Sezon 1 - Część 9 - Szczęśliwa ta matka, która dzieci nie ma

GABRIELA IWANICKI

Gabriela Iwanicka schowała wszystkie produkty i składniki do szafek. Uznała iż dokończy lepienie pozostałych pierogów rano, a te, które już ulepiła także jutro pogotuje i pomrozi, tak by jej zięć miał możliwość po nie sięgnąć, zawsze gdy tylko najdzie go na nie ochota. Pomimo wykonania całej roboty, obolałego karku i zmęczenia cisnącego się w bolesny sposób do oczu, nie mogła usnąć. W bordowej piżamie wyszła więc na korytarz, ten na piętrze. Lewą dłonią złapała się za złoconą poręcz i tak szła, przyglądając się obrazom. Były to słynne repliki, ale żadnej z nich nie znała. Gabi nigdy nie interesowała się malarstwem, właściwie to miała niewiele zainteresowań i zdaniem jej córki nie przejawiała żadnych chęci do tego, by taki stan rzeczy zmienić. Magda była nawet na tyle bezczelna, że ofiarowywała własnej matce na prezent, z każdej możliwej okazji książkę, mając nadzieję, że ta w końcu choćby jedną przeczyta. Do teraz się nie doczekała.

Szymon z kolei wielokrotnie zadawał sam sobie pytanie, dlaczego jego żona i jej rodzicielka pałają do siebie takim specyficznym rodzajem uczuć. Jedna za drugą bez wątpienia skoczyłaby w ogień, ale bardziej z poczucia obowiązku, niż rodzinnej, bezinteresownej więzi. Z kolei bez wątpienia żadna nie zareagowałaby, gdyby tej drugiej działa się nieznaczna, niewielka i niezagrażająca życiu krzywda. Wtedy zapewne obie skwitowałyby ten fakt słynnym zdaniem radź se sam... no w tym przypadku – sama. Czy Szymon wtrącał się w relacje Magdy i Gabrieli? Wydaje się, że sama jego obecność była już wystarczającym wtrąceniem, poza tym on bardzo rzadko zabierał głos w tematach, o których nie miał pojęcia, by nie wyjść na niedouczonego ignoranta, tak jak w przypadku prawa nie działającego wstecz, dlatego też o relacjach matki i córki zupełnie się nie wypowiadał. Czasami tylko delikatnie i niezauważalnie o coś podpytywał jedną lub drugą, ale w przypadku kłótni i sytuacji, gdy panie szły na noże, on po prostu umywał rączki i wycofywał się na bezpieczną odległość, byleby nie oberwać rykoszetem.

Gabi wykorzystując bezsenność zajrzała do wnuków. Okryła Leosia, który już zdążył rozkopać pościel z logiem ulubionej drużyny piłkarskiej, jaką była FC Barcelona. Przypomniała sobie moment, gdy dowiedziała się o jego istnieniu. Moment, w którym Leona nie było jeszcze materialnie na świecie. Mały był wtedy dla wielu tylko zarodkiem, dla innych już aż nowym życiem. Obiecała Magdzie wtedy, że coby się nie działo, to przy niej będzie, że jej nie opuści, że pomoże jej wychować to dziecko, bo dziecko zawsze niesie nadzieję na przyszłość, bo od chwili, w której pierwszy raz zapłacze sprawi, że jego matka nigdy już nie będzie sama, i nie będzie już żyła tylko i wyłącznie dla siebie. Myliła się. Wtedy się cholernie pomyliła. Leon nie przyniósł z sobą nadziei na lepszą przyszłość, a był czymś w rodzaju bumerangu, który ciągnął za sobą przeszłość i odbijał ją szerokim echem. Patrząc na twarz małego blondynka, którego włoski, przez ocieranie się o poduszkę, straciły na ułożeniu, przypominała sobie momenty, w których go obserwowała, w obawie, że nie będzie normalny. Gabi z początku bała się, że maluch nie urodzi się zdrowy, potem przyszedł lęk, czy będzie się poprawnie rozwijał. Jak na szpilkach wyczekiwała jego pierwszego siadu, zęba, kroczku. Nie doczekała tylko pierwszego słowa, bo zanim Leon je wypowiedział, to ona zdecydowała się zerwać obietnicę, odejść, zacząć żyć swoim życiem, ale nie skłoniły ją do tego nocne eskapady jej dzieci, ani to że gdy ona była w pracy, to Leon stawiał kroki między butelkami walającymi się po podłodze, nie przekonały ją kradzieże, wizyty policji, która przybywała raz po raz po Piotra, starczył po prostu jeden list, ocenzurowany, wysłany z zakładu karnego. Wtedy wybuchła awantura, okrzyczana słowami:

– Jak możesz chcieć go sprzedać?! To twoje dziecko!

– Właśnie, to mój bachor. Moja sprawa co z nim zrobię. – Magda wtedy odkładała szklankę na bok i ugaszała papierosa w glinianej popielniczce, na której mieściło się kilkanaście podpisów jej najbliższych przyjaciół.

Nadszedł huk. Pierwsze i jedyne uderzenie jakie otrzymała od matki, na dodatek wymierzone w twarz, a trafiające w skroń.

– W takim razie zrób co chcesz. Oddaj go, uduś, zabij i zakop! Mam to już w dupie! – Zabrała torebkę i skierowała się do wyjścia, słysząc za sobą przeraźliwy płacz wybudzonego ze snu Leona i wrzask swojej córki:

– Ani przez moment nie pomyślałaś, że tak będzie mu lepiej! Że zrobię to dla niego! Ja chciałam, próbowałam, ale nie umiem go pokochać! Nigdy go nie pokocham!

Nigdy najwidoczniej nie nadeszło, bo Leon był tutaj, przy mamie, która go urodziła, mając zaledwie szesnaście lat, a nie przy tej, która chciała go odkupić, jak stary telefon, który znudził się poprzedniej użytkowniczce.

Gabi powstrzymała się przed ucałowaniem Leosia w czoło, bo wiedziała, że mały ma twardy sen jeśli chodzi o wszelkiego rodzaju hałasy, ale miękki, gdy mowa o dotyku i to jakimkolwiek, choćby najmniejszym. Gdy był mały, to byle komar albo mucha potrafiły go skutecznie wybudzić nawet z najgłębszego snu. Z Polą było zupełnie inaczej. Jej nic nie przeszkadzało w spaniu i drzemać potrafiła dosłownie wszędzie, nawet w najbardziej niewygodnej pozycji. Śpiąc więc w wygodnym łóżku, w swojej piżamce, ze swoją ukochaną przytulanką, nie miała więc żadnych powodów do narzekań, ani tym bardziej do nieprzewidywalnych pobudek. Polę więc babcia ucałowała, a potem po cichu wysunęła się z pokoju maluchów i dotarła pod drzwi sypialni córki i zięcia. Z początku przystawiła ucho do drzwi w nadziei, że usłyszy odgłosy jakieś awantury, albo jakiekolwiek inne, które będą w stanie ją uspokoić, bo jak wiadomo – człowieka najmocniej niepokoi to co nieznane, ale równie mocno niepokoi go niewiedza. Żadne odgłosy jednak nie wydostały się spoza ciężkich drzwi, wykonanych z grubego i specjalnie wyciszonego od środka drewna. Gabi miała świadomość, że i jego pukania małżonkowie nie usłyszą, więc najpierw zastukała, a potem nieznacznie uchyliła drzwi i szepnęła:

– Można?

– Tak, tak – odpowiedział jej zaspany i zachrypły głos zięcia.

Gabi postanowiła wkroczyć do środka, zanim Szymon się rozmyśli i sprawdzić na własne oczy czy jej córka już śpi, czy może dalej pije. Choć sądziła, że doprowadzić się do gorszego stanu Szymon, by jej nie pozwolił. Właściwie to Gabriela była zdziwiona iż jej zięć nie zainterweniował wcześniej, i że pozwolił Magdzie się spić tak mocno, na dodatek przy dzieciach.

– W czym mogę pomóc? – zapytał statecznie, służbowym tonem. Ktoś kto by go nie znał lub znał krótszy czas, pomyślałby, że to opryskliwość, ale nie... Szymon po prostu, gdy był wybijany z rytmu wykonywania jakieś czynności, to nigdy nie silił się na szczególne uprzejmości i na przymilny tembr głosu. Tym razem Gabriela przeszkodziła mu w czytaniu, na co wskazywało wsuwanie zakładki między strony i odkładanie książki na szafkę nocną, przy której siedział w wygodnym, obszernym fotelu. Nieopodal znajdowała się też niewielka biblioteczka, tylko i wyłącznie z albumami rodzinnymi i tymi książkami, które on albo Magda zamierzali przeczytać w najbliższym czasie. Wszystkie inne publikacje gnieździły się na ścisk w dużym i wysokim regale, w jego gabinecie, albo były poupychane w drewniane pudła, i wyniesione na poddasze.

– W niczym. Chciałam tylko zapytać jak ona się czuje? – Tu wskazała głową na Magdę.

– Tak jak widzisz. Śpi. Dopiero rano poczuje się gorzej. Kac jej raczej nie odpuści – odpowiedział. Wstał i przywiązał brązowy szlafrok, który miał na sobie, szerokim, materiałowym pasem. Niezręcznie się czuł ze świadomością, że stoi przed własną teściową tylko i wyłącznie w samych slipach, plus tym kimonie, które Magda wygrzebała kiedyś na jakieś wyprzedaży. Właściwie to cieszył się, że tej nocy, po kąpieli, założył majtki, gdyż nawykł do tego, że po sypialni przechadzał się nago. Zapewne, gdyby nie miał zamiaru jeszcze chwilkę przed snem poczytać, to także by sobie darował przywdziewanie bielizny. – Coś jeszcze? Bo jeśli nie to ja też chciałbym się już położyć. – Starał się by słowa jakie wypowiedział, brzmiały możliwie jak najuprzejmiej, ale jego wzrok mimowolnie powędrował w kierunku drzwi.

– Nie, już nic, ale jeśli chcecie rano dłużej pospać, to się nie przejmujcie, ja mogę zająć się dziećmi.

– Zobaczymy jak to będzie. Ja planuję się obudzić na śniadanie, licząc na to, że żona mi je przygotuje. – W znaczący sposób zerknął na śpiącą Magdalenę, która teraz przekręciła się na drugi bok i zgięła kolana w taki sposób, że pięty dotknęły jej nagich pośladków. Cała była przykryta, po samą szyję.

– Na to to bym nie liczyła. – Gabi się zaśmiała.

– Pomarzyć zawsze można. W tym przypadku, dobrze jest mieć świadomość, że za marzenia nie karają... karzą – poprawił sam siebie, bo właśnie w tej chwili dotarło do niego, że większość osób wypowiadając to zdanie, używa błędnej formy i on także zawsze wypowiadał je z błędem. Postanowił jutro sprawdzić w internecie czy jest na to jakieś wyjaśnienie, bo być może w tym konkretnym przypadku, całkiem paradoksalnie, ta błędna forma jest uznawana za poprawną.

Lena jakby podświadomie zaniepokoiła się rozmową swojego męża z jej rodzicielką i ponownie zaczęła się wiercić. Tym razem przekręciła się na drugi bok i nieco przez to odkryła. Jej prawa pierś wyskoczyła spod kołderki, a sutek dumnie sterczał, wskazując na fresk zdobiący sklepienie sypialni.

Szymon najpierw ziewnął, a potem wstał z fotela. Przysiadł na brzegu łóżka, a ponieważ było tak bardzo szerokie, iż sprawiało wrażenie, że jest co najmniej trzyosobowe, to był zmuszony się nieco bardziej wychylić, by móc okryć żonę i przysłonić jej nagość.

– Ona śpi bez ubrania? – zdziwiła się Gabriela.

Szymon uśmiechnął się i z początku sprawiał wrażenie wielce zmieszanego i zarazem zniesmaczonego tym pytaniem, ale szybko zmazał z twarzy taki wyraz.

– Czasami, poza tym nie wydaje mi się bym musiał ci się tłumaczyć w czym sypiamy, gdy jesteśmy we własnym łóżku.

– Oczywiście, że nie, po prostu się zdziwiłam – odparła nieco skrępowana tym iż w ogóle wymsknęło się z jej ust wcześniejsze pytanie.

– A czemuż tu się dziwić? Chyba nie sądziłaś iż kocham się z twoją córką przez ubranie?

– Nie, ale ona dziś jest pijana w trupa, więc raczej...

Gabi przerwała, a Szymon jakby nie umiał się powstrzymać wyznał nagle, siląc się na bardzo poważny ton:

– Lubię nekrofilię.

– Co lubisz? – zapytała zszokowana. Tak naprawdę to Gabi wcale nie wiedziała co to jest ta nekrofilia i nawet teraz nie umiałaby powtórzyć tego słowa, pomimo że słyszała je niespełna dwadzieścia sekund wcześniej. – Zresztą nieważne. – Machnęła ręką. – Zostawiam was samych – dodała i wyszła z sypialni zięcia i córki.

Szymon mogąc sobie pozwolić na to by nie kryć już własnego rozbawienia, opadł na kilka większych i mniejszych poduszek, którymi zawalona była jedna trzecia miejsca na łóżku i szeroko się uśmiechnął przykładając dłonie do czoła, a następnie pocierając nimi zmęczone oczy.

– Wszystko słyszałam – szepnęła Magda.

– Nie wszystko, tylko wzmiankę o nekrofilii i może jeszcze wcześniejsze dwa zdania. – Okręcił się tak, że teraz leżał bokiem i obserwował przez krótki moment blondynkę z mocno zaciśniętymi powiekami i miną aniołka, którym w rzeczywistości nawet w jednej dziesiątej nie była. – Przyuważyłem, że nie śpisz, że się wybudzasz, gdy zaczęłaś się tak wiercić – wyszeptał wprost do jej ucha.

– Eche, eche – burknęła. – Idź poszukaj na cmentarzu kogoś w swoim guście, bo mnie się jeszcze kręci w głowie – dodała i odwróciła się pupą do męża.

Szymon ponownie się zaśmiał i usiadł na łóżku tylko po to, by pozbyć się szlafroka, a następnie położył się do łóżka i za sprawą pilota znajdującego się na szafce nocnej po jego stronie, zgasił światło i zasunął rolety za oknem.