Sezon 1 - Część 24 - Europejskie filiżanki i więzienne tatuaże

MARCIN ANDRZEJAK

Siedzieliśmy w herbaciarni. Ja wpatrzony w nią, a ona... a ona bawiąca się łyżeczką w swojej herbacie. W końcu postukała o brzeg filiżanki i odłożyła łyżeczkę w taki sposób, że opierała się o porcelanowy podstawek. Wbiła we mnie wyczekujące i zniecierpliwione spojrzenie.

Nie wiedziałem od czego zacząć temat, zawsze byłem śmiały w stosunku do dziewczyn, ale ta jedna mnie onieśmielała, zupełnie jak niegdyś inna panna. Tamta historia nie zakończyła się happy endem, bo niepotrzebnie się wkręciłem w uczucia. Teraz zamierzałem postąpić inaczej. Liczyłem na seks i na nic ponad seks.

Od Anny biła niezwykła skromność – słaby, ledwo dostrzegalny makijaż, grzeczne uczesanie i jeszcze grzeczniejszy ubiór. Jednak dostrzegałem też w niej pewność siebie, zwłaszcza, gdy otwierała usta. Już ja bym jej najchętniej je zapchał swoim fiutem. Ciekawe jak wtedy by szczekała. Nie, ona by nie szczekała, bo nie była typem suki, była typem damy i jak damę powinienem ją traktować, by móc ją zdobyć. Ania była delikatna, ale i stanowcza, uprzejma ale też boleśnie szczera. Była całkowitą sprzecznością samej siebie i to było tak mocno fascynujące, że pociągało na tyle, że ja sam nie potrafiłem przejść obok niej obojętnie.

– Masz piękną barwę oczu. To chyba niespotykane, by blondynka miała brązowe oczy? – zacząłem, by w końcu przejść do złodzieja ojca, który musiał ukraść wszystkie gwiazdy, by włożyć je w jej tęczówki. Nie dała mi jednak dokończyć, bo zgasiła temat słowami:

– Chyba nie. Dlaczego tak nalegałeś na spotkanie? Po to, by mnie poinformować jaki mam kolor oczu i włosów? Uwierz mam lustro w domu i nie jestem daltonistką.

– Nie lubisz słuchać komplementów? – zdziwiłem się i dla zamaskowania stresu drżącymi dłońmi uniosłem filiżankę do ust.

Ciekawe dlaczego jej tak się łapy nie trzęsły jak mnie?! Przeklęta!

– Wolę jak ktoś mnie chwali za moje osiągnięcia, a nie za to co ofiarowała mi genetyka.

– Dostrzegam też, że jesteś inteligentna, ale i niedostępna.

– A ja dostrzegam, że jesteś łatwy – wypaliła bezceremonialnie i bezczelnie.

Kurwa, ostra była i musiałem to przyznać. Byłem wielce zainteresowany czy w pościeli też byłaby taką lwicą.

Uśmiechnąłem się, przygryzając dolną wargę. Jeśli tak miała wyglądać nasza cała rozmowa, to już na starcie miałem ochotę ją zakneblować, związać i wykorzystać. Nie mogłem jednak tego zrobić, bo było to karalne, a ja jak wiadomo kochałem przestrzegać nasze beznadziejne prawo.

– Ale masz ładny uśmiech – pochwaliła.

Gdyby wiedziała jakie wizje teraz miałem przed oczami, i że wyobraziłem sobie ją na kolanach, rozpinającą mój rozporek, a potem odwracającą się tyłem i wypinającą w sposób niezwykle zachęcający, skomląc przy tym zaproszenie bym wszedł w nią analnie, to zapewne nie pochwaliłaby mojego uśmiechu.

– Dziękuję – odparłem bo czułem, że tak wypada, choć bardziej ochoczo podziękowałbym jej za oral, wykonany tymi jej pełnymi ustami.

– Proszę. – Zrobiła łyk z tej małej filiżaneczki i wtedy mi się coś przypomniało.

Szymon mówił, a jak Szymon mówił, to miał racje, bo przecież on był mądry. Postanowiłem wykorzystać mądrość kolegi i pannicy nieco zaimponować.

– Wiesz, że pierwsze filiżanki sprowadzone do Europy nie miały uszek? – Po jej minie widziałem, że nie wie. – Sprowadzono je z Japonii. Potem wyrabiano takie imitacje w Miśni, także bez uszek.

– Skąd o tym wiesz?

– Kiedyś chciałem zostać kelnerem, poszedłem do technikum żywienia. – Poczułem się pewniej, bo poniekąd kłamałem, ale poniekąd też mówiłem prawdę. Odpiąłem rękawy i podwinąłem nieco koszule. – Jakaś nauczycielka podała to jako ciekawostkę. Zapamiętałem.

– Technikum żywienia było próbą po liceum czy przed? – dopytywała.

– Po. Pierwsze było liceum, z resztą to samo, do którego uczęszcza teraz mój brat i także ty. Potem było technikum żywienia.

– Ukończyłeś je?

Pokręciłem głową na boki.

– Kazali mi gotować na zajęciach zawodowych, a ja i gotowanie, to... ja chciałem być kelnerem i dostawać wysokie napiwki, a nie stracić palce podczas krojenia warzyw i ćwiartowania kury.

Zaśmiała się. Wziąłem to za dobry znak. Za szybko, bo jak wiadomo nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca.

– Masz tatuaż – zauważyła. – Zawsze się czuje nieswojo przy wytatuowanych osobnikach.

– Mogę spuścić rękawy, jeśli sobie tego życzysz. – Chciałem jej pójść na rękę, bo chciałem by czułe się dobrze w moim towarzystwie.

– Nie, teraz to już nic nie da. I tak będę miała świadomość, że siedzę w herbaciarni z wytatuowanym typkiem spod ciemnej gwiazdy.

– Tatuaże mają też formę artystyczną – wtrąciłem.

– Jednak wywodzą się z więziennictwa, prawda?

– Mylisz się. Pierwotnie wywodzą się z obrzędów rytualnych. Mogli sobie pozwolić na nie często tylko nieliczni. Najczęściej wojowie. Mógłbym cię tutaj zanudzać o wojownikach kultury polinezyjskiej, albo o tatuażach twarzy zwanych moko, pochodzenia maoryskiego, ale wątpię by cię ten temat interesował, prawda?

– Twój tatuaż ma znaczenie? Pokażesz mi go?

– Mój tatuaż jest niepoprawiony, to fuszerka zrobiona nieodpowiednim sprzętem i słabej jakości tuszem.

– Tuszem z długopisu we więziennej celi? Mam rację, prawda?

– Być może, ale to chyba najmniej ważne co mam na ciele – odpowiedziałem nieco agresywnie, bo zaczynała mnie już irytować.

– Oczywiście. – Przybrała na twarz sztuczny uśmieszek, który na celu miał byś uroczy. – Jeśli lubisz się szpecić, to nie moja sprawa – dokończyła i ponownie skosztowała herbatki.

– Słuchaj, Aniu… – naumyślnie przeciągnąłem jej imię w poprawnej odmianie przez przypadki, by mi czasami tego nie wytknęła. Wkurwiała mnie już na maksa. – Miałaś mi dać szanse, po to się w końcu spotkaliśmy, a ty co kilka zdań usiłujesz mnie ośmieszyć albo poniżyć. Czemu ma służyć ta gra? – zapytałem wprost.

– W nic nie gram i nie chcę cię poniżyć, ale tak właściwie skoro już zostało mojej osobie to zarzucone, to chyba mogę sobie pozwolić. – Zaśmiała się krótko i lekko. – Skończyłeś chociaż liceum?

Przytaknąłem ruchem głowy, kompletnie nie rozumiejąc, dlaczego szkoła jest niby taka ważna.

– Tak – odpowiedziałem. – Ja tak, ale ty nie – wytknąłem.

– Maturę także zdałeś?

– Nie.

– Nie zdałeś czy nawinęła się odsiadka? – zapytała wprost z uśmiechem wyższości na ustach, do którego już w sumie powinienem być przyzwyczajony.

Wstałem mając dość. Oparłem się o stolik jedną ręką i pochyliłem do blondyny o piwnych oczach, która była moim sennym, erotycznym marzeniem.

– Nie będziemy tak rozmawiać. Ja naprawdę jestem otwarty i nie mam nic do większości ludzi, ale nie pozwolę się poniżać żadnej gówniarze, która w dupie była i gówno widziała. – Rzuciłem na stół pięć dych. – Ja stawiam, Aniu. Na razie, Aniu. – Położyłem nacisk na Aniu, wziąłem marynarkę z wieszaka i wyszedłem, zostawiając tę kapryśną królewnę samej sobie.

Wszedłem do rodzinnego domu, musnąłem matkę w policzek i odwiedziłem popielatą bluzę na wieszak. Wpadłem do pokoju, w sumie tylko na taką inspekcje. Patryka nie było, Wiktoria się malowała, a Bartek i maluchy siedziały jak mumie przed telewizorem.

– Ten syf byście mogli ogarnąć – warknąłem.

– Zaraz – syknął mój dziesięcioletni brat.

– Zaraz, to ci tak wpierdolę, że ci nogi z dupy powyrywam – syknąłem. – Moglibyście chociaż po sobie sprzątać, ja w waszym wieku musiałem.

– Ty w naszym wieku, to ty w naszym wieku, a my w naszym wieku, to my w naszym wieku – odparła Wiktora przeciągając brwi tuszem do rzęs.

– A te rzeczy to pranie, czy co to jest? – dopytywałem wskazując na kanapę.

– Pranie – warknęła i chyba coś jej nie wyszło, bo zmazała jedno oko i ponownie je umalowała.

– Dlaczego nie w pralce, ani w koszu na pranie.

– Bo leży sobie tutaj. Wygodnie mu pewno tak.

– Wika, kurwa! Kobietą jesteś, jak ty kiedyś za mąż wyjdziesz, to cię mąż będzie co dnia lał, bo ty nic nie potrafisz, więc o dom nawet jako tako nie zadbasz.

– Teraz już wiem, dlaczego jesteś starym kawalerem – odparła, ale gdy wyrwałem jej lakier do paznokci, który już miała w zamiarze odkręcić i użyć, to poskutkowało na tyle, by zgodziła się sprzątnąć, ale dopiero gdy sprawdzi pogodę. W tym celu chwyciła za telefon komórkowy.

– Skąd masz taki drogi sprzęt? – zainteresowałem się.

– Nie interere.

– Jakie kurwa nieinetere? – zapytałem podniesionym głosem i wyrwałem jej komórkę z dłoni. – Skąd się pytam? Nie chcesz odpowiadać to chociaż posprzątaj.

– A oni? – wskazała na Zuśkę, Kubusia i Bartka.

– Oni są mali, a Bartek to facet. Faceci nie sprzątają, to kobiety od tego są.

– Ty nie tylko jesteś starym kawalerem, ty nim na wieki zostaniesz, przez to, że jesteś... – zacięła się, więc zrobiła taką specyficzną minę. – No tym jesteś...

– Szowinistą? – podpowiedziałem.

– Właśnie! – wykrzyknęła, a ja przysiadłem na podłokietniku fotela obok niej.

– Sprzątać miałaś – przypomniałem wskazując na te rzeczy rozwalone na kanapie.

– Najpierw miałam sprawić pogodę, ale zabrałeś mi telefon – rzekła uskarżycielsko.

– Chmury się zbierają – zacząłem patrząc w ciemny, niepodświetlony ekran smart-fonu. – I padać będzie.

– Kłamiesz.

– Nie, jak ci te malowidła do kosza wywalę, jeszcze ci przypierdolę, to będzie taki deszcz, bo ryk jak stąd do Wieliczki, więc liczę w myślach do dziesięciu i być może jednak dzisiejszego dnia zaświeci dla ciebie słońce.

Westchnęła i przewróciła oczami, ale wykonała to o co prosiłem, a mamusia akurat dokończyła zupkę i mnie nią poczęstowała. Zapewne tylko przez to, że nie było Heńka w domu, on w życiu by nie pozwolił jej, by dała mi choćby kawałek suchego chleba. Ojczym mnie nie lubił, od najmłodszych lat nie tolerował i to z wzajemnością.

– Wpadł tu jak jakaś kontrola z sanepidu – poskarżyła się Wika zbierając ubrania, które upadły jej na podłogę gdy podążała z ich górą do łazienki. – Jeszcze mi komórkę zabrał – poskarżyła się.

– Oddaj jej – poleciła matka, a ja korzystając z okazji, że Wiktoria udała się do swojego pokoju po zapewne kolejne malowidło, zapytałem skąd nastolatka ma tak drogi sprzęt.

– Pracuje – odpowiedziała mi matka.

– Jak?

– Jako kelnerka i barmanka. Ma fałszywy dowód.

– Pozwalasz jej na to?

– A mam jej zabraniać, Marcin? Mam jej ograniczać możliwość zdobycia pieniędzy na coś, na co mnie nigdy nie będzie stać by jej to dać. – Dostrzegłem ból w jej oczach więc przerwałem temat, zbywając go słowami:

– Póki sprawa nie tyczy się kradzieży i posiadania sponsora, to spoko, winszuje jej karierze za barem i z tacą. – Oddałem Wice telefon i skosztowałem łyżkę kartoflanki. Smakowała jak za czasów mojego dzieciństwa, czyli gdyby nie była zaklepana mąką, to czuć by było tam samą wodę. Pomimo tego nie do końca przyjemnego posmaku mączki ziemniaczanej, miałem jakiś sentyment do tego dania i przyjemnie było mi je pałaszować.

Wika nie chciała jeść, mówiła, że się odchudza, albo że zje coś na mieście.

– A kupis nam tes?! – dopytywał Kubuś.

– Nie mam tyle kasy. Spadaj mały! – warknęła i już miała wychodzić, gdy ja ją zatrzymałem.

– Ty wychodzisz w tak krótkiej kiecce.

– To tunika.

– W chuju mam co to jest, ważne, że ledwie dupę zakrywa.

– Czyli jest seksi, zgadza się? Liczyłam na to, gdy ją zakładałam.

– Nie wypuszczę cię tak z domu.

– Mama, powiedz mu coś?!

– Marcin, daj jej spokój.

– Nie ma mowy, jest moją młodszą siostrą i nie będzie chodziła ulicami niczym uliczna kurwa ubrana! – wybuchnąłem. – Zacznij w końcu kurwa reagować, wystarczy już, że jedna córka ci się sprzedała, rozkładając uda, by się wbić do bogatej rodziny! Może i ma kasę, ale zapewniam cię, że szczęśliwa nie jest. – Oczywiście chodziło mi o Emi.

– A ty nie jesteś bodyguardem od pilnowania mojej cnoty! – wrzasnęła Wika.

– Fajnie, ciekaw tylko jestem, czy ją masz – wytknąłem, ale nie wiem czy już to usłyszała, bo wybiegła z domu i trzasnęły za nią drzwi.

Kubuś zaczął płakać, bo stwierdził, że Wiktoria będzie jadła hamburgera z McDonaldu i mu nie kupi, i nie przyniesie. Matka od razu obiecała mu, że jego i Zuzę zabierze do Maka, gdy tylko dostanie zasiłek rodzinny, a Bartek się zbulwersował, dlaczego jego i Patryka nie, w końcu przecież oni też są jeszcze nadal jej dziećmi.

– Bartek zlituj się, jesteś starszy mógłbyś zrozumieć, a Patryk jest prawie dorosły.

– Ale ja nie jestem.

– Dobrze wiesz, że nie mam pieniędzy.

– To się rozwiedź z ojcem i zaskarż go o alimenty! – zaproponował. – I tak frajer nie pracuje, jest tylko darmozjadem i niepotrzebnym balastem. Balasty się odcina – wytknął wstając i zakładając czapkę z daszkiem do tyłu.

Zabiłem mu brawo i choć może to matkę bolało, to powiedziałem wprost:

– On ma racje.

– Heniek, by nie płacił alimentów, bo nie pracuje znowu.

– Urząd by za niego płacił – oznajmiłem.

– I poszedłby do więzienia.

– I dobrze mu tak. – Zaśmiałem się na samą myśl, na samą taką wizję ojczyma za kratkami.

– Ja nie mam siły do rozwodów i...

– Ja też nie i chuja się na tym znam, ale jeśli będziesz chciała coś zmienić, to ja ci zawsze, mama pomogę, ale póki jesteś z nim, to... sorry, ale na mnie nie licz. Mogę pomóc co najwyżej dzieciakom – oznajmiłem. – Chcecie pizzę?

– Burgera z Donaldu – odpowiedział pięcioletni Kuba.

– Okay. Bartek, skoczysz po kilka zestawów? – dopytywałem podając młodemu dwie stówy.

– Jasne – odpowiedział i już go nie było.

Załamałem się, gdzie tam wewnętrznie i na zewnątrz też, na co wskazywała moja postawa, wspartych na stole łokci i czoła opartego na dłoniach. Wyglądałem jakbym się modlił nad tą pieprzoną miską zupy, choć bywały w życiu dni, gdy byłem głodny i faktycznie modliłem się o jakiekolwiek pożywienie. Teraz westchnąłem i przyznałem Ance rację – pochodziłem z patologii. Mój ojciec był katem, który znęcał się nad rodzinom, mój ojczym był nierobem i całe życie mi wypominał, że musi mnie znosić, a moja matka była niewydolna finansowo i wychowawczo, i nawet nie umiała być samodzielna, tylko ciągle liczyła na tego typka, który zasługiwał na to, by skończyć we worku i w pobliskiej rzece – Prośnie. Przyszło mi nawet na myśl, że mógłbym go zabić, wtedy dzieciaki miałyby po nim rentę, matka wyższy socjal, zachęciłbym ją do pójścia do lepszej pracy, dzieciaków pogonił do sprzątania i co najważniejsze – wypierdoliłbym z domu telewizor. W duchu sobie poprzysiągłem, że w moim domu nigdy nie będzie telewizji, a jeśli będzie, to z pilotem trzymanym pod kluczem, by mi się żonka, którą w przyszłości może będę miał, nie wkręciła w debilne seriale, a dzieciaki w jeszcze głupsze kanały rozrywkowe i popierdolone bajeczki. Prędzej bym kopa zajebał w środek dupy niż pozwolił TV bez mojej zgody włączyć.