Część 6 - Nie ma idealnych rodzin

LILIANA NAWROCKA

Gdzie jest ten świat co miał

być jak dziecka sen

Ten jest jak płomień zła

co dzień spala mnie...

Maciej Starnawski – Nadzieja

Mała Lili odziana w swoją różową piżamkę z zieloną, uśmiechniętą żabą, wierciła się i przekręcała z boku na bok. W końcu doszła do wniosku, że wszystko jest winą tego, że chce jej się pić. Otworzyła więc powieki, roztarła zmęczone oczy i na bosaka zeszła na dół, odbijając palce dłoni o barierki schodów. W salonie ktoś się znajdował – wiedziała o tym, bo światło było zaświecone, a głosy podniesione. Ruszyła więc dalej na paluszkach i skryła się we wnęce tak by mogła wiele zobaczyć i jednocześnie by jej nie mógł dojrzeć nikt.

Marcin rozpinał skórzaną kurtkę. Mała Lili wywnioskowała, że nowy wujek musiał być wcześniej na wieczornym spacerku i zapewne dopiero powrócił. Pięści Cinka były obite, ale nie było to efektem żadnej podsklepowej bójki, a jedynie bitki w siłowni, takiej na ringu, ale bez rękawic.

– Nie śpicie? – rzucił do Kaśki.

Brunetka początkowo nie zwracała na niego większej uwagi. Zdobyła się jedynie na pokręcenie głową, w chwili, gdy blondyn powtórzył pytanie. Ciągle usiłowała dodzwonić się do męża.

– Nie wiesz gdzie jest Robert? – zapytała w końcu.

Cinek pokręcił głową i zastanawiał się jak przygotować samemu sobie herbatę w takim wynalazku jakim jest czajnik elektryczny. Jego zdolności kulinarne były w tak opłakanej formie, że niejeden fiat126p lepiej się trzymał i to po osiemdziesięciu naprawach.

Lilianę trochę śmieszyła nieporadność tego pana, który wlał wodę do czajnika, ale nie nacisnął przycisku i tak czekał, i czekał, i czekał, aż w końcu przeklął:

– Sukicz się popsuł!

Dziewczynka słysząc męską formę słowa „suka”, przycisnęła dłonie do ust, by nie roześmiać się w głos. Jej mamie za to wcale nie było do śmiechu. Spojrzała tylko na Marcina w taki sposób jakby jej było go szkoda, a jednocześnie wydawał jej się być do potęgi żałosny. Wstała od stołu i podeszła do czajnika elektrycznego. Wcisnęła przycisk, zapaliło się czerwone światełko.

– To lampka kontrolna? – zapytał Marcin. – Taka dioda? Nie buchniemy czasem?

– Tobie już przed laty mózg eksplodował. Nic nie stracisz w wybuchu, zapewniam.

– Jak to nic? – zbulwersował się. – A rąsie i nózie? – dopytywał. – Cinek nie chce być oprotezowiony.

– Mózg sobie protezuj – warknęła i ponownie zasiadła na poprzednim miejscu. – Jak będziesz robił herbatę, to zrób mi kawę, tak przy okazji. Piąta puszka od prawej, trzecia szafka od lewej, dolna półka.

Marcin nachylił się do dolnej szafki, ale Kaśka tylko warknęła, że w tych do góry trzymają kawę.

– Mówiłaś na dole – wytknął.

– Dolna półka, nie szafka.

– Co za różnica?! – uniósł się i wzruszył przy tym niedbale ramionami.

– Dolna półka jest w górnej szafce.

– A górne półki są w dolnych szafkach? – usiłował zgadnąć.

Katarzyna już nic mu nie odpowiedziała. Dostrzegła, że odpowiednią puszkę, z jej ulubioną kawą trzyma w dłoni, więc kontynuowanie rozmowy uznała za zbędny, przykry, nie jej obowiązek. Marcin był kolegą jej męża, jasnym więc było, że to Robert powinien go zabawiać, a nie ona. Tylko, że jej mąż był Bóg wie gdzie, a Marcin był tutaj, w jej kuchni, przy jej blacie, z jej ulubionymi, ciemnofioletowymi kubkami w dłoniach. Ani trochę jej się to nie podobało, ale skoro już był w zasięgu jej rąk, to postanowiła zadać mu jeszcze jedno pytanie:

– Wiesz gdzie może być Robert?

– A gdzie może być żonaty facet? Jeśli nie w burdelu, to w kasynie, jak nie w kasynie, to na striptizie. Nie przejmuj się, na obiad wróci. – Zalał wrzątkiem kawę. – Ja bym tak zrobił – dodał i rozpoczął poszukiwanie cukru.

– Górna szafka, dolna półka.

– Tu czy tu? – zapytał wskazując najpierw na sufit, a potem na podłogę.

– Obok kawy! – krzyknęła. – Tam skąd ją brałeś.

– A, że szafka, półka, dolna, górna, jakby nie można było tak od razu, że tam gdzie kawusia jest. Kobieta to najprostszą czynność mężczyźnie utrudni.

– Marcin, możesz być przez krótki moment poważny?

– No, powiedzmy, że mogę. – Położył na stole, przed dziewczyną kubek z kawą i cukier.

– Ty nie słodzisz? – zdziwiła się.

– Słodzę, słodzę, zanim wsadzę, bo inaczej to by żadna wsadzić nie dała. – Przysiadł obok Kaśki i poruszył w zabawny sposób brwiami, licząc na to iż wychwyci jego żart, i że poprawi jej się od niego humor.

Liliana nie rozumiała co też ten wujek wygaduje i o jakie słodzenie mu chodzi, czy takie herbaty, czy może naleśnika. Już miała wyjść ze swojej kryjówki i zadać Marcinowi kilka pytań, ale jej mama ponownie przyłożyła telefon do ucha i ponownie odrzuciła go na blat. Tym razem jednak w sposób niezwykle agresywny.

– Nie odbiera? – zapytał Cinek.

– Tak, wiem, w burdelach się nie odbiera – warknęła.

– Daj spokój. Tamto to był żart. Robert nie jest taki, chyba.

– Nie, nie jest – przytaknęła ze łzami w oczach. – Choć chyba wolałabym, by był w agencji towarzyskiej niż w barze. – Ponownie chwyciła za telefon i wybrała numer męża.

– Zapchasz mu całą skrzynkę – zauważył blondyn i zrobił łyk gorzkiej, wrzącej herbaty. – A ty wiesz, że dobrze, że wy macie czajnik elektryczny, bo jakbyście mieli taki normalny, co się go stawia na ogień, to by bardzo niebezpiecznie było, zważywszy na to, że ja i ten czajnik mieszkalibyśmy pod jednym dachem. Właściwie to wtedy najprawdopodobniej, bardzo krótką chwilę byśmy mieszkali pod wspólnym dachem, bo potem to by zapewne już nawet jednej dachówki nie było. W sensie wszystko by przez nieprzyjacielski czajnik z dymem polazło.

Kaśka przez chwilę zaniemówiła i rozdziawiła usta niczym ryba spragniona wody, ale po chwili wybuchnęła szczerym śmiechem. Cinek także się w duchu zaśmiał, a na twarzy przybrał łobuzerski uśmieszek. O to mu właśnie chodziło, by ją pocieszyć, i by choć przez moment nie myślała o nieodbierającym jej połączeń mężu.

– Przy tobie to chyba każdy czułby się Master Chefem – skomentowała. – Naprawdę nie wiesz gdzie jest Robert?

– Niestety nie. Mogę sprawdzić czy mnie odbierze – zaproponował i wyjął swoją komórkę z kieszeni spodni dresowych. – No niestety mnie też nie odbiera, ale pocieszaj się tym, że na pewno wróci.

– Skąd wiesz?

– Bo nie wziął rzeczy. Z resztą pies jebał rzeczy. Cinusia nie wziął. Co jak co, ale mnie to by na pewno nie porzucił.

Kaśka ponownie się zaśmiała i nawet miała zapytać Marcina o to, czy nie chciałby związać swojej przyszłości z kabaretem. Wróżyła mu sukces w tym zawodzie. Pytanie jednak nie padło z jej ust, bo usłyszała jak ktoś gmera kluczem w zamku. Spodziewała się, że to Robert i miała świadomość dlaczego otwieranie drzwi stało się dla niego tak skomplikowaną i niemal niemożliwą do wykonywania czynnością.

Zanim Katarzyna doszła do korytarza, to mała Lili już zmieniła miejsce i czmychnęła pod schody. Marcin za to wstał z krzesła i oparł się o jedną ze ścian, tak by mieć doskonały widok na drzwi. Potem już był tylko krzyk o odpowiedzialności, przynależności i punktualności. Oczywiście kobieta zdaniem Cinka produkowała się na marne, bo on w przeciwieństwie do niej miał świadomość, że Nawrocki, gdy tylko przyjdzie poranek, to nie za wiele będzie z jej podniesionego tonu pamiętał. Był bowiem w opłakanym stanie.

Robert chciał wejść do mieszkania, ale Kaśka zagrodziła mu drogę opierając się dłonią o pobliską ścianę przedpokoju.

– Powiedziałam, że jak jeszcze raz wrócisz w takim stanie, w środku nocy, to hotelu będziesz sobie szukał! – wrzasnęła mężowi prosto w twarz.

– Ehe, ehe, weźmiesz rękę? Proszę. – Uśmiechnął się pomimo, że ledwie stał na nogach.

– Ty nie wejdziesz do domu w takim stanie – postawiła sprawę jasno. – Twój kumpel niech cię na wytrzeźwiałkę odprowadzi.

– Ale, że ja?! – odezwał się Marcin. – Tak o pierwszej w nocy?! Oszalałaś? Cinuś by się zmęczył i zmarznął. Znajdź sobie innego kumpla Robiego, by ci za jelenia robił. Ja tam zaraz idę spać i nie mam czasu by na trzeźwo po jakiś wytrzeźwiałkach chodzić. Za dużo razy już tam byłem, gdy trzeźwy nie byłem – wyjaśnił obszernie Marcin, a potem podszedł do Roberta, który bełkotał:

– To też mój dom, musisz mnie wpuścić.

Wpuściła, ale w sumie tylko dlatego, że Nawrocki się zachwiał i gdyby się nie odsunęła szybko na bok, to wpadłby na nią.

Marcinowi stan kumpla był całkiem obojętny, ale jako jedyny pomógł mu się pozbierać z podłogi i zaprowadził do salonu, gdzie posadził na kanapie. Katarzyna była zbyt wkurwiona na męża, by się nad nim litować i w jakikolwiek sposób mu pomagać, a mała Lili, która już wyszła spod schodów wydawała się być przestraszona, ale nie na tyle, by dało się ją wziąć za dziecko, które widzi podobną scenę po raz pierwszy. Z resztą jej pytanie Czy tata znowu jest pijany? mówiło samo za siebie, iż takie powroty Roberta w środku nocy, zdarzają się znacznie częściej niż od święta.

Kaśka zabrała małą na górę, a Marcin rozebrał kumplowi kanapę i włączył telewizor by ten się nie burzył, tylko zajął oglądaniem. Z rodzinnego domu wyniósł, iż pijanego mężczyznę lepiej nie irytować i najbezpieczniej schodzić mu z drogi. Kaśka jednak jego zdaniem była zbyt narwana, by puszczać płazem takie zachowania, dlatego postanowił czuwać, by tych dwoje nie skoczyło dobie do gardeł. Co prawda, Robert na trzeźwo, nigdy nie zrobiłby nikomu z rodziny krzywdy, ale kto mógł wiedzieć jaki staje się pod wpływem alkoholu? Cinek tego nie wiedział, bo pięć lat był nieobecny w życiu przyjaciela, a gdy wyjeżdżał, to ten był niemal abstynentem, co to jedynie jedno piwo do obiadu, albo przy grillu czy meczu, maksimum dwa butelkowe.

Robert zasnął w salonie przykryty kocem. Marcin zasnął na siedząco w fotelu, podczas oglądania telewizji. Rano kiedy Cinek się zbudził, to Rocki już nie spał, tylko siedział przy szklance piwa i kubku kawy.

– Lepiej ci? – zapytał blondyn i zajął miejsce naprzeciw kumpla. Jego ruchy były kanciaste i zdawało się jakby wszystko go bolało, przede wszystkim kark.

Robert wykonał łyk z fioletowego kubka.

– Głowa trochę boli. – Mlasnął. – Minie – dodał i tym razem pochwycił za szklankę z piwem.

Miał zamglony wzrok, przybladłe usta i jakby większy mars na czole.

– Pamiętasz coś z wczoraj?

– Wszystko – odparł szybko brunet.

– Warto było?

– Pić? – dopytywał Nawrocki.

– Nie no, wypić czasami można, ale ona się martwiła, potem…

– Jezu, a coś ty taki obrońca? – przerwał przyjacielowi. – Uważaj bo będę zazdrosny – ostrzegł, ale żartem, bo zaraz potem się zaśmiał, co zapewne spowodowało ból w jego skroniach, bo chwilę po tym się skrzywił i zmarszczył nos.

– Robi, tak poważnie, to ona w ciąży jest. Ona się zdenerwuje, wypije za dużo kawy, ty ją popchniesz i tragedia gotowa. Właściwie nie wiadomo przez, który z trzech powodów, ale tragedia nieodwołalna.

– Przecież jej nic nie jest – odparł poważnie Nawrocki.

– No niby nie, ale jak sobie tak przypomnę, jak matka poroniła i jak trzy lata była wrakiem człowieka potem, to nie wiem czy chciałbyś mieć w domu taki pogrzeb trzyletni.

Robert wykonał dwa łyki piwa, potem łyk kawy. Nic nie odpowiedział.

– A ty tak właściwie to pijesz kawę czy piwo? – zapytał blondyn dla rozładowania atmosfery i zejścia już z tego niewygodnego, grobowego tematu.

– Sam nie wiem. Zależy co akurat chwycę. – Wzruszył niedbale ramionami i chciał uchodzić za luzaka, któremu wszystko wisi, ale był wyraźnie mocno przygaszony.

Na to wszystko pojawiła się Kaśka. O dziwo wydawała się być w dobry nastroju. Okazało się, że to tylko cisza przed burzą.

– Chcesz śniadanie? – zapytała.

– Oczywiście – odpowiedział Robert, gdy kobieta kroiła bułki.

– Nie ciebie pytałam – warknęła. – Marcin, chcesz śniadanie?

Cinek się zmieszał. Spojrzał najpierw na brunetkę, a potem na jej męża i szybko postawił sprawę jasno:

– Kati, ja nie chcę w tym uczestniczyć. Nie w ten sposób. Co macie między sobą, to między sobą. Chcesz robić śniadanie, to rób wszystkim, nie chcesz nie rób wcale. Mnie to wisi.

Katarzyna przyjęła słowa kumpla swojego męża bardzo spokojnie. Postanowiła dopiec Robertowi w inny sposób.

– A ty oczywiście, rozumiem małej do przedszkola nie zawieziesz, bo zacząłeś dzień od piwa, czyli dokładnie tak jak zakończyłeś, czyli jak zwykle. – Uśmiechnęła się złośliwie.

– Kaśka, ja naprawdę nie jestem dziś dobrym instrumentem do grania na nerwach. Nie jestem po prostu nastrojony – warknął brunet i zaczął bawić się szklanką, w której piwa już prawie nie było.

– Ja też mogę nie być w nastroju, gdy mój mąż i ojciec naszego dziecka, zaczyna dzień od czegoś co ma procenty, a potem cały dzień jest niedo…

– Wezwij taksówkę! – ryknął i uderzył otwartą dłonią o stół.

Cinek się przestraszył i już miał o tym fakcie poinformować całe towarzystwo, ale mała Liliana była pierwsza. Dziewczynka dopiero co zeszła na dół, a już zaczęła płakać. Marcin spojrzał na Kaśkę i Roberta, ale ci byli pochłonięci w swoich wzajemnych pretensjach.

– Co mam zrobić?! – zapytała kobieta.

– To co słyszałaś do cholery! – odkrzyknął wstając z miejsca. – Wezwij taksówkę! Zawieź ją do przedszkola. – Wskazał na dziecko. – Zrób zakupy czy co tam trzeba, ale po prostu ze mnie zejdź i mnie nie prowokuj!

– Ej, Robert! – krzyknął Cinek, ale na nic się to zdało, bo w odpowiedzi jedynie usłyszał:

– No bo taka, kurwa, prawda! Ja siedzę, nie chcę się kłócić, nic nie mówię, a taka mnie kurwa do awantur prowokuje.

Marcin zdając sobie sprawę iż nie zdoła uciszyć małżonków, zdecydował się podejść do dziecka. Pochwycił Lilianę na ręce, podrzucił kilkakrotnie do góry i wesoło zakomunikował:

– Pójdziesz z wujkiem na górę się ubrać i wujek cię dziś odprowadzi do przedszkola. Trafisz? Znasz drogę? – dopytywał, by skupić uwagę dziewczynki na czymś innym niż na krzykach dobiegających z dołu, ale mimowolnie sam złapał się na tym, że wsłuchiwał się w odgłosy awantury.

Aktualnie słyszał zdenerwowaną Kaśkę, wrzeszczącą:

– Bo następnym razem, kurwa, jadąc po pijanemu, kurwa, możesz kogoś, kurwa, zabić, albo, kurwa, zabić nawet samego siebie. Pomyśl czasami, że ktoś się kurwa, może o ciebie martwić. Kurwa! A ty jej nie bierz do żadnego przedszkola! – wrzasnęła za Cinkiem. – Jest sobota debilu!

Marcin zatrzymał się, postawił małą na schodach i spojrzał za siebie.

Robert stał skonsternowany i drapał się dwoma palcami po zaroście na brodzie. W końcu zdecydował się zapytać:

– Co ty, kurwa, robisz, kochanie?

– Staram się mówić twoim językiem, z nadzieją, że się dogadamy – odparła niezwykle smutno ze łzami w oczach. – Wróć taki jeszcze raz, a spakuję cię i wystawię walizki za drzwi. I nigdy więcej, nie waż się na mnie drzeć mordy, bo sobie nie pozwolę!

Robert opadł na krzesło i chwycił za szklankę, w której jeszcze piwo znajdowało się na samym dnie. Zrobił ostatnie dwa łyki. Marcin zostawił małą na schodach i ponownie zajął miejsce naprzeciw kumpla. Kaśka podeszła do płaczącej Liliany by ją zabrać do jej dziecięcego pokoiku i uspokoić, a gdy już jej się to udało, to ubrała małą i zeszła z nią na dół.

– Powiedz tatusiowi papa, bo idziemy do babci się na niego poskarżyć

– Papa tata, papa Cinuś! – krzyknęła wesolutko, machając energicznie rączką niczym marynarz, który robi ahoj.

– Papa, mała – powiedział Marcin do dziewczynki.

Robert najwidoczniej nie miał już siły mówi bo tylko odmachał, a gdy jego żona i córka wyszły, udał się w stronę lodówki, z której wyjął dwa Lechy butelkowe. Jedno piwo podał Cinkowi, a to swoje szybko otworzył i przelał do wysokiej, barowej szklanki. Wtedy Marcin pojął, że nie ma idealnych rodzin, że są tylko pozory, które mają za zadanie maskować wszelkie niedoskonałości.