Sezon 1 - Część 16 - Przypadkowe spotkanie przy barze

NATALIA GÓRAL

Marcin dostał tak zwany cynk od matki Roberta, że jest mieszkanie do wynajęcia w okolicy, w której i ona od niedawna mieszka. Marcin pamiętał jak pani Nawrocka się przeprowadzała. To było zaraz po tym jak Robert zaczął pracę na budowie, był ledwie po technikum. Po prostu dzięki jego pracy było ich stać odłożyć na kaucję – taki haracz zbierany od administracji i właścicieli, na wypadek jakby potem delikwent zadłużył się w czynszu, by nie byli stratni pokrywając jego zadłużenie, a jeszcze wzbogacili się na ściąganiu od niego tego co im należne, najlepiej wraz z odsetkami. Tak kręcił się ten świat, obrotów pieniądza, które miały na celu dawać bogatym i jeszcze odejmować biednym.

Cinek w ten oto sposób znalazł się w domu pani Nawrockiej, gdzie oczekiwał na właściciela. Dysputował z nią na temat bezrobocia, otwierania galerii handlowych, których swoją drogą aż tyle nie trzeba było w tak małym mieście, oraz o zarobkach, które jeśli wykraczały ponad najniższą krajową, to była to stawka minimalnie powyżej, a zapierdalać na tak marną wypłatę trzeba było za trzech. Być może to był jeden z powodów, przez który Marcin nie cieszył się, że już niedługo idzie do pracy i przez co wielu młodych pracowało na czarno, na lewo, albo w ogóle jeszcze bardziej nielegalnie. Tacy młodzi nie chcą dużo od świata, im nie chodzi o to by jeździć najnowszym Ferrari, ale by mieć na rachunki, dobre jedzenie, modny ciuch i wyjście od czasu do czasu z dziewczyną lub rodziną. Zarabiając nieco powyżej tysiąca złotych, nie byłoby ich na to wszystko stać. Właściwie to ledwie na egzystencje byłoby ich stać i nie ma co się oszukiwać, że w Polsce przeżyć za najniższą krajową, to jest sztuka. Pani Nawrockiej się to udawało, nie tylko teraz, a przez całe życie. Utrzymywała siebie i syna, na którego nie otrzymywała alimentów. Marcin nie raz się zastanawiał czy Robert w ogóle wie, kto jest jego ojcem, ale nigdy o to nie pytał, bo Rocki zbywał go, gdy tylko wstępował na tak grząski grunt.

Marcin oczekując na przybycie pana z administracji, który opiekował się mieszkaniami w tej kamienicy, jak i kilku pobliskich, zajadał serniczek i popijał go gorzką kawą. Uwielbiał tak – jeść słodkie i mdłe, a zapijać goryczą. Zawsze mu się to kojarzyło ze spirytusem, rozrobionym z wodą, który podkradał Heńkowi i pijał go wraz z Robertem w piwnicy, albo opalając się na dachu drwalnika. Popijali go wtedy przesłodzoną herbatą, albo zagryzali wypiekami Roberta matki, od czasu do czasu, zazwyczaj po świętach, albo gdy któryś z nich miał urodziny, istniała też możliwość zagryzania mandarynkami albo czekoladą. W powszednie dni zazwyczaj nie mieli takich rarytasów, więc musieli zadowolić się herbatką. Pomimo tego jakoś przeżyli, żyli do dziś i nie klęli na los. Starali sami stanąć na własnych nogach i przejść przez to życie. Każdy z nich wybrał inną drogę. Robi po ukończeniu szkoły, pracował od ośmiu do dwunastu godzin, dodatkowo chodząc też na fuchy wykończeniowe u znajomych matki i sąsiadów, którzy polecali go dalej. Tak odłożył pewną sumę pieniędzy, założył firmę, natrzaskał lewych obrotów by móc wykazać zdolność kredytową i w ten sposób zdobyć pieniądze na założenie własnego biznesu, potem był kolejny kredyt, jeszcze jeden i w ten sposób będzie stratny około dwóch tysięcy, co miesiąc i to przez dwadzieścia lat. Marcin poszedł zupełnie inną drogą, nie dążył do stabilizacji, lubił łatwe pieniądze, chętne dziewczyny i szybkie samochody. Nigdy nie był wytrwały, solidny, ani konsekwentny w dążeniu do dalekiego celu, dlatego koncentrował się na tych bliższych, jednodniowych, czyli na zarobić, przepić, zaliczyć, usnąć, obudzić się, zarobić, stracić, potańczyć, zaliczyć... i jakoś tak to się kręciło, zawsze dopóki go nie zawinęli. Choć i w życiu blondyna bywały próby ustatkowania się, jedna taka wyszła mu bokiem na tyle, iż sam wątpił, że kiedykolwiek zechce powtórki z rozrywki.

W końcu przybył właściciel. Starszy, gruby pan z wąsem. Marcin od razu pomyślał, że jego siostrze – Emili, na widok tego właściciela byłoby niedobrze. Pani Nawrocka, pomimo tego, że całe życie ciężko i fizycznie pracowała, to była zadbaną kobietą, lubiącą się umalować, ubrać, pomalować paznokcie. Cinek pamiętał jak wszyscy koledzy zazdrościli Robertowi, że ma tak młodą i wesołą matkę. Najbardziej jednak zazdrościli mu tego, że jego matka nie szukała miłości, nie poświęcała własnego syna dla coraz to nowszych związków i to jej pierworodny i jedyny synek był dla niej najważniejszy. Choć kiedyś, gdy Robert już był dorosły i siedzieli u niej z Marcinem na domowych pyzach drożdżowych, przyznała, że nieraz chciała ułożyć sobie życie, ale po prostu nie miała szczęścia do mężczyzn. Ona szukała takiego, który będzie w miarę ogarnięty i będzie potrafił zasilić jej budżet, oraz jakoś pomoże w domu, a nie kuli u nogi, która usiądzie przed telewizorem, z piwem w łapie. Z racji różnicy poglądów pani Nawrocka, często krytykowała matkę Cinka, choć nigdy nie robiła tego na głos, ani przy chłopcu. Po prostu nie rozumiała jak po śmierci męża, kobieta mogła związać się z kimś takim jak Heniek. Marcin jednak uważał, że ani jego ojciec, ani Henryk nie byli dobrymi ludźmi, godnymi jego rodzicielki. Ten pierwszy co prawda pracował, był policjantem, ale był też despotą i tyranem, drugi natomiast nikogo nie tyranizował, bo w chwilach trzeźwości zajęty był tym, by z nią – trzeźwością – skończyć. Najbardziej jednak Henrykowi jego pasierb zarzucał, nie pociąg do alkoholu, a to, że mężczyzna nie szanował i nie akceptował dzieci z pierwszego związku swojej żony. Podobało mu się, że Emila i Marcin mają rentę po ojcu mundurowym, który poległ na służbie, ale już ubieranie ich, karmienie i patrzenie na nich, ani trochę nie przypadało mu do gustu. Okazywał to niemal na każdym kroku, a jego żona uważała, że kiedyś mu minie, że w końcu się przyzwyczai, i że jakoś się wszyscy zaakceptują. Taki dzień nigdy nie nadszedł, bo Marcin mając dość ojczyma spakował się i wyprowadził do innego miasta, a Emila już wcześniej wynajęła z Jankiem pokój u znajomej babcinki, w zamian za pomoc w zakupach, podawanie leków, prowadzenie do lekarza, gotowanie i ogarnianie mieszkania. Dlaczego nie wprowadzili się wtedy do żadnego z mieszkań, które rodzice Kucharskiego mieli na wynajem? Rodzice Jana jeszcze wtedy nie byli tak wysoko postawieni. Oboje dorabiali za granicą, na zmianę zjeżdżając do Polski, by zawsze któreś z nich miało w opiece ich synów. Poza tym oni nigdy nie zaakceptowali Emili w pełni, a na początku jej związku z Jaśkiem, robili wszystko by ich rozdzielić, ale ciąża dziewiętnastolatki przechyliła szalę i zaraz po przyjściu na świat Mateuszka, państwo Kucharscy naciskali na ślub, najlepiej kościelny, połączony ze chrztem małego. Młodzi z początku się nie zgodzili, bo ostro się wtedy o coś pokłócili. Emila udała się z chłopcem do domu samotnej matki, ale w końcu pogodziła się z chłopakiem i zorganizowali wesele, a w prezencie dostali dwupokojowe mieszkanie i drewnianą chatkę nad jeziorem. Potem Janek, będąc po zawodówce, udał się na kursy przyuczający i zaczął pracować u ojca, z czasem rodziciel mu zaufał i przepisał na niego kilka udziałów, i w ten oto sposób znajdowali się w miejscu w jakim się znajdowali.

Marcin nie wiedział dlaczego Emila tak mocno zaprząta jego myśli, ale zaraz po odwiedzeniu swojego nowego mieszkania, podpisaniu umowy i zapłaceniu kaucji za wynajem, sięgnął po telefon i napisał jej SMS-a, licząc na to, że ciągle będzie miała ten sam numer. Nie przeliczył się, bo odpisała. Umówili się na wieczór, w jednym z nowych klubów, ten nosił nazwę Explozja. Cinkowi przypadła ta nazwa do gustu, więc nie wypytywał o nic więcej. Rozejrzał się po swoich, choć nie do końca własnych, czterech kątach i ocenił fachowym okiem, że bez remontu się nie obejdzie. Z drugiej strony wiedział, że remont może zaczekać, gdyż on w domu bardzo mało bywał, nawet w nim nie jadał, bo jakby nie patrzeć, to jego zdolności kulinarne, nie tylko na to nie pozwalały, ale też stwarzały zagrożenie dla wszystkich sąsiadów. Zadecydował więc, że pierwsze co zrobi, to opłytkuję łazienkę, zamontuje deszczownice, wstawi drzwi i kupi gruby, wygodny materac. Łóżko, stelaże, kanapy, szafki, stoły – to wszystko było dla niego zbędne, bo on w mieszkaniu tylko czasami podnosił ciężary, a poza tym to się w nim jedynie kąpał i spał. Ubrania mógł więc przechowywać w torbie sportowej, gdyż nie miał ich za wiele, jadać w restauracji, a prać u jakiś znajomych, jeszcze najlepiej gdyby to ktoś ze znajomych go w tym wyręczył, bo Cinek nie potrafił uruchomić pralki, szczerze to się nawet trochę bał tego urządzenia, bo jak się zaczynało kręcić, to jemu też się wtedy w głowie kręciło i zbierało na mdłości, a bał się odejść choćby na krok, bo kiedyś w domu jak robił pranie, jako mały, sześcioletni chłopiec i tak odszedł od pralki wirnikowej, to ta zalała całą łazienkę, a ojciec mu wtedy tak dopierdolił, że trzy dni nie chodził do szkoły, by nauczycielka nie nabrała żadnych podejrzeń. Niedługo potem ojciec zginął na służbie.

– Zdaza się – mawiał wtedy szczerbaty Marcin, zupełnie bez żalu i łez w oczach. – Był policjantem, psy sybko umielają, nawet sypciej niż gangstesy – opowiadał niemiłosiernie sepleniąc. Opowiadał to wszystkim, a przede wszystkim kumplom w szkole i tym na podwórku.

Marcin nie chcąc dłużej rozmyślać o swoim nieudanym i nieszczęśliwym, pełnym trosk dzieciństwie, zmienił bluzę z popielatej gładkiej, na także popielatą, ale tym razem z żółtym napisem Chwdp na przedzie. Z tyłu natomiast widniał napis w czarnym kolorze: Nie widziałem, nie słyszałem, nie wiem. Marcin nie przepadał za tą modą odnoszenia się do policji z nienawiścią, ale bluzę przesłał mu przed laty do więzienia jego przyjaciel – Piotrek, więc postanowił nosić co jest i nie wybrzydzać. Te kilka lat temu koszulka była na niego luźna, dziś za sprawą przybrania masy i zamieniania jej w mięśnie go opinała. Była znoszona i nieco sprana, ale i tak ją uwielbiał, bo była wygodna.

Cinek wziął dowód i nieco gotówki, nie zrezygnował też z pistoletu. Ukrył go w kaburze zamocowanej nad kostką. Przykrył broń nogawką i wyszedł z mieszkania. Musiał się napić, wytańczyć, wyszaleć... po prostu wyluzować, bo po kopie jaki dostał wczorajszego dnia od Anny, było mu to potrzebne. Przypominając sobie do niej postanowił napisać SMS-a do Roberta, z prośbą by dowiedział się czegoś o swoich sąsiadach – Kamińskich, bo takie nazwisko wyczytał na furtce, gdy odprowadzał Anię pod dom.

Marcin zmierzając do pobliskiego klubu na piechotę, zastanawiał się jakim cudem to miasto tak opustoszało. Kiedyś widywał znajome twarze co chwila, a teraz nawet obcych było niewiele. Młodzież już nie okupowała bram i murków, dzieciaki nie bawiły się w policjantów i złodziei, a matki nie wydzierały się przez otwarte okna:

– No cholera jasna, miałeś godzinę temu przyjść do domu!

Uśmiechnął się do swoich wspomnień, do czasów, które zapewne nigdy już nie wrócą i wszedł przez bramkę, a następnie przedarł się przez parkiet wprost do baru. Przełożył daszek swojej czapki do tyłu i zamówił podwójną wódkę razy osiem. W klubie sprzedawali w kieliszkach, ćwierć setowych, tak więc podwójna to jedynie pół szczeniaczka, a on miał bardzo mocną głowę.

– Jesteś tu nowy – usłyszał od barmana.

– Tak wyszło – odparł nieuprzejmym tonem, nie chcąc się otwierać przed zupełnie obcym mu człowiekiem. Na dodatek wyglądającym na jakiegoś studencika, co tylko zatrudnił się tutaj by dorobić do kasy, którą dawali mu co miesiąc starzy. Marcin wiedział, że ten barman nigdy nie zrozumiałby jego problemów, a nawet w nie nie uwierzył. Tacy ludzie jak ten wyżelowany brunet naprzeciw niego, po prostu nie znali życia, albo znali jedynie własne i to według tamtejszych reali oceniali cały świat.

– Twoja wódka. A dla ciebie Nati? – zapytał barman dziewczynę, która dopiero co usiadła obok Cinka.

– To samo co dla niego. – Wskazała ruchem głowy, a Marcin spojrzał na nią i zaczął jej się uważnie przyglądać z lekkim, leniwym uśmieszkiem.

– Nie zamawiaj, podzielę się – zaproponował.

– Nie lubię jak ktoś za mnie płaci – odpowiedziała, a on obserwował jej pomalowane mocną, czerwoną szminką usta i mocne, czarne kreski pod oczami jak i na powiekach.

– Szacun. – Naprawdę Cinek uważał, że jeśli chodzi o kobiety to było niespotykane zjawisko, by jakaś nie chciała aby facet za nią płacił. Większość była łasa na kasę. – Tym bardziej się z tobą podzielę, zasługujesz.

– Niech ci będzie, ale potem stawiam ja. – Sięgnęła po dwa kieliszki i przysunęła je bliżej siebie. Patrzyła na nie krzywiąc się. Zawsze pierwszy niedobrze jej wchodził, więc miała obawy by ten pierwszy wychylić. Dalej już jakoś szło, z każdym coraz łatwiej i przyjemniej.

– Marcin jestem. – Ponownie się do niej uśmiechnął.

Wyciągnęła dłoń, więc Cinek ją uścisnął. Usłyszał od brunetki w prostych jak druty włosach:

– Natalia, ale mówią Nejta.

– Miło poznać. Stypa tu trochę.

– Za godzinę, maks dwie się rozkręci. Za twoje smutki. – Przybiła w kieliszek chłopaka i wypiła bez popity do dna. Tak było jej lepiej, bo jak popijała, to zawsze szybciej się upijała, a potem było jej niedobrze i czuła jak sok podchodzi jej do gardła.

– To za moje. – Poszedł w jej ślady, po czym pośpiesznie chwycił za kolejny kieliszek. – To teraz za twoje! – krzyknął, by przekrzyczeć coraz głośniejszą muzykę.

– To za moje. – Nastała ponowna przybitka i do dna. – Tańczysz? – zapytała.

– Raczej nie – odpowiedział. – Raczej nie na trzeźwo – wyjaśnił przychylając się bliżej niej, by mogła go usłyszeć.

– To dwa na szybko i na parkiet – nie pytała, ona zadecydowała.

Ruszyli więc do startu jakby usłyszeli gong. Szybkie dwa bez popity, gorycz w ustach, żołądek odrzucający ciecz, zdławienie w sobie chęci do wymiotów. Jeszcze szybsze chwycenie za dłonie i na środek parkietu. Z tego całego pośpiechu Marcin nawet jej się dobrze nie przyjrzał, a w tańcu też nie było okazji, bo światła jego zdaniem napierdalały jak popierdolone.

Nasze marzenia, plany i pragnienia

Wszystko to jest dzisiaj właśnie do spełnienia

Weź tylko z sobą, proszę dobry humor

A wszystkie bariery dziś po prostu runą

Szkoda dziś czasu, by chować się przy ścianie

Śmiało ruszaj ciałem podejmij to wyzwanie

Wczuj się w muzykę, nie musisz się napinać

I baw się dzisiaj tak, by było co wspominać!

(tekst pochodzi z piosenki: Joaśka – Tańcz)

W pewnym momencie oboje poczuli się wyzwoleni. Marcin nawet na tyle by złapać ją za tyłek, przyciągać do siebie, robić przyniżenia, oraz ocierać się o nią stojąc tyłem. Miała seksowne uda, twarde i mocne. Wywnioskował więc, że z pewnością coś trenowała, albo nadal trenuje.

W końcu zmęczeni tańcem ponownie podbili do baru. Przed nimi postawiono dwa, zimne, gorzkie piwa. Marzenie każdego umierającego z pragnienia. Wypili niczym na wyścigi, jednym duszkiem i do dna.

– Znasz tu wszystkich!? – zakrzyknął.

– Prawie! – odkrzyknęła. – O tę, tę, widzisz ją!?

Cinek rozpoczął wodzenie wzrokiem za punktem, który pokazywała mu nowo poznana brunetka, sądząc, że zobaczy jakąś sexbombę. Zawiódł się, bo zamiast seksi dziuni w blond włosach i na piętnastociocentymetrowych szpilkach, zobaczył całkiem znajomą dziewczynę.

– Co z nią? – dopytywał przychylając się do rozmówczyni z mocnym makijażem. Jej granatowe, brokatowe cienie na powiekach go oszałamiały i zdawały się niemal hipnotyzować, bo nie potrafił od nich oderwać wzroku na dłużej niż kilka sekund.

– To żona brata właściciela klubu. Zobacz jak się wszyscy z nią witają. Nosi kiecki za kilka tysięcy.

– Za ile? – Zakrztusił się piwem.

– Dobrze słyszałeś.

– A ten co przyszedł z nią to niby szef, ale mnie to się wydaje, że on tylko widnieje jako właściciel, a ten klub to jakiś gangster w garści trzyma. Ten tutaj to jednak zawsze z nią jest, jakby jej za goryla robił. Dziś wyjątkowo przyszli sami. Zawsze przybywają tu w większej ekipie.

– Za goryla, powiadasz? Toż to chuderlak – skomentował znanego mu już od bardzo dawna Adama Kucharskiego.

– Nie jest taki najgorszy.

– Ze mną nie ma równych.

– Gdybyś jeszcze tylko miał broń jak on, to mogłabym się zakochać. – Udała rozmarzoną i rozpływającą się pod wpływem tych marzeń.

– Nie gadaj – zakpił blondyn i uśmiechnął się szeroko w stronę Emili.

Wstał by się z nią przywitać. Uścisnęli się ciepło i serdecznie niczym prawdziwe rodzeństwo. Nawet pocałowali w policzki i zmierzyli wzrokiem, z błyskiem łez w oczach.

– Kupę lat – powiedziała farbowana brunetka i ponownie przyciągnęła brata do siebie. – Cholernie tęskniłam.

– Ja bardziej – wyszeptał wprost w jej szyje, przez co nieco połaskotał ją lekkim, niemal niewidocznym, ale cholernie kłującym zarostem.

W końcu odkleili się od siebie i Marcin trzymając siostrę pod bok wskazał dłonią na Natalię.

– To moja nowa kumpela, Nejta! – krzyknął.

– Nejta?! – zdziwiła się ksywką dziewczyny Mila. – Dziwnie, ale fajnie. Miło poznać nową zdobycz tego playboya. – Wyciągnęła dłoń w kierunku Natali. – Nie musisz być zazdrosna, to nie mój mąż, ani chłopak, ani nawet nie kochanek. Tylko, albo aż brat. – Po uściśnięciu dłoni poklepała Cinka po klatce piersiowej i zaczęła się rozglądać dookoła.

– Adam ci zniknął – zorientował się blondyn.

– Pewnie poszedł załatwić loże. Zorganizuje koks i spotkamy się na parkiecie, co nie? – zapytała.

– Jasne, jasne.

Cinek pociągnął Nejtę za sobą, gdy z głośników popłynęła znana nuta autorstwa Jamala, o tytule Policman. Zatańczyli, natknęli się na Emilę i ruszyli we wskazanym przez nią kierunku. W loży dla VIP-ów już czekała na nich schłodzona wódka, szklanki, kieliszki, soki i napoje. Do koloru do wyboru. Na szczęście dla palaczy była też popielniczka.

– Wyszedłeś z paki i mnie nie odwiedziłeś, jesteś blee – poskarżyła się moja Emi, którą Cinek zawsze nazywał Andzia. Jego zdaniem młodsza siostrzyczka, nic, a nic się nie zmieniła, nadal była tak samo kapryśna i lubiąca się zabawić, dokładnie tak samo jak wcześniej. Wywnioskował to w chwili, gdy wyciągnęła ze stanika samarkę naładowaną białym proszkiem.

– Emi, to nie moja wina. Byłem zajęty. – Cinek przycisnął otwartą dłoń do klatki piersiowej i uroczo ukłonił się w jej kierunku.

– Siedziałeś, za co? – zainteresowała się Nati.

– Ej, ej, ej! Ludziska – wtrącił Adam, który wcześniej był zajęty opalaniem fifki. Podał rozpaloną Emi, by ta wykonała trzy buchy. – Robimy kółeczko zapoznawcze – zakomunikował.

Marcin wiedział o co Młodemu Harskiemu chodzi, więc ochoczo przejął trawkę od Emili i sam wykonał trzy buchy, następnie przekazał fifkę Natalii. Brunetka wiedziała do czego to służy i paliła już wcześniej kilka razy w życiu, dlatego i ten raz nie sprawiał jej kłopotów, choć zioło, którego kosztowała teraz było mocniejsze, od tego, które paliła za czasów gimnazjum, gdy wyrywała się z ostatniej lekcji, na wagary, na pobliski skwerek.

– To ja jestem Adam – zaczął Harnaś. – To jest moja szwagierka...

– Bratowa – poprawiła go Emila i przewróciła oczami. – Emila jestem, ale my już się witałyśmy. To jest Adasiu Natalka, pseudonim Nejta. Spóźniłeś się, bo gdy my się sobie przedstawiałyśmy, to ty się gdzieś... teleportowałeś.

– To naprawdę twój klub? – dopytywała brunetka Adama.

– Tak jakby – odpowiedział puszczając do niej oczko i dzieląc biały pył na stole, na cztery, równej długości tak zwane szczurki.

Natalia z początku myślała, że to amfetamina, ale Emila szybko sprowadziła ją na ziemie informując iż to królowa narkotyków, czyli kokaina.

– Zaraz, zaraz. Trawa, koks, loża VIP. Kim wy kurwa jesteście? – zapytała nieco podniesionym tonem.

Marcin nachylił się by wyjąć pistolet, ukryty w kaburze za nogawką. Wskazał najpierw na Adama.

– To jest młody biznesmen. – Następnie wskazał na Emilę. – To jest wieczna imprezowiczka. – W końcu wskazał na siebie i odkładając pistolet na bordowy blat okrągłego stołu, zaglądał głęboko w oczy brunetki. Wyglądała na nieprzestraszoną, więc w myślach nazwał ją Nieustraszona. – Zgadnij kim ja mogę być.

Nejta położyła dłonie na muskularnym ramieniu Marcina i wyszeptała siląc się na seksowny i uwodzicielski ton:

– Kimś z kim byłabym w stanie spędzić noc.

Wsunęła język do jego ucha, następnie je przygryzła. Zrzuciła czapkę z głowy blondyna i chwyciła mocno za jego włosy. Szarpnęła tak by ich usta mogły się odnaleźć, a języki połączyć.