Sezon 1 - Część 14 - Łowca posagów

MARLENA IGNASZAK

NICOLA IGNASZAK

Mała Pola wydzierała się wniebogłosy, trzymając obie dłonie na swojej twarzy. Drobinki krwi ciekły jej przez palce i po policzku, a Magdzie nie trzęsły się jedynie ręce, a całe ciało drżało pod wpływem nagłego, silnego zdenerwowania i takiej wszechogarniającej bezsilności. Nie wiedziała co robić, choć usilnie chciała móc zrobić cokolwiek.

Szymon okazał się być tym bardziej opanowanym, choć i jemu serce na parę sekund zaprzestało bić. Stało się tak w chwili, gdy stanął w progu kuchni połączonej z jadalnią i dostrzegł płaczącą dziewczynkę, pochylającą się nad nią kobietę i chłopca chowającego się pod stół.

Oczywiście wszystkiemu winna była piramida Leona, na której szczycie znajdował się talerz, którym było dane oberwać jego młodszej siostrze. Leoś bardzo nie lubił Poli, na każdym kroku podkładał jej nogi, albo popychał. Nawet teraz cieszył się, że to w nią trafił talerzyk deserowy, a nie w kogoś innego, najbardziej jednak cieszył się, że żaden z przedmiotów nie uderzył jego. Co prawda choć zazwyczaj śmiał się gdy Pola płakała, to tym razem postanowił tego nie obserwować, tylko przejść pod stołem i się ulotnić, zanim rodzice staną mu na drodze i skrzyczą. Uciekając słyszał jeszcze podniesiony ton Szymona, z groźbami kierowanymi w jego kierunku.

– Nie krzycz teraz na niego! – jak zwykle broniła go matka.

– Nie mów mi co mam robić. Taksówkę wezwij – warknął.

– Ale co jej jest? Ma oko? – dopytywała, gdy drżącymi dłońmi wystukiwała numer na komórce męża, którą ten wcisnął jej do rąk.

– Ma nawet dwa – odpowiedział siląc się na dobrotliwy uśmiech i zwyczajny ton. Wziął córkę na ręce i skierował się z nią do blatu kuchennego. – Przemyjemy, nie będzie tak bolało. Weźmiesz rączkę? – dopytywał namaczając czystą ściereczkę z mikrofibry w wodzie. – Tatuś prosi. – Delikatnie pochwycił trzylatkę za nadgarstek i odsłonił krwawiący łuk brwiowy.

– Nie tleniona, nie tnienona, nie, nie? – dopytywała szybko i niezwykle niewyraźnie, poprzez pociąganie noskiem. Kręciła też przy tym nieporadnie główką i miała tak mocno przestraszone ciemne oczka, że nawet Szymon, przez wpatrywanie się w nie dłuższą chwilę, złagodniał.

– Nie, normalna, z kranu. – Nawet jej pokazał jak namacza. – Widzisz?

– Tak, tak – odpowiedziała tak samo szybko i niewyraźnie co za pierwszym razem. Tym razem przytaknęła ruchem głowy i pozwoliła ojcu by zbliżył namoczoną szmatkę do jej twarzy, mokrych od łez i krwi policzków, ale też do łuku brwiowego, z którego ciągle toczyła się szkarłatna ciecz. – Boji, boji! – krzyczała.

– Taksówka będzie za jakieś trzy minuty – oznajmiła Magda.

Blondynka wejrzała na swoją córeczkę i była szczęśliwa, że sytuacja nie jest aż tak poważna, jak jej się z początku wydawało.

– Ty z nią pojedziesz, czy ja? – zapytał szatyn, ale Lena nie zwracała na to uwagi. Przyglądała się uważniej twarzy swojej trzylatki. – Magda, ja o coś pytam?! – uniósł się.

– O co?

– To trzeba pojechać szyć. Jedziesz ty czy ja?

Magda się zastanawiała z rozdziawionymi ustami niczym ryba nabierająca powietrza. Z jednej strony pragnęła pojechać z córką, z drugiej jednak wolałaby w takiej chwili nie zostawiać Leona samego z Szymonem.

Pola podłapała wyraz szyć i zaczęła mówić:

– Nie syć, nie, nie, nie. – Znowu kręciła głową i miała przerażenie wymalowane w ciemnych tęczówkach.

– Jadę z wami – zadecydowała.

– Jak to z nami? A Leon?

– Tomaszewski z nim zostanie – odpowiedziała i wzięła ponownie telefon męża by zadzwonić do blondyna, który ciągle siedział w samochodzie przed domem Ignaszaków i wyczekiwał by ta w końcu wylazła i by mógł ją odwieźć do pracy, a potem załatwić swoje sprawy z użyciem jej samochodu.

– Mogłaś powiedzieć wcześniej, to nie wzywalibyśmy taksówki tylko ja bym prowadził. – Nawet jeśli chciał powiedzieć coś więcej to zamilkł, bo taksówka właśnie podjeżdżała przed furtkę ich posiadłości, a Maks wezwany przez Madzie wchodził do ich domu. Wziął więc córkę na ręce i udał się do wyjścia.

Zostawienie Maksyma samego z pięciolatkiem może i nie było najgorszym pomysłem w Leny życiu, ale z pewnością nie było do końca przemyślanym, zwłaszcza przez Szymona, który się tak po prostu na to zgodził. Tomaszewskiego znali bowiem bardzo krótko i niewiele o tym wiedzieli. Znali bowiem jego podejście do dzieci i tego, że nieszczególnie za nimi przepada. Konkretnie to on bardzo nie lubił małych ludzi i jedynie karły były tego wyjątkiem, który sprawiał, że całe jego nielubienie rozciągało się właśnie tylko na dzieciaki.

W chwili gdy Tomaszek, bo i tak na niego mówiono, przekroczył pokój Leona i znalazł chłopca ukrytego w dużej, narożnikowej szafie, wpadł na pomysł by nieco go rozweselić zabawą w chowanego. Zaproponował taką zabawę jednak zupełnie nie po to by poprawić humor chłopcu, bo samopoczucie pięciolatka zupełnie go nie obchodziło. Maksym chciał się po prostu rozejrzeć po domu Ignaszaków, pogrzebać w Szymona dokumentach i innych tego typu rzeczach. Ukryty Leon by mu w tym nie przeszkadzał, a taki, który łaziłby za nim krok w krok, był niebezpieczny, bo mógł potem wszystko wypaplać ojcu albo matce.

W ten oto sposób Leon ukrył się w spiżarni pełnej takiej ilości różnych produktów, iż spokojnie dałyby one radę zapełnić półki niewielkiego, osiedlowego sklepiku. Maks w tym czasie na paluszkach przedostał się do sypialni Ignaszaków. Zdziwił się, że ta była specyficznie otwierana. Trzeba było kciukiem wcisnąć przycisk na środku klamki i dopiero wtedy dało się ją przekręcić, a drzwi otworzyć.

Jakieś zabezpieczenie przed dziećmi czy co? – zapytał samego siebie w myślach i sam postanowił z owego zabezpieczenia skorzystać i zamknąć za sobą drzwi.

Tomaszewski najpierw otworzył garderobę narożnikową, bardzo podobną do tej, którą miał w pokoju Leon. Ta jednak była dużo, dużo większa. Przyszło mu na myśl, że to pomieszczenie ma tyle samo metrów kwadratowych co jego kawalerka, ale szybko przeszedł do przeszukiwania kolorowych kartonów. Nic ciekawego w nich nie znalazł. W tych po stronie, która należała do Szymona były same skarpetki i majtki, oraz trzy krawaty, których mężczyzna bardzo nie lubił, a w Magdy ozdobnych kartonikach, poza tym wszystkim co było także u Szymona znalazł kilka z arafatkami, szalami, chustami. Westchnął zirytowany i chwilę zawiesił się na damskiej bieliźnie, która niewiele zasłaniała, jego uwagę przykuła także opaska na oczy.

Zamknął garderobę i przeszukał szafki nocne. Ponownie nie natrafił na nic ciekawego. W końcu zajrzał pod łóżko, gdzie oprócz kapci przypominających łapy tygrysa, natrafił jeszcze na pudełko z gadżetami. Wziął w dłonie dwie kulki połączone sznureczkiem z delikatnego tworzywa i przez chwilę zastanawiał się do czego oni mogą to używać. Pewnie myślałby dalej, ale nie miał na przeglądanie życia erotycznego Ignaszaków czasu, zwłaszcza teraz, gdy blokada przed dziećmi okazała się nieskuteczna i Leoś stał w progu krzycząc:

– To ty miałeś szukać mnie! Czemu schowałeś się pod łóżkiem?!

– Nigdzie się nie schowałem, ja ciebie tam szukałem – wyjaśnił i chwycił małego pod pachami, podniósł i wystawił na korytarz. – W co chcesz się teraz bawić? – dopytywał.

– Chciałbym zobaczyć węża, ale tata ma w gabinecie klucz, a tam nie można wchodzić.

– Węża? – zdziwił się Maksym, bo szczerze nie przepadał za gadami i całkowicie nie widział ich w roli domowych pupilów, ale Szymek jako człowiek o dziwnym guście i jeszcze dziwniejszych guścikach, trzymał w sporych rozmiarów terrarium, na samym poddaszu jednego z dusicieli. – Może tam wejdziemy, ale nic nie powiemy nikomu o tym, co? To by była taka nasza tajemnica? – zagadywał i podpuszczał pięciolatka.

Leoś się zgodził i już chwile później Tomaszewski znalazł, w na szczęście tego dnia niezamkniętym gabinecie Ignaszaka, biurko, w nim klucz, a ten idealnie pasował do zamka, umiejscowionego w drzwiach, prowadzących na strych.

Leon natychmiast po przekroczeniu progu, przykleił nos do szyby i podziwiał oświetloną imitacje naturalnego środowiska Niuńka, bo właśnie tak nazwał Szymon swojego ulubieńca. Mężczyzna był zmuszony odtransportować stworzenie na poddasze, bo Magda zaraz po wprowadzeniu się do Szymona, nie godziła się by ten, jak zwykła go nazywać – potwór – zamieszkiwał wraz z nimi sypialnie.

Maksym wykorzystał okazję gdy blondynek podziwiał gadzisko i sam zamawiając się szukaniem jakiegoś pożywienia dla stworzonka zaczął przeszukiwać strych. Natrafił na stertę jego zdaniem zbędnej makulatury, bo do jej rozszyfrowania potrzebował więcej niż kilku minut, ale w stercie tych papierzysk odnalazł też testament, z którego jasno wynikało, że zabezpieczył Lenkę i dzieciaki, oraz swojego brata. Na Magdalenę był dom i pieniądze, które Tomek miał jej wypłacać co miesiąc, Pola i Leon mieli pieniądze na studia i start w dorosłość, a Tomek odziedziczył dwa bloki, w których mieszkania były przeznaczone na wynajem albo sprzedaż. Wszystko pozostałe, czyli jachty, inwestycje, brudne interesy, galeria obrazów, szkoła muzyczna, lokaty i wiele, wiele innych zostało zapisane niejakiej Nicoli Ignaszak. Maksym Tomaszewski szybko wykonał zdjęcie telefonem tego dokumentu i zaczął zachodzić w myśl – kim do diabła jest Nicola Ignaszak?

W końcu jednak musiał zaprzestać się tym interesować, przynajmniej na krótki moment, bo usłyszał piknięcie otwieranej bramy. Czym prędzej wyniósł więc Leona z poddasza, przypomniał o tajemnicy i zszedł z chłopcem na dół, trzymając go za rączkę.

W przedpokoju stali Marta z Tomaszem, oboje z kaskami w dłoni. Leoś od razu to podłapał i zaczął skakać wkoło wujka, by ten przewiózł go swoim motocyklem. Tomek się zgodził, uspakajając jednocześnie swoją dziewczynę słowami:

– Tylko przed domem, powoli, bezpiecznie.

Tomaszewski został więc zwolniony z konieczności opieki nad chłopcem i mógł udać się do swoich zaplanowanych dużo wcześniej zajęć. Uczaplił tyłek w wygodnym fotelu, samochodu z klimatyzacją i ruszył na Wielkopolskę. Trwając w korku wysłał e-mailem fotografie, które wykonał na strychu Ignaszaka. Po kilku godzinach w końcu zaparkował przed komendą stołeczną policji.

Dwójka starszych mężczyzn, z których jeden siedział na parapecie, a drugi opierał się o ten sam parapet łokciami, jednocześnie paląc papierosa, żywo dyskutowali o parkującym przed budynkiem ich pracy Land Roverze.

– Pewno jakiś miastowy się pomylił – rzucił ten bardziej siwy do tego z wąsem.

– Albo jaki informator, ale nie... czekaj, czekaj. – Oddalił się na krótki moment do komputera, wpisał numery rejestracyjne i nim odczytał na kogo zarejestrowana jest bordowa bryka, to już usłyszał:

– Nasz Tomaszek! Nie uwierzysz, no Tomaszek z tego cacka wysiada.

– Ja mu kurwa dam, brykę jakieś szmaty miastowej mi parkować na policyjnym... on rozumu za grosz nie ma! – warknął zdenerwowany pan z wąsem. – Nie, jego całkiem, już do reszty popierdykało. Od siedzenia z tymi gangsterami mu się we łbie przewróciło, jak w żołądku Lewiatana.

Maksym Tomaszewski zupełnie nieświadomy tego, że koledzy po fachu, a nawet sporo dłużej będący w fachu obrabiają mu dupę, zamknął pilotem samochód Magdaleny Ignaszak i ruszył do wejścia na komendę. Przywitał się ze wszystkimi mijanymi uśmiechem i skinieniem głowy. Pozbył się ciemnych, przeciwsłonecznych okularów, których oprawki były wąskie i metalowe. Wszedł do gabinetu kolegów i usłyszał:

– Ty weź przeparkuj ten kurewski wóz spod tych okien.

– Jaki on tam kurewski – zbagatelizował całą sprawę i rozsiadł się wygodnie na jednym z obrotowych foteli. Nogi postawił na biurku i odpalił papierosa.

– A do kogo należy? Do dziwki Ignasia, tak?

– Do jego żony – sprostował.

– W gangsterskim półświatku to synonim, chłopcze.

– A w mafijnym? – dopytywał Maksym.

– To wygląda tak samo, tylko że kobieta nagle na salonach jest damą, a za drzwiami sypialni znów staje się kurwą – wtrącił siwy pan dalej palący papierosa.

– Tylko Szymek to nie gangster. To też nie do końca mafiozo. On ma wszędzie dojścia i zna takich ludzi, których ja to tylko w telewizji widzę jak przypadkowo na posiedzenia sejmu włączę. Poza tym ma wynajmy, haracze, klubu z prostytutkami i kilka innych biznesów. Jest wysoko postawiony i o takiego kogoś nam chodziło.

– Miałeś się zająć Peterwasem, a nie...

– Cisza! – warknął Tomaszewski i wstał na równe nogi. – Z początku myślałem, że Szymon Ignaszak to nikt ważny i ciekawy. Ot taki sobie człek po ASP, co odziedziczył majątek po rodzicach i go sobie mnoży, czasami układając się przy tym z gangusami. Myślałem, że to przeciętny biznesmen spod szarej gwiazdy, któremu zależy na pozorach. Sądziłem, że to taki typek, co to pójdzie z dziećmi na spacer, regularnie wychodzi do pracy, żonę zabierze do teatru i na kolację do restauracji, przyłoży jej raz na dwa czy trzy tygodnie, ale okazało się, że nie.

– Że jej nie przyłoży? – dopytywał uśmiechając się skrycie pod siwiejącym wąsem.

– Tego nie wiem – odpowiedział szczerze Maksym.

– To co ty, kurwa, o nim wiesz, że przychodzisz i zmieniasz cały plan?

– Od początku nie było żadnego planu i szukaliśmy diamentu w popiele.

– I Ignaszak jest diamencikiem?

– Być może. Jemu chociaż zależy na rodzinie, ma zasady, ale to Magda i dzieci są dla niego wszystkim. I ma coś przed nią do ukrycia.

– Każdy z tych ludzi ma coś do ukrycia przed żoną, w ogóle każdy mąż ma coś do ukrycia przed żoną, niezależnie od tego, czy rozbija cegły, czy podpisuje lewe umowy.

– On kocha Magdę i dzieciaków, a my możemy to wykorzystać.

– Gówno o nim wiesz – warknął drugi z mężczyzn, zamykający okno, wcześniej wywalający za nie papierosa. – Mówisz, że on kocha żonę?

– Tak.

– Którą? – zapytał spokojnie i pokazał kopie aktów ślubów. – No którą się pytam? Tę, tę, czy może tę jak jej tam... Marlena? – Mężczyzna popukiwał w kartki palcem wskazującym, a następnie rozłożył je na biurku przed oczami Maksa, tak by ten mógł je dokładnie widzieć.

Tomaszewski się zamyślił i wtedy przypomniały mu się słowa Peterwasa, gdy razem z Ignaszakiem popili, podczas obstawiania kolorów w ruletce. Odważył się nawet teraz wypowiedzieć te słowa na głos. Brzmiały:

– Łowca posagów.

– Chcesz go odwrócić, dobrze – przytaknął nagle wąsaty. – Najwięcej o nim dowiesz się zapewne od jednej z jego żon.

– Magda nic nie wie.

– Ona będzie wiedzieć. – Odwrócił ekran monitora i pokazał Maksymowi zgrabną brunetkę w ciemnych okularach, która wypłacała pieniądze z bankomatu, a potem jak wsiadała do taksówki i jechała pod pralnie chemiczną.

– Pralnia? – zdziwił się.

– Mało istotny wątek, ale przyznaje, że Igaś ma poczucie humoru, by urządzić pralnie brudnych pieniędzy w pralni chemicznej.

– Należy do jego żony?

– Byłej. Rozwiedli się jakąś dekadę temu, w międzyczasie miał jeszcze dwie inne żony.

– Co z nimi?

– Jedna nie żyję, a drugiej nie możemy namierzyć. Raczej nie utrzymuje z nią kontaktów.

– A z tą utrzymuje? – wskazał brodą na ekran komputera.

– Tak, odwiedza ją regularnie, mają razem córkę, nastoletnią.

– Nicolę – wywnioskował i zaczął zachodzić w myśl czy ta mała jest jego biologicznym dzieckiem, skoro w testamencie zapisał jej większość swojego majątku.