Sezon 1, część 1 - Nigdy nie mów nigdy

MARCIN ANDRZEJAK

Za złamane serce czy za złota góry

Ktoś nacisnął spust, wysyła lśniącą kule

Żeby powiedziała całemu światu

Że zdrada to zbrodnia, która nie popłaca...

The Analogs – Miejskie opowieści

Szedł wąską uliczką, ze sportową torbą na ramieniu. W rozpiętej skórzanej kurtce i białym T-shircie. Wyszedł wprost na główny chodnik i przeszedł średniej ruchliwości, jednokierunkową ulice, nawet się przy tym nie rozglądając.

Pod starą, obdrapaną bramą papieros wypadł mu z ust. Przydepnął go białym jak śnieg, sportowym adidasem i ruszył dalej, w głąb. Minął niewielką część betonowo-kamienistego podwórka. Wbił się w klatkę schodową, której drzwi zdawały się rozlatywać.

Powinni je wystawić zanim kogoś przygniotą – pomyślał, a że bywał egoistą, to zaraz w myślach dodał – Takiego mnie na przykład mogą zgnieść, a wtedy to by szkoda było.

Zatrzymał się na moment na pierwszym stopniu. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów i odpalił srebrną zapalniczką z motywem czarnego kruka. Lubił takie gadżety, ale nie kupował ich sam sobie. Każdy z nich miał swoją historie. Nie miał jednak czasu by zastanawiać się nad historią zapalniczki. Wrzucił ją ponownie do kieszeni i pokonał nieśpieszno dwa piętra. Z tylnej kieszeni dżinsów wyjął klucz. Chwile mocował się z zamkiem próbując otworzyć drzwi, ale nic nie pomagało, ani napieranie, ani odchylanie.

Zmienili zamki, sukinsyni – przeszło mu przez myśl.

Odsunął się na odległość dwóch kroków i przyjebał z buta w sam środek. Jedna z desek, z których zbite były drzwi, odpadła. Wsunął dłoń, po omacku znalazł łucznik. Otworzył, sam siebie zapraszając w skromne progi ciasnego, dwupokojowego mieszkania, które niemal nie miało umeblowania.

Zasiadł na jednym z krzeseł, rzucając torbę na ziemie. Wypalił w spokoju papierosa i wyrzucił niedopałek na betonową podłogę. Co jakiś czas patrzył na zegarek. Znudzony czekaniem spoglądał na cyferblat coraz częściej, a irytacja wzrastała z minuty na minutę.

W końcu usłyszał kroki, a ten chód był mu dobrze znany. Uniósł kąciki warg ku górze, wykrzywiając usta w krzywym, wrednym uśmieszku. Wyczekiwał obracając zapalniczkę w dwóch palcach i popychając trzecim. W końcu wsunął przedmiot do kieszeni. Wyjął zza paska pistolet i spokojnie dokręcił tłumik, niczym profesjonalista. Stanął na równe nogi i przeszedł na palcach pod ścianę. Wiedział, że mężczyzna, który wkroczy od razu zwróci uwagę na rozwalone drzwi i sportową torbę leżącą naprzeciwko wejścia. Spodziewał się, iż pierwsza wysunie się broń. Miał rację. Uderzył więc przegub dłoni rywala korbką, łokciem zdzielił podbródek wątłego faceta, wyrwał mu pistolet, a nos przeciwnika pękł po jednym, szybkim uderzeniu z główki.

Brunet odpadł, położył się na plecach i zwijał z bólu. Blondyn w skórze stanął nad nim i wycelował. Cięgle żuł gumę i zdawało się jakby ten pojedynek wcale go nie zmęczył. Ominął nogi leżącego i przykucnął przy jego boku.

– Kto? – zapytał, nakierowując przyszłą trajektorie lotu pocisku na skroń ponad dziesięć lat starszego od siebie mężczyzny.

– Nie wiem – padły słowa, wypowiedziane przez łzy spowodowane bólem i bezsilnością.

– Nie rycz i nie ściemniaj. Chłopaki nie płaczą. – Uśmiechnął się łobuzersko i sprawdził czy tłumik jest dobrze dokręcony. Wiedział, że tak, ale zwlekał z oddaniem strzału naumyślnie. To była znana wszystkim gangsterom gra na czas.

– Nie wiem – powtórzył brunet, za co otrzymał cios z pięści w brzuch. Uderzenie weszło na tyle gładko, że zdawało się oderwać mu przeponę.

– Nie zabiję cię jeśli powiesz ile wiesz. Słowo honoru. – Marcin poklepał się w pierś dłonią, w której trzymał pistolet. – Pamiętasz chyba, że jestem honorowym człowiekiem?

– Jeden z twoich wspólników – zabrzmiała rozdygotana odpowiedź. – Ale nie wiem...

– Który?! – przerwał warknięciem.

– Nie wiem, naprawdę, nie wiem. – Brzmiało jak rozpaczliwe wołanie o pomoc.

– Okay. – Blondyn wstał, a jego usta ponownie wykrzywił złowieszczy uśmiech.

Wycelował w głowę bruneta i oddał strzał, ale kulka rozprysła się na betonie, a jej niektóre fragmenty utkwiły w różnych miejscach. Leżący na podłodze mężczyzna znieruchomiał, pomimo że ciągle żył. Był przerażony.

– Jak mówiłem jestem człowiekiem honoru. Nie zabije cię. – Puścił oczko w tak uroczy sposób, że większość kobiet teraz byłaby wstanie wzdychać na jego widok, ale żadnej nie było w pobliżu. – Powiedz wszystkim, że wróciłem do gry i wszystkiego najlepszego z okazji nadchodzących świąt – Uśmiechnął się. – Za kilka miesięcy pierwszy listopada – dodał nawiązując do swojej wcześniejszej wypowiedzi, wrócił się po sportową torbę i wyszedł, jak gdyby nigdy nic.

Szedł schodami powoli, nie czuł strachu, wiedział, że nikt nie będzie go gonił. Wyszedł przed bramę odbierając telefon jednocześnie.

– Załatwione – wypowiedział, bez żadnych uczuć i emocji, wprost do słuchawki, a potem się rozłączył.

Wypluł gumę na chodnik i wyczekiwał. Nie minęło pięć minut jak podjechało po niego nowe BMW, S klasy.

– Co za żałobny kolor – skrytykował wsiadając.

Odwrócił się, by wrzucić torbę na tylne siedzenie i zaniemówił.

– Żona taki chciała – wyjaśnił blady brunet z kilkudniowym zarostem. Jego koszula była zapięta pod samą szyję, a kołnierzyk obwiązany krawatem, ale pomimo tego tatuaż, który wystawał i niemal dosięgał policzka był widoczny.

Blondyn wcale nie zwrócił uwagi na odpowiedź przyjaciela. Usilnie starał się wyjść ze zdumienia. Patrzył szeroko otwartymi oczami na małą blondyneczkę, siedzącą w dziecięcym foteliku. Jej włosy przybierały kształty pierścieni i były długie niemal do samego pasa.

– Cześć – powiedział po chwili i uśmiechnął się ciepło do dziecka.

– Ceść – odpowiedziała zawstydzona i nieco przestraszona. Jej zdaniem kolega taty wyglądał bardzo groźnie, niczym panowie z tych filmów, w których nieustannie się strzelają, a których ona nie powinna oglądać.

– Czyj to dzieciak? – zapytał, ponownie sadowiąc się na fotelu pasażera w taki sposób, by patrzeć w przednią, lekko przyciemnioną szybę.

– Mój. Ma na imię Lili – odpowiedział Robert.

– Co to, kurwa, za imię?!

– Liliana – objaśnił.

– Jak te chwasty pływające na wodzie? – Marcin odwrócił się do tyłu i spojrzał jeszcze raz na jego zdaniem trzy... może czteroletniego kurdupla. – Za ładna jesteś by nosić takie imię, laleczko. – Puścił dziewczynce oczko i uśmiechnął się znacznie szerzej niż za pierwszym razem.

Liliana dostrzegła, niewielkie ukrychnięcie jednego z przednich zębów umięśnionego pana, dlatego postanowiła milczeć. Nawet nie odwzajemniła jego uśmiechu.

– Nie podrywaj mojej córki! – krzyknął karcąco, ale jednocześnie rozbawienie Robert.

– Pobraliście się z Wiolką? – dopytywał Marcin i przychylił się, by móc wygodnie operować przy odtwarzaczu Mp3.

– Nie. Wiolka nie żyje. – Słychać było, że to bolesny temat i każdy normalny wiedziałby, że nie należy drążyć, ale Marcin nigdy nie był do końca normalny i nawet nie pragnął się takim stać.

– Jak musiałem zniknąć, to była w ciąży. Chyba, że coś pomyliłem.

– To było pięć lat temu, nie rozdrapujmy starych ran – uciął niewygodną dyskusję brunet. – Poznasz Kaśkę, polubisz ją – dodał dla podtrzymania rozmowy.

Głupio mu było w towarzystwie przyjaciela, którego taki szmat czasu nie widział. Wcześniej Cinek był mu jak brat, a teraz? Teraz miał wrażenie, że siedzi obok niego zupełnie obcy mu człowiek.

– Na pewno – słychać było wyraźne niedowierzanie w głosie jasnowłosego dwudziestosześciolatka. Otworzył schowek i zaczął szperać.

– Czego tak szukasz?

– Jakieś normalnej muzyki. Wybacz, ale Arka Noego mnie nie kręci.

– Lili ich lubi.

Zamknął schowek i wbił się wygodnie w fotel. Założył ręce za głowę i patrzył przed siebie.

– No, ewentualnie dla tak uroczego bachorzyska się mogę poświęcić – wymruczał żałobnym głosem. Rozsunął automatycznym guzikiem szybę i wyrzucił jakiś papierek, który walał mu się po kieszeni.

– Zamknij, mała nie lubi przeciągów.

– Ja pierdole! – wrzasnął, ale nie za głośno. Zamknął szybę. – Stary, nie widzieliśmy się pięć lat, a tyś tak zdziadział? Nie wierzę. – Żywo gestykulował. – Co za specyfik tak zmienia ludzi?

– Kobieta – padła odpowiedź.

– Pierdolisz. Mnie żadna nie zmieni.

– Nigdy nie mów nigdy – odpowiedział brunet w idealnie skrojonym garniturze. Zatrzymał się pod niewielkim, jednorodzinnym domkiem i za pomocą pilota otworzył bramę wjazdową.

– Jesteśmy w domku – odezwała się po raz pierwszy w towarzystwie Marcina, teraz niezwykle szczęśliwa czteroletnia Lilianka.

Marcin natomiast wyjął zapalniczkę, ale słysząc, że w domu Roberta się nie pali schował ją. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki po portfel, z którego wyjął zdjęcie młodziutkiej, około piętnastoletniej blondynki. Zapatrzył się na nią i zamyślił, ale nie trwało to dłużej niż wjechanie samochodem do garażu.

MAGDALENA IGNASZAK

Dziewczyna ze zdjęcia na pożółkłych stronach

Dziś kochana matka i bogacza żona

Gdy przypomni sobie tamte, dawne dni

Uśmiecha się słodko, uśmiecha przez łzy...

The Analogs – Dziewczyna ze zdjęcia

Miała jasne blond włosy, niemal w pełni idealnie wyprostowane, z wyjątkiem dwóch kosmyków na przedzie. Te dwa kosmyki lekko falowały i jako jedyne nie były odrzucone do tyłu. Magdalena pozwoliła im opadać na piersi, z których wielkości średnio była zadowolona, ale nie miała teraz czasu nad tym rozpaczać, bo jednocześnie prowadziła samochód i wysuwała słomkę z foliowego opakowania, która doklejona była do soczku w kartoniku. Podała ją swojej trzyletniej córce, a już w jej dłoni wylądował drugi kartonik.

– Teraz mnie otwórz – zażądał pięcioletni Leon.

– Babcia ci otworzy – wtrąciła się kobieta siedząca z przodu na miejscu pasażera. Wcale nie wyglądała na babcie, bardziej na nieco spóźnioną mamę, która odkładała ciąże w czasie, by móc najpierw zrobić karierę. Prawda jednak była zupełnie inna, bo Gabriela była babcią, a nie matką, tych dwóch uroczych urwisów.

– Dzięki, mamo – syknęła średnio zadowolona blondyna i zaczęła nawracać, bo po tej stronie nie znalazła żadnego wolnego miejsca parkingowego, które byłoby w stanie pomieścić jej Land Rovera. Od zawsze lubiła duże samochody, najlepiej terenowe, z napędem na cztery koła i automatyczną skrzynią biegów.

Kiedy w końcu udało jej się zaparkować, to poświęciła jeszcze dosłownie minutkę na przejrzenie się w lusterku. Poprawiła usta błyszczykiem wartym nieco mniej niż sto dwadzieścia złotych i wysiadła. W tym czasie jej matka zajęła się już dziećmi, czyli wypięciem ich z fotelików i założeniem czapeczek. Był dopiero maj, ale słońce już mocno przygrzewało.

Szykuje się piękne lato – pomyślała zadowolona dwudziestojednolatka i podała dłoń swojemu pięcioletniemu synowi.

Blondynek ubrany w kremowe, garniturowe spodnie, białą koszulę i błękitną, zapiętą na wszystkie trzy guziki kamizelkę, szedł dumnie z głową wysoko uniesioną do góry. W ten sposób chciał pokazać o ile dokładnie jest wyższy od swojej siostry, która teraz prezentowała się równie elegancko co on. Mała Pola dała się bowiem przekupić własnej babci i wcisnęła się w kremową sukienkę z kokardą na plecach, tylko dzięki trzem Jajkom Kinder, które zjadła z samego rana zamiast śniadania. Dreptała więc teraz w lakierowanych balerinkach, stukając niedużymi, płaskimi obcasikami o krzywy chodnik.

W końcu całej czwórce objawił się alabastrowy cherubinek przymocowany do ściany starej kamienicy, w taki sposób iż dawał złudzenie, jakby dopiero co przyleciał i tylko przysiadł na jej gzymsie. Galeria sztuki – głosił napis pod aniołkiem. Magda z dumą go przeczytała na głos, tak by i dzieci wiedziały, gdzie się znajdują, a potem otworzyła przed nimi drzwi i pozwoliła wbiec do środka.

Mężczyzna, który właśnie rozliczał swoich pracowników z powieszonych kinkietów, sprawdzał dokładnie, za pomocą poziomicy czy wszystko jest równo i pod linijkę, czyli tak jak to lubił najbardziej. Po usłyszeniu wesołego „tata” zaprzestał swych praktyk, a dwóch mężczyzn w roboczych ubraniach odetchnęło z ulgą.

Szymon obrócił się w stronę biegnących szkrabów i przykucnął by mogły go dosięgnąć, czyli Leonowi dał się uścisnąć, a Poli nawet zawiesić na swojej szyi i dzięki temu podciągnąć tak iż dała radę przysiąść na jego jednym kolanie. Musnął trzylatkę w policzek, a pięcioletniemu chłopcu najpierw zdjął beret w krateczkę, by dać radę pocałować go w czoło.

– Oddaj – polecił Leoś i założył z powrotem czapkę na głowę, tym razem tył na przód.

– A z żoną to się już nie przywitasz – rzuciła z udawaną urazą Magda.

Ponad trzydziestoletni mężczyzna jeszcze zanim wyprostował nogi i wstał z kucek to łypnął pełnym magnetyzmu i erotycznego podniecenia spojrzeniem na czerwone szpilki na platformie z przodu, które blondynka miała na sobie.

Uśmiechnął się i musnął żonę w policzek, a potem tak samo powitał teściową, z którą miał całkiem dobry kontakt.

– Jak widzisz, nie jestem jeszcze gotowy. – Wskazał dłońmi na siebie samego, odzianego w proste dżinsy, koszulkę z obcym Magdzie logiem i sportową marynarkę.

– Ale ja dziś występuje, musisz przyjść! – wykrzykiwał Leon i podskakiwał przy tym, gdyż był wielce zniecierpliwiony i zdenerwowany.

– Musisz – poparła syna Magda i jak na jej zawołanie do galerii wkroczył brunet o śniadej karnacji, w sportowym obuwiu, spodniach dresowych i najzwyklejszej popielatej bluzie. – Iwan! – ucieszyła się na jego widok. – Wiedziałam, że na brata to zawsze można liczyć. – Ucałowała go w policzek i przejęła od niego zapakowany, odebrany wprost z pralni garnitur. – Piotrek przywiózł ci ubranie, nie będziesz musiał już tracić czasu na powrót do domu. – Wcisnęła dostarczoną przed chwilą, prywatną, ekspresową przesyłkę w dłonie męża w sposób niezwykle agresywny.

– Przestań – syknął. – Nie powiedziałem, że nie pójdę, tylko, że nie jestem gotowy. Nie stresuj dziecka i sama też nie zachowuj się jak dziecko – burknął średnio uprzejmie, a potem całkiem normalnie podziękował Piotrkowi, na którego każdy mówił Iwan, nawet matka chłopaka przywykła do jego ksywki bardziej niż do imienia, które sama mu nadała.

Szymon udał się do gabinetu, który jeszcze nawet w połowie nie był urządzony, by się w spokoju przebrać, a Magda w tym czasie szukała w głowie odpowiedzi na pytanie matki, brzmiące:

– O coś wam poszło?

– O cokolwiek by nam nie poszło, to zaraz mu przejdzie – odparła z dużą dozą pewności siebie, nakazała rodzicielce i bratu zająć się jej dziećmi i samotnie ruszyła w wiadomym kierunku.

Do gabinetu męża wkroczyła bez pukania, ale za to z głośnym hukiem zamknęła za sobą drzwi.

– Straszysz – rzucił w jej kierunku z nieprzyjemnym uśmiechem na ustach i kontynuował wsuwanie białej koszuli do ciemnopopielatych spodni.

– Tak? Naprawdę? – nie dowierzała. Wyrosła przed nim niczym spod ziemi i podskoczyła, by móc usadzić zgrabne cztery litery na masywnym, zapewne równie drogim co starym biurku. – A ja myślałam, że podniecam. – Zacisnęła dłonie na idealnie wyprasowanej i dopasowanej do muskularnego torsu koszuli. Przyciągnęła męża do siebie i usiłowała wedrzeć się językiem między jego wargi.

Szymon jednak nie odwzajemnił pocałunku. Nawet nie rozchylił ust, jakby nie chciał ułatwiać jej sprawy.

– Nadal chodzi ci o wczoraj? – zapytała zabierając dłonie z jego ubrania. Nerwowo zaczęła postukiwać czerwonymi paznokietkami o blat biurka, na którym siedziała.

– Nie może tak być, że urządzisz teatrzyk, a na drugi dzień się pokochamy i będzie dobrze – objaśnił i powrócił do zapinania najpierw rozporka, a potem koszuli.

Magdalena wypuściła powietrze z ust niczym z balonu. Z niezadowoleniem przewróciła oczami i to dwukrotnie, a potem zdobyła się na słowa:

– Daj spokój. Wieczorem dasz mi klapsa i ci minie. – Nie czekając na odpowiedź Szymona zaczęła rozpinać guziki, które dopiero co udało mu się zapiąć. – Po co udawać? Po co sobie odmawiać? – dopytywała.

– Nie mogę mieć dzieci – przypomniał. – Nie ma sensu chodzić po lekarzach, bo to nic nie da, tak więc nie ma też sensu rzucać szklankami w odpowiedzi na to, że ja nie chcę tam iść.

– Nigdy nie mów nigdy. – Puściła oczko w sposób niezwykle uwodzicielski i wyciągnęła koszule męża ze spodni, tylko po to by potem zsunąć ją z jego ramion i dać ubraniu możliwość opaść na podłogę. W myślach, nie mogła już się doczekać, aż z jej chabrową sukienką stanie się to samo.

WYJAŚNIENIE

Długo zastanawiałem się nad poprawianiem zarówno Otchłani szarości jak i Miejskich opowieści, i po dłuższym okresie czasu doszedłem do wniosku, że nie ma sensu ciągnąć czegoś z czego nie jestem zadowolony, bo gdy tak się robi, to od razu traci się chęci do pisania danego tworu. Dlatego przestawiam wam całkiem nawą Otchłań szarości, zbudowaną na początkach Miejskich opowieści, co znacznie ułatwi sprawę nowym czytelnikom.

Mam nadzieję, że nowych przybędzie, a ci starzy zostaną ze mną mimo wszystko. Planuje stworzyć bardziej wyraziste postacie, oczywiście z tych bohaterów, których już znacie (o ile wcześniej czytaliście).

Kiedy można się spodziewać kolejnej części? Nie wiem, bo nie wiem kiedy ją poprawię i kiedy namyślę się jak to dalej pociągnąć. Póki co mam tylko plan, mizerny i wątły i ani trochę nie zamierzam tego przed wami ukrywać. Jednak każdy komentarz, czy to pozytywny, czy krytyczny, to daje autorowi kopa do pisania, taką motywacje. Myślę więc, że to kiedy pojawi się kolejna część zależy od mojego czasu, zdradliwej weny i waszego odzewu.

A teraz pozdrawiam i zachęcam do komentowania.