Sezon 1 - Część 21 - Twardy mężczyzna o ciężkiej ręce i surowych zasadach

SZYMON IGNASZAK

Dziennie, każdy z nas, zadaje samemu sobie setki, albo nawet i tysiące pytań. Rozmawiamy sami ze sobą w myślach i często nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, bo po latach przestaliśmy zwracać na to uwagę. Każdy plan, który wyszedł spod naszej ręki, najpierw zrodził się w głowie, a każda praca jaką wykonaliśmy, także miała swoje zapoczątkowanie w umyśle lub w sercu – tutaj różnie ludzie uważali, ale zawsze byli zgodni, że większość działań zostawia po sobie ślad – na duszy, sercu lub pamięci – w zależności od tego, kto w co wierzył. Ja byłem człowiekiem umysłu, ale nigdy nie chciałem wyzbyć się serca, dlatego nie wyrzekałem się swych uczuć i przyznawałem do nich, z mniejszą lub większą chęcią, ale nie spychałem ich na drugi plan, a przynajmniej sam pragnąłem w to wierzyć. W duszę nie wierzyłem. Ojciec... właściwie to ojczym, ale dla mnie zawsze tata, był człowiekiem niewierzącym, stąd i brak wiary w religie w moim życiu. Mnie nie interesował kolor skóry przyjaciela, nie uznawałem za nic ważnego wyznania swojego pracownika, ani nie obchodziło mnie jakie obywatelstwo miał mój wróg. Dla mnie człowiek zawsze był równy człowiekowi, choć ludzie między sobą mieli inne szanse, inne możliwości, inne pochodzenia, to tak naprawdę dawno temu, zaszczepiłem w samym sobie wiarę, iż nieważne jest skąd pochodzisz, ale kim byłeś, nie ważne gdzie się znajdziesz, ale kim będziesz... czym się staniesz... jakim pozostaniesz.

Zdejmowałem złoty zegarek z lewego nadgarstka i odkładałem go na jedną... właściwie to jedyną komodę jaką mieliśmy w sypialni. Stały na niej dwa laptopy, a dokładnie nad nią, na ścinie, zawieszone było duże, wysokie i szerokie lustro w złotej, zdobionej ramie.

– Jeśli ci przeszkadza to ją przeniosę – usłyszałem dobrze mi znany głos.

Należał do mojej żony i dopiero wtedy zwróciłem uwagę na to, iż nie jestem w pomieszczeniu sam. Niby zdawałem sobie z tego sprawę wcześniej, ale to było tak jak z rozmowami z samym sobą – wie się, że są, ale się o nich zapomina. Jak często zapominałem o Magdzie? Łapałem się na tym, iż czasami gnając po coś lub za czymś, nierzadko ważnym też dla niej, zapominałem o niej. Paradoks. Zabawne, ale coraz częściej doznawałem uczucia i przekonania, że to właśnie w znacznej mierze z paradoksów zbudowane jest nasze życie, a z przypadków, wypadków i zbiegów okoliczności składa się cała nasza egzystencja.

Zerknąłem w stronę żony i córki. Prawidłowo mogłem spojrzeć w odbicie lustrzane i w nim bym je dostrzegł. Wtedy byłoby łatwiej. Nie musiałbym uciekać wzrokiem zaraz po rzuceniu okiem w kierunku łóżka, bo to na nim Magda leżała i głaskała po głowie najprawdopodobniej śpiącą, naszą trzylatkę.

– Skąd pomysł, że mi przeszkadza? – zapytałem, choć czułem, że powinienem powiedzieć coś innego. W tamtej chwili jednak chciałem powiedzieć cokolwiek, w myśl zasady, iż to milczenie jest największą udręką i to nie tylko dla milczącego, ale przede wszystkim dla tego kto zadał pytanie.

– Zawsze byłeś przeciwny dzieciom w sypialni, zwłaszcza w łóżku.

– Faktycznie, to ma sens – szepnąłem jakby do siebie, ale usłyszała.

– Mówisz do mnie? To mam ją przenieść czy nie? – Słychać było zniecierpliwienie w jej głosie.

Wyczuwałem zawsze takie stany w barwie i tonie, i to nie tyczyło się tylko Magdy, ale też większości ludzi, z którymi miałem styczność. Inna sprawa, to taka, iż Lena naprawdę rzadko kryła się ze swymi uczuciami.

Odwróciłem się całkiem w stronę żony. Teraz stałem na wprost niej, bez górnej części ubrania, w samych dżinsach i na bosaka. Pokręciłem głową.

– Szymon, ja zadałam pytanie. Jestem zmęczona i nie mam czasu, ani ochoty do marnowania go na rozczytywanie twojej mimiki – warknęła zirytowana.

– Nie przenoś jej – odpowiedziałem w końcu pełnym, choć krótkim zdaniem. Poczułem, że powinienem powiedzieć coś jeszcze, bo inaczej sumienie mnie zeżre od środka. – Jak ona się czuje?

– Myślę, że już dobrze. – Pogładziła wierzchem dłoni po policzku trzylatki, a mnie w oczy rzucił się plaster, przykrywający klamry łuku brwiowego. Na szczęście lekarz stwierdził, że spięcie klamrami wystarczy i szycie uznał za zbędne robienie bólu dziecku. Zgadzałem się z nim.

– Magda... wiesz... wiesz, że nie chciałem, prawda? To nie miało się tak potoczyć. Ja nie chciałem, by doszło...

– Przestań – syknęła. – Mam dość.

– Mnie? Dzieci? Dzisiejszego dnia? Jesteś zmęczona małżeństwem, dorosłością, czy po prostu chcesz już iść spać?

– Sama nie wiem – przyznała, gdy do niej podszedłem.

Patrzyłem jak przewraca się na plecy, pomimo tego, że wciąż jest w ubraniu. Obserwowałem jak przykłada dłoń do czoła i jak przeciera zmęczoną twarz dla odmiany nie jedną, a obiema dłońmi, nie przejmując się, iż tym zabiegiem rozmazała niemal perfekcyjny makijaż.

– Brak ci cierpliwości – wyznała w końcu.

– To zabawne, bo zawsze uważałem siebie za cierpliwego. – Przysiadłem na pufie jej toaletki i obserwowałem jak mała Pola wkłada palec wskazujący między zęby, a jednocześnie nie przerywa snu.

– Opanowanego, ja uważam ciebie za opanowanego, ale cierpliwości masz w sobie jedynie namiastkę. Nie ma dla ciebie drugich szans, nie ma błędów bez konsekwencji, nie ma wyskoków bez kary.

– W życiu tak jest.

– Czy musi być w naszym?! – uniosła się. – Przepraszam, nie chciałam krzyczeć. – Podniosła się na tyle, by móc się oprzeć plecami o złotą ramę łóżka z baldachimem. – Nie zrozum mnie źle. Zawsze będę ci wdzięczna...

– Wdzięczność to chyba nie to co żona powinna czuć do męża.

– Przerwałeś mi, nie dając dokończyć. Nigdy nie powiedziałam, że to jedyne co czuję. Po prostu ja się zgodziłam, ja wiedziałam na co się piszę i znałam konsekwencje swoich wyborów. Ja tak, ale nie moje dzieci.

– Nasze – wtrąciłem sprostowanie, ale ona zupełnie nie zwróciła na to uwagi.

– Póki twoje surowe zasady dotykały tylko mnie, było okay... znaczy bolało, ale dobra, spoko, sama tego chciałam.

– Chciałaś?

– Zły dobór słów. Zaakceptowałam to, tak brzmi o wiele lepiej. Po prostu ja wiedziałam przed ślubem, ale teraz to wszystko dotyka też moich dzieci, a Leon i Pola nie wyrazili zgody na to byś ich tak traktował.

– Magda... kocham je... ich jakby byli moi. To dzieci, nie mogą o wszystkim decydować.

– Ty możesz?

– Zastanów się, proszę, czy rozmawiamy o nas, o mnie i o tobie, czy o nas w sensie o dzieciach, bo to są dwie zupełnie różne, odrębne sprawy i mam do nich zupełnie inne podejście. – Wstałem i przez chwilę się zawiesiłem nad tym co miałem wcześniej zrobić. W końcu jednak udałem się do garderoby, gdzie zdjąłem dżinsy i zamieniłem je na długie spodnie od piżamy.

– Jeśli cię uraziłam to przepraszam! – krzyknęła, gdy ja już wyszedłem z garderoby i kierowałem się w stronę drzwi. – Nie miałam nic złego na myśli – dodała, kiedy już miałem rękę na klamce. – Nigdy nie powiedziałam, że jesteś złym ojcem, ani że się nie starasz. Chce ci tylko dać do zrozumienia, że to są jeszcze bardzo małe dzieci.

– Nie opuszczam sypialni, chciałem tylko iść po coś do picia, do kuchni, ale jeśli powiedziałaś to w obliczu mojego wyjścia, to za takie słowa, mogę zrezygnować z jednej nocy z własną żoną.

– Własną – syknęła i mlasnęła z niezadowolenia. – Nie ma nic zimnego, skończyło się – uprzedziła.

– Zatem skoczę na stację.

– Kiedy już będziesz tak skakał, to przy okazji kup mi tampony.

– Jakie?

– Obojętne, jeśli z Rossmana, to...

– Magda, ja idę na stację – przypomniałem – a nie do drogerii – dodałem, zanim zapędziła się dalej z zakupami i zaczęła tworzyć listę począwszy od płatków kosmetycznych, na jakiś papierach nawilżających skończywszy.

– A, no tak. Na stacjach, to pewnie tylko OB mają. Mogą być te. – Wychyliła się do szafki nocnej, tylko po to by wydobyć z niej pudełko, którym we mnie rzuciła.

– Dobrze, myślę, że zapamiętam. – Odrzuciłem opakowanie na łóżko, tuż przy jej nogach. – Coś jeszcze?

– Batonik, najlepiej takie te dwie pałeczki... albo nie, nie pałeczki. Kup mi duże ptasie mleczko, ale duże, takie big, a nie tak jak ostatnio cztery sztuki na krzyż.

Ledwo wróciłem się do sypialni, by ponownie wciągnąć dżinsy na tyłek, gdy usłyszałem:

– I jakbyś mógł to jeszcze jakąś czekoladę mleczną do tego, albo z orzechami, albo i mleczną i z orzechami, myślę, że tak by było najlepiej. Delicje też by się przydały.

– Czekaj, czekaj. Tampony, napój, delicję, czekolada... – wymieniałem zapinając popielatą bluzę na gołe ciało. – Czekaj, czekaj, nie przypominaj mi.

– Nie mam zamiaru. Jak cię skleroza na starość dopada, to musisz trenować pamięć. Nie będę cię wyręczała i ci tym szkodziła.

– To było wredne!

– Zapomnienie o moim ptasim mleczku też nie było miłe – odcięła się, uśmiechnęła krzywo, a ja wyszedłem z pokoju, ponownie ją zapewniając, że zapamiętam całą listę.

Kiedy ja szedłem na pobliską stację, Magda zapewne już wyjmowała z szafki nocnej jakiś smakołyk i się nim zapychała. To była taka jej rutyna przed snem. Czasami zastanawiałem się po co ta kobieta myje na noc zęby, skoro i tak zaraz będzie wpieprzała coś co tym zębom szkodzi, a potem oczywiście będzie łykała tabletki przeciwbólowe garściami, byleby możliwie jak najbardziej przesunąć w czasie wizytę u stomatologa.

Wróciłem i oczywiście się nie myliłem. Przywitała mnie kobieta jedząca czekoladę jakby była batonikiem, czyli gryząc, bez dzielenia na kostki. Westchnąłem głośno na ten widok i nawet nie odpowiedziałem na propozycję:

– Chcesz odrobinkę?

Najważniejsze w tym zdaniu było owe słowo odrobinka, mówiące o tym bym czasami nie ugryzł za dużo, gdyby mi przyszło do głowy skorzystać z jej propozycji.

Położyłem dwie reklamówki na łóżku, z jednej wyjmując małą Colę w butelce i wypijając połowę jednym duszkiem.

– Kurwa, szkoda, że ci nie powiedziałam byś papierosy kupił. Dwa mi zostały – poskarżyła się Lena i zaczęła przeglądać zakupy jakby z nadzieją, że znajdzie tam paczkę miętowych LD.

Pola w tym czasie się przebudziła i wyciągnęła rączkę do góry mówiąc:

– Ce Colki.

Zerknąłem na Magdę pytająco, ale ta nic nie powiedziała, nawet nie zwróciła uwagi na moje spojrzenie, bo ewidentnie całą jej głowę zajmował problem, którym był brak fajek. Podałem więc odkręconą butelkę Poli, wcześniej szepcząc:

– Uważaj, nie wylej.

– Cemu? – zapytała, siadając i oczywiście rozlewając nieco na podłogę.

Starłem skarpetką, bo miałem świadomość, że za chwilę i tak ją będę zdejmował. Przy okazji uśmiechnąłem się do małej i puściłem do niej oczko.

Mała się zaśmiała radośnie, czym i mnie wprawiła w lepszy nastrój.

– Szymon, a nie skończyłbyś jeszcze raz na tę stację, nie? – dopytywała Lena z wyraźną nadzieją.

Pokręciłem głową.

– Nie kupię ci fajek. Wszystko, ale nie papierosy.

Mlasnęła niezadowolona.

– Ale ja ci dam pieniądze.

– Zapomnij, nie będę latał jak osioł, po to byś ty się mogła dalej truć. Poza tym chciałaś dzieci. Jak chcesz zachodzić w ciąże i palić jednocześnie?

– Z Leonem paliłam całą ciąże i spójrz jaki jest bystry, i zaradny.

– Całe szczęście, że nie głosiłaś takich mądrości przy pani z MOPS-u, bo wcale bym się nie zdziwił, jakby nam go po tym odebrali – wypowiedziałem, a dopiero potem zdałem sobie sprawę z tego jak brzmiały moje słowa. – Przepraszam, nie chciałem by... Nie chciałem ci niczego wypominać, po prostu...

– Dobra – warknęła, jakby chciała zakończyć dyskusję w tym temacie jak najszybciej. – Powiedziałeś, trudno, nic się nie stało, ale mógłbyś w ramach zadośćuczynienia skoczyć jeszcze raz na stację i...

– Zapomnij, już mówiłem. – Dla potwierdzenia swoich słów poszedłem się przebrać ponownie w piżamę, a właściwie tylko w jej dół.

– No ale mam tylko dwa i... Szymek, to jest nałóg, tego się nie da rzucić od tak. Powinieneś mnie rozumieć! – nawoływała, podczas gdy mała kręciła się po naszej sypialni i nawet robiła mi a kuku.

– Masz pecha, nie rozumiem cię. – Wyszedłem z garderoby, zważając na to by Poli nie przytrzasnąć paluszków zasuwanymi drzwiami. Usiadłem na łóżku nieopodal klęczącej na nim żony i kontynuowałem o tych nieszczęsnych fajkach. – Ja nie wierzę w nałogi. Wszystkiego można się zarówno nauczyć, jak i oduczyć. To tylko przyzwyczajenie, a nie jakaś potrzeba, bez której nie da się żyć.

– Ta, jasne, mówisz tak bo palisz raz na ruski rok. Ja próbowałam rzucić nie raz i nie dwa, i...

– Kilka pasów na dupę załatwiłoby sprawę. Rzuciłabyś od razu, po co najwyżej trzech seriach – zaproponowałem z lekkim, złośliwym uśmieszkiem.

– Wiesz co, tak właściwie to właśnie do mnie dotarło, że ja nie mam żadnego problemy, a po prostu lubię palić.

– Skoro tak uważasz. – Oparłem się wygodniej i obserwowałem poczynania trzylatki, która wspinała się na pufę od toaletki, a następnie grzebała w szufladach, gdzie Magda przechowywała kredki do oczów, lakiery i inne malowidła.

– Tak, właśnie tak, i uważam też, że dwa papieroski na noc mi spokojnie wystarczą. – Wstała by zabrać córkę od swoich zabaweczek, postawić ją na łóżku i wcisnąć w jej małą dłoń pozostałość czekolady.

– Bardzo zdrowa kolacja dla trzyletniego dziecka – skomentowałem.

– Widzę tak ci mojej matki brakuję, że postanowiłeś się w nią zamienić. Hops, zrób rączki do góry, zmienimy bluzeczkę i pójdziesz spać. – Oczywiście to drugie zdanie skierowała do dziecka, a nie do mnie.

– Glać.

– Nie, nie grać, a spać.

– Cemu nie glać?

– Bo musisz spać.

– Cemu?

– Bo jest noc – odpowiadała cierpliwie, ale już przy pytaniu.

– I co z tego?

– A to, że mama musi mieć chwilę dla siebie i seksu... i Szymona – poprawiła się szybko.

– Widzę już postanowiłaś? – zauważyłem, gdy wyprowadzała z pokoju dziewczynkę w samych legginsach.

– Oczywiście, że tak i ani się waż mi odmówić. To był tak kurwesko...

– Magda – warknąłem przez zaciśnięte zęby.

W odpowiedzi przewróciła oczami, mocno i głośno westchnęła, a potem wyszła, tylko po to, by po piętnastu minutach wrócić z bitą śmietaną w spreju, odłożyć zakupy na parapet i wysunąć spod łóżka pudełko z zabawkami.

– No co się tak patrzysz?! – wrzasnęła na mnie. – Chcę nam osłodzić zakończenie tego dnia. Należy się nam.

– Skoro tak uważasz. – Udawałem obojętnego, ale wychyliłem się, by móc sięgnąć do podłogi, otworzyć pudełko z akcesoriami i wyjąć z niego kajdanki.

Włożyłem sprzęt między swoje zęby. Nie miały futerka, więc nie było to szczególnie nieprzyjemne doznanie. Usiadłem na łóżku i wyciągnąłem ręce po żonę. Zacisnąłem dłonie na jej biodrach i szybko przyciągnąłem do siebie. Uniosłem, co nie było trudne, bo ważyła tyle co piórko i rzuciłem na łóżko. Zanim się zorientowała, że leży, do naszych uszu dobiegł szczęk zaciskanych kajdanek.

Kiedy zasypialiśmy, ona odwrócona do mnie tyłem, a ja ją obejmujący... w takich chwilach najwyraźniej czułem, że ją kocham. Kochałem ją całym sobą i każdą częścią mnie z osobna, w każdej minucie swego istnienia, od dnia, gdy lepiej się poznaliśmy, aż po grób, oczywiście nasz wspólny, bo nie wyobrażałem sobie bez niej, ani sekundy swojej dalszej egzystencji, ale to nie przeszkadzało mi w byciu konsekwentnym. Oczywiście nigdy nie chciałem jej krzywdy, ani tego, by spotkało ją coś złego, ale Magda po prostu była typem kobiety, której nie można było dać za dużo wolności. Ona potrzebowała pewnych granic, bez uchybień i możliwości ich przekraczania. Gdy ich nie było, albo były elastyczne czy ruchome, to po prostu wchodziła na głowę i się na niej panoszyła. Takim przykładem były choćby jej wypady z koleżankami na miasto. Nigdy nie miałem nic przeciwko nim. Była młoda, to normalne, że chciała się jeszcze bawić, wychodzić na drinka, piwo, czy babskie seanse w kinie. Była matką i żoną, ale nadal była młodą kobietą, której nie wyobrażałem sobie zamknąć w domu i uczynić z niej kury domowej. Tak więc do jej wypadów i wychodnych nie miałem niczego, żadnych zastrzeżeń, bo lubiła po prostu to samo co ja, bo ja też czasami potrzebowałem wyjść sam, bez niej, tylko i wyłącznie w męskim gronie. Inna sprawa, że ja byłem zazwyczaj punktualny, a gdy zamierzałem się spóźnić, to informowałem o tym telefonicznie i pod żadnym pozorem nie zezwalałem mojej komórce na rozładowanie się w takim momencie. Magda podchodziła do tego inaczej, choć może podchodziła podobnie, ale zwyczajnie jej nie wychodziło. Moim zdaniem było to jednak jawne lekceważenie. Takie coś się mogło zdarzyć raz czy dwa na kilka lat, ale nie trzeci raz w ciągu kilku miesięcy. Tak czy inaczej trzeci raz był ostatnim. Czy czułem się winny z tego powodu? Nie, choć w pewien sposób było mi jej szkoda, ale z drugiej strony patrząc, to sama sobie była winna, w końcu dokładnie słyszała moją zapowiedź, mało tego wiedziała, że mam ciężką rękę. Mogła się po prostu pilnować, to nie byłoby ani uderzeń, ani bólu, ani łez.

– O czym myślisz? – zapytała.

Wystraszyłem się jej głosu. Nie spodziewałem się iż nie śpi, a już tym bardziej tego, że wie, że ja nie śpię, bo niby skąd to wiedziała, gdy była do mnie odwrócona tyłem?

– O niczym – skłamałem i sięgnąłem po brzeg kołdry, by ją mocniej okryć i tym samym zakryć dwie wyraźne, choć już blednące pręgi na prawym udzie.