Sezon 1 - Część 17 - Ogarnij się gówniarzu

ADAM KUCHARSKI

Klubowe światła odbijały się od ścian, a ultrafiolet dawał po oczach, odznaczając się na białych elementach garderoby gości dyskoteki. Emila podniosła tyłek i pociągnęła Adama za sobą, wcześniej odrzucając jego marynarkę na miękkie obicie loży. Marudziła, że chce tańczyć. Marcin w końcu zaprzestał wymieniania śliny z Natalią i poszedł w ślady Emili. Głupio było mu patrzeć jak Adam ją obejmuje, od tyłu i jak się o nią ociera. Miał świadomość, że Emi ma męża, a ten z którym przyszła tutaj, to tylko i wyłącznie jej szwagier, więc tym bardziej powinien się trzymać na dystans, ale nie trzymał.

Muzyka się zmieniała, a Marcin czuł dłoń Nejty między swoimi nogami. Pocierała o jego rozporek. Cinkowi bardzo się to podobało, ale widząc jak Adam sunie dłonią po udzie jego rodzonej, zamężnej siostry, zadecydował o odbijanym.

– Gdzie masz męża?! – krzyknął, gdy na chwile się zamieniliśmy parami.

Wzruszyła ramionami i przywdziała na twarz wyuczoną, słodką minkę.

– Co ty nie wiesz?! – dopytywał nieustępliwie blondyn.

– U rodziców jest, a ja się źle czułam – odkrzyknęła.

Marcin się zaśmiał i ledwie powstrzymał przed pytaniem, czy już jej lepiej. Posłał złośliwy uśmieszek w stronę Emili i poprowadził ją w kierunku loży, gdzie było znacznie ciszej i spokojniej.

– Nie chcę ci psuć humoru, ale przykro mi z powodu Mateuszka. Mogłaś napisać, przyjechałbym na pogrzeb.

– Nie było takiej potrzeby. – Wzruszyła ramionami i dla zamaskowania gigabajtów emocji, przez które mogłaby się zdradzić, chwyciła za wódkę i kieliszki. Zaczęła polewać. – Nie chciałam zawracać ci głowy, miałeś swoje problemy. Nie wiadomo też czy dostałbyś przepustkę.

Nagle zamilkła, bo Adam i Natalia podbili do stolika. Wychylili po maluchu i opadli na miękkie siedzenia. Wydawali się być wykończeni tańcem. Młody Harski jednak odnalazł siłę by przysunąć się bliżej Emi i objąć ją jedną ręką, w taki sposób iż zacisnął dłoń na jej biodrze. Musnął w odsłonięte ramie i zapytał:

– Źle się poczułaś?

– Nie, nie. Wszystko w porządku. – Uśmiechnęła się do niego w sposób niezwykle uroczy i pieszczotliwie poklepała po policzku, jakby był jej kundelkiem, choć w rzeczywistości był dla niej tylko szczeniakiem.

Adam był młodszym bratem Janka. Zdaniem Emili, znacznie mniej przystojnym, ale za to bardziej szalonym, mniej ułożonym. Był dla niej idealnym chłopakiem na imprezę i nic nie zwiastowało, że kiedyś stanie się kimś więcej, pomimo że on bardzo tego pragnął.

– Zróbcie coś zabawnego – poleciła.

– Ale co mają zrobić? – dopytywała Natalia.

– No rozśmieszyć nas. Oni są w tym dobrzy. – Puściła oczko i wyczekiwała aż panowie zaczną, a zaczęli od rozpalenia kolejnej już tego dnia trawy i przekazania fifki dziewczynom.

Marcin nachylił się do Adasia w taki sposób iż niemal leżał na stoliku. Poszeptali chwilę między sobą, a potem wczuli się w rytm i weszli w wydawałoby się dobrze znany im dialog.

– Czasem wypiję, jak ktoś postawi – zaczął Harski.

– Dlaczego zawsze ja?! – krzyknął Cinek płaczliwym głosem.

– Po kilku głębszych zaczynam się dobrze bawić. – Adam udał pijanego i ciągnął dalej. – Na mieście prawdy, o mnie się nie dowiesz, A ty kolego? Co jeszcze o mnie powiesz?

– Masz dwie komórki, a jedną za domem – rzekł rozbawiony blondyn, starając się powstrzymać wybuch śmiechu. – W niej trzymasz auto, mówią że kradzione. – Wziął szklankę w dłoń, oparł się łokciem na blacie i wypił czystą malutkimi łyczkami.

– Co? To tylko ściema, mam wszystkie papiery! – brunet udawał oburzonego.

– Hahahaha papiery? Chyba na przebite numery! – Stuknęli się kieliszkami, wypili i zaczęli równo:

Wyruszam w miasto, lansuję się

Mówią mi gangsta, szacunek jest

Robię co lubię, żyję jak chcę

We wszystkich knajpach

Już znają mnie

Widząc rozbawienie na twarzach dziewczyn nie byli w stanie ciągnąć przedstawienia dalej. Zaczęli się śmiać razem z nimi i wysłuchiwać komplementów, jak to minęli się z powołaniem, bo powinni szukać szczęścia w kabarecie.

– Dzięki, jak skończy nam się pomysł na zarobek, to może się nawet teatru chwycimy – odezwał się Adam. – O ile ten się znowu nie da jak uczniak zapuszkować. – Wskazał głową na Marcina.

– Jak uczniak? – podłapała Nejta.

– No właśnie, brat! Jeszcze nie wyjaśniłeś jak to było – wtrąciła Emi i Cinek poczuł się jakby był pod ostrzałem tych wszystkich spojrzeń.

– Nie będę się tłumaczył. – Napił się z podkurwienia i uznał temat za zakończony.

– No bo to było tak, że za nic go wsadzili, a na sumieniu to ma zapewne więcej niż sam diabeł z panem bogiem na czele – wyznał pijany Adam.

– Dobra, skończcie – warknął.

– Chcę wysłuchać! – krzyknęła Nati. – To ciekawe. Co to było tą błahą sprawą za jaką cię posadzili?

– Gwałt – odpowiedział blondyn i chwycił za wódkę. Nie rozlewał, pił z gwinta.

– Zgwałciłeś kogoś? – Brunetka wydawała się zszokowana, ale nie była przerażona, bardziej zaciekawiona.

– Nastolatkę! – krzyknął Adam.

– Poważnie?

– No, a jakże by inaczej – odpowiedział Natalce. – Nie wiedziałem, że... wtedy po prostu czegoś nie wiedziałem.

– A co, kurwa, myślałeś, że gwałcisz starszą? – zapytała siostra winowajcy, w sposób jak zwykle wulgarny i konkretny.

– No kurde, zapomniałem ją wylegitymować, a przecież mogłem podejść i powiedzieć grzecznie przepraszam bardzo, dziewczyno, ale chcę cię zgwałcić, czy ty masz może już osiemnaście lat? – Niebezpiecznie zaczął przybliżać swoją twarz bliżej Nati. Ona się nie cofała. Złączył więc swoje i jej wargi w pocałunku, krótkim, takim na szybcika, ale za to intensywnym jak cholera.

– Co z nią teraz? – zapytała Emi.

– Z kim? – Cinek był zdezorientowany.

– Z tą dziewczyną. Pozbierała się jakoś?

– O ile mi wiadomo, to wyszła całkiem dobrze za mąż, za takiego inteligenta, którego kiedyś razem z nią usiłowałem okraść. Od początku musiał mieć na nią ochotę, bo biegł nie za plecakiem, który ja trzymałem, a za dziewczyną.

– Czyli zgwałciłeś kobietę, którą znałeś? – podłapała Emila. – Musiałeś więc wiedzieć ile ma lat. Z resztą nie o wiek się rozchodzi. Wiesz co u niej. Coś mi tu śmierdzi, brat. Nie planujecie czasami wspólnie z małolatą skoku na jej bogatego mężusia?

– Gdybym planował skończyć w Wiśle, to bym się obładował kamieniami i po prostu do niej skoczył, bez prowokowania bandziorów z Trójmiasta.

– A więc wyszła za bandziora, a nie inteligenta.

– Jedno drugiemu nie wadzi. – Cinek puścił oczko i patrzył jak Adam sypie biały proszek na blat stołu, oraz dzieli go na porcje za pomocą karty kredytowej.

– Podzieliłem, kto pierwszy? – zapytał Harski, a całe towarzystwo było już wpatrzone w cztery lśniące kreseczki..

– To wy panowie pierwsi, bierzcie te większe – poleciła Emi i podała Marcinowi banknot dwustuzłotowy, był już zrolowany.

Adam wyjął z portfela stówkę i także zwinął ją w rurkę. Zmierzył się z Cinkiem znaczącym spojrzeniem i nagle oboje niczym na sygnał, jakby to były wyścigi, dopadli do swoich kresek. Biały diabeł wgryzał się w ich nozdrza, w sposób bardzo nieprzyjemny, niczym żrący płyn do toalet, którym niechcący dotknęło się do ciała, a potem pobiegło szybko go zmyć, bo nie mogło się wytrzymać. Tutaj wytrzymanie było musem. Opadli do siadu i odchylili głowy do tyłu. Podali dziewczynom banknoty, w sposób tak słaby i niemrawy, jakby byli umierający. Niedługo trwał taki stan u wszystkich, bo w końcu dostali kopa i mogli dalej bawić się na parkiecie, bez konieczności snu, bez opadania z sił.

Każdy stan euforii kiedyś mija, choć niektóre trwają nawet kilka dni. Ten nie był aż tak długi, bo Adam wiedział, że przydałoby się odstawić bratową do domu, jeszcze zanim Janek się w tym domu pojawi. Młodzi wyszli więc z klubu. Marcin trzymał Nejtę w pół, a Adam starał się tak podtrzymywać Emilkę, by ta nie glebła i nie rozdarła sobie kolanek.

– Poradzisz sobie? – dopytywał blondyn widząc w jak opłakanym stanie jest jego siostra. Tak naprawdę to nie martwił się o jej zdrowie, a o to, że z Adamem może zrobić coś czego potem będzie żałowała, a z racji swojego stanu, bardzo prawdopodobne, że nawet nie będzie tego mogła wspomnieć, bo nie będzie pamiętać.

– Spoko, damy radę – zapewnił małolat i zatelefonował do kogoś żądając by natychmiast przyjechał, bo jemu trzeba szofera.

– Ty i tak byś nie pomógł – wtrąciła się Nejta.

– Tak? – zdziwił się blondyn, ale jego wzrok, zachwianie i bełkot przemawiały same za siebie i przytakiwały teorii brunetki.

– Tak, jesteś pijany – wyjaśniła cierpliwie.

– Nie jestem.

– Ledwie stoisz.

– Niemożliwe.

– Możliwe, bo jesteś pijany.

– Może troszeczkę – przyznał z uśmiechem małego, niegrzecznego urwisa. Przewrócił oczami i patrzył jak Adam sobie radzi.

Uznał, że chłopak ma dużą dozę cierpliwości, której on nigdy nie miał do żadnej kobiety, a już zwłaszcza do tak upierdliwej i wymagającej jak jego rodzona siostra.

– Emi, spokojnie. Tylko się nie przechylaj – tłumaczył sadzając bratową na pobliskim murku.

– Buty – napomknął Cinek i wskazał brwiami na coś w czym jego zdaniem nie dało się stabilnie chodzić. Wydawało mu się, że kobiecie z takim wyciętym korkiem, musi być jeszcze mniej wygodnie niż w szpilkach. Nagle przypomniał mu się żart, więc postanowił podzielić się nim zresztą. – Kobiety to nawet obcasy wymyślili, po to by dorównać nam, mężczyznom.

– Wymyśliły – cisnęło się Nejcie na usta, ale dała sobie spokój z poprawianiem. Wiedziała, że nikt nie lubi być poprawiany, zwłaszcza w towarzystwie.

Adam spojrzał na te dziwadła, które Emila miała na sobie.

– Zdejmij – polecił.

Emi pokręciła głową na boki.

– Nie dam rady – odparła słabo.

– Przytrzymaj ją.

Cinek z niezadowoleniem podszedł. O mały włos, a by się wywalił, ale dłoń wsparta na murku, go przed tym uchroniła. Podszedł do siostry, stanął za nią i przytrzymał, by się nie wywaliła. Obserwował jak Adam zdejmuje czarną marynarkę, klęka na niej i rozwiązuje buty Emili, niczym jakiś bohater tandetnego, historycznego romansu, który chciał okazać się dżentelmenem. Robił to z taką czułością i delikatnością, że aż dało się wyczuć, to promieniowanie między nimi, taki specyficzny rodzaj magnetyzmu..

– Zimne i brudne – skomentowała Emila, gdy jej stopy ponownie dotknęły chodnika.

Adam westchnął, Marcin się uśmiechnął, a Nati oddaliła się na kilka kroków, by zadzwonić.

– Dobra, niech stracę – westchnął Harski niczym cierpiętnik. W lewej dłoni trzymał buty, a prawą chwycił bratową pod pośladkami i przerzucił przez ramie.

Ta zapiszczała i zamachała nogami w powietrzu, ale zdawało się, że cała sytuacja je się podoba.

– Marynarka – syknął Marcin i schylił się by ją podnieść. Padł na kolana i miał trudność by powstać, ale Nati mu pomogła. – Dzięki, dzięki. – Uśmiechnął się do niej przepraszająco i uroczo. Przymknęła więc oko na jego pomontowany stan.

Adam widząc znajome światła, zamachał brokatowymi butami. Duże cabrio przystanęło. Zapakował najpierw do środka Emilę, a potem siebie. Cinek rzucił marynarkę na kolana kolegi i podziękował za podwózkę. Uznał, że się przejdzie.

– Mieszkam niedaleko – zaproponowała znacząco Nejta.

Marcin więc rzucił jej spojrzenie pijanego, które miało wyglądać na uwodzicielskie.

– Do następnego razu siostra, pozdrów męża! – krzyknął i położył rękę na ramieniu brunetki, w taki sposób, że dłonią obejmował jeden z jej cycków.

– Spierdalaj – syknęła zapijaczonym głosem Emila, zanim auto zdążyło odjechać z piskiem opon.

Em była tak zmęczona, że marzyła tylko o śnie. Wsparła więc głowę na ramieniu szwagra i przymknęła oczy, jednak gdy poczuła jego wargi na swoim policzku, a następnie w kącikach ust, to znalazła w sobie ostatki sił, by się unieść nie tylko dumą, ale przede wszystkim dłonią.

Adama zapiekł policzek, ale bardziej wstyd go dotknął, bo Emi spoliczkowała go na oczach jego pracowników, a jednocześnie też kumpli.

– Jestem żoną twojego brata, nie pozwalaj sobie – warknęła trzeźwiej niż można się było tego po niej spodziewać. – Odwieźć mnie do domu, natychmiast – zadecydowała i zbiła spojrzenie w boczną szybę, oraz krajobraz wschodzącego poranka za oknem.

Adasiowi ani trochę nie uśmiechało się zabieranie Emili do Janka, bo już słyszał słowa jakie starszy brat do niego skieruje. Gdzieś w głowie, znacznym echem już pobrzmiewało:

– Ogarnij się gówniarzu.