Sezon 1, część 4 - Rozsypany świat ułożyć w całość

LEON IWANICKI / IGNASZAK

POLA IWANICKA / IGNASZAK

Czasu nie oszukasz, dzień wstaje za dniem

Kiedyś i tobie przyjdzie wybrać być czy mieć

Zanim zechcesz odkryć po swojemu ten świat

Usiądź i posłuchaj, mam kilka rad...

Anna Wyszkoni – Biegnij przed siebie

Szymon Ignaszak zmieniał pas ruchu, a Leon operował na swojej konsoli, bo miał nową grę, pożyczoną od kolegi. Z początku chciał ją tylko wypróbować i powiedzieć rodzicom, by i jemu taką kupili, ale po trzech dniach uznał, że to nie ma sensu, bo już prawie całą przeszedł i lepiej będzie poprosić Filipa, by móc mu jej dzisiaj nie oddawać, tak żeby przez weekend dać radę przejść całą. Wiedział też, że takie pożyczanie, to transakcja wymienna, bo w życiu nie ma nic za darmo. Wiedział o tym, bo jego ojczym bez ustanku to powtarzał. Dlatego Leon postanowił pożyczyć Filipowi inną ze swoich gier, jeśli tamta, którą miał do tej pory już mu się znudziła. Problemem jedynie było to, że nie miał jej przy sobie, ale przecież taki problem, to żaden problem, bo w sobotę zawsze widywali się na basenie w aqua parku i razem godzinę trenowali pływanie z trenerem, a drugą godzinę szaleli na zjeżdżalniach, bo ich mamy albo ojcowie wchodzili na basen, by ich przypilnować. Leoś bardzo żałował, że nie jest starszy, że nie jest na tyle duży, by móc przebywać na pływalni samemu. Wtedy nie słuchałby uwag, typu:

– Ale nie głową w dół, oszalałeś!

Właściwie to i tak nie słuchał tych uwag. On tylko je słyszał, a zawsze i tak robił po swojemu, a potem się tłumaczył, że chciał zmienić pozycję, ale było już za późno, bo woda go porwała, no i zjechał, no i żyje, no i nie ma się co martwić, bo jest w jednym, nienaruszonym kawałeczku.

Blondynek o ciemnych oczkach, które bez wątpienia odziedziczył po młodej matce, był żywiołowym, pełnym energii i żądnym przygód małym chłopcem. Czasami uśmiechał się od ucha do ucha, a innym razem marszczył czoło tak mocno, że brwi stykały się z sobą. Bywał zły, szczęśliwy i smutny, jak większość dzieci, i choć z początku los rzucił go między dzieci gorszego Boga, to ten sam los, pokazał mu, że życie jest nieprzewidywalne i mocno przewrotne.

Leon jednak nie myślał o swoich początkach, pierwszych słowach i krokach, bo żadnego z nich nie pamiętał. Zajęty był dokuczaniem siostrze z tego powodu, że on już umie cały alfabet i to nie tylko po polsku, ale także po angielsku i hiszpańsku, a Pola nie potrafiła nawet przeliterować własnego imienia w żadnym z języków.

Matka Leosia jednak była zamyślona, bo przy poprawianiu cieni na powiekach, w odbiciu lusterka dojrzała swojego pierworodnego, który przywoływał na myśl nie tylko dobre wspomnienia, ale także masę pomyłek i trudnych wyborów, których była zmuszona dokonać. Powracały do niej obrazy z nieprzespanych nocy, nerwowość, brak pieniędzy na podstawowe wydatki, kradzieże, opieka społeczna, odebranie dziecka, widzenia jedynie w weekendy i Szymon, który był w stanie to wszystko przerwać i ponaprawiać. Wspominała pierwsze jego wizyty w mieszkaniu, które wynajmowała wraz z matką, pierwsze i nieporadne zabawy mężczyzny z jej synem, pierwszą noc spędzona wspólnie na nierozkładającej się kanapie, aż wreszcie pierwszy policzek, który od niego otrzymała.

Pamiętała dokładnie moment, gdy wrócili z wakacji, a konkretniej ze spóźnionej podróży poślubnej. Szymek pierwsze co zrobił, to przywitał się z zaspanym Leonem, który żuł smoka, wsparty ramieniem o drewnianą futrynę, a potem wyszedł, bo dostał telefon w jakieś ważnej sprawie, poza tym jeszcze musiał odwiedzić kuratora i umówić się z nim na sprawdzenie warunków mieszkaniowych, co było równoznaczne z wystawieniem dobrej opinii, i odzyskaniem Poli z domu małego dziecka. Na tamtą chwilę, to były bardzo pozytywne wiadomości, radość, szczęście i poukładane życie, dopóki nie zadzwonił Piotr i nie pochwalił się siostrze, że trafił do szpitala, bo został pobity, i to pobity przez jej męża. Powodem był samochód. Dla Magdy to tylko stary Cadillac, dla Szymona drogi zabytek, także cenny pod kątem sentymentalnym, poza tym Ignaszak nigdy nie popierał wyciągania rąk po nieswoje, a już zwłaszcza okradania rodziny. Nie słuchał, że to była tylko pożyczka, i że Iwan, by go oddał, zaraz po tym jak zaimponowałby nowej pannie i kilkakrotnie ją zaliczył, zapewne na tylnym siedzeniu przysłowiowej kości niezgody.

Magda tamtego dnia ledwie wróciła z odwiedzin brata w szpitalu, a już nasłuchała się wymówek własnej matki, że ledwie co przyleciała z Egiptu, a już gdzieś wychodzi, zamiast zająć się własnym synem. Na dodatek Gabriela była przeciwna, by poruszać temat tej – jak sama to nazwała – nauczki jaką Piotrek otrzymał, z tym, który ją wymierzył. Magdalena była innego zdania i postawiła sprawę jasno – nikt nie będzie tłukł mi brata!

Szymon w domu zjawił się pod wpływem dużej ilości alkoholu, bo tego dnia, jak w każdy wtorek, grywał w pokera i nie potrafił sobie tego odpuścić, nawet w pierwszy dzień po powrocie z podroży poślubnej. To nie był odpowiedni moment na awanturę i zły czas na wymierzenie mężowi policzka. Jednak nawet w najgorszych snach nie spodziewała się, że Szymek tak po prostu jej się odwinie. Do dziś pamiętała palące ciepło na policzku i nie tylko, bo pieczenie w trybie natychmiastowym rozeszło się po połowie twarzy. W jednym uchu jej zadzwoniło, w drugim był szum zbliżony do włączonej suszarki do włosów. Słyszała też głos własnej matki, która zareagowała jakimś pobladłym:

– Szymon...

– Spokojnie – padła odpowiedź z ust, zdaniem Gabrieli, idealnego zięcia.

Magda poczuła jak mąż chwyta ją za ramie, odwraca przodem do siebie, a potem drugą dłoń wsuwa pod podbródek. Otworzyła oczy, wcześniej nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że płacze. Wtedy też dotarł do niej rozdzierający ryk Leona, którego babcia starała się uspokoić, bo dziecko przeraziło się wcześniejszego, nagłego i głośnego huknięcia.

– Zostaw mnie! Nie dotykaj mnie! – krzyknęła i usiłowała się wycofać choćby o dwa kroki, ale Szymon ani myślał żonie na to pozwolić.

– Uspokój się – syknął i przyłożył delikatnie palce do miejsca, w które jakąś minutę wcześniej zadał cios.

Policzek szybko nabrał czerwonego koloru, nie bladł, tylko z miejsca siniał. Dostrzegł to, ale średnio robiło to na nim wrażenie. Nie trzęsły mu się dłonie, nie jąkał się, ani nie przepraszał. Wyjął chusteczkę higieniczną z kieszeni i przyłożył do kącika ust żony, zauważając tam lekkie pęknięcie i krew z niego wyciekającą.

– Zęby masz całe? – zapytał.

Nie udzieliła odpowiedzi, ale jakby samoczynnie jej język przejechał najpierw po dolnym, a później po górnym uzębieniu. Szymon to zauważył, więc uznał, że skoro nie zgłasza żadnych skarg, to jest w porządku. Potem dotknął nosa, ale nie skrzywiła się, co było równoznaczne z faktem, że to miejsce akurat zostało ominięte przez jego ciężką rękę.

– Nic ci nie będzie. Tylko siniak. A na przyszłość uderzając kogoś, pamiętaj o tym, że ten ktoś może ci oddać i może być też silniejszy, i nie ma tutaj żadnego znaczenia fakt, że jest męskiej płci, bo to, że jest mężczyzną, nie znaczy od razu, że musi się dać bić kobiecie – Szymon zakończył swój monolog i udał się do przestronnej kuchni połączonej z jasną jadalnią.

Magda będąc w szoku podtrzymała się ściany, a potem pognała na górę do sypialni. Wyjęła walizkę z garderoby, tę samą, której jeszcze nie zdążyła rozpakować. Zaczęła wysypywać z niej tamte ubrania i pakować bardziej potrzebne.

– Przynieś trochę rzeczy Leona! – rozkazała matce, która nie omieszkała udać się za nią i prawić swoje morały, że jakby nie patrzeć, to ona pierwsza podniosła na męża rękę.

Mały Leoś wtedy już nie płakał, tylko żuł niemowlęcy smoczek, tulił do siebie fioletowego kota i wpatrywał z zafrasowaną miną w zapłakaną, i rozemocjonowaną matkę.

– Naprawdę chcesz od niego odejść? – dziwiła się Gabriela. – Niepotrzebnie broniłaś Piotrka, był sam sobie winny.

– To twój syn, ty powinnaś go bronić! – krzyknęła. – I nie mów mi co mam robić.

– Ja tylko mówię co będzie lepsze dla Leona. Szymon może mu coś zapewnić, chce go usynowić. A co ty mu dasz? Dokąd go zabierzesz? Pod most?

Wtedy osiemnastoletnia Magda przystopowała i zaprzestała pakowania, wzięła głębszy oddech, i spojrzała na dwulatka, ubranego w markowy, błękitno-kremowy dresik. Zajrzała głęboko w jego ciemne, niemal czarne oczy i zrozumiała, że nie może mu tego wszystkiego odebrać, że nie ma prawa ograbiać własnego syna ze szczęśliwego, beztroskiego i bogatego dzieciństwa.

– A Pola? – dorzuciła babcia malucha na dokładkę. – Myślisz, że sąd ci ją odda, gdy wylądujemy wszyscy na ulicy?

Magda nie wiedziała co robić. Załamała się i zwiesiła głowę. Wplotła palce we włosy, a łzy ciekły po jej policzkach strumieniami.

To wtedy wkroczył Szymon z kubkiem herbaty. Postawił go na stoliku nocnym, wcisnął dłonie do kieszeni i odetchnął tak, że nawet Magdalena, która na niego nie patrzyła, dokładnie wiedziała, gdzie jej mąż się znajduje.

– Nikt nie wyląduje na ulicy. Jeśli naprawdę będziesz chciała odejść, to wynajmę dla was jakieś mieszkanie albo przeznaczę na wasz użytek jedno z tych, które mam do wynajęcia. Jednak zanim podejmiesz decyzje, to bardzo chciałbym z tobą porozmawiać, spokojnie i najlepiej na osobności. Spakować walizki i wyjść zawsze zdążysz, ale na powrót czasami może być za późno, więc może lepiej się zastanowić i to dwukrotnie, bo nie ma nic gorszego niż działanie w emocjach, i w chwilach takiego silnego wzburzenia – przemówił spokojnie, rzeczowo i bez cienia zdenerwowania. – Pani Gabrielo, czy mogłaby pani zabrać dziecko, a ja tylko wyjaśnię sobie z żoną kilka kwestii. Potem decyzja będzie należała już do niej.

Gabi wyszła, niosąc na rękach dwuletniego wnuka. Leon, gdy wychodzili, patrzył przez jej ramie i robił rączką papa. Szymek uśmiechnął się na ten widok i nawet mu odmachał. Dla Magdy stało się jasne, że musi wybrać najlepiej dla wszystkich, w zgodzie ze swoim sumieniem, które nie zniosłoby, gdyby sama zaprzepaściła dobro własnych dzieci. Dotarło do niej, że za wiele razy już tak robiła. Za dużo było sytuacji, gdy stawiała siebie samą ponad Leona i Polę, i poczuła, że jest im winna to wynagrodzić.

– Przepraszam, że cię uderzyłam – powiedziała jako pierwsza, gdy Szymon zajął miejsce na tapicerowanym łóżku, tuż przy jej boku. Spojrzała na niego załzawionym wzrokiem, licząc, że zrobi cokolwiek, że także ją przeprosi albo chociaż przygarnie ramieniem i powie, że będzie dobrze.

– Ja cię nie przeproszę – padły w końcu słowa, które utknęły w jej sercu niczym największy z cierni róży, jaką przecież miało być małżeństwo. – Czuję się winny tego, że uderzenie padło z taką siłą, i że w twarz, i chyba tylko alkohol to spowodował, ale to ty uderzyłaś mnie pierwsza, i myślę, że powinniśmy to po prostu uznać za sprawę zakończoną. Kolokwialnie mówiąc, daliśmy sobie po strzale i jesteśmy kwita.

– Nie porównuj tego! – uniosła się. – Moje uderzenie, a twoje...

– Musiałaś wiedzieć, że mam więcej siły – wtrącił. – I znasz mnie już na tyle, by wiedzieć, że nie będę stał i dawał się okładać kobiecie.

– A Piotrek! Nie miałeś prawa! – krzyknęła wstając i przechodząc tak, by znaleźć się przed nim. W tamtej chwili chyba najbardziej wkurwiało ją opanowanie jej własnego męża, ten spokój, który przedstawiał całą swoją postawą, a także nieruchomymi, nawet lekko nie drgającymi źrenicami.

– A do tego co między mną a twoim bratem, to się najlepiej nie wtrącaj – stwierdził. – Ja teraz wyjdę, będę spał w innym pokoju, ty przez noc się zastanowisz, podejmiesz jakąś decyzję, a rano mi ją przedstawisz. – Wstał i zatrzymał się przy drzwiach. – No chyba, że rano będziesz chciała jeszcze porozmawiać, to nie ma najmniejszego problemu. Byleby spokojnie, bo teraz chyba jesteś za bardzo wzburzona na jakąkolwiek rozmowę. Herbata jest z prądem, tak dla ukojenia nerwów i na lepszy sen. Dobranoc. – Drzwi się zamknęły.

Tamtego dnia Leon stał się powodem, dla którego Magda nie opuściła męża. To tylko przez tego chłopca i smutek dostrzegalny w jego czarnych oczach teraz siedzieli całą czwórką w granatowym Land Roverze, i jechali na dzień rodziców organizowany przez szkołę muzyczną dla dzieci i młodzieży, w centrum kultury i sztuki.

– A to plawda ze zobacymy mumie? – dopytywała trzyletnia Pola, która już dawno znudziła się oglądaniem teledysków z muzyką dziecięcą, zapodawanym w telewizorze ukrytym w jednym z zagłówków.

– I Słinksa! – krzyknął Leon.

– Sfinksa – poprawił Szymon. – Takiego bez kawałka nosa – dodał.

– Zobacmy go! – krzyknęła przeurocza dziewczynka.

– Zobaczycie, kiedyś zobaczycie, nie obiecuję, że w te wakacje, bo teraz za bardzo nie mam czasu, ale może w zimę, po świętach. Co ty, Magda na to? Pojedziemy znowu do Samira i jego rodziny?

– To twój przyjaciel, jeśli nas przyjmie, to... nie ma problemu. – Skrzywiła się na samo wspomnienie muzułmańskich koleżków małżonka, ale uśmiechnęła, gdy dotarło do niej, że tam też przecież były baseny, wylegiwanie się na leżakach i drinki z palemką. Magdalena, po prostu przez znajomości Szymona, nie była zwyczajną turystką i poznała nie tylko Egipt, ale potem też Arabię Saudyjską zarówno z tej lepszej, jak i tej gorszej strony.

– A to prawda, że mama tam nosiła taką chustę na głowie cały czas? Bo ja widziałem na zdjęciach – zagadnął Leoś. – Babcia mi pokazywała, a ty wtedy spałaś – dodał i wytknął język w stronę siostry, która nie miała pojęcia o jakich fotografiach mówi jej brat.

– Nie przez cały czas – odpowiedział Szymon i zatrzymał się na żółtym świetle, mając świadomość, że nie zdąży się zmieścić w czasie, by na nim przejechać.

– Ta chusta, to się nazywa burka, Leonku i mamusia ją założyła, bo nie chciała sprawić przykrości taty znajomym. Chciałam się dostosować do ich kultury, ich zasad, tak wiesz... to ja byłam u nich, więc chciałam, by im było przyjemnie. Po prostu tak trzeba, gdy się do kogoś jedzie albo idzie. Na przykład u jednego z twoich kolegów ściąga się buty, no więc musisz je zdjąć, nie wypada byś wszedł w nich.

– Tylko z tym dostosowaniem się, to wasza mama trochę przesadziła, bo będąc ubraną tak jak się u nich nosi, poczuła się jak u siebie i wsiadła za kierownicę.

– I co? – dopytywała Pola, a Leon wydawał się być zaciekawiony.

– Zatrzymała mnie policja, pomimo że ledwie wyjechałam na główną ulicę. Dwóch panów krzyczało coś po arabsku, jeden po angielsku, zrobił się wielki harmider, a ja im bezsensu starałam się wytłumaczyć, że jestem z Polski. Bezsensu, bo oni w ogóle mnie nie słuchali.

– Nie miałaś zapiętych pasów? – zgadywał pięciolatek.

– Nie, Leon. Arabia Saudyjska, to taki kraj, gdzie kobiety i mężczyźni mają zupełnie różne prawa. Dlatego mamę zabrali do aresztu i czekali aż ją odbiorę, i wyjaśnię całe zajście. Ogólnie, gdyby mama nie miała na sobie tej całej burki, to pewnie by lepiej zareagowali i po prostu odprowadzili ją do domu, ale że mama się chciała na każdym kroku dostosowywać...

– Chciałam być miła i mnie się za to aresztem odpłacono – syknęła przez zęby. – Wytłumacz dziecku prościej.

– Jak? – rzucił jej pytające spojrzenie.

– W Arabii kobietom nie wolno prowadzić samochodu. Arabia Saudyjska jest jedynym krajem, który zabrania kobiecie samodzielnego prowadzenia samochodu. Po prostu, tak jest i już, i jako Polak tego nie ogarniesz, musisz po prostu zaakceptować, że tak jest i już.

– Tak jest i już – powtórzyła Pola dumna z samej siebie, że zapamiętała aż tyle z całej rozmowy rodziców.

Leon natomiast poczuł się natchniony rozmową o prowadzeniu samochodu, dlatego wyłączył jedną grę i wczytał inną z karty pamięci. Były to oczywiście wyścigi. Zapatrzył się w ekran i nawet nie dostrzegł momentu, gdy ojciec zaparkował przed centrum kultury i sztuki.

Magda zdążyła już wysiąść i wypiąć Polę z fotelika. Postawiła dziewczynkę na chodniku, poprawiła jej kapelusik i patrzyła jak jej mąż stuka w szybę po stronie Leona. Ten jednak nie zareagował. Taki był zajęty graniem, że nawet nie zwrócił uwagi na to, że drzwi zostały otwarte.

– Nie no, Leon, ja ci kiedyś przyleję, a ty nawet tego nie zauważysz, bo będziesz miał nos w tablecie – uniósł się nieznacznie Szymon, ale chłopiec zauważył ojczyma dopiero wtedy, gdy ten odpiął jego pasy bezpieczeństwa.

– Do mnie coś mówisz? – zdziwił się blondynek i zadarł głowę do góry.

– Nie, do duszka świętego – odpowiedział mężczyzna, nie kryjąc swojej irytacji.

Oczy Leona pociemniały i zaiskrzyły niczym milionem magicznych kryształków. Odłożył grę na bok i splótł ręce na piersi. Ciągle z zadartą do góry głową oznajmił:

– A takiego, to ja nie znam. Znam tylko Kacperka. Duszka Kacperka. – Wyskoczył z pojazdu, zachęcony słowami matki:

– Chodź ty mój Kacperku, pokoncertujesz dla nas.

– A skrzypce?! – krzyknął, gdy samochód został już zamknięty, a oni byli w drodze do głównego wejścia. – Aaa! – Uderzył samego siebie w czoło z otwartej ręki. – Zapomniałem, że są przecież tu od wczoraj, bo pani zebrała, by nikt nie zapomniał. Biegnę do Filipa! – Ruszył szybko w kierunku ciemnowłosego chłopca z burzą loków na głowie.

– I nawet mu nie zdążyłam muszki poprawić – oznajmiła Magda i głośno westchnęła.

– Będziesz musiała przeżyć, że wystąpi z krzywą muchą, bo już go raczej zobaczymy teraz dopiero na scenie. Pani ich już zabiera – zauważył Szymek i schylił się po Polę, która plątała mu się pod nogami i wyciągała rączki do góry. – Zobaczymy jak braciszek będzie grał?

– Zobacymy jak się będzie mylił! – krzyknęła wprost do ucha Szymona, a potem objęła szyję mężczyzny i cmoknęła go w policzek. – Kocham najbaldziej tatusia – powiedziała ni z tego, ni z owego, właściwie wcale niepytana.

Magdalena słysząc słowa swojej trzylatki, przewróciła oczami i zapytała:

– A mamusi nie kochasz?

– Też, ale odlobinkę mniej.

Szymek z początku się zaśmiał, a potem zwrócił córce uwagę, że nie wolno tak mówić, że rodziców kocha się jednakowo i co najwyżej można jednego bardziej lubić. Tak właściwie to wyszeptał jej to do ucha, ale na tyle głośno, by i Magda słyszała. Potarł otwartą dłonią plecy dziewczynki i odgarnął jej włosy z ramienia, tak by nie wchodziły jemu ani dziewczynce do buzi.

Ledwo znaleźli się wewnątrz, odebrali program i długą różę, którą każda mama dostawała przy wejściu, a już jakaś pani zdążyła ich zaczepić i się zapytać czy są rodzicami Leona.

– Co znowu zmalował? – zapytał Ignaszak, ale w odpowiedzi usłyszał, że nic.

– Chłopiec po prostu ostatnio, gdy się pani po niego spóźniła...

– Dziesięć minut, były korki – wtrąciła Magdalena i nie kryła, że właśnie poczuła się obrażona takim wypominaniem. – Z resztą już za to przepraszałam, tak więc nie rozumiem...

– Spokojnie, spokojnie. Po prostu Leon zajął sobie czas wejściem na kółko teatralne i zastępował chłopca, który nagle wylądował w szpitalu. Doszliśmy do wniosku, że mały jest na tyle zdolny i ma tak świetną pamięć, że mógłby zastąpić tego chłopca, bo on złamał nogę i nie da rady wrócić, a spektakl w wykonaniu dzieci już pierwszego czerwca.

– Dziewięć dni – policzył szybko Szymon. – A co mój syn na to?

– On oczywiście bardzo chciał – odpowiedziała elegancko ubrana, rudowłosa kobieta, nie mająca więcej niż trzydzieści lat. – Mówił też, że porozmawia z rodzicami, by zostać z nami na stałe.

– Na stałe? – dopytywała blondynka. – W sensie, chce uczęszczać na kółko aktorskie.

– Teatralne – poprawiła ruda pani. – Nie mówił wam? – zdziwiła się.

– Pewnie zapomniał – odpowiedział Szymon. – Jeśli mu to nie będzie kolidowało ze skrzypcami i przede wszystkim jeśli naprawdę chce, to nie ma najmniejszego problemu. Proszę wystawić mi rachunek, a ja jutro dokonam przelewu. Jeśli zaś chodzi o godziny tych zajęć, to już musi pani z żoną albo z teściową ustalić, bo ja rzadko będę go przywoził i odbierał. Ostatnio mam bardzo ograniczony czas.

– Byle nie piątki – wtrąciła Magda szybko.

– Nie, to poniedziałki – odpowiedziała ucieszona kobieta. – W takim razie...

– W takim razie dobrze – ucięła szybko temat.

– Ale naprawdę zdolny chłopiec. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko pogratulować syna. Bardzo do mamy podobny. Córka za to widzę bardziej do tatusia.

– Tak, faktycznie – odparł Szymon nieco zmieszany, ale nie miał zamiaru wyprowadzać obcej mu kobiety z błędu, iż nie jest on biologicznym ojcem dzieci swojej żony.

Rudowłosa pani ich pożegnała, a oni oddalili się do jednej z sal, gdzie zajęli miejsce w czerwonych fotelach i wpatrywali się w przyszykowaną na koncert scenę. Dyrygent zajął miejsce, czerwona kurtyna opadła, a gdy ponownie się uniosła na scenie znajdowało się już kilkudziesięciu maluchów, w tym także w pierwszym rzędzie uśmiechnięty Leon, ze swoimi białymi skrzypcami i smyczkiem trzymanym w drugiej dłoni.

– Dlaczego się nie pochwalił, że ma solówkę? – zapytał w pewnym momencie Szymon, przychylając się do swojej żony i jednocześnie poprawiając siedzącą mu na kolanach Polę, która usnęła, tak by było jej możliwie jak najwygodniej.

– A skąd mam wiedzieć? – odpowiedziała Magda. – Przecież ja się na tym nie znam. To ty jesteś muzykiem i to ty z nim ćwiczyłeś, a więc to ty powinieneś wiedzieć takie rzeczy. Poza tym nie ma co dyskutować, uśmiechajmy się i cieszmy, że na tej solówce się nie pomylił.

– Lekko omsknął.

– Jakoś nie słyszałam.

– Masz gorszy słuch niż ja – stwierdził. – Ale za to lepszy wzrok – dodał szybko, bo zaraz sobie przypomniał, że Magda potrafiła przeczytać nawet litery iście gazetowe i to z odległości więcej niż pół metra.

– Nawet jeśli lekko się omsknął, to nie waż się mu tego wypominać, bo będzie mu przykro.

– Nie przesadzaj – pomyślał, ale postanowił przystać na jej decyzje, bo jakby nie patrzeć Leon miał dopiero pięć lat, a na skrzypcach grał nico ponad rok, więc miał jeszcze sporo czasu aby się nauczyć zarówno bezbłędnie grać co i przyjmować nie tylko pochwały, ale także krytykę. – To po koncercie zabierzemy go w nagrodę na jakąś pizzę, co?

– Myślę, że wolałby do McDonald-u.

– Może być McDonald.

– Ja tes chce do Donaldu – wtrąciła przez sen Pola, potarła opadnięte powieki piąstką, okręciła się w taki sposób, że jeszcze bardziej wtuliła się w Szymka i ponownie głębiej zasnęła.