności Szymona w sypialni sprawił iż zeszła na dół. Wcześniej oczywiście zarzuciła na siebie koszulę męża, która jej sięgała niemal do kolan. Zapinała guziki idąc w kierunku kuchni. Co prawda mogła przejść najpierw do salonu, a nie do jadalni, ale potrzeba napicia się mineralnej okazała się pilniejsza niż poszukiwanie męża. Otworzyła narożnikową lodówkę, wbudowaną w jasne meble wykonane na wymiar i napełniła szklankę po sam brzeg. Pośpiesznie wypiła jej zawartość i na paluszkach przeszła do salonu, gdzie słyszała podniesione głosy. Od razu rozpoznała jeden z nich. Należał do Huberta Peterwasa – kolegi Szymona, za którym Madzia bardzo nie przepadała.

Hubert siedział rozwalony na skórzanym fotelu, o ciemnej, podpalanej barwie. Kręcił pistoletem na palcu wskazującym. Przez chwilę otworzyła szeroko oczy i omal nie pisnęła z przerażenia, ale została przyuważona przez stojącego przy oknie Maksyma.

– Cześć Lenka – przywitał się wesoło blondyn, wsparty o parapet, z dłońmi założonymi na klatkę piersiową.

Szymon jako ostatni przyuważył własną żonę. Opierał się łokciami o kolana. Siedział zgarbiony, pochylając się nad jakimś sporych rozmiarów kartonem.

– Już wstałaś? – zapytał, łypiąc na nią zimnym, niemal groźnym spojrzeniem.

Magdalena nie odpowiedziała. Dokładnie omiotła wzrokiem niewysoką, ale długą ławę. Choć Szymon zawsze nazywał to stoliczkiem z dziewiętnastego wieku, ale wzorowanego jeszcze na czasach baroku. Jej nie interesowało z jakich czasów pochodzi i jaki był koszt tego mebla. Podobał jej się malunek, który gościł na starym, popękanym w kilku miejscach drewnie. Widniała na nim mitologiczna scena, małego Zeusa z rogiem obfitości, w towarzystwie nagich nimf. Teraz malunku nie było widać, przykryty był szklankami napełnionymi whisky lub wódką, dwiema karafkami wyjętymi z pobliskiego barku, jakimiś kartkami papieru, trzema plikami banknotów dwustuzłotowych, zapiętymi srebrnymi spinkami i pistoletem Peterwasa, który został odłożony tak iż lufa celowała wprost na nią.

– Co robicie? – zapytała, wchodząc głębiej. Przyłożyła brzeg szklanki do ust i znowu napiła się wody. Czuła, że przez cały dzień będzie zmuszona mieć przy sobie szklankę albo butelkę, bo wyjątkowo mocno ją suszyło.

– Interesy – odpowiedział sztywno i rzeczowo Hubert. Sięgnął po broń i schował ją do kabury przymocowanej do paska.

Lena patrzyła wprost w oczy, pomarszczonego na twarzy bruneta. Nie bała się go. W końcu była żoną Ignaszaka, a Peterwas był jego wspólnikiem, czy też przyjacielem. Szczerze, to Magda prawie wcale nie interesowała się biznesami swojego małżonka. Wiedziała tylko iż wykłada na ASP, ma galerię sztuki i wynajmuje mieszkania rozsiane po kilku osiedlach. Czasami też napominał jej o kupnie i sprzedaży jakiegoś klubu, bloku, statku albo sklepu. Takie wielkie inwestycje przewijały się przez jego ręce niczym drobne przedmioty, które kupowało się taniej, a sprzedawało drożej. Ona sama nad tym handlem nigdy dłużej się nie zatrzymywała, a tym bardziej nie doszukiwała w tym jakiegoś nielegalnego procederu. Teraz jednak broń, którą Hubert schował, dawała jej do myślenia.

– Po co wam pistolet? – Usiadła naprzeciw męża, w jednym z czterech foteli, które były takiego samego koloru co dwie kanapy i trzy pufy, znajdujące się w tym samym pomieszczeniu.

– Przecież wiesz, że strzelam – odezwał się Szymon. – Oglądałem go, bo myślę by go od Berta odkupić – wytłumaczył, choć wcale nie uśmiechało mu się spowiadanie przed żoną, jeszcze w obecności swoich przyjaciół. – Idź do sypialni – niemal rozkazał.

– Siedzę we własnym salonie, więc... – zaczęła, ale napotkała ciemniejące tęczówki Szymona i zamilkła w pół zdania.

– Siedzisz niemal naga – skomentował znacząco szatyn, ciągle patrząc na nią chłodnym, mrożącym krew w żyłach spojrzeniem.

Maksym Tomaszewski w końcu odszedł od parapetu, który podpierał i z szerokim, chłopięcym uśmiechem, zaczął zmierzać w kierunku Lenki.

– Mamy maj i środek nocy, nic dziwnego, że nie jest w kożuchu – powiedział wesolutko i położył swoje dłonie na ramionach blondynki. Musnął ją w czoło i zapytał czy nie pożyczyłaby mu samochodu, tego, który stoi przed galerią jej męża, bo musi gdzieś pojechać jutro z samego rana, a nie uśmiecha mu się tłuc pociągiem.

– A cóż się stało z twoim motorem? – zapytał Szymon zerkając to na Maksa, a to na żonę. Bardzo mu się nie podobało, że ktoś w taki sposób dotyka jego własność, a już moment, gdy Magda się zgodziła pożyczyć przyjacielowi swoje auto i w podzięce otrzymała całusa we włosy, sprawił, że w Ignaszaku aż krew zawrzała.

Tomaszewski jeszcze, jakby jawnie po złości, zaczął wzrokiem sunąć po nagich udach Leny, jednak gdy jeden z jego pracodawców się odezwał, to spojrzał na niego.

– Nie lubię się powtarzać, nigdy mi się nie wydawało konieczne strzępienie sobie języka po kilkakroć, ale tym razem powtórzę, jesteś niemal naga.

Blondynka uśmiechnęła się kpiąco, niemal z wyższością i przyjrzała uważniej swojemu rozebranemu od pasa w górę mężowi.

– Ty też, kochanie – rzuciła od niechcenia. – Też jesteś prawie nagi – wyjaśniła sądząc iż Szymon mógłby źle zinterpretować jej wcześniejszy zwrot, albo że mógł go urazić ton jej wcześniejszej wypowiedzi.

Ignaszak spojrzał na Peterwasa, który wydawał się być bardzo zniecierpliwiony. Czterdziestopięcioletni brunet nawet westchnął słyszalnie, dając tym samym przyjacielowi do zrozumienia, że ma coś zrobić, bo on nie ma całego dnia na to by wyczekiwać aż jaśnie królewna podniesie swoje dupsko i się gdzieś ulotni.

– Mam wstać? – zapytał w końcu żonę, dając jej tym samym do zrozumienia, że on traci cierpliwość.

– A bo ja wiem. – Wzruszyła ramionami. – Jeśli masz ochotę by sobie na przykład pochodzić, to przecież nie będę ci zabraniała. Wstań i chodź.

Tęczówki Szymona jeszcze mocniej pociemniały i aż zaiskrzyły. Magda więc uznała, że to najwyższy czas by odpuścić, zanim przeciągnie strunę cierpliwości własnego małżonka. Szatyn zazgrzytał nawet już zębami, a znudzony Hubert zaczął podziwiać sklepienie salonu, które podobnie jak malunek na ławie było w tematyce mitologicznej. Nigdy nie rozumiał zamiłowania swojego przyjaciela do starożytnych bogów greckich, ale wolał już ich widok, niż tej rozpuszczonej blondyny, która jego zdaniem nadawała się tylko do pieprzenia, bo dobra mogła być jedynie w rozkładaniu nóg. Tak naprawdę to oceniał z góry, gdyż nie wiedział jaka jest Magda. Nie miał możliwości tego wiedzieć, bo nigdy nie zamienił z nią więcej niż dwa zdania, gdy spotkali się na jakimś bankiecie, premierze w teatrze, albo otwarciu, któregoś z jego klubów.

– Okay, okay, już dobrze, zostawiam to wasze towarzystwo wzajemnej adoracji samo. I tak się miałam jeszcze przespać. – Zdjęła nogę, którą wcześniej miała założoną na drugą, wstała i skierowała się do drzwi prowadzących na korytarz.

– Ja bym ci pozwolił zostać – przemówił wesolutko Tomaszewki i ruszył biegusiem by niczym błazen, albo jakaś parodia nadwornego otworzyć przed królewną Magdaleną Ignaszak drzwi.

– Dziękuję – szepnęła z uśmiechem i mając świadomość iż jej mąż ich bacznie obserwuje, położyła otwartą dłoń na piersi blondyna, którego włosy jej zdaniem były nieco przydługie. Jego fryzura niezmiernie kojarzyła jej się ze stylizacją Tomka z Rodzinki.pl.

– Więc co ty z nim jeszcze robisz? Rzuć go, ja cię przygarnę – ośmielił się zaproponować.

Szymon słysząc wygłupy Maksyma, przewrócił oczami i zazgrzytał zębami. Hubert natomiast był już tak mocno zniecierpliwiony, że zaczął postukiwać obcasikiem markowych półbutów o lakierowany na wysoki połysk parkiet.

– Ty nie lubisz dzieci, a ja mam ich aż dwoje. – Lena sunęła palcem wskazującym po torsie mężczyzny, okrytym białą, opinającą koszulą dobrej jakości. Dobrnęła aż do pępka, a potem nieco niżej zahaczając o pierwszy guzik jasnych dżinsów.

– Dzieci zostawimy jemu. – Maks miał już najwidoczniej cały plan opracowany od punktu a, aż po całe abecadło. Zapatrzył się w ciemne tęczówki swojej przyjaciółki i przełożył gumę, którą żuł z prawej strony na lewą, uwidaczniając w ten sposób kolczyk w języku, który został przebity jeszcze gdy był nastolatkiem.

– Kusząca propozycja – odparła stękliwym, a jednocześnie uwodzicielskim tonem.

Szymon w tym czasie zacisnął dłonie w pięść i już miał wstać, gdy Peterwas ścisnął go za nadgarstek i szarpnął ku dołowi.

– Zostaw – syknął. – Jak cię zdradzi będziesz miał powód, by jej łeb ukręcić – szepnął na tyle cicho, że nawet Ignaszak nie wyłapał wszystkich słów.

– To jak? Będziesz moja? – zapytał Maksym puszczając do blondyny oczko i jednocześnie cofając się do męskiego towarzystwa.

– Masz problem chłopczyku, bo mnie nie można mieć, ani posiadać. Jestem wolnym człowiekiem. Niczyją własnością – odparła i już miała wyjść, gdy usłyszała warkliwy ton męża:

– Wolna to będziesz po rozwodzie. – Nawet na nią nie patrzył gdy to mówił. Wyjął paczkę zapalniczek z kartonu, postawionego na ziemi i zaczął je liczyć. – Teraz jesteś moja – dodał po odliczeniu ile jest w jednym opakowaniu.

Magda nic nie odpowiedziała. Udała, że nie słyszy i poszła do sypialni, gdzie odstawiła szklankę na stolik nocny i rzuciła się na łóżko, zatapiając ponownie w miękkiej pościeli, odpłynęła do krainy Morfeusza.

Ignaszak natomiast rozpoczął przeliczanie opakowań, a potem pomnożył ich ilość, przez ilość zapalniczek znajdujących się w każdym z nich.

– Co mam z tym zrobić? – zapytał wprost.

– Przewieźć przez pół Polski. Jest tego sto osiemdziesiąt siedem kartonów. Trzeba to rozwieź do met dilerów. On się nie zgodził. – Peterwas wskazał brodą na rozanielonego blondyna, który podziwiał rodzinne zdjęcia porozstawiane po komodach.

– Bo ja to się prochów nie tykam – rzucił Tomaszewski wciskając dłonie do kieszeni dżinsów. – W dziwkach mogę robić, w haraczach też nie omieszkam – dodał wolniej. – Ja to nawet mogę w klatkach się po pysku prać, ale w dilerkę, to wy mnie nie mieszajcie. Wiecie ile grozi za rozpowszechnianie tego gówna? – zapytał i podszedł do ławy. Pochylił się by wesprzeć się na niej dłońmi i spojrzeć w oczy szatyna. – Ignaś, ty bądź mądry, a co by było jakby tak twoja córka kiedyś brać zaczęła? Nie czułbyś się winny?

– Chyba tylko temu, że by na dupie nie usiadła – odpowiedział Szymon całkiem szczerze i podał dłoń Hubertowi. – Wchodzę w to. Tylko cena jest do uzgodnienia.

– Myślę, że się dogadamy – odparł poważnie i powoli, cały ubrany na czarno Hubert.

– A gdyby tak Magda jakąś kierę wzięła?! – zapytał odrobinę za głośno zbulwersowany Tomaszewki.

– Magda by nie wzięła – zapewnił Szymek bez mrugnięcia okiem. – A jeśliby wzięła, to tylko jeden raz, dopóki bym się nie dowiedział, a że bym się dowiedział to pewne. Poza tym ja tym nie handluję, ja to tylko rozwożę.

– A ja tylko pakuje, tak by policja się nie domyśliła – dorzucił od siebie Hubert.

– A kto handluje? – Maksym żując luzacko gumę, spoglądał na swoich sztywnych kolegów. Przyszło mu nawet na myśl, że są sztywniejsi od jego wujka nieboszczyka, świętej pamięci.

Jego pytanie zostało puszczone w niebyt, bo ani Szymon Ignaszak, ani tym bardziej Hubert Peterwas, nie zamierzali mu udzielić na nie odpowiedzi. Obaj uznali, że Maksym jest jeszcze za krótki, by rączkami sięgać tak daleko.

Brunet sięgnął po pieniądze, wypiął pierwszy plik ze spinek i zaczął przeliczać. Drugim rzucił w Maksyma, sugerując tym samym, by chłopak brał się do roboty, a nie łaził i się rozglądał, bo tym chodzeniem to go jedynie irytował. Maks co prawda liczenie zaczął, ale chodzić nie przestał. Ciągle krążył naokoło kanap i foteli, raz znajdując się za plecami Szymona, a innym razem za tymi Huberta.

– Normalnie kolana mu zaraz przestrzelę, by na dupie w końcu usiadł – zagroził Peterwas, ale nim się obejrzał, to blondyn znajdował się już za nim, z pistoletem, przyłożonym lufą do jego potylicy.

– Odłóż pukawkę, bo nie chcę mieć jego mózgu na moich ścianach, gdyby przypadkiem wystrzeliła – przemówił Szymon spokojnie, bez nerwów i przygotował trzy drinki, złożone ze szkockiej, lodu i świeżo wyciśniętego soku z cytryny.

Maksym widząc pełną do połowy szklankę, odłożył pieniądze, uznając, że przez ich gadulstwo i tak już się pomylił, więc on liczył po raz drugi nie będzie, skoro mają zamiar tak tylko marnotrawić jego ciężką, niewolniczą pracę. Rozsiadł się wygodnie na kanapie i zrobił kilka łyków.

– Ty, a jak już cię ktoś odstrzeli, to ja mogę się z twoją żonką... no wiesz? Bo wiesz... fajny ten twój domek – zagadnął blondyn.

– Magda po mnie nie dziedziczy.

– Jak to nie?

– Niczego jej po mojej śmierci nie zabraknie. Będzie miała co miesięczne pieniądze, dzieci mają lokaty, ale... mojego majątku całego nie przejmie.

– Ona o tym wie? – dopytywał Maks.

– Oczywiście.

– Uprzedził ją, by nie trwała w błędzie, bo się bał, że go arszenikiem potraktuje – zażartował Hubert i sam się zaczął śmiać ze swojego żartu.

Szymon zmierzył Peterwasa groźnym, złowrogim i pełnym powagi spojrzeniem.

– Przepraszam cię bardzo, ale tak w ogóle to na co ci ona była? Jeszcze z bachorami. Mogłeś sobie dupczyć małolaty bez obrączki i bez dzieciorów.

– Skończy! – warknął Ignaszak. – To moja żona, nie musisz jej lubić by ją szanować, a musisz ją szanować, bo jest moja.

– Mam ukrywać mój pogląd, bo...

– Znam twój pogląd. Zero rodziny, zero dzieci, zero zobowiązań i zero uczuć. Lubisz wracać do pustego domu, nic mi do tego, ale jeśli jeszcze raz obrazisz moją żonę, to ci obiję facjatę, a jak to nie pomoże, to twój dom już całkiem zostanie pusty, nawet obecności twojego ducha już w nim nie będzie.

– Rozpocząłbyś tym wojnę, wiesz o tym, prawda? – zapytał z bezczelnym uśmieszkiem brunet i spiął banknoty. Wsunął pierwszy plik do wewnętrznej kieszeni czarnej, lśniącej marynarki.

– Trudno – szepnął, ale pewnie i z odrazą Ignaszak. – Nie pozwolę na to by ktokolwiek obrażał Magdalenę, nawet ty.

– I zabiłbyś za nią? Zabiłbyś dla niej?

– Byłaby warta nawet zamachu na World Trade Center, który się odbył jedenastego września. Byłaby warta tego zamachu, tamtych żyć, więc czemu miałaby być nie warta jednego ciebie w worku i w rzece?

– Zakochany idioto ty – skomentował Hubert i wstał. Pochylony nad ławą dopił drinka, a potem zabrał banknoty. – Będę leciał. Zaufam na słowo, że się nie omsknąłeś w odliczaniu gotówki. I taka rada ode mnie. Nigdy nie ufaj kobiecie, bo się kiedyś przejedziesz. Idziemy Tomaszek – zawołał na Tomaszewskiego, a ten wzruszył ramionami i zapytał niczym mały chłopiec:

– A mój samochód, ten pożyczony?

– W komodzie są kluczyki, w górnej szufladzie. – Szymek wskazał odpowiedni mebel dłonią.

Maks się rozpromienił, zabrał co potrzebował, chwycił jeszcze za pełną butelkę z barku i rzucił banknotem stuzłotowym na stół.

– Odkupuję, bo wiesz, jestem alkoholikiem, a ten, no wiesz, mi się nie zatrzyma przy żadnym nocnym.

– Uważaj byś samochodu mojej żony nie rozbił.

– Się wie, Szymuś, się wie.

Szymon po wyjściu kolegów z mafijnego i gangsterskiego półświatka, zadzwonił po brata swojej żony. Piotrek obudził się w jednym z burdeli, otoczony dwiema, młodymi kobietkami. Musiał odreagować wcześniejszą kłótnie z matką. Przyjechał jednak na wezwanie szwagra i zabrał zapalniczki naładowane dopalaczami. Zapewnił, że umieści je w piwnicy galerii sztuki i że przypilnuje dostarczenia kolejnych pudeł. Szczerze miał dość bycia na posyłki pana Ignaszaka, ale póki co nie miał innej pracy, a żyć i płacić rachunki przecież trzeba. Poza tym Szymon mu ufał, bo wiedział, że ten nie skazałby własnej, rodzonej siostry na bycie wdową, nawet taką słomianą. Miał więc pewność, że Iwan nie sprzeda mu kulki prosto w skroń, gdy będą sam na sam nawet pośrodku szalejącej na zewnątrz strzelaniny, ani że nie odeśle go za kratki, nawet za status koronnego i obietnice nowego, dostatniego życia.

Kiedy Ignaszak wrócił do sypialni, to za oknami już świtało. Postanowił się w pełni ubrać. Zrezygnował ze spania. Uznał, że zdrzemnie się w chwili, gdy Pola uśnie, czyli gdzieś około południa, a Leonowi pozwoli wtedy grać na konsoli, na dużym, plazmowym telewizorze, by mu nie przeszkadzał w odpoczynku. Ubrał więc białą polówkę, z zielonymi guzikami i takiej samej barwy krokodylkiem umiejscowionym na lewej piersi. Magda otwierała oczy w momencie, gdy jej mąż wychodził z garderoby z paskiem w dłoni.

– Dobrze, że już wstałaś – zaczął niezwykle groźnie.

Przez chwile obleciał ją strach, ale w chwili, gdy Szymon zaczął wsuwać pasek do szlufek, strach gdzieś uleciał.

– Twoja mama zrobiła już śniadanie – wyjaśnił z delikatnym uśmiechem, nachylając się do toaletki żony i używając jej żelu do stylizacji. Nałożył go trochę na dwa palce i niedbale wtarł we włosy, które teraz sterczały każdy w inną stronę.

– O jak miło. Czuję, że nie mam ochoty jej widzieć – odparła siadając na łóżku. – Ty chyba nie jesteś na mnie zły o to picie z twoim bratem, prawda?

– Jesteście dorośli, piliście w domu. Nie mam powodu być zły. Byłem przy tym, gdyby mi się nie podobało i miałbym coś przeciwko, to bym ci zabronił. Jeśli mam być o coś zły, to o to co w nocy...

Madzia spojrzała na męża pytająco.

– Z Maksymem – wyjaśnił.

– Aaa. – Zaśmiała się i zaczesała dłońmi włosy do tyłu. – To były tylko wygłupy. On jest taki... dziecinny.

– Nie interesuje mnie co to było. Nie chcę tego więcej widzieć na własne oczy.

– Czyli mamy takie coś robić na osobności? – zapytała siląc się przy tym na powagę.

– Nie. Ma nie być więcej takich żartów. – Nachylił się do niej i wsparł dłonie na miękkim materacu. W ten sposób znajdowała się między jego rękoma. – Rozumiesz? – zapytał patrząc w głębie jej ciemnych tęczówek.

– Tak – odpowiedziała, zarzucając dłonie na jego kark. – Nie sądziłam, że jesteś aż tak zazdrosny – skomentowała przybliżając swoje usta do jego warg, ale w chwili, gdy je rozchylił nagle zrezygnowała, uklęknęła na podłodze i przecisnęła się pod jego ręką. – Nie zasłużyłeś – wyjaśniła. – Poza tym jestem głodna, nie mam teraz czasu na seks – dodała i wyszła.

Blondynka ledwie weszła do kuchni połączonej z jadalnią, a już usłyszała dezaprobatyczne uwagi swojej rodzicielki, pierwszy dotyczył ubioru, gdyż blondynka ciągle miała na sobie jedynie białą koszulę męża, a drugi picia.

– Jestem dorosła – odpowiedziała Magda. – Będę piła ile chcę.

– Przy dzieciach? – zapytała Gabi. – Poza tym upić się, a spić jak dziwka, to różnica. Kto to widział by matka i żona wracała na kolanach.

– Nie wracałam na kolanach, Szymon mnie niósł.

– I nie wstyd ci? – zdziwiła się.

Magdalena przez chwilę intensywnie myślała, zrobiła dwa łyki kawy męża, bo oczywiście jej matka zrobiła kawę tylko dla siebie i dla Szymona, uznając, że córka może obsłużyć się sama.

– Nie, nie wstyd mi – przemówiła.

– Tylko kobiety, które się nie szanują...

– Skończ! – warknął Szymek przekraczając próg. – Moja żona jest dorosła, miałaś czas by ją wychowywać. Zawiodłaś, więc teraz nie poprawiaj mankamentów. Już na to za późno. – Usiadł i rozłożył gazetę. – Poza tym ja nie uważam upicia się, raz czy dwa razy do roku, za jakieś staczanie, brak godności, czy tym bardziej kurewstwo. I w tym domu zawsze piło się przy dzieciach, barek stoi w salonie, jest w nim alkohol, imprezy też są zakrapiane. One to widzą, ale wiedzą, że im nie wolno, bo to jest dla dorosłych. Nie wprowadzaj do mojego domu swoich zasad i nie wygłaszaj po raz wtórny swoich mądrości, bo już ci kiedyś powiedziałem co o tym myślę, a ja nie należę do ludzi co lubią się powtarzać.

– W takim razie może powiesz co byś zjadł na obiad, bo też już pytałam i też nie lubię się powtarzać – odparła chamowatym tonem Gabriela.

Szymon odłożył gazetę, spojrzał na teściową i odpowiedział:

– Choć raz chciałbym zjeść coś co ugotuje moja żona.

Magda słysząc, że temat zszedł na gotowanie i przy okazji też na nią, nagle się ożywiła:

– Przecież ty już jadłeś to co ugotowałam!

– Kiedy? Chyba bigos na Gwiazdkę, bo woda zagotowana na herbatę się nie liczy – odparł nie kryjąc swojego rozbawienia.

– Nie, wcześniej jadłeś, ten, no, na Wielkanoc gotowałam. – Uśmiechnęła się od ucha do ucha, dumna z tego, że sobie przypomniała w ostatniej chwili najbliższą z dat, gdy to ona tworzyła w kuchni jakiś posiłek.

– A co ty w tym roku na Wielkanoc gotowałaś, kiedy ja katering zamawiałem?

– Jajka – odparła wesolutko.

Szymon się zaśmiał i zawiesił głowę na dłoni, ugiętą w łokciu rękę oparł o jedno z kolan.

– No z czego rżysz, przecież prawdę powiedziałam?

– Weź się nie pogrążaj, dobrze? – zapytał, ale nie jakoś ostro i w niemiły sposób. Ciągle był uśmiechnięty.

– Bo ja chciałam tylko rozładować atmosferę byście się nie kłócili. Jak tak bardzo ci zależy, to w drodze wyjątku mogę dzisiaj coś ugotować.

– Odgrzejesz pierogi, które zrobiła twoja matka?

– Skąd wiedziałeś?! – krzyknęła zszokowana.

– Nie urodziłem się wczoraj. – Wstał i objął ją od tyłu ramionami. – Zjadłbym twój barszcz ukraiński, ale z uszkami, uszkami – wyszeptał wprost do jej ucha, co jakiś czas lekko je przygryzając.

– Dlaczego ty zawsze masz takie pracochłonne życzenia? – zapytała nie kryjąc swojej irytacji.

– Bo jestem wymagający – odpowiedział szczerze i już miał pocałować własną żonę w usta, gdy usłyszał za plecami tupot małych stópek, a po chwili poczuł jak mała przylepa obejmuje jego nogę.

– Tatuś, tatuś! – krzyczała trzylatka. – Bo mam mokle majtki – dodała, gdy Szymek na nią spojrzał.

– Bo się zsikała – skomentował Leon zajmując swoje stałe miejsce i sięgając po tosta z serem i szynką. Babcia podała mu ketchup.

– Nic się nie stało. – Szymek przychylił się do Poli, by wziął ją na ręce. – Pójdziemy się umyć i przebrać – zaproponował.

– Ja z nią... – zaczęła Magda.

– Daj spokój, siedź jak siedzisz. Mogę ją przebrać. Poza tym ty zaraz idziesz do pracy, a ja mam wolne – przypomniał wychodząc z kuchni.