Sezon 1 - Część 22 - Każdy ma lepsze i gorsze strony

SZYMON IGNASZAK

Kiedyś ktoś mi powiedział, że człowiekowi do szczęścia nie trzeba dużej ilości pieniędzy, najnowszych RTV, modnego wystroju i markowych ubrań. Ten ktoś to wszystko już miał, choć w tamtych czasach, wyglądało to zupełnie inaczej, niż wygląda dziś. W końcu nie ma co porównywać odtwarzacza na kasety, czy wideo na VHS z dzisiejszymi MP4, czy telewizorem plazmowym. Nie porównamy też tamtejszych skórzanych mokasynów Lasockiego z dzisiejszymi Air Max Nike. Jedno jest jednak niezmienne, wyznacznikiem naszego szczęścia są problemy. To kolejny paradoks życiowy, ale im większa ilość problemów i świadomość, że jest ktoś obok, kto nadal chce je z nami dzielić, sprawia, że pomimo tych namnażających się kłopotów, ciągłej walki z przeciwnościami i chodzenia pod wiatr nawet w największej burzy, jesteśmy szczęśliwi.

Kiedy pierwszy raz usłyszałem taką definicję szczęścia, miałem jedenaście lat. Siedziałem na przednim siedzeniu białej Warszawy, to taka marka samochodu, która dziś jest już zabytkiem i raczej nie spotyka się takich aut mknących ulicami. Jak się wtedy czułem? Dziwnie. Po prostu nieswojo. Jeszcze dziwniej czułem się, gdy ten facet po mnie przyjechał. Rzucił jakimś pismem na biurko dyrektorki domu dziecka i zaproponował przejażdżkę. Wsiadłem, w sumie tylko po to by opuścić niedobry obiad, który wychowawczyni na zmianie i tak by w nas wciskała, słowami:

– Będziesz tak długo siedział, dopóki nie zjesz wszystkiego.

Do dziś chyba nie przełknąłbym kaszy z sosem grzybowym. Wtedy też nie byłem w stanie tego zrobić, więc wybrałem przejażdżkę z nieznajomym. Wsiadłem i milczałem. W końcu to on miał do mnie jakąś sprawę, więc to on powinien był mówić.

– Nawet się nie przywitasz? – zapytał zapinając pasy.

– Dzień dobry.

Zaśmiał się. Ruszył. Pamiętam jak dziś ten szmer, gdy koła toczyły się po nierównym asfalcie.

– Przysłała mnie twoja mama – zaczął.

Nie odpowiedziałem na to nic. Szczerze wtedy miałem głęboko w dupie moją rodzicielkę.

– Chce cię odzyskać, Szymon, wiesz?

Milczałem, a on mówił dalej. Powiedział jeszcze ze trzy zdania, aż w końcu oznajmił:

– Jesteś dziwnym chłopcem, wiesz?

– Może po prostu wyjątkowym.

– Nie bądź taki do przodu, synek, bo ci tyłu zabraknie.

– Nie jestem twój synek! – warknąłem, choć w sumie było mi obojętne jak nazywa mnie kolejny facet mojej matki. Nie interesowała mnie ani ona, ani jej mężczyźni, ani ich wspólne życie.

– A ja twój kolega, nie jestem! Nie przeszliśmy chłopcze na ty.

– I co z tego? Będę mówił jak mi się podoba.

– Nie będziesz.

– A kto mi zabroni?

– Widzisz to?! – zapytał rozgniewany, podstawiając mi przed oczy swoją prawą dłoń, konkretnie jej wierzch.

– Wygląda na złote – odparłem, dostrzegając obrączkę.

– Jestem mężem twojej matki.

– Mam ci gratulować?

Przymknął oczy i położył dłonie na kierownicy, potem podwinął rękawy białej koszuli w błękitne, pionowe paski.

– Nie lubisz mnie. Świetnie, nie musisz, ale czy możesz nie utrudniać?

– Nie chodzi o ciebie.

– A o co? O matkę? – dopytywał już zupełnie nie zwracając uwagi na to, że cały czas mówię mu na ty.

– O tę szmatę chodzi mi najmniej.

– Szymon – syknął szeptem. – To twoja matka. Kocha cię, o czym świadczy choćby to, że nigdy nie zrzekła się praw, o ile wiesz o czym mówię i wiesz na czym to polega.

– Szkoda, że tego nie zrobiła. Wolałbym mieć inną matkę.

– Nie mów tak. Nie wiesz co mówisz, chłopaku. – Zamyślił się. – Stanęliśmy na tym, że się nie lubimy i pewnie nie polubimy, ale jako mąż twojej matki chcę ją uszczęśliwić. Pewnie nie uwierzysz, ale jedynym co ją uszczęśliwi są jej dzieci, więc...

– Nie chcę jej uszczęśliwiać! – krzyknąłem szybko. – Odwieź mnie z powrotem.

Spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

– Słyszałeś, nie chcę do niej jechać. Zawieź mnie tak skąd mnie wziąłeś, albo wysadź, to sam wrócę.

– Twoje decyzje krzywdzą innych.

– Chcę ją krzywdzić.

– Mściwość, to zły doradca. Pomyśl, że w tym kręgu jest nieco więcej osób niż ty i matka.

– W dupie to mam.

– Siostrę też? Ona też nie zasługuje twoim zdaniem na pełny dom, bo ty masz kaprys i okazujesz całym sobą obrazę majestatu?! – uniósł się. – Czy chcesz czy nie, czy ci się to podoba czy nie, ja chciałem być miły, ale skoro się nie da, to po prostu nie masz nic do gadania i jedziemy do domu.

– Ja już mam dom.

– Będziesz miał drugi.

– Będziesz tego żałował.

– Słucham? – przystanął na poboczu. – W moim życiu wiele mnie spotkało, ale jeszcze nigdy nie groził mi jedenastolatek.

– Zawsze musi być pierwszy raz. Zapowiadam tylko, że uczynię z waszego uroczego, małżeńskiego życia piekło.

– Mamy coś wspólnego, Szymon. Ja też jestem mściwy. Więc jeśli ty, zamienisz moje życie w piekło, to ja uczynię piekło z twojego dzieciństwa.

– To da się większe.

– Sprawdź mnie – podpuszczał. – I zapnij pasy! – wrzasnął.

– Po co?

– Bo nie chcę byś mi przed przednią szybę wyleciał.

– Szyby ci szkoda? – dopytywałem zapinając.

– Ciebie mi szkoda, dzieciaku.

I dotarliśmy na miejsce, po drodze usłyszałem jego prywatną definicję szczęścia, a potem zobaczyłem kilkuletnią siostrę zdejmującą buty w przedpokoju i matkę. Moja rodzicielka wyglądała jak zwykle, gdy była trzeźwa. Czyli wyglądała młodo, ładnie, z perfekcyjnym makijażem i pomalowanymi na czerwono paznokciami.

– Ma jakiś bagaż? – zapytała.

– Nie wiem, nie pytałem. – Wojtek, czyli jej nowy, właściwie to pierwszy mąż, wzruszył ramionami.

– Nie ważne – stwierdziła. Przykucnęła i chciała mnie dotknąć. Odsunąłem się, gdy niemal już poczułem jej dłonie na mojej twarzy. – Boże, ale wyrosłeś.

– Nie dotykaj mnie! – warknąłem i zrobiłem dwa kroki w tył, a potem w bok, by ją wyminąć i pójść do innego pomieszczenia.

Wtedy nie zwracałem uwagi na wystrój, czyli na drewniane panele na ścianie, zamiłowanie mojego ojczyma do obrazów, starych mebli i instrumentów muzycznych. W tamtym czasie koncentrowałem się na głosach, czyli pytaniu mojej matki o to jak było.

– Zwyczajnie. Świetny chłopak, po prostu niemal od razu zapałaliśmy do siebie sympatią, wiesz?

– Wojtek, czy ty masz do mnie pretensje? Uprzedzałam cię, że nie będzie łatwo.

– Nie mam pretensji. Ja po prostu nie lubię dzieci, a ty masz ich aż dwoje.

– Mogłeś się na to nie godzić. Sam zaproponowałeś, że je...

– Kiedy się mogłem nie godzić?! – wrzasnął. – Jak się dowiedziałem po ślubie. Co miałem patrzeć jak jeździsz ich odwiedzać, znosić to i być obserwatorem? Wybacz, nie umiem być bierny. Nie lubię dzieci, ale te spróbuję pokochać, bo są częścią ciebie.

– Symuś – usłyszałem głos sześcioletniej siostry i poczułem jak poszarpuje mnie za nogawkę spodni. – Ten pan nas nie lubi? – zapytała kiedy spojrzałem w jej szmaragdowe oczy.

– Tak mała, ten pan nas nie lubi – potwierdziłem kucając przy rudowłosej dziewczynce. – Ale my też nie lubimy jego. Damy mu popalić?

– Jak?

– Zacznijmy od czegoś prostego. Nasikaj mu do butów.

– Nie mozna tak – stwierdziła.

– Można, przecież on nas nie lubi – przypominałem i podpuszczałem jednocześnie.

Być może dalej obserwowałbym Magdę jak śpi, gładził ją opuszkami palców po ramieniu i wspominał stare czasy własnego dzieciństwa, gdyby nie tupot małych stópek, dokładnie słyszalny za niedomkniętymi drzwiami. Oczywiście pierwszy wpadł Leon z pistoletem wydającym dźwięki, posiadającym laser i z możliwością puszczania baniek mydlanych.

– Ręce do góry! – krzyknął.

– Dobrze, dobrze, ja się poddaje, ale cicho być bo mama śpi. – Uniosłem górne kończyny i już po chwili byłem zmuszony złapać Polę, która wgramoliła się na łóżko i podskoczyła na nim kilka razy, wpadając w moje objęcia.

Leon dalej strzelał gdzie popadnie, sprawiając, że cała nasza sypialnia była pełna baniek mydlanych, a Pola jak to Pola, ona się po prostu musiała poprzytulać, poopowiadać co jej się śniło, oraz porozdawać całusy na prawo i lewo. Leoś w końcu zauważył kajdanki leżące na podłodze, twierdząc, że są fajne i sobie je weźmie.

– Nie, nie, nie weźmiesz. – Wychyliłem się by zabrać mu je z dłoni. – To nie zabawka.

– A co? Pan policjant jakiś u nas to zostawił?

– Nie.

– To po co tu są?

– Bo są.

– Ale po co? – I to jest ten moment, w którym dzieci robią słodkie, kaprawe oczęta i czekają na fascynującą odpowiedź.

– By mamie spinać rączki jak będzie niegrzeczna.

– Kłamiesz! – stwierdził rozbawiony. – Dorośli ludzie nie bawią się w policjantów i złodziejów!

– Złodziei – poprawiłem. – Bawią, bawią – dopowiedziałem i puściłem do Leona oczko, kręcąc tymi nieszczęsnymi kajdankami na palcu. Potem wsunąłem je pod poduszkę i zadecydowałem o wymarszu z sypialni.

– A mama? – zapytała Pola.

– Niech sobie śpi.

– Niech spi – powtórzyła po mnie dziewczynka i obeszła łóżko tylko po to, by dać Magdzie całusa w policzek i powiedzieć doblejnoc.

– Chodź już, niech nasza mama sobie śpi! – wołał siostrę Leon, a ja w tym czasie wykorzystałem okazję, by otworzyć drzwi sypialni i wychylić się po pierwszą lepszą koszulę. Trafiłem na czarną. Wciągnąłem ją przez głowę i standardowo nie zapinałem kilku górnych guzików.

Wyszedłem z dzieciakami na górny korytarz, gdzie oczywiście Leon dalej bawił się pistoletem, przyprawiając mnie tym okropnym dźwiękiem o poranną migrenę. Gorsze jednak były te bańki mydlane.

– Idź je puszczaj na balkon, albo do ogrodu – poleciłem.

– Czemu? – dopytywał dalej strzelając we wszystkich kierunkach.

– Bo porobią ślady na obrazach i kanapie pewnie też.

– Mam sprawdzić? – Jego oczy w sekundę zabłysnęły z nadzieją na moje przyzwolenie.

– Nie – odpowiedziałem szybko.

– Szkoda, bo wiesz, bo jak ja już bym sprawdził, to już byś wiedział, bo bym ci powiedział i wtedy może bym mógł tak strzelać sobie w domu – tłumaczył idąc tyłem, by nie stracić ze mną kontaktu wzrokowego, a potem szybko się okręcił na pięcie i pobiegł przed siebie, do dużych, drewnianych drzwi balkonowych, umiejscowionych na końcu korytarza. – Ale spoko, mogę puszczać przez balkon! – krzyknął wychodząc za próg.

– Tylko klapki jakieś załóż! – poleciłem, bo nie dosyć, że był w rozpiętej górze piżamy, która swoją drogą barwą i wzorem przypominała te z Oświęcimia, to jeszcze chodził bez skarpet i łapci.

– A ja z tatem – zapowiedziała Pola chwytając mnie za rękę. – Ce śniadanko – zakomunikowała, czym choć pewnie nie chciała, przypomniała mi o tym nieszczęsnym śniadaniu z dnia poprzedniego.

Poczułem, że chyba powinienem się zrewanżować, albo raczej zadośćuczynić, więc sam zaproponowałem:

– Biedroneczki?

– Dzie? Jakie?

– Na kanapkach biedroneczki – wyjaśniłem, biorąc ją na moment na ręce i sadzając na blacie kuchennym.

– Ta, Pola ce biedlonki! – Ucieszyła się i to tak szeroko, że uśmiech miała od ucha do ucha i nawet pomagała przy smarowaniu przekrojonych bułek masłem. Co prawda z różnym skutkiem jej to wychodziło, ale Magda kiedyś mówiła, by dzieci nie zniechęcać i doceniać nawet same chęci.

Leon zjawił się na śniadanie, gdy go zawołałem i oczywiście złośliwiec musiał mi wytknąć:

– Zapomniłeś o herbatce.

– Zapomniałeś – poprawiłem go włączając czajnik elektryczny.

– To nalej chociaż soku, bo mi się pić już chce, a będzie gorąca, chyba że zrobisz taką pół na pół.

– Pół na pół? – Całkiem nie rozumiałem o czym on mówi.

– Pół bierzesz z czajnika. Wlewasz, czekasz. Jak ma już kolor mocny, to słodzisz i dolewasz z tego dzbanka. – Wskazał palcem na dzbanek z filtracją wody.

Już miałem się zabrać za robienie tych herbat, gdy Magda zjawiła się w kuchni i zaoferowała, że ona to zrobi, jednocześnie wciskając w moją dłoń telefon komórkowy.

– On ciągle dzwoni i dzwoni. Trząsł mi całym łóżkiem. Jeszcze jakiś numer nieznany – poskarżyła się.

Odebrałem i przyłożyłem telefon do ucha. Po drugiej stronie usłyszałem oczywiście bez zbędnego przywitania:

– Musisz mi pomóc, stary. Herbaciarnia, ty to rozumiesz? Co ty wiesz o herbatach?

– Że są w granulkach, saszetkach i sypane oraz czarne i owocowe – odpowiedziałem szczerze, nie kryjąc swojego rozbawienia.

– A coś więcej, wiesz, wiesz, by Cinuś mógł błysnąć?

– A co ty się na rozmowę kwalifikacyjną o pracę wybierasz, do herbaciarni?

– Żarcik się ci widzę wyostrzył. Muszę przed panną błysnąć.

– Przed panną? – naumyślnie przeciągnąłem ostatni wyraz.

– No, no to nadawaj o tych herbatach, a ja sobie będę notował.

– Nie jestem kiperem.

– Kip, co? – Mógłbym przysiąc, że w tej chwili zrobił specyficzną minę, wykrzywiając niemal przy tym całą twarz.

– Degustatorem.

– Szymon, nie pomagasz mi. Myślałem, że jesteś mądry.

– Ja też, ale przy twoim intelekcie leżę i kwiczę – szepnąłem i zerknąłem na Magdę, która przez to zdanie zakrztusiła się kanapką.

– Ładne ci wyszły, ładne – pochwaliła. – Kto dzwoni?

– Potem ci powiem – zapewniłem zasłaniając głośnik, by Marcin mnie nie słyszał. – Wiesz, ja jestem historykiem sztuki i muzykiem, a nie degustatorem herbaty.

– To co ja mam jej powiedzieć? – Normalnie on miał do mnie pretensje, o swoje braki w edukacji i oczytaniu. Przecież musiał wiedzieć o tej randce wcześniej, mógł się więc przygotować, a nie dzwonić do mnie jak się okazało na ostatnią chwilę.

– Nie wiem, może o filiżankach jej opowiedz.

– O, dobre, dobre. Co z nimi?

– Możesz o europejskich.

– Filiżanki euro, no pamiętam już, pamiętam. Możesz lecieć dalej.

– Ale to mam ci teraz opowiadać?! – zdziwiłem się.

– Eche, eche.

– Pierwsze filiżanki sprowadzone do europy nie miały uszek.

– No to się ludzie w łapy parzyli, nie?! – zapytał rozbawiony.

– Nie wiem, trzeba by się było ich zapytać. Ważne natomiast jest to, że sprowadzono je z Japonii, a potem takie same, znaczy imitacje wyrabiano w Miśni i te także nie miały uszek. Poczytaj sobie. W internecie o tym jest.

– Okay, a ty nie możesz tak za mnie i mi streścić, i w SMS-ie napisać, bym miał ściągawkę?

– Nie, nie mogę. Sorry, spieszę się, bo z rodzinką czas spędzam, więc wybacz, ale będziesz musiał sobie poradzić sam, poza tym ja nie pamiętam za dużo o tych filiżankach, a z herbatą sam mam problem. – Puściłem oczko do Leona, uśmiechnąłem się, pożegnałem i rozłączyłem.

– Kto to był? – dopytywała Magda, nie kryjąc swojego zdziwienia naszym tematem. W sumie też bym się zdziwił, gdyby w niedziele rano rozmawiała z kimś na temat pierwszych, europejskich filiżanek.

– Marcin – odpowiedziałem szczerze.

– Ma... ma... Marcin? Andrzej? – Zająknęła się, choć nigdy nie miała problemu z wymową. Biedronka spadła jej z kanapki wprost na biały talerz.

– Tak, a stało się coś?

– Nie,tylko nie wiedziałam, że wrócił.

– Jak widać wrócił. – Sięgnąłem po kubek z herbatą i napiłem się odrobinkę. – To jakiś problem? – postanowiłem zapytać widząc u Leny dziwne zakłopotanie tą wiadomością.

– Nie, ale wrócił tu czy do Kalisza?

– Nie wiem, nie pytałem, a i on nie mówił. Wiem, że idzie do herbaciarni z jakąś panną – wyjaśniłem. Dalej przyglądałem jej się uważnie, i dalej była nieswoja. – Magda, co ci jest?

– Nie, nic, tylko się zastanawiam czy wrócił na stałe, czy w odwiedziny i czy bez powodu?

– A jaki on może mieć powód? Przyjedzie, zakręci się wokół jakieś, trochę się z nią, jak to on mówi pobuja, i pojedzie w świat, byle dalej, byle znowu do innej. Po drodze narobi trochę brudu w papierach, tu ukradnie, tu pobije, tam troszeczkę pohandluje. Taki typ.

– Szkoda go trochę. Jak się nie zmieni, to źle skończy, a w sumie w porządku chłopak, nie?

– W sumie tak, ale... my go nie zmienimy. On sam musi chcieć. Poza tym jego styl bycia, też ma swój urok, nie? Dziewczyny lecą na łobuzów.

– Brzmi jak insynuacja – stwierdziła, nie kryjąc swojego gniewu.

Leon w tym czasie podziękował, odsunął talerz i pobiegł ponownie na górę ze swoim pistoletem. Pewnie znowu chciał strzelać bańkami przez balkon.

– Może troszeczkę – przyznałem szczerze. – Przepraszam, ale wydawało mi się, że zawsze byliście blisko, tak nawet bardzo blisko z sobą byliście.

– Tak, ale jak rodzeństwo. – Uśmiechnęła się i odgarnęła kosmyk blond włosów za ucho.

– Ale nie jesteście rodzeństwem – zaznaczyłem.

– Nie, nie, ale...

– Denerwujesz się – zauważyłem.

– Bo mnie przepytujesz, niepotrzebnie. Brzydzę się zdradą! Poza tym zawsze wolałam intelektualistów, niżeli prostaków na pokaz. Z zabawnymi, niedojrzałymi mogę wypić, potańczyć, pośmiać się, ale nic ponadto. Po prostu Marcin jest dla mnie jak rodzina, jest jak brat i jest chrzestnym Leona. Mieszkał ze mną i z Piotrem jakiś czas, zresztą u nas też mieszkał, jak już byliśmy po ślubie, nie?

– Nie podejrzewałem was o nic – wyjaśniłem. – Po prostu, dziwnie zareagowałaś na jego powrót. Sądziłem, że się ucieszysz, powiesz bym go zaprosił, a to wygląda trochę tak jakbyś nie chciała mieć z nim kontaktu.

– Mam swoje życie, rodzinę, studia, fundację. Pomagam tym, którzy chcą pomocy, a Marcin... Marcin to Marcin.

– Faktycznie, ciężko znaleźć jakieś porównanie dla jego osoby, a więc Cinek, to Cinek. – Uśmiechnąłem się i pomogłem Poli z otwarciem nowego ketchupu, bo stary najwidoczniej się skończył.

– Kto to Cinek? – zapytała trzylatka.

– Ty nie pamiętasz. Mała byłaś. To taki pan, taki... wujek taki – wyjaśniłem.

– Ce poznać wuja! – krzyknęła szybko i była taka pełna entuzjazmu, że aż podskoczyła na krzesełku.

– Kiedyś pewnie poznasz – wtrąciła się Magda i jednocześnie urwała temat Andrzejaka. – Ale dzisiaj pójdziesz z mamą do takiej pani i poznasz dzidzię, i oddasz jej swój wózek.

– Mój?

– Ty już jesteś duża, nie potrzebujesz, a tam się chłopiec ucieszy z twojego wózka. Mówiłaś, że dzidzi oddasz, pamiętasz? Tak jak smoczek oddawałaś.

– Dobla – przytaknęła. – Ale butelki nie! – szybko dodała i zrobiła zaciętą minę, oraz takie duże oczyska. – Butla moja. – Zeszła z krzesełka i wyciągnęła z kredensu swoją butelkę, białą w tego modnego kota z różową kokardą. Co prawda soczków i herbatek już z niej nie piła, ale czasami w nocy za nią płakała i nie dało się jej inaczej uspokoić jak tylko jej tę butelkę podać, z jakąś zawartością oczywiście, by mogła sobie na leżąco pocmokać.

– Przynajmniej wózek masz z głowy – pocieszyłem, wyglądającą na zabawnie załamaną żonę, która łokcie wspierała na stole, między talerzem, a dłońmi trzymała się za głowę.

– Po pół roku namawiania – przypomniała.

– Jak tak dalej pójdzie, to wiesz, zanim pójdzie do starszaków, to i butelkę zostawi. – Puściłem do Magdy oczko.

– Oby, w pracy Nikoś Marzenki, to do czterech lat smoka cyckał, a w zerówce jeszcze na noc z butelki mannę pił.

– To już przesada. Mogła mu zabrać – stwierdziłem i zacząłem zbierać puste naczynia i wkładać je do zmywarki.

– Ciekawe czy ty byś zabrał i słuchał tego ryku?

– Dobrze wiesz, że ja na płacz jestem odporny.

– Nie wkładaj do tego. Do zlewu włóż, to od razu pozmywam. Nie ma sensu włączać zmywarki na zmycie czterech talerzy.

– Jak sobie chcesz. Fundacja się nie zawaliła z powodu jednego dnia twojej nieobecności? – Usiadłem z zamiarem dopicia herbaty do końca. Przy stole byliśmy już tylko ja i Magda, bo Pola pobiegła ze swoją butelką do pokoju, by jej czasem nikt jej nie zabrał.

– Nie, nie zawaliła. Wszystko jest dobrze. Darii dziś dam wózek, bo jej synek ma już prawie rok, więc nie powinien już w tym głębokim jeździć. Lżej jej też będzie spacerówkę po schodach znosić.

– Nie może zostawić na klatce?

– W tamtej dzielnicy? Tam by nawet sznurowadło ukradli, gdyby z balkonu zwisało.

– Fakt. – Zaśmiałem się. – Ale tam nie jest niebezpiecznie, tam nie napadają, tam tylko kradną co zostaje.

– Tak, ale jeszcze do domu samotnej matki muszę wejść i zobaczyć co się z Oliwią dzieje. Pracy miała szukać. W sumie to mógłbyś jej coś znaleźć, na przykład u siebie.

Od razu zareagowałem:

– Nie ma mowy.

– Dlaczego? Ona ma problem, bo ma troje dzieci.

– Każde z innym, i pewnie czwarte w drodze, znowu w innym.

– O mnie też tak czasem myślisz?

– Wiesz co myślę. Zawsze byłem szczery i nie kłamałem. Nie kryłem się ze swoimi poglądami.

– To zatrudnij Kamilę. I tak potrzebujesz ludzi do pracy. – zaproponowała. – Ona odeszła od męża, nie ma niczego, bo wszystko było jego i musiała mu wszystko zostawić.

– To niech do niego wraca. – Uśmiechnąłem się sztucznie.

– Bił ją.

– Czego oczekujesz, że po takiej informacji okażę się hipokrytą i jej pomogę? Nie ma tak, Magda. Ta kobieta ma męża, on jest za nią odpowiedzialny, tworzą rodzinę i pewnie też mają dzieci.

– Dwoje. Każesz im na to patrzeć?

Podrapałem się po nosie i pokręciłem głową.

– Nie wjeżdżaj mi na współczucie. Nie uda ci się to, bo jestem przeciwnikiem rozwodów

– Powiedział rozwodnik – wytknęła złośliwie.

– Nie ja chciałem rozwodu, tylko ona i dobrze wiesz dlaczego – warknąłem i wstałem by jednak uruchomić te przeklętą zmywarkę. – Jak klientka twojej fundacji ma problem z tym, że dzieci widzą gdy mąż ją bije, to niech pogada z mężem i niech załatwią ten problem, tak by dzieci nie widziały.

– Wiesz, że teraz wychodzisz na strasznego... nawet nie umiem tego określić.

– Znałaś moje poglądy przed ślubem, ta kobieta też pewnie męża znała przed ślubem, a jeśli go dobrze nie poznała, to może już teraz mieć pretensje tylko do siebie. Teraz już nie ma odwrotu, nie ma możliwości zmian, są konsekwencje decyzji o zaślubinach i urodzenia dzieci takiemu, a nie innemu człowiekowi, więc trzeba zacisnąć piąstki, zagryźć ząbki i to znosić. – Ponownie usiadłem na krześle i zacząłem zapinać guziki koszuli. – Poza tym urodziła dwoje. Wierzysz, że zaczął ją bić po drugim? Nie, bił pewnie już gdy było jedno, albo nawet gdy tego jednego nie było, tak więc, wiedziała co robi, znała to życie i nie chciała wtedy innego, więc czemu chce teraz? Kaprys? Nie, Magda, ja cię bardzo przepraszam, ale nie pomogę, bo w tym wypadku kłóci się to z moimi poglądami i to co ty nazywasz pomocą, ja nazywam przeszkadzaniem. Nie wolno się wtrącać do cudzych rodzin. Jeśli ty chcesz to robić, to w granicach rozsądku rób, ale ja nie zamierzam. Są małżeństwem, są jednością i nie powinno się ich rozdzielać.

Chyba się załamała moim monologiem, bo wsparła czoło na dłoni, a łokieć oparła o blat stołu.

– Przyznam, że nie tego od ciebie oczekiwałam.

– Nie jestem od spełniania niczyich oczekiwań, zwłaszcza wbrew sobie, bo też bym sobie nie życzył by jakiś obcy facet i obca baba, pomagali tobie ode mnie odejść i zabrać dzieci.

– Podchodzisz do tego zbyt emocjonalnie, a on nie jest jak ty! – uniosła się.

– To ty podchodzisz emocjonalnie. Mnie nie obchodzi jaki on jest, nie interesuje mnie jego charakter ani tym bardziej wygląd. Dla mnie ważne, że jest mężem, a więc ta kobieta jest jego żoną i taka informacja mi wystarczy, by im nie wchodzić do życia z buciorami.

– Pewnie, bo w twoim mniemaniu mężowie mają prawo okładać żony, regularnie, raz na dzień.

– Biję cię raz na dzień? – zapytałem z kpiną. – Kiedy dostałaś ostatni raz. Dobra, kilka dni temu, ale wcześniej, kiedy? Z jakieś pół roku będzie, nie? Nigdy nie podniosłem na ciebie ręki bez powodu... bez poważnego powodu. – Wstałem i położyłem dłoń na stole, nieco się przy tym pochyliłem nad żoną. – Więc się zastanów o czym mówisz i zanim mnie o coś posądzisz, bo jeszcze raz rzucisz takim tekstem, taką insynuacją bez potwierdzenia, że się nad tobą znęcam i to jeszcze raz na dzień, to uwierz, że zacznę to robić i przez tydzień, albo dwa to potrwa, byś poczuła na własnej skórze różnice. – Odsunąłem się, bo usłyszałem piknięcie zmywarki, więc postanowiłem wyjąć naczynia ze zmywarki.

– Przepraszam, nie chciałam cię zdenerwować – odezwała się cicho.

– Nie musisz mnie przepraszać i nie zdenerwowałaś. Wyjaśniliśmy sobie po prostu wszystko i tyle. – Wzruszyłem ramionami i schowałem talerze do szafki.

– Idę bo się spóźnię. Muszę jeszcze Polę ubrać. Nie zapomnij, że zostawiam ci Leona.

– Pamiętam. Spędzę z nim dzień po męsku. Pokopiemy piłkę – odparłem. – Aha i Magda! – zatrzymałem ją, gdy już była poza drzwiami kuchni i jadalni.

Wróciła się.

– Słucham?

– Nie idź sama do tej dzielnicy, do tej Oliwii. Pojadę z tobą wieczorem, jak twoja mama wróci, by została z dzieciakami.

– Przecież nie chcesz się w to angażować – przypomniała.

– I nie będę. Chodzi mi tylko o ciebie i o twoje bezpieczeństwo. Nie pozwolę, by moja żona sama chadzała po takich miejscach. Będę milczał, nie będę się wtrącał, a być może nawet poczekam w samochodzie, ale chcę cię mieć na oku.

– Dobrze. W takim razie pojedziemy tam wieczorem. – Ponownie zniknęła za futryną, ale znowu się wróciła, tym razem tylko i wyłącznie po to, by musnąć mój policzek, a następnie usta. – Do wieczora, kochanie – pożegnała się.

– Do wieczora – odpowiedziałem i chwyciłem za jej nadgarstek. Szarpnięciem sprawiłem, że ponownie znalazła się przy mnie. – Do wieczora – powtórzyłem wsuwając język między jej nieumalowane wargi.