Sezon 1 - Część 11 - Nie oceniaj książki po okładce

ANNA KAMIŃSKA

WIKTOR KAMIŃSKI

ZBIGNIEW KAMIŃSKI

Anna tłumaczyła Patrykowi matematykę. Ku jej zdziwieniu chłopak okazał się być bardzo pojętny. Zdała sobie sprawę, że jego braki w edukacji są spowodowane niebezpiecznie niską frekwencją na zajęciach, a nie ograniczeniem umysłowym czy brakiem logicznego myślenia. Tryk jej zdaniem był stricte ścisłowcem, bo po jednym, góra dwóch tłumaczeniach i rozwiązaniu wspólnie trzech przykładów, potrafił ogarnąć każde, nawet trudniejsze działanie, byleby rozwiązanie było oparte na wcześniej przerabianych przykładach. Zadziwiał ją. Nie spodziewała się po nim takiego geniuszu, bo nie kryła się z tym iż jej nauczenie się tego wszystkiego w przeszłości zajęło znacznie więcej czasu niż jemu. Dla niego to była chwila moment, a dla niej – kilka zarwanych nocy spędzonych nad książkami. Tym bardziej Ankę zadziwiał fakt, iż ktoś tak zdolny wyrósł w takim środowisku.

Matka z pewnością nie poświęcała mu dużo czasu, bo ma młodsze dzieci a ojciec... po nim widać na kilometr, że to pijak – przeszło jej przez myśl. – A więc może geny, może miał zdolnych dziadków, albo pradziadków – gdybała dalej.

– Dobrze zrobiłem? – zapytał brunet siedzący na obrotowym krześle, przy starym, obskrobanym i popisanym biurku.

Anka wyrwana z rozmyśleń spojrzała na zeszyt podstawiony prosto pod jej nos. Przytaknęła ruchem głowy i wejrzała w kierunku drzwi, bo właśnie były otwierane. Okazało się, że trzyma je rudowłosy, mały, chuderlawy chłopiec. Otworzył je przed swoją rodzicielką, która wnosiła dwa kubki.

– Pomyślałam, że się kompociku napijecie – zaszczebiotała i postawiła kubki na biurku syna, które zazwyczaj dzielił z Wiktorią. Właściwie to siostrę bruneta można było znacznie częściej przy nim zastać, gdyż to właśnie tam było najlepsze światło, idealne do malowania. Wystarczyło tylko postawić lusterko i gotowe.

– Dobra, matka wyjdź – uniósł się Tryk. – Jeszcze tu tego gnojka sprowadziłaś. Znowu narobi bałaganu. Jak już wlazł to nie wylezie. – Wskazał ruchem głowy na młodszego braciszka.

– Ale on mi nie przeszkadza – odezwała się Ania, której Kubuś właśnie pokazywał jak gra się w kamień papier nożyce.

Nastolatka nie przepadała za dziećmi, zwłaszcza cudzymi, nienależącymi do jej rodziny. Kuba tym bardziej ją przerażał, bo był jej zdaniem strasznie niehigieniczny, co było równoznaczne z umorusaną buzią.

Skoro ma brudną twarz po obiedzie, to by znaczyło, że chodzi taki od kilku godzin, a co za tym idzie, to zapewne też nie myje rąk po skorzystaniu z toalety, a teraz mnie dotyka – przeszło jej przez myśl i już miała się odsunąć w tył, możliwie jak najdalej od sześciolatka, ale uznała iż to wyglądałoby bardzo niegrzecznie, dlatego zacisnęła zęby i postanowiła się przemęczyć, poświęcić i znieść te katusze godnie.

Pani Stefaniak zaczęła pytać Ankę czy może woli coś innego do picia, albo czy może nie jest głodna. Kamińska od razu odmówiła, mając świadomość, że nawet przyniesionego przez kobietę kompotu się nie napije. Obawiała się, że ci ludzie mogą nawet nie myć szklanek. Poza tym w pokoju Patryka panował taki bałagan iż z początku jak do niego weszła, to nawet nie wiedziała gdzie może usiąść. Tak naprawdę to pragnęła stamtąd jak najszybciej wyjść, po prostu się ulotnić i nigdy więcej do tego miejsca nie wracać.

Na ratunek przyszła jej Wiktoria, która wróciła do mieszkania, wparowała do pokoju, chwyciła Jakuba za ręce, szepcząc do niego:

– Jesteś mi kurewsko potrzebny. Ubierzemy bluzę, wytrzemy pysk i gdzieś pójdziemy.

– Mam buzie. Psy mają pyski – odparł smutno.

– Prosiaki też, a ujebany jesteś jak świnia.

– Sama jesteś świnia! – krzyknął, gdy wynosiła go z pokoju.

– Ty też matka wyjdź! – ryknął zirytowany Patryk.

Kobieta wyszła, wcześniej mierzwiąc włosy Tryka. Ostatni raz spojrzała na Annę, w której już upatrywała przyszłą dziewczynę swojego środkowego syna. Miała ku temu wyraźny powód – panna Kamińska była pierwszą dziewczyną, którą Patryk w ogóle przyprowadził do domu. Pani Stefaniak uważała, że te korepetycje to tylko wymówka, a tak naprawdę to młodzi po prostu chcą pobyć sami, się poprzytulać, pocałować, porozmawiać.

– Wybacz, że tu ruch jak na dworcu.

– Nie szkodzi – odparła jak zwykle grzecznie i statecznie, z miną, która nie wyrażała zupełnie niczego. – Ten... blondyn, co mnie witał, to twój brat, tak?

– Przyrodni – odpowiedział Patryk, zdając sobie sprawę, że Anka mówi o Marcinie. Nawet przypomniał jej jak chłopak ma na imię i odpalił papierosa. Kolejnego, którego wyciągnął z paczki wsadził za ucho.

– Palisz w domu? – zdziwiła się i zlękniona wejrzała na drzwi. Przeszło jej przez myśl, że gdyby teraz, któreś z rodziców bruneta wkroczyło do pokoju, to mogłoby nie być za ciekawie. Była pewna, że jej ojciec, gdyby ją zobaczył z papierosem, to urządziłby jej trzecią wojnę światową, tyle że taką rozgrywającą się na własnym podwórku.

– Si, palę, w domu palę, w swoim pokoju. To jakaś zbrodnia?

– A twoja mama...?

– Ona wie. – Uśmiechnął się szeroko. – Chcesz też? – rzucił pytaniem wychylając się do parapetu po popielniczkę.

Blondynka pokręciła głową i sprawdziła kolejne zadanie swojego klasowego kolegi. Odgarnęła niesforny kosmyk za ucho i wręcz nie posiadała się z radości, gdy odkryła, że Tryku ponownie nie popełnił żadnego błędu. Dosłownie w myślach składała ręce do Boga i dziękowała mu w duchu, że już będzie mogła opuścić ten hardkorowy, patologiczny, biedny dom.

– Ten blondyn, to ten co z więzienia wrócił. Pamiętasz, mówiłem o nim w szkole?

– Aha – zdobyła się jedynie na taki komentarz i całe zmieszanie oraz zniesmaczenie zbyła delikatnym, dobrotliwym uśmiechem. Wyjaśniła Patrykowi jeszcze raz drugi sposób na równania z dwiema niewiadomymi, pożegnała się i wyszła.

Wróciła do siebie, gdzie zastała babcie z dziewięciomiesięcznym chłopcem na rękach. Maluch nie uśmiechnął się szeroko na jej widok, był zbyt zajęty trzymaniem się szyi siwej kobiety i krzyczeniem wniebogłosy. Anka odstawiła zeszyt na komodę i zdjęła torbę z ramienia. Odwiesiła ją na krzesło.

– Daj mi go. Nie powinnaś dźwigać, masz chory kręgosłup – powiedziała i wzięła Wiktorka na ręce.

Zakołysała nim tak jak lubił najbardziej, co sprawiło, że malec ciszej płakał, ale wciąż pozostawał niespokojny. Podeszła więc z nim do okna, by pokazać mu świat. Liczyła na to, że zainteresuje się samochodami. Pokazywała więc palcem na kilka zaparkowanych przed ich płotem i mówiła z uśmiechem na ustach:

– Ti tit, brum.

Chłopiec chwile się zainteresował, co prawda nie autami, ale jej palcem. Zamknął go w swojej niewielkiej piąstce. Ucichł na krótki moment, a potem ponownie się rozryczał.

– No czego ty chcesz? – zapytała, nie umiejąc już ukryć swojej irytacji. Obróciła chłopca stojącego na parapecie przodem do siebie. Oczywiście cały czas go podtrzymywała, bo dzieciak dopiero co zaczął sam sztywno stawać i stawiać kroki podtrzymując się niskich mebli lub kanapy.

Blondynek o piwnej barwie oczu zapłakał tak mocno, że aż bezgłośnie. Anna z przerażeniem w oczach uniosła go do góry i potrząsnęła.

– Wiktor! – krzyknęła i potrząsnęła mocniej.

Płacz stał się słyszalny, a jej serce, które na moment stanęło, ponownie zabiło.

– Zaniósł się tylko. Nie martw się. Dzieci tak mają – wytłumaczyła babcia dziewczyny. – Przygrzeje ci rosół, zjesz? – zapytała.

– Tak – przytaknęła i zaczęła przechadzać się po przestronnym, modnie urządzonym salonie z dziewięciomiesięcznym maluszkiem na rękach. Całowała go po główce i szeptała do ucha by się już uspokoił. Zanuciła nawet jedną z bardzo znanych kołysanek, ale wszystko zdawało się iść na marne i nie było wstanie zainteresować Wiktorka na dłużej. – Co ci jest? – dopytywała zmartwiona.

Wikuś jednak nie umiał mówić i nie potrafił jej na to pytanie udzielić innej odpowiedzi, jak tylko ponownie się bardzo mocno rozryczeć. Smoczek, który odnalazła na komodzie i podsunęła pod jego buzie, wziął tylko na moment, a potem wypluł.

– Co wy mu robicie, że on się tak drze? – zapytał po przekroczeniu progu ojciec Anny. – Rozrywacie go, łamiecie, czy żelazkiem przypalacie? – dopytywał podchodząc bliżej.

– Nic mu nie robię. Wróciłam, a on się tak darł już i drze nadal – odpowiedziała uniesionym tonem, ze łzami w oczach.

– Pewno mu kolejne zęby idą – skomentował Zbigniew. Odłożył chusteczki nawilżające na komodę, zakręcił klucze od domu na palcu i poszedł je odwiesić. W przedpokoju zdjął też marynarkę i powrócił z nową grzechotką dla najmłodszego członka rodziny.

– Długo mu będą szły te zęby? – zapytała blondynka, załamana tym, że nawet plastikowa, grzechocząca, kolorowa gąsienica nie zainteresowała Wiktora na dłużej. Właściwie to nowa zabaweczka wcale go nie interesowała, bo miał już tysiące podobnych.

– Tobie aż do dwóch i pół roku wychodziły – odpowiedział przeczesując palcami przyprószone siwizną włosy.

– Też mi pocieszenie – szepnęła z ironią i podała niespełna roczniakowi paczkę chusteczek w dłonie. Wgryzł się w nie i na moment zamilkł, ale łzy duże niczym ziarna grochu spływały po jego zaczerwienionych policzkach.

– Kropelki może mu jakieś w aptece kup – zaproponowała babcia Nadia wychylając się z kuchni. – Hani od Mazórkiewiczów pomogli.

Zbyszek słysząc rady własnej matki, przewrócił oczami i oparł się wygodniej o oparcie kanapy.

– To mały Kamiński, on sobie poradzi bez tych wszystkich dopalaczy. Nie trujcie dziecka od najmłodszych lat.

– I mówi to ten, który pomimo że cię z mamą prosiłyśmy, nadal kupuje mu plastikowe, sztucznie farbowane, chińskie zabawki – odpyskowała ojcu Anka.

– Jak ci się nie podoba, to sama kupuj mu zabawki, pampersy, ubranka, wózeczki, kaszki i inne pierdółki – warknął wielce urażony. Podniósł tyłek z kanapy i udał się do sypialni. – I ucisz go by nie ryczał! – krzyknął zatrzaskując za sobą drzwi z hukiem, przez co Wiktorek rozpłakał się jeszcze głośniej.

– Przestań! – miała ochotę krzyknąć blondynka, ale dotarło do niej, że to tylko mały, dziewięciomiesięczny chłopiec, który podobnie jak i ona sama nie prosił się o przyjście na ten świat.

Przez słowa ojca przypomniała sobie o tym, że Wiktor nie ma już mleka w proszku, i że kończą się dla niego pampersy. Postanowiła też skorzystać z rady babci i zakupić dla niego jakiś lek na ząbkowanie. Zapytała się więc, czy kobieta zgodzi się z nim posiedzieć jeszcze trochę. Nadia oczywiście nie odmówiła. Była już zmęczona, odrobinę schorowana i naprawdę lekarz zabronił jej podnosić wszystko co ciężkie, oraz unikać schylania się, ale przecież nie mogła odmówić najukochańszej wnusi.

Anka wsadziła więc Wiktora do wózka, który przyprowadziła spod ściany. Zapięła go tymi wszystkimi pasami bezpieczeństwa i okazało się, że trafiła w sedno, bo wożony we wszystkich kierunkach, zdawał się uspokajać.

– Kup od razu wszystko z listy co zrobiłam. Na lodówce wisi! – krzyknęła do zakładającej czerwony sweterek Anki.

Blondynka wzięła wspomnianą przez babcie kartkę i wyszła. Oczywiście nie mogła trafić gorzej, jak tylko na gigantyczną kolejkę, oraz niedouczoną, roztargnioną, albo zajętą czymś czym nie powinna kasjerkę. Brunetka po prostu co chwila się myliła, ciągle coś wycofywała, jeszcze raz kasowała, ważyła i doprowadzała tym Annę do szewskiej pasji.

– Jak się ktoś nie nadaje do pracy, to niech idzie do innej, albo na zasiłek – cisnęło jej się na usta i ledwie powstrzymywała samą siebie przed wypowiadaniem tych słów.

Być może w innej sytuacji byłaby spokojna i nie cisnęła błyskawicami z oczu w stronę kasjerki, ale teraz, gdy w domu czekał na nią płaczący mały chłopczyk, nie potrafiła zachowywać stalowych nerwów.

Kiedy w końcu została obsłużona i zapakowała zakupy do siatek, które oczywiście jak na złość nie chciały się otworzyć, to okazało się, że na zewnątrz czeka na nią coś znacznie gorszego. Tym czekającym był nikt inny jak Marcin Andrzejak – blondyn oparty jedną nogą o murek, z dłońmi wciśniętymi do kieszeni. Kiedy ją dojrzał od razu ruszył w jej kierunku, zacierając przy tym dłonie. Wyglądał jak wędkarz, który cieszy się iż w końcu rybka trąciła o haczyk i tylko wyczekiwał aż połknie przynętę i dał się wyłowić. Anka jednak nie miała zamiaru być rybką. Udała, że go nie widzi i ruszyła w kierunku domu. Dogonił ją jednak i zatrzymał wyprzedzając oraz tarasując drogę.

– Zauważyłem cię w sklepie. Pomyślałem, że pomogę – zaproponował. – Kupowałem kabanosiki i piwko, oraz orzeszki. Jakiś mecz jest w tefałce. Nie chciałabyś wpaść i pooglądać?

– Mam w domu telewizor – syknęła i usiłowała go wyminąć.

– No, ale... ale mnie w domu nie masz. – Ponownie zastąpił jej drogę. – Daj, pomogę, odprowadzę. – Zabrał zakupy z jej dłoni i był tak mocno pod wrażeniem jej urody iż nawet nie zwrócił uwagi na to, że w lewej dłoni trzymał duże opakowanie pampersów.

Marcin zdawał sobie sprawę z tego, że Anna jest młoda, i że najprawdopodobniej dla niego jest stanowczo za młoda, ale to nie przeszkadzało mu wgapiać się w jej biust. Przyuważyła to, dlatego zapięła się pod samą szyję i chciała odebrać od niego swoje zakupy.

– Pójdę sama.

– Nie, nie. Ja lubię cię odprowadzać.

– Nigdy wcześniej tego nie robiłeś – wypomniała ze złośliwym uśmieszkiem, mając świadomość iż niepotrzebnie się produkuje, bo nie ma sensu rozmowa z pustakiem, który zapewne nadaje się tylko i jedynie do rozrabiania cementu i to pod warunkiem, że ktoś wcześniej będzie na tyle wspaniałomyślny i przeczyta mu instrukcje.

– Ale to tylko dlatego, że wcześniej cię nie znałem. – Uśmiechnął się szeroko.

– Nie zaczyna się zdania od ale.

– Ale ja zaczynam. – Wydawał się wcale nie zrazić jej przyganą. Szedł dalej, z pampersami w jednej dłoni i dwiema siatkami zakupów w drugiej. Co jakiś czas zerkał na jej lekko oliwkową cerę, lśniące włosy i zgrabne, choć nie przesadnie szczupłe nogi. Przez moment pozwolił jej nawet na to by go wyprzedziła i przycisnął policzek do ramienia, by móc ocenić jej pupę.

Rozmiar emeczka, jak nic – pomyślał ucieszony i ponownie zrównał z nią krok.

Cinek nie lubił długo milczeć, dlatego rozpoczął temat, który był przez niego uważany za względnie bezpieczny, taki zwyczajny:

– A ty tutaj mieszkasz?

– Tak, tutaj. Już niedaleko – odpowiedziała siląc się na uprzejmy ton.

Czyli bogata panna – wywnioskował, bo osiedle, na którym przebywali należało do najbogatszych i najbardziej zadbanych w całym mieście, choć nie było najnowsze. Tutaj też mieszkał Robert ze swoją rodziną, dlatego Marcin udał się akurat do tego sklepu, bo znajdował się on najbliżej.

– I jak Patryk, dało się go czegoś nauczyć? – dopytywał, by jakoś pociągnąć ją za język i móc do niej zabajerować, wymienić się numerkami i poderwać kilkoma SMS-ami.

– Jest bystry, ale leniwy. Gdyby chodził na zajęcia, to nie miałby żadnego problemu by przejść z klasy do klasy – odpowiedziała obszernie, ale rzeczowo, bez wdawania się w zbędną polemikę.

Udzielając odpowiedzi, jednocześnie rozglądała się ukradkiem dookoła, by czasami jacyś sąsiedzi, a jednocześnie też znajomi jego ojca nie widzieli jej w towarzystwie takiego typa. Była pewne, że gdyby, któryś z nich zobaczył jak spaceruje po osiedlu z Marcinem, to zaraz doniósłby o tym jej rodzicom, a ona w domu miałaby prawdziwe piekło na ziemi.

– Lubisz go? – pytał Cinek.

Postanowiła być szczera.

– Nie za bardzo. Nauczycielka prosiła bym mu pomogła, zgodziłam się.

Marcin po usłyszeniu takich słów był nieco zmieszany. Z jednej strony cieszył się iż Patryka z Anną nic nie łączy, ale z drugiej strony miał przeczucie iż jeśli jego brat nie miał u niej szans, to on ma ich jeszcze mniej.

– To skoro nie interesuje cię mój brat, to chyba nie wbije mu noża w plecy zapraszając cię na kawę, prawda?

– Nie, nie wbijesz, tym bardziej, że odmówię. – Spuściła na moment głowę i skromnie się uśmiechnęła.

Cinek uznał, to za taką grę na zwłokę, więc ponowił próbę:

– Jasne, rozumiem, nie lubisz kawy. To może kino?

– Raczej nie – tym razem odpowiedź była poważna, wypowiedziana tonem, który byłby w stanie nawet buchającą z wulkanu lawę skuć lodem.

– Też nie? – Wypuścił powietrze ze świśnięciem. – No to może po prostu spacer, na pewno lubisz spacerować? – zgadywał.

– Nie.

– To po prostu posiedźmy na ławce, tam jest parczek i…

– To już tutaj. – Pokazała na niedawno odnowiony dom, ogrodzony białą jak śnieg furtką. – Dziękuje za pomoc z zakupami. Dalej już sobie poradzę – zapewniła.

Marcin udał nieco urażonego i postawił siatki przy furtce. Patrzył na nią i czuł, że ją traci, choć tak naprawdę nigdy jej nie miał, więc czy można było tu mówić o jakiejkolwiek, choćby najmniejszej stracie? Pomimo tego, że z Anką właściwie nic go jeszcze nie łączyło, to w swojej wizji, stającej przed oczyma był chirurgiem, który prowadzi operacje na otwartym sercu, a na ekranie małego monitorka widzi długą krechę. W uszach słyszał te charakterystyczne pikanie, znane mu tylko z serialów telewizyjnych rodem Na dobre i na złe.

– A co z naszą kawą, kinem, spacerem, siedzeniem, czy czymkolwiek? – zapytał z ostatkami nadziei.

– Powiedziałam już, że nie.

– Ale dziś nie? W ty tygodniu nie? Czy tak w ogóle nie? – nie dawał za wygraną.

– Marcinie, jesteś miły, sympatyczny, ale postawię sprawę jasno. Nie spotkam się z tobą.

Wydała wyrok, ale Cinek postanowił złożyć od niego apelacje. Tylko najpierw musiał zebrać materiał dowodowy, by móc go wykorzystać na swoja korzyść.

– Dlaczego? Masz kogoś?

– A czy muszę kogoś mieć, by tobie odmówić? – zapytała zirytowana, bo czuła, że marnuje czas na stanie przed domem z jakimś jełopem, co pewnie nawet gimnazjum nie skończył, zamiast zajmować się płaczącym dzieckiem, które czekało na nią w domu, pod opieką starszej, schorowanej kobiety.

– Nieskromnie wyznam, że kobiety mi z reguły nie odmawiają. – Uśmiechnął się w taki sposób, że niejedna na ten widok odwzajemniłaby uśmiech, ale nie Anna.

Ta spojrzała na niego z politowaniem i rzekła poważnie, oraz bardzo dobitnie:

– Jaka to reguła? Myślisz, że jak masz wyrzeźbione ciało, markowy dres i ładny uśmiech, to każda ci ulegnie?

Złożyła ręce na piersiach i tym sposobem przykryła cudeńka, które Cinek śmiał podziwiać, zerkając na nie niemal przez całą trasę jaką wspólnie pokonali, bo pomimo że czerwony, letni sweterek miała zapięty po samą szyję, to i tak widok nie był zdaniem Marcina najgorszy i lepszy taki niż żaden.

– Zapomniałaś o moich zaletach. Jak mogłaś? – wytknął poważnie, a potem ponownie się rozpromienił. – Sama mówiłaś, że jestem miły i sympatyczny – dopowiedział.

– Ale jesteś złym chłopcem, a ja z reguły unikam niebezpieczeństw.

Blondyn posłał jej pytające spojrzenie.

– Patryk się tobą chwali w klasie – wyjaśniła.

No i już wszystko było jasne, przeklęty Patryk – pomyślał Marcin, marszcząc gniewnie nos.

– Z resztą nie tylko on. Jedna z nauczycielek też cię wspominała. Jak się domyślasz, raczej w czarnych barwach.

O proszę, do mojego przeklętego braciszka doszła jeszcze przeklęta nauczycielka. Naprawdę, ludzie to powinni nauczyć się trzymania język za kłami – dołożył do swoich wcześniejszych rozmyśleń.

– Ania, ale to tylko plotki – przekonywał.

– Aniu, jeśli już. Źle odmieniasz przez przypadki – wytknęła.

– Aniu – poprawił się i patrzył na nią wyczekująco.

– Nie znoszę prostactwa, Marcinie. Nie lubię też trwonienia czasu – nie siliła się na zbędne jej zdaniem uprzejmości. Pragnęła tylko by ten natręt się w końcu od niej odczepił i to raz na zawsze.

– Nie zmarnuje twojego czasu, obiecuje.

W odpowiedzi pokręciła tylko głową. Schyliła się po torby, a Andrzejak przytrzymał jej furtkę, by ułatwić wejście.

– Daj mi udowodnić, że nie jestem prostakiem. – Przybrał minę skarconego niesłusznie kundla.

– Strata czasu – syknęła.

– Zaczekaj, proszę – nawoływał i tym razem wyglądał jak mały, słodki, zaniedbany szczeniaczek, który stoi przed progiem pięknego, bogatego domostwa, a czarne niebo, oraz mroźny wiatr zwiastują burze. Szczeniaczek po prostu prosił się o przygarnięcie i Cinek teraz nie robił niczego innego, bo niczego tak mocno nie pragnął, jak tylko zostać przygarniętym i wciśniętym twarzą między ten niemały biust nastolatki.

Anna się zatrzymała. Marcin przekroczył próg furtki, wyjął z kieszeni swoją nowiuteńką, dopiero co tego dnia wydrukowaną wizytówkę. Patrząc jej w oczy wsuwał ten kawałek tektury w kieszonkę sweterka, którą miała na piersi. Czynił to tak by jej nie dotknąć opuszkami palców. Udało mu się, choć miał piekielną ochotę położyć dłoń na jednym z jej cycków. Wiedział jednak, że zapewne wtedy upuściłaby zakupy, a on dostałby w twarz, ale myślał też o tym, że każdy piekący ból policzka byłby wart tej jednej chwili przyjemności. Powstrzymał się jednak i wycofał o dwa kroki, czując jak jej bliskość odbiera mu oddech. Jej także podskoczyło tętno, gdy poczuła jego zapach. Duszący odór jakiś tanich perfum, których jej nozdrza nie mogły ścierpieć, ale na sercu robiły takie wrażenie, że biło jakby chciało złamać niejedno żebro.

– Jeśli zmienisz zdanie, to zadzwoń. Będę czekał na telefon. Możesz dzwonić o każdej porze – powiedział cicho, niemal szeptem i głęboko zaglądał w jej piwne źrenice.

– Wątpię, że zadzwonię – odparła niczym robot, a Cinek poczuł, że lody właśnie topnieją. Był z siebie dumny.

– Pamiętaj, że nie należy oceniać książki po okładce, Aniu. – Ukłonił się nieznacznie i z klasą wycofał za furtkę. Zamknął ją i poczekał aż dziewczyna odwróci się i pójdzie w stronę zielonych drzwi wejściowych.

– Część Marcin – pożegnała się, a potem czuła jak wzrokiem odprowadza ją aż do samego końca, aż do moment jak zniknęła za progiem domku jednorodzinnego.