Sezon 1 - Część 13 - Razem ciężko, osobno źle

MAGDALENA I SZYMON

Maksym Tomaszewski, postąpił dokładnie tak jak był umówiony z Magdą SMS-em. Odebrał jej samochód spod galerii sztuki Szymona i przyjechał nim pod posiadłość Ignaszaków. Zatrąbił nie chcąc już wchodzić do środka. Lena słyszała odgłos klaksonu, ale była jeszcze w tak zwanym proszku, dlatego w pierwszej chwili zastanawiała się czy od razu pognać do sypialni i się ubrać, czy jeszcze schrupać jednego tosta. Zdecydowała się na tosta, a ponieważ jej apetyt rósł w miarę jedzenia, to po zjedzeniu jednego z ketchupem, zdecydowała się zjeść kolejny, tym razem z majonezem.

– Mój ma uśmieszek – pochwalił się Leon i pokazał mamie swoje dzieło. Pokazałby jeszcze babci, ale ta obrażona na cały świat opuściła dom zięcia, uznając, że skoro jest taki mądry, to niech sam sobie z dziećmi radzi, gdy Magdy nie będzie.

– Śliczny – pochwaliła blondynka oblizując dwa palce, oczywiście po kolei i niemal z uczuciem celebrowania tej chwili. Postępowała tak, ponieważ miała świadomość, że jej mąż ją widzi. Z daleka bowiem słyszała:

– Ja tes chce śmieszek!

– Papuga! – odkrzyknął Leon, a Szymon najpierw posadził Polę na krześle, a potem zaszedł żonę od tyłu i zamknął w objęciach.

– Twój przyjaciel na ciebie wyczekuje – wyszeptał wprost do jej ucha.

– Który? – zapytała, znacząco zerkając na rozporek szatyna.

Szymon z początku oniemiał, a chwilę potem się zaśmiał.

– Jesteś niemożliwa – oznajmił wymijając żonę i zajmując swoje stałe miejsce.

– Ce uśmieska! – krzyknęła Pola i podała ojcu tosta.

– Co chcesz?

– Mordkę namaluj uśmiechniętą czymś z tych. – Magda postawiła przed mężem ketchup i majonez, a ten się skrzywił na samą myśl, że miałby czynić takie głupoty.

– Jedzenie to nie zabawki – skwitował, gdy był już z dziećmi sam w kuchni.

Oczywiście małej brunetce ani trochę nie spodobał się fakt, że Szymon nie rysuje po jej toście, dlatego uderzyła otwartą dłonią o stół i po raz kolejny zażądała:

– Lysuj!

Szymon postanowił ją zignorować i zajął się rozmową z pięciolatkiem o wyścigach na konsole. Dyskutowali o tym, który wybierze jaki pojazd. Szymek nawet nie domyślał się, że Pola dotknięta jego ignorancją i brakiem buźki na swoim trójkątnym toście, wywoła taki alarm iż jej płacz będzie słychać nawet na górze.

– Co ci się stało? – zapytał zszokowany.

– Ce, chce, ce! – wykrzykiwała niewyraźnie poprzez łzy.

– Ja też wiele rzeczy chcę, a nie mam. Rysuje się po kartce nie po jedzeniu. I nie rycz – wyraźnie się uniósł przy ostatnich dwóch słowach.

– Aje Jeon i... – Dziewczynka rozpłakała się już na dobre, a więc dalsze jej pretensje stały się dla uszu trzydziestopięcioletniego mężczyzny całkiem niezrozumiały. Nawet Leon nic, a nic nie rozumiał swojej siostry. Widział jedynie jak ta lamentuje, uderza rączkami o stół i pociąga noskiem.

– Pola przestań – stanowczo warknął Szymon, ale po chwili odpuścił, bo zrozumiał, że mała nawet nie słucha tego co on do niej mówi.

– Beksa, beksa! – wykrzykiwał Leoś wbijając widelec w środek tosta i krojąc go nożem na małe kawałki. Średnio mu to wychodziło, choć umiał się posługiwać sztućcami i to jak na pięcioletniego chłopca bardzo dobrze. Po prostu krojenie tostów w taki sposób nawet dla dorosłych nie stanowiłoby najprostszego zadania, dlatego już po chwili jedzenie wylądowało na podłodze.

– A ty co też cudujesz?!

– Nico, tylko upadnęło mi! – odpowiedział zdenerwowany blondynek, nachylił się po tosta, podmuchał na niego mocno z każdej strony, przerzucając przy tym ciepłe wciąż jedzenie z dłoni na dłoń i z powrotem położył na talerzu. – Już wrócił na miejsce. – Uśmiechnął się szeroko, od ucha do ucha.

– Będziesz jadł z podłogi? – zdziwił się szatyn.

– Przecież czysta jest. Aż lśni. Czystsza niż stół – skomentował zdolności w szorowaniu powierzchni płaskich swojej matki, choć nawet nie zdawał sobie sprawy, że Magda dwa dni wcześniej specjalnie zerwała się o świcie, by przed koniecznością odwiezienia dzieci do przedszkola i szkoły móc jeszcze zetrzeć wszystkie kurze i zmyć podłogi.

– Faktycznie – odparł Szymon przyglądając się jasnym, przypominającym grafitowe drewno płytkach. Nawet dwa razy zamrugał oczami, nie dowierzając w to zjawisko. W salonie zazwyczaj było czysto, ale do kuchni zdarzało im się często wchodzić w butach, a nie mieli czasu by przecierać podłogę za każdym razem po takim wejściu.

Pola natomiast zdając sobie sprawę, że nikt nie zwraca na nią uwagi zaczęła krzyczeć jeszcze głośniej, a przy tym zmiotła swoją małą rączką talerz, który się przed nią znajdował.

Jak mamusia – przeszło przez myśl Szymkowi. – Ona rzuca szklankami, a ty talerzami.

Na głos jednak ryknął:

– Uspokój się, natychmiast!

– Ale ja ce! Ce, ce!

– Przez kolano i na dupę? – zapytał śmiertelnie poważnie.

Przez moment nawet żałował, że na samym początku nie nasmarował tego przeklętego uśmieszku na toście, ale z drugiej strony od zawsze uważał iż jedzenie służy do jedzenia, a nie zabawy i nie miał zamiaru łamać swoich prywatnych przekonań i zasad, tylko dlatego, że smarkula miała jakiś kaprys i była jego zdaniem po prostu rozpuszczona. Wiedział iż on w tym rozpuszczeniu zapewne też miał swój udział, ale z racji tego, że mało przebywał w domu, a częściej był w pracy, usprawiedliwił sam siebie przed sobą samym, że jego wkład w kaprysy trzylatki jest najmniejszy.

Szymon nie mógł już dłużej znieść zachowania córki przy stole. Nie chodziło mu nawet o płacz i krzyk, bo pewnie, gdyby tak histeryzowała w swoim pokoju, podczas jakieś zabawy, czy nawet na podwórku, to nie stanowiłoby to dla niego żadnego problemu. Jedzenie, kuchnia, stół przy którym się jada posiłki, były jednak dla niego swojego rodzaju świętością. Miejscem, którego nie należy plamić kłótniami, wygłupami, histeriami i głupimi zabawami. Dlatego kiedy ponownie zobaczył jak Leon wkuwa widelec w środek tostu i zaczyna wbijać obok tył łyżeczki, to po prostu wyrwał mu sztućce z rąk i zabrał talerz. Odstawił go na blat i oznajmił:

– Już skończyłeś.

– Wcale że nie – postawił się Leoś, zszedł z krzesełka i wziął z powrotem swój talerz. Postawił tam gdzie znajdował się poprzednio i usiadł na krześle, łypiąc na ojczyma nienawistnym spojrzeniem.

– Nie rób takich min, tylko jedz normalnie.

– Nieważne jak jem, ważne bym się najadł!

– Tak to mówi twoja babcia, a ja uważam trochę inaczej.

– Głupio uważasz! – Wgryzł się w tosta, a potem jakby na złość Szymonowi chwycił za łyżeczkę i zaczął wbijać ją w pozostały kawałek. W końcu doszło do tego, że tost ciągle przytrzymywany był jego zębami, a łyżeczka dyndała sobie i trącała o jego brodę oraz nos.

Pola natomiast tym razem pochwyciła za kubek, ale zanim upuściła go na ziemie, to Szymek znalazł się przy niej i pochwycił dziewczynkę jedną ręką za nadgarstek, a drugą usiłował zabrać naczynie z jej dłoni. Trzymała za ucho bardzo mocno i nie chciała puścić.

– Co tu się dzieje?! – Magda miała wrażenie, że wkroczyła do istnego chaosu.

Leon zachowywał się niczym pies, który kręci głową jednocześnie trzymając w zębach nowego tosta, bo ze starego już nic nie zostało. Pola siedziała na krześle i krzyczała wniebogłosy, a Szymon pochylony szarpał się z trzylatką.

– Oszalałeś?! Co ty jej robisz? – zareagowała natychmiast i wcisnęła się między męża i swoją córkę.

– Nic jej nie robię. – Odszedł na bok, a kubek, który trzymała w rączce Pola w końcu rozbił się o płytki, wcześniej wylewając na nie już końcówkę mleka. Cała reszta rozlała się wcześniej we wszystkich kierunkach. – Im po prostu dyscypliny brakuje, obojgu – dodał wściekły. Oparł się o pobliską ścianę i wcisnął dłonie do kieszeni.

– Tobie brakuje, nie powiem czego – syknęła i przykucnęła. Pozwoliła by córka objęła jej szyje rączkami i się wtuliła.

– Ubrudzi cię – rzucił Szymon jakby od niechcenia.

– Trudno. To akurat teraz jest najmniej ważne – skwitowała wstając i tuląc trzylatkę do siebie. – Już dobrze, mamusia jest przy tobie. Powiesz co się stało? – pytała przeczesując palcami jej ciemne i gęste włosy.

– Ce buśke – wychlipała.

– Buźkę? – zdziwiła się. Szybko posadziła Polę na krześle, chwyciła za nowy tost, położyła go na stole nawet nie trudząc się by podstawić nowy talerzyk. Szymon oczywiście odwrócił wzrok, gdy tylko to zobaczył. – Co ci się stało? – zapytała nieuprzejmie, niemal chamowatym tonem, gdy zauważyła jego reakcje.

– Nic, po prostu patrzę jak się wszyscy świetnie bawicie. Kup im chleb tostowy zamiast klocków lego i niech sobie jeszcze z niego domki budują. A ty usiądź razem z nimi i też się pobaw.

Magda nic nie odpowiedziała na zarzut męża, tylko utworzyła oczy, uśmiech i nos na toście. Ucałowała Polę w skroń i przyuważyła jak Leon zaczyna układać dwa kawałki chleba w taki sposób jak ustawia się domek z kart. Szymon zazgrzytał zębami i rzucił kolejną mądrością:

– Gdyby tak około dwa dni nie dostały nic do jedzenia i żyły na samej wodzie, to by się nauczyły szanować to co mają, oraz przy okazji odpowiedniego zachowania przy stole.

Magdę, na krótki moment wmurowało w podłogę i stała się niczym posąg, ale po chwili wyprostowała się i zapytała:

– O czym ty do mnie mówisz? Oni mają po trzy i pięć lat, a ty robisz aferę, bo wielki pan artysta nie zniży się do poziomu mazania po kanapkach?

– Nie, po prostu jedzenie służy do jedzenia, a nie zabawy, a dzieci chyba mogą spełniać jakieś minimum kindersztuby, prawda? – zapytał z wyższością. – Gdy się będą tak zachowywały, to ich do restauracji raczej nie zabierzesz, bo dzieci przenoszą zachowania z domu w inne miejsca. Nie chcę się potem musieć za nich wstydzić.

– Teraz rozumiem – odparła siląc się na pewny ton, ale smutek i tak się do niego przedarł. – Pan Ignaszak chciał mieć rodzinę, a kiedy już ją zdobył, to nagle okazało się, że nie pasujemy do jego idealnego świata.

– Tego nie powiedziałem! – uniósł się, ale po chwili wziął głęboki wdech i samego siebie przywołał do porządku. – Po prostu mam jakieś zasady i dzieci mają je przestrzegać. Nie może być tak, że ja czegoś wymagam lub zabraniam, a ty im ustępujesz, byleby nie płakały. Dawniej nikt dzieciakom nie usługiwał, nie tańcował wokół nich i jakoś na tym się tyle pokoleń wychowało, bez konieczności mazania po kanapkach. Jadło co podali, nie jadło, było głodne i nikt się tym nie przejmował.

– Skończ się pogrążać – szepnęła.

– Zwróć uwagę na Leona i zobacz co on robi, i zareaguj w końcu. Choć raz zareaguj.

Magda dopiero wtedy zerknęła na blondyna, który ustawiał ketchup na majonezie, a na tym jeszcze słoik musztardy.

– Piramidkę robiem – pochwalił się.

– Leoś, synku, a mógłbyś...

– Mógłbyś – powtórzył po niej z drwiną Szymon. – Pochowaj to do lodówki, Leon – rozkazał.

– Za momencik! – odkrzyknął szczęśliwy, że na słoik musztardy udało mu się jeszcze położyć mały, deserowy talerzyk z ciasteczkami, który wcześniej sięgnął z blatu kuchennego.

Szymon zazgrzytał zębami i ruszył do przodu, ale wyminięcie żony nie okazało się być wcale takie łatwe, bo ta pochwyciła go za nagi nadgarstek i przytrzymała.

Przed oczami szatyna stanął obraz wspomnień, moment, gdy jego była żona wykonała niemal identyczny gest jak teraz Magda. Tylko, że Marlena odpuściła, zawsze odpuszczała, to on rządził w domu i to według jego zasad wychowywane były dzieci w nim przebywające. Blondynka, z którą obecnie związane było jego życie, była zupełnie inna.

– To moje dzieci, więc będą...

– Dobrze – przerwał jej. – W takim razie ja ograniczę się do słuchania wierszyków, koncertów i finansowania ich edukacji, oraz rozrywek, ale na nic więcej z mojej strony nie licz. – Przemierzył dwa kroki w tył i spojrzał na żonę z taką wyższością, jakby się znajdował na Monte Everest.

– Co to znaczy?

– To co chciałaś. Wychowuj ich sobie po swojemu i ze swoich zarobionych pieniędzy płać za opiekunkę.

– Nie zostaniesz z nimi? – zdziwiła się.

Pokręcił głową na boki.

– Skoro to twoje dzieci, to... wybacz. – Uśmiechnął się w taki sposób iż byłby w stanie pokryć za pomocą tego uśmiechu trzy czwarte terenów pustynnych kutym lodem. – Albo mam coś w temacie ich wychowania do powiedzenia, albo nie będę ich wychowywał wcale, a ty sobie dalej je rozpuszczaj. Decyzja należy do ciebie, możesz je zostawić ze mną, ale licz się z tym, że pierwsze co zrobię, to wyciągnę konsekwencję z tego poranka.

Szymon wycofywał się do salonu, a Magda wyjęła z kieszeni telefon by wybrać numer swojej matki. W tym właśnie momencie piramida Leosia się zburzyła przez jeden nieostrożny ruch z jego strony. Nadszedł huk tłuczonego szkła, a zaraz po nim rozdzierający płacz trzylatki.