Część 5 - Nieodebrane połączenia

KATARZYNA NAWROCKA

Może masz oczy, w których nie gościł dotąd strach

Może masz w sobie, niechęć do wojny i brudnych spraw

Może masz litość, a może uczuć już w tobie brak

Może masz wszystko, lecz nie masz tego co mam ja...

IRA – Nadzieja

Marcin leżąc na łóżku, gapił się w sufit. Zaczynało do niego docierać, że w takiej pozycji spędził większość swojego życia. Zmieniały się tylko posłania, ubrania i sufity, w które się wgapiał. On trwał w miejscu, w małym pokoju, we własnym domu, w ośrodkach wychowawczych i poprawczych, potem we więzieniach, a świat za murami pędził. Jego koledzy łapali pierwsze stałe prace, rozpoczynali pierwsze poważne związki i płodzili pierwsze dzieci, a on leżał wpatrzony w pajęczynę pęknięć na starych tynkach.

Zastanawiał się czy mógłby żyć tak jak Robert. Mieć żonę, własne dziecko, postawić dom, prowadzić względnie legalną firmę. Co prawda był z kimś związany na dłużej i były w tym związku dzieci, ale nie chciał tego wspominać. To były cudze bachory, a nie jego i szczerze niewiele go obchodziły. Ta mała, która się teraz bawiła przed drzwiami jego pokoju, także była mu obojętna, ale była córką Roberta, więc nie mógł wyskoczyć na nią z pyskiem i rozstawiać po kątach tylko za to że hałasuje. Poza tym to on był w jej domku, a nie ona w jego. Musiał się więc dostosować.

Mając dość odbijanej piłki od ściany, czyli dźwięku, który go przerażał, i za który kiedyś nieźle dokopał młodszemu bratu, postanowił obejrzeć jakiś film na telefonie komórkowym. Wi-fi jednak było na hasło. Nie chcąc rezygnować z maratonu filmowego, zszedł na dół, gdzie Kaśka paradowała z sekatorem i konewką. Nie znał się na roślinach, ale gdy tak patrzył jak przycina im liścia uznał, że choć nie wie jeszcze kim chce być w kolejnym życiu, to z pewnością nie roślinką.

Oby mi baba sekatorem... – przeszło mu przez myśl i otrząsnął się niczym mokry pies, który dopiero co wypełzł ze stawu.

– Chcesz czegoś? – zapytała, nie siląc się na uprzejmości brunetka.

Odłożyła konewkę na parapet, zdjęła też rękawiczki i wbiła w przyjaciela męża pytające spojrzenie, cały czas zastanawiając się, co ona takiego złego w przeszłym życiu zrobiła, że teraz musi się dzielić swoją własną, prywatną przestrzenią, właśnie z kimś takim jak Marcin Andrzejak.

– Internetu – odparł wsuwając dłonie do kieszeni popielatej bluzy.

– A co we więzieniu nie mieli? – dogryzła. – Nie znam hasła, a choćbym znała, to i tak bym ci nie podała. Jeszcze przez to się tutaj zadomowisz na stałe.

– Okay – odparł, choć było mu głupio, a nawet przykro, że jest tak oceniany, tak z góry i bez prawa do obrony.

Wtedy obok Marcina zjawił się ten mały skrzat z rozczochranymi włosami, z których każdy kosmyk był spętany z innym i razem tworzyły liczne siano na małej dziewczęcej głowie. Liliana chwyciła blond pana za spodnie i szarpnęła kilka razy w dół, przez co o mało go nie obnażyła, gdyż nie zawiązał sznurków, które gościły przy jego spodniach dresowych.

– Ja ci podam – szepnęła. – Kubuluszek Puszupek – dodała już nieco głośniej. – Od mojej ulubionej bajki – pochwaliła i wspierając pięści na biodrach zakręciła kółko, niczym panie tancerki z pomocą hula-hop.

– Dzięki, mała. – Nachylił się by położył swoją dłoń na jej ramieniu, a potem wyminął. Podszedł bliżej Kaśki i oparł się o drzwi balkonowe.

– Możesz obok, bo te myłam? – siliła się na uprzejmy ton.

– Mogę, ale tak właściwie to za co ty mnie tak nie lubisz? Jasne, że nasikałem kiedyś twojemu bratu do butelki, włożyłem mu głowę w kibel, ale kurwa, to wieki temu było. Długo będziesz rozpamiętywać?

– Nie obchodzi mnie przeszłość. Choć to jak znęcałeś się nad moim bratem i innymi... takich rzeczy, Marcin, się nie zapomina. On się bał chodzić do szkoły i nie chciał powiedzieć czemu.

– I w końcu go mamunia przepisała – zadrwił. – Mazgaj był i tyle. Nie umiał się postawić, to cierpiał. To za to mnie tak nie lubisz? Ja nie chciałem nic złego. Chcieliśmy tylko z chłopakami zrobić z niego mężczyznę.

– Z siebie zrób mężczyznę. Bo póki co to stoi przede mną przerośnięty chłopiec. – Wyminęła go, ale w taki sposób by trącić go ramieniem i wtedy Marcin pomyślał, że tej to by się akurat przydało po jednej czerwonej łapce na policzek. On osobiście dziwił się Robertowi, jak ten może na to pozwalać. Pomyślał, że gdyby jego żona zwracała się tak do jego kolegów, i traktowała ich w taki sposób jak Kaśka teraz traktuje jego, to by ją sprał i chodziłaby jak w zegarku.

Zdaniem Andrzejaka, Nawrocki jednak nigdy nie miał na tyle jaj, by podnieść rękę na kobietę. Robert jako ten wychowywany przez samotną matkę, oraz babkę, bez żadnego mężczyzny w domu, miał wpajane od kołyski, że o płeć piękną to trzeba dbać i ją szanować. Nie można jednak powiedzieć, że Cinek uważał całkiem inaczej, bo też był zdania, że o kobietę trzeba dbać, tylko z tym szacunkiem, nie za bardzo się zakolegował w swoich poglądach. Kaśka o tym wiedziała, w końcu nieraz obserwowała jego poczynania na boisku i w pobliskim parku. Pamiętała jak jedną swoją byłą skopał, tylko dlatego, że wywaliła mu do rzeki paczkę papierosów. Czy to był wystarczający powód, by nie chcieć z nim mieszkać pod jednym dachem? Pewnie tak. Ona tak naprawdę nie bała się o siebie. Wiedziała, że by sobie z nim poradziła, choćby miała mu wbić paznokieć w oko, gdyby zaistniała taka potrzeba, ale były też dzieci. Jedno, które nosiła w sobie i drugie, czteroletnie. Bała się, że Marcinowi coś odbije z byle powodu, i że będzie gotowy chwycić jej córkę za głowę i ciskać nią o ścianę. W końcu po kimś takim jak on, nie spodziewała się czegoś lepszego.

Kaśka cieszyła się, że Marcin polazł do gościnnego pokoju i zszedł jej z oczu, a ona mogła się zająć dokończeniem malowania, a potem wybieraniem zdjęć rodzinnych wraz z Lilką, która osobiście wkładała je do ramek i stawiała na komodzie.

– Ty jesteś moją drugą mamą, dlatego nie mam z tobą zdjęć, gdy jestem malutka, prawda? – dopytywała, choć dobrze znała odpowiedź. Robert i Kaśka tłumaczyli jej to wiele razy.

Właściwie to mała dziewczynka o blond włosach, ciągle powtarzała to pytanie, tylko po to by być przekonywaną o miłości jaką ją wszyscy darzą. Uwielbiała słuchać słów brzmiących:

– Tak, nie jestem twoją pierwszą mamą, nie urodziłam cię, ale kocham cię tak samo mocno jak twojego braciszka.

– A kiedy on się urodzi? – dopytywała przykładając najpierw rączkę, a potem ucho do zaokrąglonego brzucha. – Będzie się ze mną bawił samochodami i lalkami też? Prawda, że lalkami też? – wbiła pytające, pełne nadziei oczy w żonę swojego taty i oczekiwała twierdzącej odpowiedzi.

– Gdy trochę podrośnie. Na początku będzie za malutki i będzie tylko leżał.

– To nie będzie chodził, ani gryzł? Tata mówił, że małe dzieci gryzą i chodzą i wkładają palce gdzie nie trzeba. Mnie kiedyś się przycisnął paluszek, pamiętasz? – Uniosła wskazujący na wysokość swojego nosa i zrobiła zeza by móc dokładnie się mu przyjrzeć. – Pocałuj, choć już nie boli – nakazała i przyłożyła zabliźnione od ponad roku miejsce do ust mamy.

– Kaśka? – zapytał Marcin wychylając się zza futryny. – Nie chciałbym przeszkadzać, ale czym się takie małe dzieci bawią?

Katarzyna przewróciła oczami i poprosiła Lilkę by poszła do siebie i wybrała piżamkę jaką chce dzisiaj ubrać. Zbliżała się dwudziesta, a wiedziała, że mała pewnie jak zwykle zasiedzi się ponad godzinę w wannie, zwłaszcza, że ostatnio otrzymała od babci nowe zabawki, takie nakręcane, plastikowe, w postaci raka, żaby i kaczki. Pływały i to się małej podobało najbardziej.

– Dzieci jak dorośli, są różni i mają różne zainteresowania. – Wzruszyła ramionami, wstała z kanapy i przeszła do kuchni w celu wstawienia wody na herbatę.

Cinek nie dał się tak szybko zbyć. Poczłapał za nią i oparł się o lodówkę splatając ręce na piersi.

– A ten mały Emi i Hara, to czym się on się bawi? – zapytał.

– Emili? – dopytywała.

– No tak, Emi i Janka.

– Mateusz?

– Nie pamiętam, ale chyba. Ostatni raz go widziałem jak miał miesiąc, chyba. – Zmieszał się i podrapał po brodzie i szyi.

Kaśce zrobiło się głupio. Rozdziawiła usta, woda na herbatę się zagotowała, a ona stała jak oniemiała z puszką w jednej dłoni i łyżeczką w drugiej, i nie wiedziała jakich słów użyć. Dopiero teraz skojarzyła, że żona Janka, to siostra Marcina. Co prawda za Jaśkiem też nie przepadała, ale nie tak bardzo jak za Cinkiem. Z Emilą w ogóle urwał jej się kontakt przed kilkoma laty, i to było zaraz po...

– Ty nic nie wiesz? – zapytała w końcu i odłożyła puszkę na blat.

– O czym? Emi gdzieś wyjechała z Harem? Dokąd porwali mojego chrześniaka? – Uśmiechnął się w tak ciepły i serdeczny sposób, że Katarzynie już ani jedno słowo nie chciało przejść przez gardło. Miała trudności nawet z przełknięciem śliny.

– Robert ci wszystko powie jak wróci.

– Wszystko? Czyli co? Coś się stało?! – uniósł się. – Powiedz – zażądał.

– Mateuszek nie żyje – wypaliła w końcu. – Był pożar.

Cinek jakby nagle opadł z sił i gdyby nie fakt, że nie miał za sobą żadnej kanapy, ani stołka, to pewnie nogi odmówiłyby mu posłuszeństwa, a tak to jeszcze jakoś trzymały się pionu, z przymusu, z braku innego wyjścia.

– Kiedy to było? – zdobył się jedynie na takie konkretne pytanie.

– Ponad trzy lata temu. – Poczuła łzę na policzku, bo przecież pamiętała to dziecko. Razem z Emilą chodziła na spacery. Brała wtedy od Roberta Lilianę. Z resztą Janek i Robert po tym jak Marcin zniknął z miasta, stali się najlepszymi przyjaciółmi. Razem pracowali z początku na budowie, potem w wykończeniówce. Obaj walczyli o lepszą przyszłość dla swoich rodzin... dla swoich dzieci.

– Nie wiedziałem – szepnął Cinek.

– Sporo cię nie było. Dużo cię ominęło. – Darowała sobie już robienie herbaty. Przeprosiła Marcina, prosząc by się odsunął i udostępnił jej otwarcie lodówki. Wzięła butelkę z sokiem pomarańczowym i poszła na górę do córki.

Marcin przez moment stał załamany, szybko jednak wzruszył niedbale ramionami i sięgnął z lodówki kabanosa, oraz musztardę. Poszedł do pokoju zjeść, a następnie się zdrzemnąć. Wiedział, że powinien wyjść. Odwiedzić Emilę i Janka, może zawitać do matki i młodszego rodzeństwa, ale nie umiał. Tak bardzo nawykł już do ciasnej celi i samotności, że ruch za oknem, tamten cały wolny świat go przerażał, peszył i przerastał. Czuł, że nie da rady się wbić w to tchnienie, miarowe bicie serca miasta i jego oddech wyczuwalny na karku każdego poranka, gdy trzeba będzie wstawać do roboty, spieszyć się, w robocie też się spieszyć i wracać na tyle szybko, by zdążyć wziąć prysznic, zjeść coś i iść spać, tak by rano znowu móc wstać. Marcina tak naprawdę przerażała rutyna, stała, jedna i ciągle ta sama praca, oraz wszystkie inne aspekty dorosłości.

W chwili, gdy Cinek rozmyślał o swoim losie, Kaśka kąpiąc małą Lilę rozmawiała przez telefon z własnym szefem. Kobieta zajmowała się scenografią teatralną i nie zrezygnowała z tego zajęcia pomimo ciąży. Po prostu większość rzeczy wykonywała w domu, potem Robert pomagał je jej dostarczać do miejskiego teatru, a resztę odwalali już praktykanci, którym tłumaczyła co, gdzie ma stać i kto, co ma na siebie włożyć. Póki co taki system pracy się sprawdzał, więc nie było konieczności go zmieniać, ani udoskonalać.

– Przeczytasz mi o zielonym kapturku? – dopytywała dziewczynka, stojąca na środku łazienki, opatulona cała różowym, puszystym ręcznikiem.

– A może wymyślimy inną bajkę, co? – zaproponowała brunetka i zaraz przyszła jej do głowy zupełnie odwrotna wersja kopciuszka, gdzie to chłopiec byłby sierotą, a księżniczka miała swój debiutancki bal, który miałby na celu wprowadzić ją do towarzystwa.

– A jutro ją narysujemy i ja będę kololowała?! – ucieszyła się Lila i była tak zafascynowana planem na jutrzejszy, sobotni dzień, iż nawet nie przeszkadzało jej rozczesywanie włosów, a przy tej czynności niemal zawsze urządzała histerię.

Mała Lilianka była tak zafascynowana wymyślaniem całkiem nowej bajki, iż zmęczyła się już na samym początku. Przytuliła się do puszystej rybki Nemo, która przy każdym takim ściśnięciu machała ogonem, otwierała oczy i rozdziawiała paszcze. Zasnęła.

Kasia okryła córkę niemal po samą szyję, zostawiła włączoną lampkę w kształcie czarnej owcy, co rzucała na ścianę świetlne, kolorowe barany, które się ruszały, jakby były stworzone właśnie do liczenia. Opuściła dziecięcy pokój i wejrzała w telefon, tylko po to by sprawdzić godzinę. Dochodziła dwudziesta druga. Wybrała numer męża i schodząc schodami w dół, z komórką przyłożoną do ucha, wyczekiwała aż Robert odbierze. Nie odbierał.

Katarzyna starała się ukryć przejęcie tym faktem i swoje uzasadnione obawy. Usiadła na kanapie i ponownie wybrała numer męża. Ten ponownie nie odebrał.