Sezon 1 - Część 10 - Sióstr i braci się nie wybiera

WIKTORIA STEFANIAK

PATRYK STEFANIAK

Marcin przyglądał się jak Robert odbiera telefon komórkowy z ciężkim westchnięciem. Dzwoniła jego matka. Rodzicielka bruneta tak mocno krzyczała, że tan odstawił komórkę od ucha i położył ją na środku stołu. Nie trzeba było włączać na głośnomówiący, a i tak było ją słychać. Cinek z początku teatralnie złapał się za głowę, pokręcił nią i powiedział

– Ojojoj.

Potem natomiast zatkał uszy i udał się na górę, gdzie wciągnął na siebie popielatą bluzę i dresowe spodnie. Zszedł ponownie na dół. Położył niewielką karteczkę na środek stołu. Na jej górze pisało – Kaśka to kapóś, – a poniżej – zrup obiadek, pszeproś żonke.

Robert zerknął na liścik od przyjaciela z przymrużeniem oka. Znał Marcina już tyle lat, że nie zwracał uwagi na błędy ortograficzne jakie blondyn hurtowo trzaskał. Zresztą sam nie był wzorowy z języka polskiego. Chwycił kartkę, zgniótł ją w jednej dłoni i wyrzucił do kosza na śmieci.

Marcin w tym czasie już śmigał szarymi chodnikami, niewielkiego miasta, z plecakiem założonym na jedno ramie i czapką z daszkiem, przysłaniającym niemal całkiem oczy. Szedł, bujając się w rytm muzyki, która grała w jego słuchawkach dousznych. Od zawsze lubił hip-hop, ale nie skupiał się na nowościach. Uważał, że to co grają teraz, to nie rap z sercem i duszą, a pisane specjalnie pod publikę teksty. Nie przekonywali go raperzy w markowych strojach i butach z górnej półki, rapujący o biedzie i patologi, dlatego stawiał na Peję, Piha i Chadę, ale tych starych, osiedlowych dzieciaków, a nie obecnych producentów muzycznych i projektantów logów na koszulki i czapki.

Kiedy Marcin dotarł już na miejsce, do którego zmierzał, to od razu poczuł, że jest w domu. Nie chodziło o znajomy smród stęchlizny i wilgoci, gdy mijał bramę, którą w samym dzieciństwie minął co najmniej milion razy. Po prostu już po wejściu na klatkę schodową, usłyszał znajome głosy. Były to też uroki mieszkania na parterze i posiadania otwartych okien – w takiej sytuacji zazwyczaj wszyscy wszystko słyszeli i nie rzadko były to mało pożądane pary uszu, które strzelały potem z tych uszu niczym z procy, i to zazwyczaj na psach.

– Oddaj mi to! – krzyczała brunetka. – No oddawaj, cwelu!

Marcin zamyślił się i począł zastanawiać do kogo może należeć ten głos. Uznał iż do Wiktorii. Naprędce policzył, że dziewczyna ma już jakieś piętnaście albo i nawet szesnaście lat. Wciągnął powietrze przez zęby w taki sposób, że aż świsnęło i przed jego oczami pojawiła się mała przylepa, która zawsze była rozczochrana, bo nienawidziła się czesać, a każde, nawet najbardziej misterne upięcie trzymało się na jej głowie nie dłużej niż dwie godziny.

– Patryk, oddaj jej to! – nawoływała matka.

Na sam tembr jej głosu Cinek się rozpromienił i przypomniał sobie te wszystkie dni, gdy ganiła tak jego. On też uwielbiał robić na złość młodszej siostrze. Tylko w jego przypadku nie była to Wiktoria, a Emila. Różnica wieku jednak pozostawała taka sama, bo zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku były to dwa lata.

– Niech kurdupel sam weźmie! – odkrzyknął Pat, a przed oczami Marcina niemal od razu stanął chłopiec o śniadej cerze i z kruczoczarnymi włosami postawionymi na żel.

Tak, te dźwięki dawały mu poczucie, że jest w domu, dlatego bez strachu zapukał w drzwi, z których odchodziła brązowa farba. Pukanie okazało się za ciche, bo w tej całej szarpaninie o jakąś byle jaką duperelę nikt go nie usłyszał. Walnął więc mocniej i już po chwili drzwi otworzyły się na oścież, a niespełna pięćdziesięcioletnia kobieta rzuciła mu się na szyję, wołając:

– Synku. Marcinek, ależ żeśmy się stęsknili. Jezu, to naprawdę ty?

– Do tego hipisa bez grzechu, to co prawda mi daleko, ale tak, to ja. Znaczy nie Jezus, ja Cinek! – Musnął matkę w oba policzki i wszedł do zawalonego rowerami, deskorolkami, piłkami i innymi rzeczami korytarza.

– Ale naprawdę. Nawet nie wiesz jak się wszyscy za tobą stęskniliśmy.

– Mów za siebie – dobiegł z oddali głos Henryka, męża Zofii.

Cinek zbył słowa ojczyma złośliwym uśmieszkiem i nie chcąc wstrzynać awantury zacisnął zęby. Zmusił się nawet do powiedzenia:

– Witam Heniek.

Marcin ledwie minął wąską kuchnie, gdzie w garnku stojącym na gazie dochodziła jakaś zupa, a już został otoczony przez najmłodszych – Zuzię i Kubusia. Dzieciaki co prawda nie mogły go pamiętać, bo gdy wyjeżdżał, to Kuba jeszcze nawet sztywno nie siedział, a Zuza dopiero co stawiała swoje pierwsze kroki, ale to nie przeszkadzało im pytać:

– Mas coś dla nas?

Cinek spojrzał najpierw na chłopca o rudych, potraktowanych żelem włosach. Maluch miał na sobie za dużą koszulkę i spodnie dresowe, które gdyby nie ściągacze, to już dawno włóczyłyby się po podłodze. Jego buzia umorusana była od zupy pomidorowej i czekolady. Dziewczynka za to wyglądała niemal identycznie jak zapamiętał Wiktorie. Co prawda była szczuplejsza od swojej starszej siostry, gdy ta była w jej wieku, ale była tak samo rozczochrana, i równie nie pod kolor ubrana.

– Oczywiście – odparł Cinek na wcześniejsze pytanie swojego najmłodszego rodzeństwa. Przykucnął przed nimi i wyjął portfel z plecaka. Wcisnął każdemu z nich do kieszeni po stówie. – Może być? – zapytał i kolejny banknot wyciągnął w kierunku Bartka.

Dziesięcioletni brunet siedział na pufie i wydawał się być całkowicie wycofany, jakby był zupełnie obojętny na wszystko co dzieje się wokół niego. Rękę miał ugiętą w łokciu, a dłonią podpierał policzek. Wiosłował łyżką po niemal pustym talerzu i wgapiał się w telewizor.

– Bartosz! – ryknął Cinek. – W ojca się zamieniasz?! – zapytał, rzucając Heńkowi pełne odrazy spojrzenie.

Bartek wziął pieniądze i rzucił krótkie:

– Dzięks.

Henryk natomiast ledwie łypnął kątem oka na pasierba i ponownie powrócił do wgapiania się w telewizor.

Andrzejak wtedy, patrząc na kłócących się Patryka i Wiktorię, którzy nie zaprzestali tego nawet kiedy on pojawił się w pokoju, na brudne, bawiące się nieopodal maluchy, Bartka ślęczącego nad pomidorówką, ojczyma przełączającego kanały i nieopodal prasującą ubrania matkę, pomyślał, że są na świecie miejsca, w których czas zdaje się zatrzymywać. Dzieci rosną, dorośli się starzeją, ale poza tym nic w takich miejscach nie ulega zmianie. No może jedynie to, że drzwi od starej szafy całkowicie odpadły, telewizor był plazmowy, a na stoliku przy nim nie stał już domowy, stacjonarny telefon. Teraz każdy miał komórkę w kieszeniach, nawet sześcioletni Kubuś, który otrzymał starą po Wiktorii.

Kiedy w końcu Marcinowi udało się przegnać najmłodszych, a Bartek odszedł od stołu, oczywiście nie wynosząc po sobie talerza, to przyszedł czas na to by usiąść w fotelu i ponownie przyjrzeć się temu, na co przecież napatrzył się już dość, i to przez wiele, wiele, naprawdę długich lat.

– Uważaj bo ci się kciuk zmęczy – zaczepił ojczyma.

Patryk siedzący naprzeciwko Cinka wybuchnął śmiechem, a Wiktoria, która wyrosła na niezwykle ładną nastolatkę, musnęła Marcina w policzek i zapytała:

– A ja braciszku?

Przez moment Marcin postanowił udawać, że nie wie o co jej chodzi. Zagapił się na Patryka, który wyglądał dokładnie tak samo jak sobie go wyobrażał. Nadal miał śniadą cerę i kruczoczarne włosy postawione na żel. Właściwie to wcale się nie zmienił, tylko sporo urósł i się postarzał o te pięć lat, ale i tak każdy kto znał go jako małego chłopca, bez trudności rozpoznałby go w siedzącym naprzeciw Marcina nastolatku.

– Ale co ty? – zapytał w końcu Cinek i zrobił balona z gumy do żucia, którą niemal zawsze mielił. Czasami nawet z gumą zdarzało mu się zasnąć.

– Jestem twoją siostrą – przypomniała.

– Tylko przyrodnią – odgryzł się.

Stefa, bo tak nazywali ją rówieśnicy, przewróciła oczami i wskazała na młodszą trójkę.

– Oni też są przyrodni.

– No wiem – odpowiedział blondyn, kręcąc gumą na palcu.

– No więc – naciskała i jeszcze bardziej podstawiała tę rączkę przed oczy starszego o dziesięć lat brata.

Marcin chciał się powstrzymać. Bóg mu świadkiem, że bardzo chciał, ale nie potrafił. Przybił więc siarczystą piątkę samymi palcami w jej otwartą dłoń i to w taki sposób, że aż jego zabolało. Wiktoria natychmiast, odruchowo, schowała dłoń za plecy.

– Ała, no debilu! – Odsunęła się na krok i zaczęła oglądać zaczerwienione miejsce z każdej strony. – Jak jesteś sadomasochistą to sobie sukę znajdź! – krzyknęła.

Rodzice wcale nie zwrócili uwagi na słowa szesnastolatki, natomiast matka zwróciła uwagę swojemu pierworodnemu:

– Marcin nie bij jej.

– Ale sama się przecież prosiła. Sama podkładała – wyjaśnił i wzruszył ramionami. Ani trochę nie czuł się winny.

Pat natomiast już nawet nie starał się powstrzymywać śmiechu. Rechotał niczym ropuch i bawił się komórką jednocześnie.

Zofia za to się martwiła i wyjaśniła to swoim dzieciom słowami:

– Ale nie rób jej nic. Ja nie będę znowu na pogotowie jechała jak wtedy gdy byliście młodsi.

– Właśnie, palec mi wtedy złamałeś padalec jeden – przypomniała.

– To był wypadek. Piłkę ci chciałem zabrać!

– I mnie połamałeś. A teraz byś mi całą rękę złamał. – Miała łzy w oczach, ale zdaniem wszystkich pozostałych wyglądała przy tym bardzo zabawnie, zwłaszcza z tą oburzoną niczym u pięciolatki minką.

– Jaką całą? Co najwyżej pięć palców i nadgarstek. – Cinek wzruszył ramionami, ale w końcu wyjął stówkę i rzucił jakby od niechcenia – trzymaj.

Wika wzięła banknot i schowała do tylnej kieszeni dżinsów. Marcin popukał się znacząco palcem wskazującym po prawym policzku, bo akurat po tej jego stronie stała młodsza siostra. Zabrał dłoń i spodziewał się buziaka, ale jedynie dostał w twarz i to tak mocno, że aż go zapiekło. Już się zamierzył, by gówniarze oddać w udo, ale odskoczyła. Pewnie nawet by wstał i ją dogonił, ale głos matki skutecznie go powstrzymał.

– Marcin, zostaw ją już! – krzyknęła.

– Ale sama się prosi.

– Stary, a głupi jak baran. Ty wiesz ile ty masz siły?

– Ale ona też ma siłę. Też mnie bolało. Nie faworyzuj jej! – uniósł się.

– Wiktoria nie bij brata po twarzy.

– A gdzie indziej można? – zapytała z łobuzerskim i chytrym uśmieszkiem.

Patryk to już nawet nie przestawał się śmiać. Na głos uznał, że duet WiM jest lepszy od niejednego kabaretu.

– Nie zachowujcie się oboje jak dzieci!

– Ale przecież my jesteśmy dziećmi, twoimi – powiedział Cinek pewnie i potarł policzek dłonią bo ten nadal go piekł jak skurwysyn. W końcu jednak wyjął kolejną stówkę i położyłem przed osiemnastoletnim bratem.

Usłyszał szczere:

– Dziękuję.

– Proszę bardzo. Nie wiedziałem co wam kupić, bo nie wiedziałem co wam potrzeba. Tak więc sami sobie kupicie co tam chcecie. Jak w szkole? – zapytał blondyn.

Wszyscy zaczęli znacząco odchrząkać, jakby to był jakiś temat tabu w tej rodzinie.

– Przecież on nawet wczoraj do szkoły nie wstał – powiedział Bartek zakładając czapkę na głowę, oczywiście daszkiem do tyłu. – A miał na dziesiątą – wysylabizował ostatni wyraz.

– Bo wypiłem za dużo wczoraj – wytłumaczył spokojnie Tryk, wcale się nie kryjąc z tym, że pije, ani przed matką, ani przed ojczymem, ani nawet przed rodzeństwem.

– Masz się czym chwalić jełopie – rzuciła luźno Wika, która przemalowywała usta z bladego różu na mocną czerwień.

– Gdzieś ty zapił? – dopytywał Cinek.

– Pewnie tam gdzie i ty żeś chlał – odezwał się Heniek.

Marcin uśmiechnął się krzywo, zamiótł pod język przekleństwo i postanowił udać, że wcale tej przygany nie słyszał.

– I sprawdzianu znowu nie napisał – odezwała się Zofia. – A tyle było chodzenia i proszenia, by mu pozwolili poprawić.

– Dobra matka, przestań. Następny napisze. Do końca roku jeszcze ze trzy będą.

– Patryk, ale to nie jest mądre podejście – zaczął poważnie blondyn.

– Odezwał się ten co liceum we więzieniu zrobił, bo ci się w celi nudziło – powiedział o kilka słów za dużo brunet i w oczekiwaniu na ochrzan zacisnął mocno powieki.

– Cicho bądź, to był college – powiedziałem przez zęby Marcin i wskazał oczami na matkę, gdy ta nie widziała, ale oczywiście musiała się połapać. Cinek jeszcze starał się zbyć wszystko uroczym, łobuzerskim uśmieszkiem, ale Zofia nie dała się oszukać.

– Co ty, we więzieniu byłeś? – zapytała odstawiając żelazko na bok.

– Nie, mama. – Pokręcił głową.

– Marcin, powiedz mi prawdę.

I wtedy wszystkie pary oczu, ludzi znajdujących się w tym małym pokoiku były wpatrzone w blondyna.

– No byłeś w tym więzieniu czy nie!? – krzyknęła blondynka i czuła jak opada z sił. Tak naprawdę do swojego pierworodnego nigdy nie miała cierpliwości, choć zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę to ona nawaliła jako matka, obwiniała samą siebie o to, że nie poświęciła mu należycie dużo czasu, że po odejściu jego i Emili ojca związała się z Henrykiem i urodziła kolejną dwójkę, która skutecznie absorbowała jej uwagę wokół tylko i wyłącznie siebie samych.

– Ale po co ci to wiedzieć? Teraz to mamo i tak już po ptakach. – Rozbawienie nie schodziło z twarzy Marcina, bo kierował się on w życiu zasadą, że zawsze trzeba robić dobrą minę, nawet do najgorszej gry.

– Nie ciesz się głupio, tylko odpowiedz na pytanie! – warknęła.

– Ja mam dwadzieścia sześć lat, nie muszę ci się tłumaczyć. Może trochę byłem w tym więzieniu, o tak ociupinkę, ale tylko, tylko, ani grama więcej. – Pokazał na przewie między dwoma palcami o jaki krótki okres czasu mu chodzi.

– Brak mi na was sił. – Kobieta zajęła się składaniem kolejnej sterty ubrań i chowaniem ich do szafy.

– Teraz już wiesz z kogo przykład nasz syn bierze – znów odezwał się Heniek i po raz kolejny rzucił pasierbowi wrogie spojrzenie.

– Dobrze, że ze mnie, a nie z ciebie! – krzyknął Marcin wstając przy tym na równe nogi. Miał już dość pozostawiania biernym na przytyki tego lenia, darmozjada i nieroba. – Gdyby brali przykład z ciebie, to by całe życie na zasiłkach siedzieli i tylko tym pilotem się bawili, jak dziecko, kurwa, pierdoloną grzechotką. Ja przynajmniej coś robię! – Usiadł, bo Wiktora podeszła do niego i zaczęła naciskać na jego ramiona, by choć trochę się uspokoił.

Nastolatka po prostu nie chciała by doszło do mordobicia pomiędzy jej przyrodnim bratem, a jej biologicznym ojcem. Co prawda miała tylko dziesięć lat, gdy Marcin się wyprowadził, ale doskonale pamiętała do czego tych dwoje było zdolnych, i że nawet z nożami się potrafili na siebie wzajemnie rzucić, gdy byli nietrzeźwi.

– Ale jak robisz? Nielegalnie robisz! – Heniek wstał, ale Patryk zaszedł mu drogę.

– Dobra, ojciec, daj mu spokój – odezwał się. – Chuj cię obchodzi jak robi. Nie twoje pieniądze, nie na twojej dupie zarobione, to siedź cicho. – Pchnął rodziciela z taką siłą, że ten ponownie znalazł się w fotelu.

– A ty gówniarzu nie pyskuj tylko się ucz – syknął Henryk, chwycił za pilot i przełączył kanał.

Marcin także zajął miejsce.

– Właśnie, głąbie – poparła tatę Wiktoria. – Ojciec ma racje. Jeszcze rok i w jednej klasie będziemy. – Zlepiła swoją dłoń z karkiem Patryka.

Ten oczywiście nie pozostał jej dłużny i zanim zdążyła odskoczyć, to przywalił gdzieś w okolice ud. Zofia stanęła nad Marcinem, sądząc, że to od niego poszedł cios.

– Ale jak tym razem to nie ja – wyjaśnił szybko. – To on ją uderzył. – Wskazał na Patryka.

Matka podeszła do swojego średniego syna od tyłu, położyła mu dłonie na ramieniu i potrzęsła.

– Nie rób mi tak! Głowa mnie boli – jęknął żałośnie.

– Było trzeba nie pić. Uczyć się miałeś. – Pocałowała go we włosy. Widać było, że go kochała. Kochała ich wszystkich, każdego tak samo, a jednak każdego na inny sposób.

– Będę się uczył. Właśnie czekam na koleżankę. Pomoże mi nadrobić – pochwalił się Tryk, zadzierając głowę do góry i przybierając na twarzy uśmiech grzecznego niewiniątka.

– Dobrze żeśmy ciebie o rok wcześniej do szkoły posłali – rzucił swoją złotą myślą ojciec chłopaka. – Teraz przynajmniej ludzie myślą żeś rok nie zdał, bo dwa to już wiesz, jakbyśmy barany hodowali.

– Dobra ojciec, daj spokój – odparł krzywiąc się.

– Właśnie, Heniek, przecież to nie wy żeście go wcześniej do szkoły posłali, tylko przedszkole. Ja pamiętam jak było. Miejsca nie było jak go zapisywaliście i poszedł do grupy wyżej, a potem od razu do szkoły.

– Bo byłem zdolny – wtrącił Patryk czym wprawił wszystkich w żywe rozbawienie.

– Właśnie, użyłeś dobrego słowa, czasu przeszłego – dowaliła mu słownie Wika i poszła otworzyć drzwi. Oczywiście przy tym marudziła, że zawsze ona musi za odźwierną robić, bo tylko ona ma tak dobry słuch by słyszeć, że ktoś puka.

Wiktoria nie wróciła z gościem do pokoju. Krzyknęła tylko Patryk, to do ciebie!, zabrała torebkę i wyszła, trzaskając drzwiami. Nie chciała nikogo tym urazić, ani zademonstrować swojej wściekłości. Te drzwi się po prostu inaczej nie zamykały, trzeba było pierdolnąć.

I właśnie wtedy w pokoju pojawił się anioł, przynajmniej zdaniem Marcina, był to anioł, a konkretniej anielica. Dziewczyna złotowłosa, o dużych, brązowych oczach. Miała torbę na ramieniu i jakiś większy zeszyt w dłoni.

– Cześć – powiedział Patryk wstając. – Wika wyszła, to pójdziemy do mnie – zaproponował dziewczynie.

– Dzień dobry – rzekła cichutko i niezwykle skromnie. Widać było, że nieswojo się czuje i być może trochę niegrzecznie rozejrzała się z przerażeniem dookoła, po wszystkich ścianach.

– Dzień dobry. – Cinek wyrósł przed nią niczym spod ziemi, czym nieco ją przestraszył. Podał jej dłoń, a kiedy ją uścisnęła, przychylił się, by złożyć delikatny pocałunek na jej aksamitnej skórze. – Jestem Marcin – przedstawił się.

– Ania – odparła i czym prędzej zabrała swoją rękę z uścisku tego osobnika, który ani trochę nie przypadł jej do gustu, bo pachniał jakimś tanim dezodorantem, miał niechlujny zarost i nawet nie zdjął jej zdaniem okropnej, bandyckiej czapki, której daszek zasłaniał oczy tak mocno, iż w tym zadymionym od kręconych papierosów pokoju, nie mogła nawet odgadnąć jakiej są barwy jego źrenice.

– Ania – powtórzył w taki sposób, jakby celebrował jej imię. – Ślicznie. – Uśmiechnął się do niej ciepło. Je osoba zdawała się go hipnotyzować.

– Dobra, chodźmy już. – Patryk delikatnie szarpnął Annę za ramie i wskazał na zamknięte drzwi przy szafie, które prowadziły do mniejszego pokoju.

– To może ja pójdę z wami – zaproponował Cinek z nadzieją, iż ta dwójka się zgodzi.

– Nie trzeba. – Tryk uderzył brata w klatkę piersiową, czym skutecznie odepchnął go w tył i zmusił do cofnięcia o dwa kroki.

– Ale może mógłbym pomóc – nalegał blondyn.

– Nie trzeba! – warknął i ponownie odepchnął namolnego, jego zdaniem bardzo narzucającego się, prawdopodobnie wciąż człowieka.

Marcin zrezygnował z podjęcia kolejnych prób. Jeszcze tylko za nimi krzyknął:

– Ale jakbyście czegoś nie wiedzieli, to możecie mnie zawołać! Pamiętajcie Cinuś tu jest i chętnie pomoże. – Uśmiechnął się od ucha do ucha w nadziei, że od razu go zaproszą do wspólnej nauki, choć nigdy nie lubił książek, ani szkoły, ani nawet długopisów.

– Ten błazen to mój brat – wyjaśnił Patryk swojej koleżance z klasy, zanim zamknął drzwi od swojego i Wiktorii pokoju.

– Cinuś nie błazen. Cinuś to Cinuś – szepnął pod nosem oburzony blondyn i pochwycił Kubusia pod pachami by zakręcić się z nim dookoła.

– Ja ciebie lubię! – krzyknął rudy chłopiec, gdy tylko został postawiony na ziemie. – Ze mną możesz się pouczyć!

– Z tobą nie chcę – pomyślał Marcin i zmarszczył nos, okropnie się przy tym krzywiąc. Zachował jednak te myśli dla samego siebie, by braciszkowi nie było przykro. Wymówił się pilnymi sprawami, ważnymi interesami i goniącym go czasem. – Innym razem się z tobą poumię, mały! – krzyknął zmierzając w stronę drzwi.