Sezon 1 - Część 33 - Życie nas pokaleczyło

MARCIN ANDRZEJAK

Siedząc w samochodzie, na miejscu pasażera i mając Szymona po swojej lewicy, wspominałem. Nie, jeszcze nie umierałem! Było mi słabo, bo nie lubiłem czuć bólu i cieczy krwi na swych dłoniach, ale nie mdlałem, ani nie było ze mną szczególnie źle. Przed oczami miałem obraz Magdy. Moment, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Zakładała wtedy ręce na kark opalonego bruneta. On siedział w loży. Zbliżała usta do jego ust, okraczała jego uda tak, by usiąść na nim okrakiem. Pocałunek z niewinnego, stawał się namiętny i pełen żądzy. Tydzień później dowiedziałem się też, że był pełen brudu i wyuzdania... pełen grzechu. Tak, zapewne grzechem określiłoby go starsze pokolenie. Ja jednak wtedy nie byłem i nadal nie jestem zbyt religijny. Miałem w dupie co oni robią, w jaki sposób i jak długo. Ważne, że miałem tak zwaną metę, szamę i czym się uchlać.

– O czym myślisz? – zapytał Szymon, parkując pod nowoczesnym blokiem.

– O niczym – szepnąłem. W głowie jednak miałem zupełnie inne słowa. Przyszło mi na myśl, że gdyby Szymon wiedział o czym myślę, to nigdy w życiu więcej nie tknąłby własnej żony, nawet kijem.

On wysiadł pierwszy, a ja podążyłem za nim. Weszliśmy na jaskrawozieloną klatkę schodową, a następnie do srebrnej windy. Dojechaliśmy na piąte piętro, gdzie drzwi otworzyła nam drobna, rudowłosa kobieta.

– Cześć – przywitał się Ignaszak i nie czekając na zaproszenie pchnął dziewczynę tak, by móc się dostać do jej mieszkania, a mnie pociągnął za sobą. Zanim zamknął drzwi, jeszcze dokładnie rozejrzał się po korytarzu, w taki sposób, jakby się czegoś bał.

– Miałeś nie przychodzić bez uprzedzenia i pozwolenia! – wypaliła pełna pretensji.

– Pozwolenia? – powtórzył po rudej Szymek i w niezwykle odrażający sposób się zaśmiał. – Mieszkasz u mnie, gdyby nie ja skończyłabyś na ulicy. W zamian oczekują tylko drobnej przysługi. – Wskazał na mnie dłonią, konkretnie to na moje krwawiące udo.

Ruda zamknęła oczy, przeklęła pod nosem i zniknęła za drzwiami korytarza, prosząc byśmy chwilkę poczekali.

– Kto to? – zapytałem Szymona szeptem.

– Dziwka.

– Twoja?

– Jak one wszystkie. – Spojrzał się na mnie wzrokiem bez wyrazu, a ja mimiką dałem mu do zrozumienia, że nie rozumiem. – Ten blok wynajmuję tylko takim kobietom. Mieszkają tu za darmo, za nic nie płacą. Ani za czynsz, ani za prąd, ani nawet za media.

– Zarabiasz na nich?

Przytaknął ruchem głowy.

– Nagabuje im klientelę. Dostaję kasę na anonimowe konto, potem się z nimi rozliczam. – Uśmiechnął się w taki sposób jakby się brzydził samego siebie, ale pomimo tego, kurze łapki uwidoczniły się przy jego oczach. Pociągnął nosem, przetarł go dwoma palcami i otworzył drzwi prowadzące do pokoju. – Ta jest najostrzejsza ze wszystkich. Najmniej miła, ale nie przejmuj się tym, miała ciężkie życie – wyjaśnił, jakby chciał ją usprawiedliwić.

– I ma mnie szyć? Nie mogliśmy udać się do milszej? – dopytywałem szeptem.

– Mogliśmy, ale tylko ta ma nici chirurgiczne. Kończy pielęgniarstwo. – Puścił do mnie oczko, a ja od razu się rozmarzyłem i szepnąłem:

– Pani doktor?

– Jak widzisz, od czasu do czasu także. – Szymon wskazał dłonią na strój zawieszony na klamce nowoczesnej, narożnikowej szafy.

Klepnąłem go w ramie i z szerokimi jak pięć złotych oczami, zapytałem:

– Cinusia na nią stać, czy nie stać? Ty mów no mi tutaj to od razu?

– Ona ma ci zszyć nogę, a nie zrobić laskę – warknął.

– A nie mogłaby tak... wiesz... przy okazji? Najlepiej na twój koszt.

– Nie do wiary. – Zaśmiał się. – Załatwiłem ci opiekę medyczną, a ty mi każesz jeszcze bym płacił za... brak mi słów po prostu – dodał, gdy ta Ruda przylazła do salonu, najprawdopodobniej z sypialni i powiedziała, że tylko znajdzie coś do odkażenia i wróci.

Zniknęła tym razem w łazience, a ja ciągle byłem pod wrażeniem jej kształtnej pupci, wciśniętej w kwieciste legginsy.

– To będzie bolało?

Szymek wzruszył ramionami.

– Czyli pewnie będzie – szeptałem, nachylając się do jego ucha. – Musi mi obrobić pałę, jesteś mi to winny. Taka rekompensata za doznane krzywdy.

– Przecież ty nigdy nie lubiłeś dziwek. Zawsze byłeś przeciwny szukania miłości w burdelach.

– Bo pieprzenie się w takich miejscach nie ma niczego wspólnego z miłością. Jednak to nie burdel, to mieszkanie. – Uśmiechnąłem się uroczo i zachęcałem w ten sposób do ofiarowania mi takiego drobnego prezentu.

– Niech ci będzie – powiedział cicho, przewrócił oczami i wstał. Wszedł do łazienki za rudowłosą, ale nie zamknął za sobą drzwi. Usłyszałem jakieś półszepty, a potem Szym wyszedł zostawiając mnie samego z tą pięknością. Poinformował, że będzie piętro wyżej u jakieś Luśki, i że nikt ma mu nie przeszkadzać, dopóki z nią nie skończy.

Zastanawiałem się czy Szymon poszedł się z tą Lucyną rozprawić, w sensie dać jej za coś wpierdol, czy po prostu udał się do niej, by w nią powkładać, bo Madzia nie spisywała się jako żonka. Długo jednak nie miałem czasu nad tym gdybać, bo usłyszałem subtelny głosik mojej pielęgniareczki:

– Zdejmij spodnie.

– A majteczki od razu też? – zapytałem uradowany. Wstałem i zanim ona pojawiła się w salonie ja już byłem zupełnie nagi i z zacieszem na twarzy.

Nie wiem czemu, ale z taką dezaprobatą się na mnie spojrzała, a ja przecież niczego złego nie zrobiłem.

– Siadaj! – warknęła i wskazała na fotel.

Zająłem miejsce, a ona położyła jakąś miskę na podłodze, była w niej nić nasączona chyba spirytusem, albo czymś innym. W dłoni Rudej szybko znalazło się dziwne narzędzie – wyglądające jak igła, ale nie do końca, bo było tak dziwnie zaokrąglone, takie krzywe i ona mi tą igłę wkuła w udo, przeciągnęła na drugi brzeg i znowu wbiła. Bolało jak skurwysyn, ale ja już marzeniami byłem przed drzwiami raju, którego się spodziewałem z nią dosięgnąć, za sprawą doznań penisowych. Jednak nic z tego. Ledwie po przemyciu rany przeszliśmy do sypialni, ja dałem się zbałamucić i zamydlić swoje oczka namiętnymi pocałunkami, a kajdanki zacisnęły się na moich nadgarstkach. Potem... potem to się działy takie rzeczy, które mi się dotychczas nawet w koszmarach nie śniły.

Wyszedłem stamtąd taki obolały i kulawy, a Szymon siedząc na schodkach, obracał telefon w dłoni i się ze mnie naigrywał. On się jawnie śmiał!

– Sukiczu ty! – skomentowałem, czym wprawiłem go w jeszcze mocniejsze rozbawienie.

Szymek jednak szybko się opanował. Udało mu się przybrać kamienną twarz i poważnie zapytać:

– Czyżby się nie podobało?

Odetchnąłem kilkakrotnie. Czułem się jak taki byk na torze dla torreadorów i podobnie jak jemu, zapewne i z mojego nosa oraz uszu kipiała para. Szymek jednak nic sobie z tego nie robił. Wyminąłem go, stawiając kroki z szeroko rozkraczonymi nogami.

– To taka żyleta – rzucił radośnie. – Do niej chodzą zazwyczaj masochiści. Kiedy sam się zdecydowałeś, to myślałem, że masz takie skłonności. Dla mnie bardzo dziwne i jednoznacznie chore, ale starałem się nie oceniać – dodał, przybierając wyraz twarzy istnego niewiniątka. Wstał ze schodów i zaczął iść powoli, za mną.

– Powinienem cię zatłuc, gdy miałem okazję! – krzyknąłem ze łzami w oczach.

– Płacę za twoje fantazje i jeszcze źle – rzekł uskarżającym tonem.

– Ani już słowa o tej kurwie! – wrzasnąłem chyba na całą klatkę schodową. Czułem jakby się we mnie zagotowało.

Ignaszak posmutniał, ale było to tak sztuczne, jak wszystkie teatrzyki odgrywane przez przedszkolaków.

– Dobrze, dobrze, ani słowem.

– Ty nawet nie wiesz co ona mi robiła – poskarżyłem się, nadal chodzą jakbym miał beczkę między nogami, czyli będący rozkraczony niczym cyrkiel.

– I chyba nawet nie chcę wiedzieć. – Otworzył przede mną drzwi, a potem klepnął w plecy.

Wzdrygnąłem się, otworzyłem usta, wciągnąłem przez nie powietrze i poczułem jakbym miał się zaraz rozpłakać.

– Ona mi biczowała te plecy – szepnąłem.

– Naprawdę? – Otworzył szeroko oczy. – Masz na nich pajęczynkę?

– Spierdalaj! – warknąłem. – Oby ci Magda też taką pałkę w dupę wsadzała!

– Czyli, że masaż prostaty? – dopytywał, starając się powściągnąć ubaw, który niewątpliwie miał. – Bez obaw o mój tyłek. Madzia nie ma takich skłonności. – Puścił do mnie oczko.

– Nic o niej nie wiesz – warknąłem szeptem, ale nie usłyszał. Był zajęty otwieraniem samochodu. – Nie masz pojęcia o jej skłonnościach – dodałem bezgłośnie.

– Dasz radę wsiąść czy trzeba ci noszy? – dopytywał zapraszając mnie do pojazdu.

– Trzeba mi nowych spodni, bo jakiś czub wbił mi nóż w nogę – przypomniałem przymierzając się do zajęcia miejsca pasażera.

– Zapłaciłem już za usługi prostytutki, które się tobie wymarzyły. Nie jestem milionerem, by ci jeszcze łachy fundować.

– Jesteś milionerem – syknąłem ze złośliwym uśmiechem i z trudem wgramoliłem się do samochodu, a nawet zapiąłem pasy.

Szymon podwiózł mnie do kawiarni nieopodal parku. Nie chciałem mu zdradzić z kim się umówiłem, a tym bardziej w jakim celu.

– Nie miej urazy – rzucił na odchodne, nawet nie wysiadając z samochodu. Tylko się wychylał przez otwarte drzwi. – Tak naprawdę to nie chciałem, by aż tak... – Całą jego powagę szlag trafił.

Ja zrobiłem nieprzychylną, wściekłą minę, a on się starał powstrzymać śmiech.

– Gorsze rzeczy w życiu przeżyłem niż wyruchanie w dupę przez sexbombę – powiedział. – Wpadnij wieczorem do nas na drinka. Nie zatrzymuj się w hotelu, nie musisz, masz tu przyjaciół, możesz nocować u nas. – Nie czekał na moją odpowiedź. Trzasnął drzwiami od swojej Mazdy i odjechał.

– Sukicz – cisnąłem przez zaciśnięte zęby i wszedłem do kawiarni. Zamówiłem dwie kawy w kubku na wynos, zapłaciłem drobnymi, ani myślałem o daniu napiwku, bo pan sprzedawca nie był dla mnie szczególnie miły.

Wyszedłem na powietrze i skręciłem w prawo, potem minąłem fontannę, w której Leon lata temu się pluskał. Wtedy ledwie stał na patyczkowatych nogach. Dopiero potem zaczął przybierać na wadze. Czy Magda głodziła dziecko? W życiu się nad tym nie zastanawiałem. Wtedy brakowało kasy na wszystko, na rachunki, czynsz, prąd, alkohol, papierosy, a mleko, kaszki i soczki, były tylko kolejnymi wydatkami, na które najzwyczajniej w świecie nie mieliśmy ani grosza. Nie mieliśmy ani grosza, bo... bo nie byliśmy odpowiedzialni, ani dorośli, ani rozsądni. Gdy przybieraliśmy na gotówce za sprawami kradzieży, to wydawaliśmy wszystko w kilka dni, a potem pożyczaliśmy po sąsiadach mąkę, mąciliśmy z wodą i staraliśmy się zapchać pusty żołądek. Czasami też znieczulaliśmy się spirytusem zmieszanym z wodą, kupionym na jednej z met, za jakieś buchnięte fanty. Wtedy nikt się nami nie interesował, a opieka społeczna dawała nam pieniądze. Wtedy mieli w dupie Leona i jego los, a gdy Magda zaczęła się starać i stawać na nogi, to zabrano jej dzieciaka i to za co? Nie za alkohol, kradzieże i narkotyki, a za kiepskie warunki i brak stałej pracy. Leona nie zabrali, gdy grzązł w patologii, a w chwili, gdy patoli w domu nie było wcale, ale bieda pozostała i to bieda była powodem. Brak kasy i przyszłości były też powodem naszych frustracji. Sfrustrowani byliśmy wszyscy, ale na swój sposób, wszyscy w trójkę zajmowaliśmy się tym dzieckiem, choć nie raz mieliśmy takie dni, że mówiliśmy iż lepiej byłoby się Leona pozbyć, a potem targnąć się na własne życia, by po prostu mieć z głowy – ot takie gadanie pijanego, naćpanego i zmęczonego człowieka, z którego Leoś nie zdawał sobie sprawy, bo był na to zwyczajnie za mały. Chłopczyk zachowywał się więc jak typowe dziecko. Z Piotrem jeździł rowerem, w takim koszyku zamontowanym na kierownicy, z Magdą puszczał latawce z folii, a ja kupiłem mu pierwszą piłkę do nogi i nauczyłem ją kopać.

Teraz gdy zobaczyłem Leona byłem zszokowany. Mały był zupełnie inny. Miał jasne blond włosy, ciemne paczadełka, może nie opaloną, ale też nie bladą cerę. Stał przy ławce, na której Magda siedziała. Poprawiała mu koszulkę. Podszedłem bliżej i nie mówiłem zupełnie nic. Po prostu słuchałem.

– Co ci się stało? – zapytała, chwytając małego za ramiona i odwracając twarzą do siebie. – Leon, musisz mi powiedzieć co się stało?! – uniosła się, a ja dostrzegłem siniaki na rączkach pięciolatka.

– Wywaliłem się – odparł, przecierając nosek dłonią, a następnie podrapał się po szyi.

– Na pewno? – dopytywała. – Nie stało się nic więcej? Szymon nie kazał ci mówić? Leon, cholera jasna, czemu ty nic nie mówisz?! – wrzasnęła i nim potrząsnęła.

– Spokojnie, zbastuj, bastuj – powiedziałem szybko i chwyciłem chłopca za nadgarstek, jego matkę też. Uczyniłem tak tylko po to, by ich rozłączyć. – Uspokój się – poleciłem jej.

– Byłem na pistoletach – przemówił niespodziewanie blondynek. – Z tatą, po wspinaczce.

– Jakich pistoletach? – zainteresowałem się zajmując miejsce obok Magdy. Syknąłem boleśnie, gdy moja pupa zetknęła się z twardą ławką.

– Cinek? – szepnął pytająco Leon. – Cinek – odpowiedział sam sobie i zaczął się uśmiechać od ucha do ucha. – Pójdziemy na kokarty?! – dopytywał. – Tak jak wtedy!

– Jasne, że pójdziemy – odpowiedziałem, walcząc z oniemieniem. – Pójdziemy na pewno, ale najpierw powiedz na jakich pistoletach byłeś z Szymonem i co ci się stało, dobrze?

– Eche, ale nic mi się nie stało. Strzelaliśmy sobie takimi kulkami i mam siniaki.

– Szymon w ciebie strzelał? – nie dowierzała Magda.

– Nie. – Mały zagryzł dolną wargę zębami. – Tata łatwił biznes in biznes i teraz mamy tę strzelnicę, jest nasza!

– Leon... – szepnęła przez zaciśnięte mocno zęby.

– Bawiłem się tylko. Strzelałem z innymi dziećmi, w takim specjalnym ubraniu. Taką farbą.

Oparłem się wygodnie i odetchnąłem z ulgą.

– Był na pinballu – wyjaśniłem Magdzie. – O co podejrzewałaś Szymona? – dopytywałem, gdy Leon pobiegł na plac zabaw, by wspinać się na drabince. – I dlaczego on nie jest w szkole?

– Nauczycielka do mnie zadzwoniła. Zauważyła u niego siniaki. Prosiła bym z nim porozmawiała. Chyba widzi w nim ofiarę przemocy – wyznała z załamaniem wspierając głowę na dłoniach. Potem się wyprostowała, nadal siedząc i zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu papierosów. Już po chwili jednego wsunęła do ust. Poczęstowała mnie.

– Dzięki – syknąłem. – Rzuciłem – dodałem.

– Wszystko się zmienia – szepnęła.

– Dlaczego podejrzewałaś Szymona? On... czy on kiedykolwiek...

– Nie... znaczy tak... znaczy daj mi spokój – motała się.

– Chętnie, ale to ty po mnie zadzwoniłaś i nalegałaś na spotkanie, a nie ja. Przychodzę tu i widzę posiniaczone dziecko, a ty wypytujesz je czy Szymon zabronił mu coś mówić. Magda to nie jest normalne! – uniosłem się.

– Wiem, że nie, ale mam wrażenie, że moje życie od kilku ładnych lat nie jest normalne. Znalazłam ostatnio jakieś dziwne kwity.

– Kwity? – zdziwiłem się.

– Nieważne. Sama to ogarnę.

– Może lepiej tego nie ruszaj – podpowiedziałem. – Myślałaś, że Szymon bije dzieci?

– Nie wiem co myślałam. Zmartwiłam się po prostu. Nie jest ich ojcem, ostatnio chodzi zestresowany, pomyślałam, że...

– Że?

– Że może puściły mu nerwy. Poza tym, Leon... – Miała łzy w oczach, gdy zaczynała ten temat.

– Leon? – dopytywałem i nakazywałem jej gestami przyspieszyć, w sensie się streszczać, bo nie miałem za dużo czasu.

– To nie pierwszy raz, gdy...

– Gdy co?

– Nie pierwszy raz widzę u niego siniaki – powiedziała w końcu. – Ostatnio, gdy go kąpałam miał całe łydki w pręgach. To było po tym jak został sam z Szymonem.

– Nie ufasz własnemu mężowi – zauważyłem.

– Dziwi cię to? Ufałam tobie i patrz jak skończyłam. – Wyraźnie słyszalna była pretensja w jej głosie.

– Okay, zostawmy na moment przeszłość. Co powiedział Leon na te pręgi? Chyba go zapytałaś, prawda?

– Że uczył się skakać na skakance.

– Może powiedział prawdę.

– Może tak, ale... to były za duże ślady jak na... Innymi razy miał całe udo fioletowe, powiedział, że spadł z roweru, gdy uczył się jeździć.

– Jesteś przewrażliwiona przez swoją prace. Przez nią wszędzie widzisz sadystów i katów rodzinnych – zauważyłem. – Ja nie widzę w tym niczego złego. Bardziej bym się zdziwił, gdyby dziecko nie miało siniaków. Każdy, zdrowy maluch je ma. Ja jako dziecko co chwila miałem obdarte kolana.

– Tylko on nie ma obdartych kolan. Ma ślady jakby go ktoś bił i nie chce mi nic powiedzieć! Może przesadzam, może to faktycznie nie Szymon, przynajmniej nie widać, by Leon się go bał, ale... wygląda to tak jakby ktoś znęcał się nad moim dzieckiem. Jeśli nie robię tego ja i nie Szymon, to zostaje jeszcze tylko ktoś w szkole, na dodatkowych zajęciach, albo moja matka lub mój brat!

– Albo koledzy w szkole. Może mają jakieś męskie zabawy na wytrzymałość – podpowiedziałem. – Życie nas cholernie pokaleczyło, dlatego wszędzie widzisz rany. Nie przejmuj się tym tak – dodałem otaczając ją ramieniem.

– Właśnie – spuściła wzrok na moje podziurawione i zakrwawione na udzie spodnie. – Co ci się stało?

– To nieważne. – Uśmiechnąłem się uroczo. – Mów lepiej co u ciebie? Zapytałem. – Szymon jest dla ciebie dobry?

Magda wyraźnie zmieszała się tym pytaniem i starała się zamaskować swoje odczucia lekkim, dziewczęcym uśmiechem.

– Tak – przytaknęła.

– Nie wyklina, nie szarpie, nie ogranicza i nie bije?

– Oczywiście, że nie – zapewniła.

– To co się stało, że do mnie zadzwoniłaś?

– Był dziś w fundacji pewien facet, pytał o Leona, więc się zmartwiłam.

– Dlaczego pytał o Leona? – dopytywałem.

– Nie wiem. Mówił, że zginęło mu dziecko. – Spojrzała na mnie znacząco. – Może chce zemsty.

– Jakiej zemsty? Magda o czym ty mówisz? – Patrząc na nią starałem się wniknąć w nią i prześwietlić na wylot. Nie udawało mi się, to więc zareagowałem agresją. Złapałem ją za twarz, ścisnąłem za policzki i krzyknąłem – co ty kurwa zrobiłaś?!

– Puść mnie – wrzasnęła i odepchnęła moją dłoń z taką siłą, że odpuściłem trzymania jej za twarz. – Kiedy cię zamknęli, to musiałam sobie jakoś radzić! – Wstała i wymierzyła mi siarczysty policzek.

– I? – zapytałem także wstając. – No bij! Miałaś jaja uderzyć raz, to uderz teraz gdy stoję! – Pchnąłem ją na tyle, że odleciała nieco w tył, ale utrzymała równowagę. – No co? Brakuje odwagi? – ledwie dokończyłem to pytanie, a ona pociągnęła mi drugi raz z liścia. Zaniosłem się, ale cios nie spadł, bo Piotrek zjawił się między nami.

– Jeszcze raz podniesiesz na nią rękę, a cię zabiję – zagroził przez zęby.

Dostrzegłem błysk ostrza. Nożem dotykał mojej klatki piersiowej, splotu słonecznego, ale szybko zniżył go do brzucha, a potem do mojego rozporka. Przez myśl przeszło mi, że ta rodzinka to pieprzeni nożownicy, ale powstrzymałem się przed wypowiedzeniem tego na głos.

– Zostaw go – poleciła Magda słabo i zaczęła odciągać brata w tył, a przynajmniej usiłowała to zrobić, ale z marnym skutkiem jej to wychodziło. – Piotrek – dodała natarczywym tonem. – Piotrek, proszę, zostaw go! – krzyknęła. – Nie przy Leonie!

– Zamknij się – wysyczał przez zęby. – Nadal cię pieprzy? – zapytał wprost, ciągle dotykając ostrzem noża mojego ubrania.

– Iwan – zacząłem...

– Nie z tobą rozmawiam! – ryknął i trzymając mnie na takiej prowizorycznej muszce odwrócił się bokiem, by móc spojrzeć na siostrę. – Zadałem ci, kurwa, pytanie!

– Nawet jeśli, to to nie twoja...! – zaczęła zbulwersowana, ale nie dokończyła, bo dłoń Piotra dosłownie zmiotła ją z nóg, jednym policzkiem wymierzonym na odlew.

Leon krzyknął i podbiegł do nas. Piotr nie schował noża, a dziecko klęknęło przy zanoszącej się płaczem, trzymającej za obolały policzek kobiecie.

– Mama! Mama! Nic ci nie jest? – pytał przerażony pięciolatek.

– Nic jej nie będzie – warknął Piotrek. – Za błędy się po prostu płaci. Podrośniesz, to też to zrozumiesz. – Przełożył nóż do drugiej dłoni, schował do kieszeni i chwycił dziecko za ramie. Podniósł i wcisnął w moje ręce. – Uspokój go i zabierz go na stąd, na parking.

– Co? – zapytałem zszokowany. – Nie zostawię cię...

– Nic jej nie zrobię! – uniósł się. – Z resztą chcesz, to stój. Wszystko mi jedno! – dodał i nachylił się nad Magdą. Zmusił ją, by zabrała rękę z twarzy, a następnie by na niego spojrzała. – A ty, siostro, wracaj do męża – syknął do przestraszonej. – To najlepsze co możesz teraz zrobić, zanim zorientuje się gdzie jesteś i z kim, i że nie powiedziałaś mu o tym ani słowa.

– Skąd wiedziałeś, gdzie... – zaczęła pytać przerażona, głos jej niemiłosiernie drżał.

– Skąd? – Iwan się zaśmiał. – Masz GPRS w telefonie. Twój własny mąż cię śledzi, nie wiem czemu i po co, i w to nie wnikam. Ja cię tylko ostrzegam, bo rzekomo miałaś mu dawać znać, jak zmienisz miejsce pobytu. – Pomógł jej wstać i zabrał cichutko płaczącego pięciolatka z moich rąk. – Nie masz się Leon – zaczął do niego mówić, stawiając go na ławce. – No, dzieciaku – dodał chwytając obiema dłońmi delikatnie za policzki i patrząc w ciemne oczy chłopca. – Jesteś mężczyzną nie? Mały ale silny, tak to było? Tak pisało na twojej koszulce? – zagadywał.

– Mały, ale niebezpieczny – powiedział cicho, pociągając przy tym nosem.

– Właśnie man, hard man. – Puścił do niego oczko. Wziął bluzę z brzegu ławki i zaczął go ubierać, a następnie zapinać zamek.

Ja w tym czasie podałem Magdzie dłoń, ale nie chciała. Sama się podniosła z podłogi i stanęła na równe nogi. Dałem jej też chusteczkę higieniczną by się wytarła. Warga jej krwawiła. Z tej pomocy skorzystała, ale ledwie przyłożyła chusteczkę do ust, a już ją wywaliła do kosza. Pchnęła Piotra, odtrącając go tym samym od swojego dziecka.

– Nie dotykaj go! Oboje go nie dotykajcie! Oboje jesteście równie popierdoleni! – wrzasnęła, stawiając Leona na ziemi. Chwyciła za jego małą dłoń i szarpnęła by zaczął za nią podążać.

– Co ja zrobiłem? – zapytałem samego siebie, ale to Piotrek udzielił mi odpowiedzi.

– Nic – przyznał, siadając na ławce i biorąc Magdy torebkę na kolana. – Oddam jej zaś – wyjaśnił.

– Dlaczego jest na mnie zła? – dopytywałem, trzymając się od niego na dystans.

– Bo jej nie pomogłeś, nie uderzyłeś mnie, nie skopałeś, tylko stałeś jak pierwszy z gorszych cieci. Czyli tak jak zawsze, gdy to mnie puszczały nerwy. Zupełnie inaczej było gdy puszczały one tobie – wspomniał. Wstał i podszedł bliżej mnie. – Dlatego zawsze wolała mnie niż ciebie, bo to ja zawsze stawałem w jej obronie – dodał uderzając mnie palcem w klatkę piersiową.

Cofnąłem się o krok, a on kontynuował:

– To ja nigdy nie zostawiłem jej samej sobie i to ja zawsze byłem przy niej i dzieciach, a ty? Ty się tylko pojawiałeś, siałeś zamęt, przynosiłeś problemy, je porzucałeś nam, a sam dawałeś nogę.

– Nie dawałem nogi! – krzyknąłem.

– A jak było lata temu? Jak gdy się dowiedziałeś? Co wtedy powiedziałeś?

– Brzydzę się tobą i brzydzę się nami – brzmiało w moich uszach, jakby to było dziś, ale pomimo że pamiętałem, to powiedziałem tego teraz na głos, nie przy Piotrze.

– Załamała się – wspomniał. – Zaczęła więcej pić, brała narkotyki, miała dość i gdy już zaczęło się w miarę układać, ty znów wróciłeś, z kolejnym cudownym pomysłem. Nie mogę, kurwa na ciebie patrzeć, Marcin! Byliśmy przyjaciółmi, a ty... – Spojrzał w ziemie i z otwartą jadaczką szukał odpowiednich słów. – Takich rzeczy się nie wybacza.

– A twoje czyny się wybacza? – zapytałem. – Tak, jasne, dla ciebie to było prostsze, bo od początku wiedziałeś i...

– To nie ma znaczenia! – krzyknął. – Byliśmy młodzi, głupi, szaleni i dziś to nie ma znaczenia!

– Byliście, tak jak i jesteście, rodzeństwem – przypomniałem. – Każde szaleństwo ma swoje granice, wasze nie miało, a moje... ja mam granice – dodałem odwracając się plecami do rozmówcy.

– Ja też i... zrozum, człowieku, że ty to problem! – wrzasnął za mną. – Magda ma być z Szymonem, sam tak mówiłeś. Ty miałeś wybór i dokonałeś go – przypomniał.

Usłyszałem jego kroki za sobą, więc się odwróciłem i spojrzałem mu w jasne oczy.

– Zostawiłeś ją i dzieci. Z własnej woli, zostawiłeś ją jemu, choć nadal nie wiem czemu tak bardzo ci na tym zależało, by to był akurat on, ale zrobiłeś to, więc bądź teraz facetem i trzymaj się konsekwentnie swojej decyzji. Nie mąć jej znowu w głowie – dokończył, wyminął mnie i odszedł.

– Przeproś ją! – krzyknąłem na odchodne, nawet się do niego nie odwracając. – Przeproś za nas oboje – szepnąłem na tyle cicho, iż tylko ja byłem w stanie to usłyszeć.

Poszedłem w zupełnie innym kierunku. Włóczyłem się po parku, tak długo aż zaczął padać deszcz. Nie przeszkadzało mi, że mokłem, ani że wszystko nadal mnie bolało, po tych doznaniach u tej kurwy. Myślałem o Magdzie, o dniu gdy nasze drogi się przecięły i momencie, gdy je rozłączaliśmy. Szczególnie o tym drugim, ale i ten pierwszy nie był mi obojętny.

Pamiętałem ją młodą, o wiele młodszą niż teraz, bardziej szaloną i bez zahamowań. Moment w klubie, w loży, gdy siadała okrakiem na własnym bracie, na Piotrze i wsadzała mu język głęboko do gardła, a potem to samo czyniła ze mną. Dopiero potem... dużo potem dowiedziałem się, że są rodzeństwem Jeszcze później wszyscy znaleźliśmy się u Szymona, za moja sprawą, choć być może z mojej winy. To tam się pożegnaliśmy. Przyszła do mnie nocą, położyła się obok i poprosiła, bym przytulił ją ostatni raz, że chce ze mną spać ostatni raz.

– Nie mogę – szepnąłem ze łzami w oczach. – To nie fair i nie dlatego, że masz już prawie męża. Po prostu...

– Spać z tobą, obok ciebie, a nie... wiem,że nie możemy. – Przymknęła oczy i jedna łza stoczyła się po jej twarzy. – Mam po dziurki w nosie powtarzania tych samych błędów i chcę w końcu normalnie żyć.

– I z nim masz możliwość – wyznałem biorąc jej twarz w objęcia. Musnąłem wargami jej aksamitne usta i poczułem sól na języku. – Wiem, że się dziwisz, że to mówię, ale... ale to on, a nie ja jest dobrym człowiekiem, i to z nim zostań, z nim wychowuj dzieci, a o mnie po prostu zapomnij.

– Nie potrafię – wyłkała i usiłowała mnie całego objąć. – Mów co chcesz, ale... nigdy o tobie nie zapomnę, ani o tym co złączyło, ani o tym co będzie zawsze nas dzielić.

– Dzielić i łączyć – wyszeptałem wprost do jej ucha, czując jak bardzo moknie w strugach łez moja twarz. – Dzielić i łączyć – dodałem i ostatni raz ją pocałowałem, najpierw w czoło, następnie w skroń, wciągnąłem zapach jej włosów, tak zachłannie jakbym chciał zachować jego wspomnienie na zawsze i połączyłem nasze usta. Języki namiętnie zatańczyły, krew w żyłach zawrzała, poczucie winy i wyrzuty sumienia się wzmogły, ale nie miały szans z namiętnością.

Wtedy przerwało nam pukanie i pytanie:

– Marcin, jest u ciebie Magda?

– Jestem – odparła, wcześniej wycierając twarz dłońmi i wypełzając z mojego łóżka.

Ona otworzyła Szymonowi drzwi, założyła ręce na jego kark i pocałowała nim zdążył o cokolwiek zapytać.

– Cieszę się, że jesteś – wyszeptała tak, że i ja to słyszałem.

– To cudownie, kochanie, ale dlaczego płaczesz? – dopytywał ciągnąc ją za sobą na korytarz. Mnie puścił oczko, rzucił na odchodne – jutro odwiozę cię do więzienia, nie będziesz się tłukł pociągiem. Dobrej nocy. – Przymknął drzwi i ponownie zapytał przyszłą żonę, dlaczego płacze.

Ta go skłamała, że tęskni za dziećmi

– Po drodze wezmę Leona z rodziny zastępczej, przywiozę go do nas. Mam już zgodę na to, by spędził z nami tydzień. Tylko posprzątaj dom, by się kurator do niczego nie doczepił, dobrze?

– Tak – szepnęła.

Tamtego dnia rano jej nie widziałem. Szymon powiedział, że śpi. Pewnie nie chciała się żegnać... pragnęła uniknąć kolejnych ran na sercu, bo życie nas już za mocno pokaleczyło, wszystkich, całą naszą czwórkę – mnie, Piotra, Magdę i Szymona. Nasza przeszłość była taka wyuzdana i tak niesamowicie brudna, że gdyby znalazł się ktoś kto umie wymazywać wspomnienia, to ja pierwszy ustawiłbym się do niego w kolejce. Szybko jednak pięść zacisnęłaby moje serce i uciekłbym z tej kolejki, bo tak bardzo jak pragnąłem zapomnieć, tak samo mocno chciałem to wszystko pamiętać.