Część 7 - Obrażone zęby i samodzielny osiemnastolatek

TOMASZ IGNASZAK

Szczęśliwej drogi już czas

Mapę życia w sercu masz

Jesteś jak młody ptak...

Ryszard Rynkowski – Szczęśliwej drogi już czas

Leon siedział na białym krześle i zajadał się cheeseburgerem.

– Uwielbiam – mówił z pełnymi ustami. – Niezdrowe jedzenie uwielbiam – wyjaśnił, bo spostrzegł, że rodzice się w niego pytająco wpatrują, jakby nie rozumieli co on takiego uwielbia, a przecież jego skromnym zdanie, to było bardzo oczywiste.

Magda przytaknęła synowi i wsunęła kolejną frytkę do buzi, a potem objęła ustami słomkę i przez krótki moment, gdy czuła na sobie wzrok męża, sunęła ustami po rurce w dół, a następnie w górę, w taki sposób by wzbudzić w nim podniecenie.

– Robisz to specjalnie – zauważył i nie omieszkał wyszeptać tego wprost do jej ucha.

– Nie wiem co robię. – Uśmiechnęła się udając pełną nieświadomość i niedbale wzruszyła przy tym ramionami, a potem ponowiła poprzednią czynność.

Szymon zamknął oczy i pod powiekami zobaczył fantazyjny obraz, gdy jego ręka zrzuca wszystko z tego barowego stolika i bierze żonę na nim tu, i teraz, bez zbędnych ceregieli, i oglądania się na innych ludzi.

– Tatuś, otwóz – powiedziała trzyletnia Pola i podstawiła przed oczy ojca zapakowaną w folię zabawkę.

– Tak, tak, już, już. – Przejął przedmiot i rozerwał opakowanie za pomocą zębów. Następnie w powstałą dziurę wsunął dwa palce i je rozwarł na tyle, by wydobycie ze środka instrukcji i samochodzika było możliwe. Oczywiście przy wykonywaniu tych czynności mierzył się z żoną na spojrzenia.

– Jus sobie poracę! – krzyknęła zniecierpliwiona dziewczynka i zabrała swoją własność z dłoni ojca. – Mam celwony z płomkami! – zawołała ucieszona.

– Z płomykami... płomieniami – poprawiła Magda, a Leon widząc zabawkę siostry już zaczął kombinować, by się z nim zamieniła na taką inną, starą, co on ma ją w domu i już jej kółko wypada, ale tak w ogóle to jest jeszcze całkiem sprawna, i dla takiej małej dziewczynki jak ona, to byłaby wręcz idealna ta jego stara zabawka.

– Nie zamieniamy się – zadecydował Szymon. – Możecie sobie pożyczać zabawki, ale nie ma żadnych zamian, bo potem jest tylko problem.

– To niech mi pożyczy swoją na zawsze. – Leon był tak podekscytowany, że aż uklęknął w miejscu gdzie zazwyczaj spoczywają pośladki, przez co o mały włos nie bujnął się do tyłu, ale kiedy opanował sytuację, to uznał, że takie bujanie się na krześle jest całkiem fajne i z powodzeniem je kontynuował.

– Głowę sobie rozbijesz – ostrzegła go matka, która w bujaniu się na krzesłach miała mistrza i nawet upadek sprzed lat na skutek, którego rozbiła sobie głowę, nie zniechęcił ją do kontynuowania takich praktyk. Nawet teraz kiedy zwracała uwagę synowi, to wychylała się do kosza na śmieci by wywalić chusteczkę. Oczywiście czyniła to odchyleniem krzesła do tyłu w taki sposób iż to stało na wyłącznie dwóch tylnych nogach.

– To niech mi da swoją zabawkę... znaczy pożyczy na zawsze, to ja przestanę się tak o... – zademonstrował co ma na myśli pięciolatek.

– Nie dam ci – odpowiedziała Pola i wgramoliła się Szymkowi na kolana, by ten w razie potrzeby obronił ją przed jej złym, starszym bratem, który na każdym kroku robił jej tylko na złość, albo jakąś krzywdę.

Szymon otulił małą ramionami w taki sposób, że ta niemal cała zniknęła i było jej widać tylko i wyłącznie głowę, którą już od dawna nie zdobił kapelusik. Musnął dziewczynkę w policzek i zajął się oglądaniem niewielkiej zabawki na napęd, która w chwili gdy jeździła to ruszała skrzydłami wyrastającymi z dachu.

– To nie – odparł Leon i bujał się dalej.

– Usiądź normalnie – zwrócił mu uwagę Szymon.

– Jak normalnie?

– Jak człowiek, z tyłkiem na krześle i nogami na ziemi – wytłumaczył nie kryjąc swojej lekkiej irytacji.

– Nie krzycz na mnie. Cały czas na mnie krzyczysz – poskarżył się blondynek i wbił swoje czarne oczy w ojca.

– Nie prawda, nie krzyczę na ciebie cały czas.

– Na Polę nie krzyczysz wcale.

– Bo ona jest grzeczna i jest jeszcze mała.

– Jak bylem mały to też na mnie krzyczałeś.

– Akurat, na pewno to pamiętasz.

– Wszystko pamiętam – odpowiedział i zrobił wielce urażoną minę. – Wolałbym być sam jeden, bez Poli. Wtedy miałbym wszystkie zabawka dla siebie i byłbym najmłodszy, bo jedyny i nikt by na mnie nie krzyczał! – Stanął obok krzesła i tupnął nóżką wciśniętą w lakierowane, białe buciki.

– Nie podnoś głosu, bo ci zaraz przez du... – nie dokończył, bo smukła dłoń kobiety zasłoniła mu usta.

– Już nic nie mówimy – zadecydowała i na moment zabrała rękę. – Nic nie mówimy – powtórzyła spoglądając na męża znacząco, a potem nachyliła się do stojącego obok niej Leosia. – Skoro już zjadłeś, to idź się na moment pobawić na zjeżdżalni, dobrze? A mama coś z Szymonem sobie wyjaśni w tym czasie.

– Nie mogę słuchać? – dopytywał.

Uśmiechnęła się blado i pokręciła głową.

– Ja też chce zjezcalnie!

Magda spojrzała na córkę ubraną w elegancką, niemal balową sukienkę, którą zakupiła jej specjalnie na występ skrzypcowy Leona.

– Zaraz cię przebiorę – oznajmiła i poczęła wyjmować z kopertówki zielone legginsy i popielatą, dziecięcą tunikę.

Szymon patrzył na to z wielkim zaskoczeniem wymalowanym na twarzy.

– Ty to byś nawet słonia do karafki wcisnęła – skomentował starając się pohamować rozbawienie.

– Karafki nie mam, ale mam to. – Wstając położyła kopertówkę na stoliku i pokazała tak by zerknął do środka, i dokładnie widział dwie małe buteleczki. – Cytrynówka – dodała puszczając oczko. Pochwyciła córkę za dłoń i udała się z nią w stronę toalety, gdzie miała zamiar ją przebrać.

Leon pobiegł na zjeżdżalnie, gdzie pomimo późnej pory i panoszącej się już w całej okazałości szarówki, ciągle bawiły się inne dzieci. Pola szybko do niego dołączyła, ale i tak nie bawili się wspólnie. Kochała brata, ale go nie lubiła, bo ten przy każdej możliwej okazji ją wyśmiewał albo popychał. Raz nawet odepchnął ją tak mocno, że uderzyła twarzą o schody, przez co wybiła sobie przednie mleczaki. Do dziś jej nie odrosły. Czasami się bała, że tak już jej zostanie, ale mama ją pocieszała, że zęby wrócą na swoje miejsce, tylko że trzeba cierpliwości. Pola więc czekała i czekała, a zęby nadal nie wracały. Dziewczynka nawet kilka razy pomyślała, że mogły się na nią obrazić, za to, że nie obroniła ich przed Leonem.

Magda zajęła miejsce, to które uprzednio zajmował Leon i splotła ręce na piersi. Szymon odpowiedział jej dokładnie takim samym gestem. Także założył ręce na piersi i odchylił się na tyle by móc się wygodnie oprzeć. Przez krótką chwilę mierzyli się wyzywającymi spojrzeniami, ale w końcu Szymek się cicho i jawnie zaśmiał.

– Powiedz już lepiej co masz do powiedzenia i przestań wprowadzać zbędną dramaturgię.

– Dbam o należyty nastrój. – Uśmiechnęła się smutno. Oparła łokcie o blat stolika, a brodę wsparła na złożonych dłoniach. – Nie chcę się z tobą kłócić. Poważnie nie chcę, ale coś sobie musimy wyjaśnić.

– Mów – zaproponował. – Coś czuję, że przygotowałaś już całą przemowę.

Magdalena przewróciła oczami i przytaknęła:

– Nie mylisz się. Ja zdaję sobie sprawę, że czternaście lat, które nas dzielą, to w łóżku nic nie znaczy, ale przez tę różnicę wychowywaliśmy się w innych realiach i do innych rzeczy nawykliśmy, i w życiu wspólnym, jakie zdecydowaliśmy się wieść jednak odciskuje to swoje piętno.

– Odciska – poprawił ją. – Przepraszam, ale i tak miałem ci przerwać. To nie różnica lat odciskuje...

– Odciska – wtrąciła z chytrym uśmieszkiem.

– Nikt nie jest nieomylny. Wracając jednak do tematu, wydaje mi się, że nie winna jest różnica lat, a różnica poglądów. Ty po prostu jako studentka psychologi słabość i odpuszczanie nazywasz depresją, a brak dyscypliny okrzykujesz ADHD.

– Leon nie ma ADHD – warknęła.

– Nie powiedziałem, że ma. Podałem tylko przykłady.

– To teraz ja ci podam przykład – zaczęła groźnie i przychyliła się na tyle mocno, by mógł ją dokładnie słyszeć nawet gdy będzie mówiła wybitnie cicho, tak by nikt nie podchwycił ni słowa z ich rozmowy. – Mnie możesz bić, ale jeśli kiedykolwiek podniesiesz rękę, na któreś z moich dzieci, to ja ci oddam. Pewnie przegram, bo nie oszukujmy się, fizycznie nie mam z tobą żadnych szans, ale zawsze pozostaje dopomaganie sobie jakimś ciężkim przedmiotem. Bejsbolem na przykład i...

– Skończ – syknął.

– I jest też sekator ogrodowy – kontynuowała zupełnie nie zważając na syknięcie męża. – Tak podczas snu, pewnie nawet byś się nie zorientował dopóki bym nie ciachnęła.

– Skończ – zażądał, kładąc łokcie na stolik i przychylając się do żony tak mocno iż niemal stykali się nosami. – Kocham cię – szepnął, po czym musnął kącik jej ust. – I szanuję za to, że stałabyś za dziećmi murem, gdyby zaszła taka potrzeba, ale nie jestem twoim wrogiem, i nie musisz ze mną walczyć. Zwłaszcza, że ja też stałbym za tymi dziećmi murem. – Wstał z zamiarem wyjścia na zewnątrz, by zobaczyć co maluchy porabiają, ale poczuł jak drobna dłoń Magdy zaciska się na jego nadgarstku.

– Ja wiem dlaczego ty taki nieswój jesteś. Taki nerwowy – oznajmiła. – Bo się twój pupil od nas wyprowadził.

– Mój pupil? To twój pupil.

– Możemy go odwiedzić jeśli chcesz. Zobaczymy jak sobie radzi, czy nie chla, nie ćpa... wiesz będziemy jak taka inspekcja o tytule surprise.

– I czym się zamówimy? – zapytał ponownie zajmując miejsce.

Magda myślała dłuższą chwilę, aż w końcu oznajmiła:

– Spaghetti. – Uśmiechnęła się szeroko. – Jest piątek, on na pewno zrobił spaghetti. Zjadłabym.

Szymon spojrzał na puste opakowania walające się po tacach, które spoczywały na drugiej połowie stołu.

– Przed chwilą zjadłaś półtora powiększonego zestawu.

– I zjem jeszcze talerz spaghetti – odparła i poklepała się po płaskim brzuchu. – Albo dwa talerze – dodała wstając i zabierając z sobą kopertówkę. – Chodź, chodź – zawołała.

– Idę, idę – odpowiedział zabierając zabawki dzieciaków i przewieszając marynarkę przez przedramię. – Ja nie wiem gdzie ci się to mieści – skomentował, ale na tyle cicho, że nie mogła tego usłyszeć, ale jego wzrok na pupie był przez nią bardzo wyraźnie odczuwalny.

Niespełna piętnaście minut później państwo Ignaszak wraz z dziećmi szli starą, ponurą i mroczną klatką ze złowrogo skrzypiącymi schodami.

– Tu są nietoperze? – dopytywał Leoś, zadzierając głowę do góry i rozglądając się we wszystkich kierunkach.

– Przecież już tu byłeś – przypomniała mu Magda. – Żadnego nietoperza nie było.

– A może teraz będzie. Mam nadzieję, że będzie choć jeden, i że zamieni się w Drakulę na naszych oczach.

– Dzieci i ich fantazja – powiedziała blondynka pod nosem, a potem odszukała w tej ciemności dzwonek do drzwi.

Standardowy sygnał rozdzwonił się na tyle głośno, że nawet na zewnątrz byłby słyszalny.

– Widzę twój brat nie próżnuje. Dopiero się wprowadził, a już chce wkurzyć sąsiadów.

Nie minęła minuta od komentarza, a już drzwi otworzył ciemny blondyn, w rozpiętej hawajskiej koszuli i obciętych przed kolanami, starych, wytartych dżinsach.

– Cześć wam – przywitał się lekko zaskoczony. – Lenka – ucieszył się gdy pierwszy szok minął. Chwycił blondynkę za obydwie dłonie, po czym wciągnął do środka. – I chuligany – dopowiedział, gdy dzieciaki wbiegły zadowolone z tego, że wujek jeszcze nie dokończył malowania przedpokoju, a co za tym szło, wolno im było rysować po tej ścianie.

– Magda chciała... – zaczął Szymon.

– Wyczuwam spaghetti – przerwała mężowi i wypuściła dłonie szwagra, by móc udać się do kuchni. – Nie obrazisz się jak ci pozaglądam do garnków, prawda?! – krzyknęła i zanim usłyszała odpowiedź, to już odnalazła zapałki i podpaliła palnik starej, białej kuchenki. – Mam nadzieję, że ma gdzieś makaron – mówiła sama do siebie, jednocześnie szperając po górnych szafkach. W pewnym momencie drzwiczki jednej z nich zostały jej w dłoni, były ciężkie więc je wypuściła. Huknęło. – Spadło mi! – krzyknęła by uspokoić panów, których na pewno trzask przeraził.

– Widzisz? Ledwie przylazła, a już ci demolkę robi – skomentował Szymek.

– Nie szkodzi. Kuchnia jest cała do remontu. Dopiero pokój swój i babci zrobiliśmy. Zresztą wejdź, nie stój tak w korytarzu. Daj dzieciakom jakieś kredki, to się zajmą – mówił jak najęty i jednocześnie poszedł zajrzeć do Magdy, która już zdążyła założyć drzwi szafki na zawiasy.

– Sama naprawiłam – powiedziała nie kryjąc dumy.

– Widzę, widzę. – Otworzył lodówkę i wyjął z niej ugotowany makaron. – Wystarczy, że zalejesz go ciepłą...

– Wiem, wiem, wiem. To, że rzadko gotuje, nie znaczy, że nie umiem! Idźcie sobie, pogadajcie, moimi dziećmi się zajmijcie, a ja sobie poradzę.

Tomek westchnął niezadowolony, przewrócił oczyma i odchylił głowę do tyłu, a potem to już całkiem poleciał, zatrzymując się obiema dłońmi na futrynie.

– Powiedz jeszcze, gdzie masz swoją dziewczynę?

– U koleżanki. Wrócić powinna za godzinę, małolato.

– Jak ci mało lato, to sobie rozbujaj. – Uśmiechnęła się złośliwie, a potem wpatrywała w plecy szwagra, który postanowił skorzystać z jej rady i dotrzymać towarzystwa bratu, oraz dzieciakom, choć szczerze średnio miał na to ochotę.

Tomek i Szymon byli całkiem różni, a jednocześnie tak bardzo podobni, że nie zawsze potrafili się dogadać. Spora różnica wieku, wczesna utrata opieki rodziców, skrajność poglądów... to wszystko sprawiało, że albo się z sobą bratali, albo żyli jak pies z kotem, w zależności od dnia i sytuacji. Jednak to nie dlatego Tomasz postanowił się wyprowadzić. Po prostu miał dziewczynę, która mieszkała z babcią i naturalną koleją rzeczy było to, że zapragnął zamieszkać z nią. Szymek to rozumiał i tyle potrafił zaakceptować. Nie potrafił jednak pojąć, dlaczego młodszy brat nie chce od niego żadnej pomocy, przede wszystkim tej finansowe. Tom był na nią za dumny. Chciał stać twardo i prosto, ale na własnych, a nie cudzych nogach.

– Co dalej? Wybrałeś już studia? – zagadnął szatyn obserwując jak Pola i Leon urządzają wyścigi samochodzików na nowych, dopiero co ułożonych panelach.

– Tak. – Blondyn zajął miejsce na turkusowej, skórzanej pufie i sięgnął po miętówkę. – Prawo – dodał choć nie był pytany o nic więcej. – Albo medycyna.

– Trochę daleko jednemu od drugiego.

– Jestem wszechstronny. Zawsze też mógłbym potowarzyszyć ci w interesach. Kto wie? Może nawet nauczyłbym się strzelać.

Szymon słysząc szept osiemnastolatka, uśmiechnął się pod nosem.

– Ja nie strzelam. Chyba, że na strzelnicy. Jednak interesy swojego ojca zostaw mnie, a ty... Nie trzeba mi trupa, będzie mi trzeba dobrego prawnika, jeśli się potknę i nadzieję na polskie prawo, albo świetnego lekarza, oby mi w domowych warunkach kule wyjął i mnie wzorowo pozszywał. A teraz cichosza, bo Lena wraca. – Wzrokiem pokazał na blondynkę, która wniosła za jednym rzutem trzy talerze.

– Dzieciaki, chcecie? – zapytała.

– Nie! – krzyknęli chórem i była to jedna z niewielu sytuacji, gdy byli tacy zgodni.

– Dobra, widzę, że sobie radzisz, tak więc cofam, to co powiedziałem, gdy się wyprowadzałeś. – Szymek wykonał pierwszy krok i chwycił za widelec.

– No jak widzisz, nie wróciłem po kilku dniach na kolanach.

– Jakie plany na wakacje? – dorzuciła Magda, bo chciała zmienić temat, oby tych dwoje znowu się nie pokłóciło.

– Babcia wróci z sanatorium i jedziemy z Martą do Holandii, do pracy.

– Jeśli potrzebujecie pieniędzy, to...

– Tak, potrzebujemy, ale nie danych, a zarobionych! – przerwał gwałtownie Tomasz. – Mam osiemnaście lat, jestem dorosły.

– Chciałem tylko powiedzieć, że mogę wam pożyczyć, a nie dać.

– Nie musisz nam pożyczać, bo możemy je zarobić. Chcemy wykończyć mieszkanie. Jak widzisz, niewiele zostało.

Szymon rozejrzał się po odnowionym, otapetowanym na popielato pokoju, białych, nowoczesnych meblach i turkusowych dodatkach.

– Nie musicie tu mieszkać. Mógłbym wam wynająć jedno z mieszkań, które posiadam. Nie płacilibyście wynajmu, tylko czynsz, nie palilibyście w piecu zimą...

– Skończ, brat! – wrzasnął.

– Babcie wzięlibyście z sobą – zaproponował.

– Nie chcemy. – Tomek pokręcił głową. – Chce sam zarobić, sam do czegoś dojść, bez pomocniczych wind. Marta też tak chce. A ty możesz albo to zaakceptować i nas odwiedzać, albo mieć mi za złe mój wybór i więcej nie przekraczać tego progu. Wyraziłem się jasno?

– Jak słońce – odparł Szymek. – Akceptuje twój wybór, po prostu dziwnie się czuję z tym, że... jakoś tak szybko dorosłeś.

– Mówisz jakbyś był moim ojcem – wytknął blondyn i wstał by wziąć swój telefon z komody i zadzwonić do dziewczyny.

– Wychowałem cię – przypomniał.

– No i świetnie się spisałeś! – krzyknął żywo gestykulując. – A teraz tatuśku możesz już odpocząć, oddychnąć, wrzucić na luz. Jednym słowem możesz już przejść na emeryturę. Albo i nie – dodał spoglądając na Leona i Polę. – Najbliższa emerytura czeka cię za piętnaście lat.

– Jesteś pewny, że ci się nie odwidzi? – dopytywał.

– Tak, jestem pewny.

– Pamiętaj, że tak jak mówi rzymskie prawo lex retro non agit.

– To nie jest rzymskie prawo – wtrąciła Magda.

– Jak to nie? – oburzył się Szymek.

– No nie – odparła pewna swego. – Zasadę nieretroaktywności prawa Rzymianie stosowali, ale nie ukuli jej jako paremii, więc to nie od nich pochodzi słynne prawo nie działa wstecz.

– Po raz pierwszy w Polsce użył jej Stanisław Wróblewski w Zarysie wykładu prawa rzymskiego z tysiąc dziewięćset chyba osiemnastego roku – dopowiedział Tomek.

– Szesnastego – poprawiła Lena.

– Szesnastego?

– Tak, szesnastego. Na pewno szesnastego.

– A więc jednak prawo rzymskie – wykłócał się o swoje Szymon.

– Nie. Gdyby tak było, to byłoby to też prawo znane w innych krajach, a jest to paremia tylko naszych, polskich prawników, tak przez nich kochana, że aż nad wyraz często stosowana.

– Ja ci wyjaśnię, brat. – Tomek poczuł się w swoim żywiole. Zapomniał o telefonie i tym, że miał do niej zadzwonić. Zajął miejsce naprzeciw Szymona, na swojej ulubionej, turkusowej pufie. – Rzymianie nie stosowali retroactio, czyli wstecznej mocy obowiązywania aktu normatywnego, ale podpierali to, znanym na całym świecie lex prospicit non respicit.

– Prawo patrzy naprzód, nie wstecz – przetłumaczyła Magda.

– To są podobne, ale dwie zupełnie różne paremie. Ta nasza, ta prawo nie działa wstecz, nie występuje nawet w słownikach specjalistycznych innych krajów. Twórcą niej jest Stanisław Wróblewski i poparł ją na prawie rzymskim, ale nie do końca je odzwierciedlił w tym sformułowaniu. To polskie prawo. Tylko i wyłącznie u nas w takiej formie stosowane. Gdzie indziej jest podobnie i u starożytnych Rzymian też było podobnie, ale nie do końca tak.

– I od tego prawa nawet u nas są wyjątki – wtrąciła Magda. – Ale tu znowuż kierujemy się łacińskim lex severior retro non agit.

– Czyli prawo surowsze nie działa wstecz – przetłumaczył Tomasz i wystawił dłoń wewnętrzną stroną ku górze. – Piąteczka? – zapytał bratową.

– Piąteczka – odpowiedziała przybijając, a potem wszyscy zerknęli w kierunku przedpokoju, bo usłyszeli przekręcanie klucza w zamku.

– Ty wiesz, że ja do ciebie od trzech godzin wydzwaniam, a ty nie odbierasz?! – ryknął Tomasz i już miał wstać, i udać się do korytarza, tylko Szymon go zatrzymał chwytając za rękę i przyciskając ją do stołu.

– Nie krzycz na kobietę – zaprotestował na tyle głośno by wszyscy go słyszeli, nawet jego przyszła bratowa. – Jak masz na płeć piękną wrzeszczeć, to już lepiej przez kolano przełóż, gdy będziecie na osobności – dodał takim szeptem, że już tylko w zasięgu słuchu Tomka i Magdy były jego słowa.

Tomek wziął to za żart i zbył te słowa delikatnym śmiechem. Magda natomiast przewróciła oczami i wykorzystała moment nieuwagi wszystkich, by wymierzyć Szymonowi kopniaka pod stołem. Wycelowała w sam piszczel, a więc mężczyzna syknął boleśnie i wygiął się do przodu.

– Oszalałaś? – warknął przez zęby, gdy Tomasz podchodził do Marty i witał się z nią gorącym pocałunkiem, który Pola oklaskała, a Leon wygwizdał na dwóch palcach.

– Nie, ale nie dawaj mu swoich kretyńskich rad. No chyba, że chcesz być odpowiedzialny za ich rozwód jeszcze przed ich ślubem – opowiedziała szeptem, ale jednak agresywnie.

– My się jakoś jeszcze nie rozwiedliśmy.

– My to nie oni. Ja to nie Marta, a ty to nie Tomek – ucięła temat i chwyciła za swoją kopertówkę. – Mam wódkę! – krzyknęła do całego towarzystwa. – Zrobimy drinki – zadecydowała i zaczęła już rozglądać się za jakimiś szklankami.

– A bo ja wam nawet herbaty nie zaproponowałem – zorientował się Tomek i teatralnie przy tych słowach wymierzył sobie uderzenie z otwartej dłoni w czoło.

– Bo ty wujek najwidoczniej słabo gościnny jesteś, chyba nawet mniej niż ja – skomentował Leon i poklepał Tomka po udzie. – Dasz popisać po ścianach? – zapytał z uroczym uśmieszkiem niewiniątka. – Jestem twoim gościem – przypomniał. – Powinieneś zadbać, bym się u ciebie czuł dobrze. Najlepiej bym się czuł pisząc po ścianach.

– Chcesz porysować starymi kosmetykami? – zapytała niewysoka brunetka o okrąglejszych kształtach. Przykucnęła nawet by zrównać się z chłopcem i nawiązać z nim kontakt wzrokowy.

Leoś spojrzał w jej pucołowatą twarz i prosto z mostu stwierdził:

– Kosmetyki są dla bab! Daj pisaczki.