Sezon 1, część 2 - Chłopaki z sąsiedztwa

ROBERT NAWROCKI

Może wróćmy do czasów, gdy internet nie był w modzie

Był zamulony modem, a nie net na światłowodzie

Może włóżmy tą odzież, przetarte życiem szmaty

Gdy w chowanego, nocą, na podwórku, małolaty...

Zbuku & Efter– Pozostały wspomnienia

Z samochodu wysiadł mężczyzna, który miał względnie poukładane życie. W ciągu niespełna trzydziestu lat jego trwania, dorobił się córki, żony w ciąży i domu z ogrodem, oraz własnej firmy, która nie tonęła w zadłużeniach i nieopłaconych ZUS-ach. Można by więc rzec, że Robert był facetem, który z powodzeniem spełniał polski sen, pomimo nieprzychylnych okoliczności, które dotykały go od samego poczęcia. Nie był ani chcianym, ani planowanym dzieckiem, ale był ponad wszystko kochany przez matkę, która samotnie go wychowała.

– Nie zamykasz garażu? – zapytał Marcin, który wysiadł z torbą sportową, tą samą, która całą drogę spoczywała na jego kolanach.

– Nie, będę potem wyjeżdżał. Wiem, że powinienem posiedzieć z kumplem i pogadać, ale... muszę podjechać do firmy – wyjaśnił wypinając córkę z fotelika samochodowego.

– Jasne, stary, spoko, mną się nie przejmuj.

– Kaśka cię w tym czasie zabawi. – Wyprostował się i zdał sobie sprawę z dwuznacznego brzmienia własnych słów. – Rozmową zabawi – sprostował i wskazał kierunek.

Blondyn uśmiechnął się łobuzersko i ruszył przodem, za małą Lili, która stawała na paluszkach, by móc dosięgnąć do klamki. Z trudem i ledwo, ledwo, ale jej się to udało i z dumą wkroczyła pewnie do środka.

– Jeśteśmy! – krzyknęła radośnie, dziecięcym głosikiem, by móc przekrzyczeć muzykę.

W całym mieszkaniu pobrzmiewała nuta znana chyba wszystkim Polakom i to bez znaczenia na ich zarobki, stan urodzenia czy wiek. W końcu ile osób wskazałoby palcem kogoś nieznającego słynnego Więc chodź, pomaluj mój świat, na żółto i na niebiesko...? Robert Nawrocki nie znał takiej osoby, ale teraz nawet nad tym nie gdybał, tylko wymijał osłupiałego kolegę, by móc przywitać się z żoną muśnięciem w policzek.

Kobieta, którą muskał miała na głowę kolorową chustę, na tyłku stare, przetarte dżinsy, a bluzka, w którą się wcisnęła mimo sporych rozmiarów brzucha, była typową, męską koszulką. Obok niej, na komodzie, poukładane były różnego rodzaju farby i pędzelki, oczywiście na rozłożonym, białym prześcieradle, by nie ubrudzić mebla. Katarzyna właśnie zdobiła ścianę, malując na niej drzewo z zawieszonymi na gałęziach różnorakimi, wyglądającymi na stare, ramkami.

– Cześć – rzekła i wyciągnęła dłoń w stronę blondyna, a dopiero potem zorientowała się, że ma ją całą ubrudzoną w brązowej farbie.

– Cześć – odpowiedział Cinek i pochwycił żonę przyjaciela, z którym znał się od najmłodszych lat, za nadgarstek. Uśmiechnął się przy tym łobuzersko.

Nawrocki już pędził, by przedstawić swoją Kasię, swojemu kumplowi, ale okazało się to być całkowicie zbędne, bo wyszło na to, iż tych dwoje, pomimo sporawej różnicy wieku, zna się z korytarza szkolnego.

– Byłaś w czwartej klasie, gdy ja byłem w gimnazjum – wspominał Andrzejak. – Byliśmy razem na jednej wycieczce. Miałaś krzywe zęby, jak taki zając i pucołowate policzki. Zmieniłaś się, na lepsze. – Łobuzerski uśmiech rozświetlił całą twarz blondyna, ale Kaśka pozostała odporna na jego urok osobisty i postanowiła odbić piłeczkę.

– Ty też już nie przypominasz tego chuderlaka z odstającymi uszami. A tak w ogóle, to jak wam się podoba? – Pokazała na ścianę, więc obaj panowie skrupulatniej się jej przyjrzeli.

– Całkiem, całkiem – zaczął Cinek, ale Robert mu przerwał i zaczął wytykać wyimaginowane wady typu: tu krzywo, to nie równo, tutaj coś jakby...

Młoda brunetka, będąca bardzo zadowoloną ze swojej pracy ani myślała go słuchać. Lewą, czystą dłonią uderzyła męża w ramię i ze śmiechem nakazała przestać, i najlepiej to wstawić wodę na herbatę.

– Zrobiłam obiad. Nic specjalnego, ale to typowe polskie danie. Po pobycie w Anglii, powinno ci... – zwróciła się w stronę Marcina z wyraźnym naciskiem na słowo Anglia i nagle przerwała, jakby oczekiwała, iż on sam coś wtrąci.

– Tak – przytaknął, choć wiedział, iż Katarzyna nie do końca to chciała usłyszeć.

Z daleka widoczne było, iż kobieta oczekiwała przyznania się przez mężczyznę, że ten collage w Anglii to ściema, którą sprzedał jej Robert, tylko po to, by przyjęła pod swój dach jego przyjaciela z dzieciństwa, a tym samym wielowymiarowego przestępce.

– Tęskniłem za typowym polskim schabowym z ziemniakami – dodał, uśmiechając się do gospodyni.

Brunetka zrobiła dobrą minę do złej gry. Wytarła dłonie w białą, poplamioną w kilku miejscach szmatkę i zdjęła chustę z głowy.

– Pójdę się przebrać i znaleźć Lili. Możecie w tym czasie zjeść.

– Nie zjesz z nami? – zapytał Robert, chwytając kobietę za rękę. Był zdziwiony jej reakcją.

– Mnie od południa zapach mięsa odrzuca – wyjaśniła, patrząc znacząco na Andrzejaka.

Oboje z panów wyczuli co jest prawdziwym powodem, i że odrzucający zapach mięsa był tylko nieudolną wymówką.

– Który miesiąc? – zagadnął Cinek, jak gdyby nigdy nic, przyjaciela.

– Szósty, prawie siódmy.

– Słuchaj, jeśli wam tutaj przeszkadzam, to...

– Daj spokój, znamy się ponad dwadzieścia lat. Kaśka jest w ciąży. Baba w ciąży ma zawsze humorki. Po piwku do obiadku? – zapytał Nawrocki, prowadząc kolegę do salonu, urządzonego w ładnym i ciepłym, takim góralskim stylu.

Kuchnia, która była widoczna przez małe okienko, wyryte w ścianie i okalane grubą, drewnianą ramą, także nie była urządzona na styl nowobogacki.

– Ładnie tu, tak... rodzinnie – pochwalił blondyn i odsunął sobie krzesło spod stołu. Zasiadł na nim i oparł łokcie o blat. – Popytałeś już dla mnie o mieszkanie. Pamiętasz? Pisałem ci w listach.

– Tak, tak, ale nadal nie rozumiem dlaczego ci się tak spieszy. Możesz tu zostać ile tylko chcesz i Kaśką się naprawdę nie przejmuj. Przy bliższym poznaniu...

– Przecież ją znam, ona mnie też. Po prostu niepotrzebnie wkręciłeś jej to, że byłem w angielskiej szkole, zamiast w mamrze. No i chciałbym być na swoim, choćby wynajętym, ale swoim.

– Spoko, dziś będę wjeżdżał do dwóch administracji, to się rozpytam. Tak jak zawsze, małe, niedrogie, w kiepskiej dzielnicy?

– Dokładnie tak. Nie rzucające się w oczy, może być do remontu i w miejscu, gdzie mógłbym jakiś małolatów zwerbować do roboty. Muszę wrócić do gry.

– Nielepiej byłoby wrócić do jakieś szkoły, choćby zaocznej i... – Przerwał na moment wstawiania obiadu do mikrofali. – Rozejrzeć się za jakąś pracę – dokończył. – Legalną – syknął.

– A ty to niby legalnie żyjesz? – zapytał blondyn, rozglądając się jawnie, kręcąc głową na wszystkie strony. – Jeśli ty żyjesz tak legalnie, jak cały jesteś legalny, to ni kurwa grosz legalnie nie żyjesz.

Robert wykorzystał moment przygrzewania się posiłku i położył dłonie na blacie stołu nieopodal przyjaciela. Przychylił się do Marcina i przez zaciśnięte zęby, wyjaśnił:

– Robienie czasami na podatkach, tak by nie oddawać wszystko temu złodziejskiemu państwu, to jedno. Przymykanie oczu, na niektóre rzeczy, raczej drobnostki, to drugie. Jednak posiadanie przy sobie broni, potrafienie z niej strzelać i nie wahać się, by to zrobić oraz handlowanie narkotykami, to trzecie i zupełnie inne od dwóch pierwszych. Jest legalnie i jest legalnie, ja żyje legalnie, a ty cóż... tylko legalnie. – Odbił się od stołu i położył dwa talerze. Z lodówki wyciągnął zimne, butelkowe piwo.

– Będziesz pił i prowadził? – zdziwił się Marcin. – A tak, legalnie i legalnie. – Uśmiechnął się łobuzersko, otworzył kapsel zapalniczką i złączył szyjki butelek z sobą. – To w takim razie, za łamanie naszego urokliwego i sprzyjającego ludziom prawa – wypowiedział toast i zabrał się za jedzenie. – Dobrze ta twoja gotuje. Schaboszczak pierwsza klasa – pochwalił.

– Wiesz, nie chcę jej niczego ujmować, ale nie jest sztuką ubicie mięsa, namaczanie w rozbełtanym jajku i obtoczenie go panierką.

– Rob, ty mówisz do człowieka, który nawet wodę na herbatę potrafi rozgotować.

– Co? – zapytał brunet i zaśmiał się w głos.

– Nieważne. – Marcin zrobił łyk piwa i zagryzł ogóreczkiem. – Opowiadaj mi lepiej jak tam z Kaśką? Jak to się w ogóle stało, żeś ty się związał z taką gówniarą?

– Zważaj na słowa, dobrze? A to wyszło zupełnie przypadkiem. Po śmierci Wioli zostałem sam z małą, a Kasia przychodziła, pomagała mi, bardzo mi wtedy pomagała, ona i mama, i któregoś dnia po prostu została na noc, jedną, drugą...

– Ona czy mama? – wtrącił Cinek uradowany. – Zawsze lubiłem twoją mamę. Bywałem u was częściej niż we własnym domu. Pamiętam jej zajebiste naleśniki.

– Ta. Czasy naleśników z cukrem i plendz.

– Była też pomidorówka, ta taka na rosołku – zamarzył się Cinek i niemal czuł tamten smak na końcu języka. – Chyba muszę odwiedzić twoją mamę.

– Pewnie by się ucieszyła. Zawsze miała cię za łobuza, ale bardzo cię lubiła.

– Biegałem z jej synem po podwórku, goniłem z nim za piłką, skakałem z daszków drewnianych garaży i częściej bywałem u was niż we własnym domu. Nawykła do mnie, a nie mnie lubiła.

– Zawsze mówi o tobie synek.

– Serio? – zdziwił się Marcin i nawet ucieszył na tę wzmiankę. Musiał przyznać sam przed sobą, że jakoś cieplej mu się zrobiło ze świadomością, iż ta kobieta ciągle darzy go sympatią, mimo tych wszystkich odsiadek i wyroków, które miał na koncie.

– No tak. Zawsze jak do niej jeździmy w niedzielę, to pyta A co tam u mojego drugiego syneczka?.

– I co? Też jej powiedziałeś, że jestem w Anglii, w collage-u?

Robert zmarszczył czoło tak mocno, iż jego ciemne brwi niemal złączyły się z sobą. Uśmiechnął się krzywo i pokręcił głową.

– Ona by nie uwierzyła – odpowiedział. – Przygotowałem ci pokój na poddaszu. I naprawdę możesz tu zostać ile potrzebujesz.

– Potrzebuję pracę. Kurator będzie mnie cisnął ciągłymi pytaniami z czego żyję i z czego żyję, i...

– Umowę chcesz? – zgadywał Robert i nie czekając na odpowiedź wstał od stołu, i podszedł do komody w kolorze ciemnego orzecha. Chwycił za okrągłe rączki i rozsunął górną z nich.

Chwila moment i przed Marcinem objawił się biały papier z czarnymi napisami. To było kilka kartek, spiętych spinaczami.

– Tyle treści? – zdziwił się. – Ile mam czasu, by to wszystko przeczytać?

– Nie musisz czytać, po prostu podpisz – zażądał lekko zirytowany postawą przyjaciela. – Biegaliśmy razem w używanych ubraniach, w takich samych rynkowych halówkach, i trwało to lata... niemal dwie dekady. Nie oszukałbym cię.

Blondyn potarł palcem miejsce pod dolną wargą i z zafrasowaną miną wyglądał tak, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiał.

– No dobra, w sumie, to mogę podpisać...

– Marcin, nie rób mi łaski. Wyciągam do ciebie rękę, daję ci umowę, choć do pracy zapewne chodził nie będziesz, więc... no kurwa, chłopie, ogarnij się!

– Nie krzycz, nie krzycz. Na Cinusia nie wolno. – Przybrał minę niesłusznie zbitego psa i chwycił za długopis, trzymany przez Roberta w dłoni. Łypnął jeszcze uważnym okiem na bruneta, który zdawał się być rozbawiony wcześniejszym zdrobnieniem, którym Marcin sam siebie uraczył.

Podpis zawitał na każdej stronie, zawsze w prawym dolnym roku i w asyście daty, która Andrzejakowi otworzyła drzwi do wolności. Klamka zapadła niczym gilotyna, bo chwilę po zabraniu papierów, Nawrocki oznajmił:

– I od poniedziałku widzę cię w robocie, albo zgłoszę twojemu kuratorowi, że się nie wywiązujesz z podpisanej umowy, poza tym, za to grozi grzywna, jak sam zresztą wiesz, bo zapewne przeczytałeś.

– Żart?! – oburzył się i poczuł niczym w ukrytej kamerze, tyle tylko, że wersji hard.

– Nie. – Robert pokręcił głową i wstał od stołu, by móc schować dokument do wewnętrznej kieszeni marynarki, a na siedząco niewygodnie mu było tego dokonać. Poza tym musiał się już zbierać, by dostarczyć dokumenty, także tę świeżo podpisaną umowę, do biura. – Robię to dla twojego dobra, przyjacielu – dodał, dopił piwo do końca i wyszedł.

– Też mi przyjaciel. Tak wkręcić biednego, niczego nieświadomego Cinusia – rozpaczał niemal ze łzami w oczach, oczywiście łzy były udawane, ale wypowiedziane słowa wcale nie miały bawić.

Małą Lilianę stojącą za Marcinem jednak rozbawiły.

– Czemu Cinuś? – zapytała.

– Bo Marcin, Cin, Cinek, Cinuś – odpowiedział, a potem uśmiechnął się szeroko i niezwykle szczerze do czterolatki. Puścił do niej oczko, a ona pod wpływem zawstydzenia, poczerwieniała niemal na całej twarzy.

– Marcin, ja już ci chyba coś mówiłem, tak? – wtrącił podniesionym głosem Nawrocki, który wrócił się po teczkę spoczywającą na komodzie w salonie.

Blondyn spojrzał na niego pytająco, był bardzo zdezorientowany, gdyż niczego nie rozumiał ze słów przyjaciela.

– Prosiłem byś nie podrywał mojej córki – objaśnił z wesołymi iskierkami w oczach i ponownie wyszedł.

Tym razem już się po nic nie wrócił, więc zdaniem Marcina, pewnie to co zapomniał, nie było aż tak ważne, by musieć się po to wracać, bo że czegoś Robert zapomniał, był pewien, bo Robert zawsze czegoś zapominał.