Sezon 1, część 3 - Seks, wiedza i władza

SZYMON IGNASZAK

Jaką moc ma banknotów stos,

Że ten facet, co go dobrze znasz

Nagle traci twarz?

Jaką moc ma błyszczący grosz,

Że odbiera głos? Odbiera głos...

Ryszard Rynkowski – Gdy mówią pieniądze

Magdalena siedząc nagimi pośladkami na przemoczonym od spermy i kobiecych soków blacie biurka, zupełnie nie przejmując się tą niedogodnością, odnalazła swój czarny, koronkowy stanik i miała w planach go na siebie założyć. Problemem jednak pozostawały dłonie jej męża, które skutecznie jej tę czynność uniemożliwiały.

– Zabierz ręce – rozkazała z lekkim uśmiechem, unosząc jedną brew ku górze.

– A mogę się chociaż z nimi pożegnać? – zapytał i nie czekając na odpowiedź rozbawionej żony, po prostu zdjął dłonie z jej biustu i musnął najpierw jeden, a potem drugi sutek.

– Nie przesadzaj. Nie są tak wielkie, by aż je celebrować.

– Znowu kompleks – rzucił nieuprzejmym tonem. Schylił się po białą koszulę, ale zanim ją na siebie włożył, to z najwyższego z regałów ściągnął niewielkie, plastikowe pudełeczko z chusteczkami nawilżonymi, takimi jakie używane są do pielęgnacji niemowląt.

– Ja, ja! – wykrzyknęła wesolutko blondynka. – Ja pierwsza – dodała.

Jak zwykle – przeszło mu przez myśl, ale iście dżentelmeńsko wyciągnął rękę w jej stronę.

Popatrzył jak wyjmuje kilka, a potem wyciera się jedną z nich, zaczynając od krocza. Łypnął na tę scenę zachłannym spojrzeniem i wyglądał niczym wygłodniały bezdomny, mający możliwość podziwiać ulubiony produkt spożywczy, tyle tylko, że przez szybę. Tylko w tym wypadku, to on sam postawił ową niewidzialną barierę, bo Magda jak niemal zawsze była chętna. Nawet zapytała:

– A może powtórka?

– Nie mamy czasu – syknął, siadając na starodawnym fotelu, który został wyprodukowany pod koniec XIX wieku, tylko po to, by wygodniej mu było założyć krótkie, obcisłe, granatowe bokserki.

– Czas, czas, zawsze ten pierdolony czas. – Zapięła zapięcie markowego biustonosza i spojrzała na niemal w pełni ubranego Szymona.

Nie miał przychylnego wzroku, bo barwa jego oczu zaszła znaczącą mgłą grozy.

– Przepraszam – dodała nieszczerze. – Tak mi się tylko powiedziało.

Szatyn mlasnął, podszedł do kobiety swojego życia – tak najbardziej lubił ją nazywać – i pochylił się tylko po to, by z podłogi podnieść jej majtki. Wsunął je najpierw przez jedną stopę, a potem przez drugą. Posuwał do góry, po lekko opalonych od samoopalacza łydkach, aż dotarł za kolana.

– Dostaniesz po łapach, gdy będziesz dalej tak przeklinała – poinformował i jakby dla potwierdzenia swoich słów, i przypieczętowania własnej prawdomówności, klepnął niezbyt mocno, ale jednak znacząco, obiema dłońmi o kobiece uda.

Magda zaczerpnęła gwałtownie powietrza, a że uczyniła to przez zęby, to owe powietrze świsnęło.

– I nie rzucaj we mnie więcej porcelaną.

– To nie była porcelana – zaprotestowała szybko. – To była szklanka. Zwykła, biała, najzwyklejsza. Raptem pięć polskich złotych kosztowała. Specjalnie taką wybrałam.

Ignaszak wydał się być rozbawiony i nieważne jak bardzo starałby się to ukryć przed małżonką, to nie potrafił. Postanowił jednak sprostować co miał na myśli. Wsparł się obiema dłońmi na blacie biurka w taki sposób, iż uda blondynki znajdowały się dokładnie między jego rękoma. Spojrzał jej głęboko w ciemne, niemal czarne oczy i rzekł, siląc się na poważny ton:

– Nieważne ile ona kosztowała. Ważne, że o mało nie robiłaś mi nią głowy.

– Celowałam w kolana... no, może w brzuch.

– Pucharu w darta, to byś z pewnością nie zdobyła. – Uśmiechnął się niezwykle złośliwie.

– Darta?

– Lotki – odpowiedział, składając pocałunek na jej czole, a potem trącając palcem wskazującym o czubek nosa.

– U nas mówiło się rzutki. – Posmutniała nagle. – Dawno nie grałam.

Nachylił się po jednego buta i niczym królewicz Kopciuszkowi, wsunął na drobną stópkę w rozmiarze nie większym niż trzydzieści sześć.

– Kurewsko niewygodne – stwierdziła.

– Ale za to przyjemne dla oka. – Założył drugi i ponownie kładąc dłonie na blacie biurka wyrósł przed żoną niczym spod ziemi. – Miałaś nie kląć – przypomniał. – Wstawaj.

– Nie, bo mi coś zrobisz – zaprotestowała szybko.

– Nic ci nie zrobię – odparł i jakby dla potwierdzenia tych słów, odwrócił się do żony tyłem, i otworzył ciężkie drzwi jedynej w pomieszczeniu szafy. Na wewnętrznej ich stronie znajdowało się lustro, porysowane w kilku miejscach, ale nadal nadające się do użytku. – Nie mam czasu, by cokolwiek ci robić – dodał, zajmując się jednocześnie odbieraniem telefonu, który nagle zawibrował, jak i zapinaniem ostatnich guzików białej koszuli. – Tak, Tomek, mów – rzucił do komórki, podtrzymując ją ramieniem.

– Pozdrów brata! – krzyknęła do pleców męża i zaczęła wciskać pupę w idealnie dopasowaną, chabrową sukienkę, która odsłaniała nogi, ale za to zakrywała niemal cały dekolt. Stanęła przy boku męża i chwytając się za biust, powiedziała do samej siebie – Z poduszkami jakby lepiej się prezentują.

Szymon spojrzał na żonę znacząco i przez moment nie wiedział na czym ma się koncentrować – czy na jej, jego zdaniem, idealnych, odpowiednio zaokrąglonych pośladkach, czy na słowach brata odnośnie zaliczeń maturalnych? Starał się pogodzić jedno i drugie. Brata więc słuchał, a pośladków Magdy dotykał swoją dużą dłonią.

– Masz pozdrowienia – powiedział Tomkowi. – Tak, od Lenki – odpowiedział na pytanie młodszego o piętnaście lat brata, z którym umówił się jeszcze na konkretny dzień, tak by móc go zastać w mieszkaniu i schował komórkę w wewnętrzną kieszeń marynarki, którą żona pomogła mu założyć.

– I jak tam u niego? Zdał egzamin dojrzałości? – dopytywała, wspinając się na palcach, by móc dosięgnąć do małżonka na tyle, by zarzucić krawat na jego kark.

– Tak, co prawda wyników jeszcze nie ma, ale uważa, że tak – odpowiedział, a potem cierpliwie czekał, aż sprawne, kobiece rączki utworzą odpowiedniej jakości pętle i omal go przy jej pomocy nie uduszą.

Szymon Ignaszak od najmłodszych lat nie lubił krawatów, ale wiedział, że w tym temacie nie ma dyskusji, zwłaszcza, że wybierali się do centrum kultury i sztuki, na koncert filharmonii dziecięcej, w którym brał udział ich pięcioletni syn.

– Wiedziałam, że sobie poradzi. – Uśmiechnęła się i wygładziła materiał marynarki na muskularnych ramionach. – Skoro ja mam maturę, to niemożliwe, by on jej nie zdał.

– Trochę wiary w siebie. Jesteś... zawsze byłaś bardzo inteligentna. – Nachylił się, by móc spojrzeć jej w oczy. – Tylko po prostu... po prostu życie trochę skopało ci dupę i nawrzucało kłód pod nogi.

Magda zastanawiała się co ma odpowiedzieć na takie wyznanie i Szymon doskonale wiedział, że tymi słowami wprawił ją w zakłopotanie. Zdawał sobie sprawę, że jego żona, jako jedna z nielicznych osób, zna jego poglądy, także te na tematy wczesnego, nieślubnego macierzyństwa, nieodpowiedzialności, pakowania się w kłopoty na własne życzenie i pogrążaniu się w bezkresie beznadziejności. Szymon Ignaszak nie wierzył w takie rzeczy jak ADHD, depresja i załamanie. Jego zdaniem albo jest się człowiekiem silnym, zdolnym się podnieść, albo jest się śmieciem, niewartym swego własnego życia. Potrafił jeszcze zaakceptować fakt, iż ktoś upada na dno, bo nie ma kogoś, kto wyciągnąłby w jego stronę rękę. W życiu jednak spotkał się z masą zupełnie odwrotnych przypadków, takich, gdy do jednego człowieka wyciąganych było kilka dłoni i to po stokroć, a ta osoba i tak staczała się po równi pochyłej.

Magdalenę jednak wybawił od odpowiedzi dźwięk pukania w drzwi. To był Leon, który chwilę po zastukaniu, chwycił za klamkę i nie czekając na proszę, wtargnął do środka.

– Idziecie już? – Spojrzał najpierw na niezadowoloną minę męża matki, a potem na samą rodzicielkę.

– Nikt cię nie nauczył, że samo zastukanie nie wystarczy? – zapytał podniesionym głosem. – Ty mu to wyjaśnisz, czy ja? – rzucił w stronę żony, bo wzruszenie ramion pięcioletniego chłopca, dało mu jasną odpowiedź, że dzieciak nawet nie rozumie o co chodzi.

– Ja – przytaknęła i poczekała aż Szymon wyjdzie z gabinetu, i zamknie za sobą drzwi.

– Co zrobiłem? – dopytywał Leoś ze smutną minką. – On już nie jest moim tatą? Nie lubi mnie? Bo mama Filipa, jak znalazła nowego pana za męża, to Filip jest więcej u babci, bo nowy mąż mamy Filipa go nie akceptuje i go tylko popycha.

– Szymon cię nie popycha – powiedziała szybko, a potem wsunęła dłonie pod pachy syna i podniosła go, by móc postawić na biurku. Zabrała się za poprawianie wąskich nogawek garniturowych spodni, które były odrobinę za długie, przez co koniecznym było podwijanie ich do wewnątrz. – I nie gadaj takich głupot, że Szymek cię nie lubi. Jest twoim tatą, kocha cię.

– A Polę też?

– Kocha was oboje, tylko nie lubi, gdy się wchodzi bez pukania i zaproszenia.

– Zapukałem. – Tupnął nóżką zbulwersowany pięciolatek.

– Faktycznie, ale na zaproszenie już nie poczekałeś.

– Bo mi się zapomnęło! – krzyknął.

– Zapomniało – poprawiła. – I nie wzruszaj ramionami, Szymon bardzo tego nie lubi. – Zdjęła Leona z biurka i zapytała, przybierając na twarz promienny uśmiech – To co, idziemy na dzień rodziców, tak?

– Tak, tak. – Podskoczył dwukrotnie. – Byśmy się nie spóźnili. – Chwycił młodą mamę za dłoń i szybkim krokiem, ciągnąc ją za sobą, szedł w stronę wyjścia z gabinetu. Przystanął dopiero, gdy znalazł się przy boku babci i ojczyma.

Magdalena położyła dłonie na ramionach pięciolatka, przez co musiała się nieco pochylić. Pola natomiast trwała na rękach swojego wujka – Piotra, który całował ją po szyi i policzkach, wprawiając tym sposobem w duże rozbawienie. Lena zwróciła mu uwagę, że przez tę zabawę, ona będzie musiała w samochodzie poprawić małej fryzurę, i to wszystko z jego winy.

– Już nie przesadzaj, dobrze jest. – Postawił, prawie trzylatkę na płytkach, które swym ułożeniem tworzyły czarno-białą szachownicę i założył dziewczynce jasny, okrągły kapelusz, który wcześniej miała na głowie. – Widzisz, mówiłem, że dobrze jest.

– Tył na przód – szepnął Szymon. – Kokarda z tyłu.

– Tak? – zdziwił się brunet o ciemnej karnacji, która sprawiała, iż cały rok wyglądał na naturalnie opalonego.

– Oczywiście, że nie. Szymek się zgrywa i robi z ciebie idiotę.

– To nie moja wina, że się nie znam na ubieraniu małych dziewczynek. Wolę je rozbierać – oznajmił bez wcześniejszego przemyślenia. – Znaczy trochę starsze niż moja siostrzenica. Tak z dziesięć lat starsze – sprostował, spoglądając na matkę.

– Rozbierasz trzynastolatki? – zapytała Magda, nie kryjąc przy tym swojego oburzenia.

– Pomyśl, że gdy twój mąż był w moim wieku, to ty jeszcze w pampersa robiłaś.

– Nie, nie – pokręciła głową. – Nie robiłam w pampersa. – Z początku planowała przypomnieć sobie ile Iwan ma lat, a potem odjąć od jego wieku, różnice jaka dzieli ją i jej męża, ale szybko uznała, że jest z tym znacznie za dużo roboty, a ona choć od zawsze była fanką matematyki, to zwyczajnie, z winy wbudowanego w iPhone kalkulatora, wyszła z wprawy. – Bo za naszych czasów, to były pieluchy, brat, a nie pampersy – dodała, by wybrnąć z sytuacji.

Szymon uśmiechnął się, bo nie mógł dłużej znieść powagi na twarzy swojej teściowej, która wyraźnie miała za złe synowi, iż wszedł, jak sądziła, na wrażliwy temat.

– Spokojnie, nie czuję się tym w żaden sposób dotknięty. A ty, gdy ja miałem dwadzieścia pięć lat, to już najprawdopodobniej potrafiłaś korzystać z ubikacji – rzucił z cynicznym uśmieszkiem do żony. – Jedenaście lat miałaś, kochanie. Jedziemy moim czy twoim? – zmienił temat.

– Zamontowałeś foteliki w swojej Alfie? – nie kryła swojego zdziwienia.

– Ta, na pewno. Foteliki w mojej dzidzi. Mam taki jak twój, tylko granatowy.

Magdalena spojrzała na Szymona zszokowana.

– Żartujesz?

– Kupiłeś nowy samochód? – dopytywała z uśmiechem na ustach Gabriela. Widać było, że jest dumna z zarobków zięcia, i z tego, iż było go stać na tak drogi zakup.

– Po co ci kolejne cztery kółka!? – uniosła się Lena.

Szymon kątem oka rzucił jej nieprzychylne spojrzenie. Schylił się po Polę, która szybko oplotła rączkami jego szyję i usadowiła się wygodnie na ręce pana, którego uważała za swojego tatę. On natomiast przychylił się lekko do żony, a konkretnie do jej ucha i zapytał:

– Teraz ty mi będziesz mówiła, na co mogę wydawać, moje pieniądze? – Najwyraźniej nie czekał na odpowiedź, bo po chwili dodał – No chyba nie. Powiem więcej, na pewno tak nie będzie. – Wyminął ją, pożegnał się z teściową i szwagrem, któremu nakazał wszystkiego na miejscu dopilnować, i skierował się w stronę wyjścia z galerii.

Leon nie pobiegł za Szymonem. Zadarł głowę do góry i patrzył na minę swojej matki. Starał się cokolwiek z niej rozczytać. Nie zrozumiał wiele, ale nie trzeba było dużo, by widzieć, że w tej chwili nie jest do końca szczęśliwa.

– Dałabyś mu spokój. Powinnaś się cieszyć, że wam się powodzi – napomknęła Gabriela, mając nadzieję iż tym skłoni swoją córkę do zmiany zachowania. – W ogóle powinnaś go przeprosić...

– Ja?!

– Tak, ty, bo masz do niego pretensję...

– Nie! – uniosła się na tyle głośno, że mężczyźni pracujący nad jedną ze ścian, tworząc na niej mur z czerwonej cegły, zaczęli się przypatrywać rozmawiającym członkom rodziny swojego szefa. – Ja po prostu mam dość tego, że moje dziećmi są naszymi dziećmi, ale jego pieniądze są nadal jego pieniędzmi.

– Jakby nie patrzeć to on je zarabia – stwierdziła Gabi i spojrzała na syna, jakby szukała w nim poparcia.

Iwan pokręcił głową i zmył się, tłumacząc, iż musi przypilnować robotników. Obie panie wiedziały, iż była to tylko wymówka.

Magda nic już matce nie odpowiedziała. Spojrzała tylko na nią z niekrytym zawodem i odrazą. Chwyciła pięcioletniego syna za dłoń i skierowała się do wyjścia.

– Nareszcie – usłyszała, gdy przystanęła przy granatowym Land Roverze, faktycznie identycznym jak jej bordowy.

Nic nie powiedziała, tylko poczekała aż mąż odtworzy przed nią drzwi i usadziła zgrabne cztery litery w wygodnym fotelu pasażera. Kopertówkę, którą miała przewieszoną na skos, zdjęła i odpięła od niej srebrny łańcuszek, uznając iż bez niego prezentuje się o niebo lepiej, bo bardziej elegancko.

– Możesz nie kaprysić? – zapytał, gdy już wpiął dzieci do ich nowych fotelików i sam zajął miejsce.

Dwudziestojednolatka nie odpowiedziała, więc Szymek po odpaleniu samochodu, nie ruszył od razu, a zamiast tego usiadł półbokiem, opierając się łokciem o kierownicę. Przełknął ślinę, spuścił głowię, ale zaraz po wykonaniu tej czynności ponownie ją uniósł. Lena nadal wyglądała na obrażoną. Siedziała wyprostowana niczym struna i jedynym ruchem jaki wykonała było wyjęcie z kopertówki błyszczyka i poprawienie ust.

– Nie miałem niczego złego na myśli – przemówił cicho, ale niezwykle pewnie. – Skończysz studia, być może będziesz kształciła się dalej, znajdziesz pracę, będziesz pięła się po stanowiskach i dokładała zera do własnych kont, i wtedy też będziesz mogła powiedzieć moje o rzeczach, które ty zakupisz. Ja nie chcę odbierać ci tej możliwości, bo jak pewien, mądry człowiek powiedział Nie gromadzę majątku dla moich dzieci. Jeżeli zechcą, niech przeżyją przygodę z budowaniem wszystkiego od początku. Warto, to ogromna frajda!.

– Nie jestem twoim dzieckiem – syknęła.

– Tym bardziej nie chcę ci odbierać możliwości przeżycia tej przygody. Nie chcę pozbawiać cię frajdy. – Odwrócił się tak, by móc patrzeć w przednią szybę i położył obie dłonie na kierownicy. – Powinnaś być mi za to wdzięczna – dopowiedział, włączając się do ruchu drogowego w jednym z trójmiejskich miast. – A po powrocie do domu, samodzielnie sprawdzisz, któż to był taki mądry, by zasłużyć sobie na to bym ja go cytował, bo jak wiadomo, słowami byle debila, co ma wypchane kieszenie, ale pusto w głowie, swojej własnej głowy bym nie zaśmiecał.

– Bill Gates – przemówiła, chowając błyszczyk do torebki. – To jego słowa, Billa Gatesa, współzałożyciela Microsoftu.

Szymon zaniemówił i na całe szczęście akurat w tej chwili sygnalizacja nakazywała przystanąć, bo inaczej dałby po hamulcach nawet na środku najbardziej ruchliwej ulicy. Przyjrzał się swojej żonie, a ta w odpowiedzi jedynie wypowiedziała inny cytat wspomnianego wcześniej informatyka:

– Wiedza to najlepsze narzędzie władzy.

No i być może jeszcze seks – pomyślała.

– Ja chcę być władcą całego świata! – wtrącił Leon, który był już nieco znudzony dyskusją rodziców i jedyne co mu się w owej rozmowie podobało, to właśnie słowo władza.

Szymon się zaśmiał, a Magda skwitowała z niewzruszoną miną, z lekką nutą drwiny w głosie:

– To w takim razie, synku, musisz się bardzo dużo uczyć.