Sezon 1 - Część 32 - Każdemu z nas trupy wysypują się z szafy

SZYMON IGNASZAK

Stojąc patrzyłem na Magdę, która odbierała od kelnerki papierową torebkę pełną pralinek. Przez moment szacowałem zyski i straty, i czy warto za nią lecieć. Oczywiście mogłem rzucić kilkoma banknotami na stół, przeprosić Huberta i wyjść za żoną, tylko po to, by ją chwycić za ramie, wpakować do samochodu, pojechać w jakieś ustronne miejsce i dokończyć to co zacząłem wczoraj, a czego nie dopełniłem. Bez wątpienia zasługiwała. Z dnia na dzień, stawała się coraz bardziej nieznośna i moim skromnym zdaniem, to ja byłem od tego, by jej to zachowanie ukrócić, dlatego, gdy usłyszałem jak z ust Peterwasa pada przekleństwo pod jej adresem, to odpuściłem. Nie poszedłem za Magdą, a ponownie opadłem na obite miękkim materiałem krzesło. Kelnerka zjawiła się z ręcznikami papierowymi i usiłowała pomóc się mojemu przyjacielowi wytrzeć. Uśmiechnąłem się na ten widok, konkretnie to zaśmiałem.

– Do śmiechu ci? Wyszedłeś za furiatkę i jeszcze się z tego powodu radujesz? Suka nie panuje nad emocjami, ja bym na twoim miejscu uważał, czy nie ma noża pod poduszką, bo jeszcze się okaże, że możesz z poderżniętym gardłem się rano obudzić.

– Tak – odpowiedziałem na jego pierwsze pytanie, a kelnerka oddaliła się do swojej pracy. – Do śmiechu mi. To dobrze, że umie walczyć o swoje, bronić się, nie poddawać. Cechy godne pochwały, nie sądzisz?

– Gdyby moja kobieta, ciebie...

– Tak, wiem – przerwałem znudzony i sięgnąłem po filiżankę. – Pewnie byś wstał i dał jej w twarz – zgadywałem. – Nie jestem z takich, nie jestem tobą i musisz mnie takim akceptować. Moja żona, moja sprawa, i nawet jeśli problem, to wciąż nadal tylko mój. Ty nie masz do niej żadnych praw, nie rość sobie ich, bo... – Upiłem drobny łyk, przysuwając się bliżej stolika, a potem pochyliłem tak, że niemal na tym blacie leżałem, ale chodziło tylko o to, by spojrzeć Hubertowi głęboko w oczy. – Jeśli jeszcze raz ją obrazisz, to dostaniesz w pysk i nie będę się powtarzał. – Oddaliłem się, oparłem wygodnie. – Nie myśl jednak, że godzę się na to, by moja żona czyniła takie sceny publicznie. Na takie coś w życiu nie przyzwolę, ale objaśnię jej to na osobności, a nie na twych oczach, bo miałbyś, kurwa, za dużą satysfakcje.

– Mimo tego nie rozumiem, jak mogłeś zamienić Milenę, na taką... na taką Magdę – syknął jakby z odrazą.

– Milena sama mnie opuściła – przypomniałem. – Pragnęła dziecka ponad wszystko.

– I ty też – wypomniał. – Walczyć, trzy lata z bezpłodnością, wszystko dopięte na ostatni guzik, kasy na to poszło niemało, a ten nagle się wycofuje, bo poznał Iwanicką – gadał jakby do samego siebie.

– Przeszkadza ci we mnie sumienie? – zapytałem wprost.

– Nie, tylko głupota. – Uśmiechnął się złośliwie. – Wiesz ile na to straciłeś? Nie tylko w złotych, ale i w latach. Niby taki prawy, przeciwnik rozwodów, a własne małżeństwo przekreśliłeś na własne życzenie.

– Tylko dlatego, że nie chciałem... – zaniemówiłem i szukałem w głowie odpowiednich słów. – Nie chciałem...

– No? No czego nie chciałeś? Wycofałeś się w ostatniej chwili, bo ci blond małolata w głowie zawróciła.

– Nie zawróciła mi w głowie. Wycofując się z nią nie byłem. Długi czas z nią nie byłem. Może to głupio zabrzmi, dla kogoś, kto w przyjaźń damsko-męską nie wierzy, ale Magda była mi wtedy tylko przyjaciółką.

– Do łóżka?

– Do wszystkiego, byle nie do tego. Upijaliśmy się razem, tańczyliśmy razem śmiejąc się do deszczu i wypłakiwaliśmy nawzajem w swoje ramiona, ale ty tego nie zrozumiesz. Jesteś na to... jesteś za mało ludzki – wypowiedziałem niemal szeptem. – Po prostu, gdy na ciebie patrzę, to widzę skórę człowieka, ale... to tylko pozory, taka maska dla samego diabła.

– To zabawne, że w diabła wierzysz, gdy się Boga wyrzekłeś, ale ludzie już tak mają. Łatwiej uwierzyć w zło, które powstaje samo z siebie, niżeli w bezinteresowną dobroć. Dziwi mnie tylko, że człowiek, którego zdradziła pierwsza żona, który oszukał drugą, a trzecią opuścił w momencie, gdy najmocniej na nim polegała, teraz ufa kobiecie. Myślisz, że Magda niczego przed tobą nie ukrywa? Mówiłeś Piotrkowi ostatnio, że naciska na bachora, a ja ją widziałem w sklepie, gdy kupowała test ciążowy. Może ty zamiast patrzeć w nią jak w obrazek, popatrz czasem w jej oczy i prześwietl ją, bo może się okazać, że druga patrzy jak cię w nieswojego bachora wrobić.

Zabolało. Fakt iż pierwsza kobieta, której zaufałem, w którą wierzyłem, i która wiele dla mnie poświęciła, zwyczajnie kiedyś wrobiła mnie w ojcostwo cudzego dziecka. Pewnie gdy to robiła nawet nie podejrzewała, że... po prostu się przeliczyła. Miała doskonały plan i niemal się udał, tyle, że każde kłamstwo, każde wrabianie i każda nieprzemyślana decyzja, są jak zbrodnie – nie ma doskonałych.

– Magda nie jest taka! – uniosłem się. – I jest moją żoną, i tak jak mówiłem, możesz jej nie lubić, ale musisz okazywać jej szacunek. Naucz się tego.

Peterwas się zaśmiał.

– Trzymasz w garści połowę Trójmiasta, o ile nie całego Pomorza, a głupia małolata owinęła cię wokół palca i skacze ci po głowie – powiedział ze spojrzeniem wbitym w dno filiżanki. – Co się dziwić? Wielki gangster, a nie umiał wykorzystać obcej dziewczyny, by uszczęśliwić własną żonę. Milena na to zasługiwała, a Magda... to kurwa co ma dwójkę bachorów i sama pewnie nawet nie wie z kim.

I tu puściły tamy, które dotychczas skutecznie trzymały moje nerwy za lejce. Wstałem i chwyciłem tego wyniosłego durnia za białą, wykrochmaloną koszulę. Wbiłem go w fotel, wciskając pięść w punk na gardle, który uniemożliwiał oddychanie, a potem szarpnąłem do siebie. Stracił czujność, nie spodziewał się żadnego ataku z mojej strony i teraz był za bardzo zajęty chwytaniem na gwałt powietrza. Wykorzystałem ten moment, uniosłem pięść i już miałem przypierdolić mu z całej siły w tą odrażającą gębę, ale wyczułem czyjąś obecność po swoim prawym boku i usłyszałem dobrze znany mi śmiech.

– Widzę wpadłem w najlepszym momencie. Akurat na mordobicie – powiedział blondyn z dłońmi wciśniętymi do kieszeni dżinsów.

Zmierzyłem mężczyznę od stóp, po sam czubek głowy i byłem pod wrażeniem tak nagłej zmiany stylu. Cinka spodziewałem się zobaczyć w dresach, a nie w koszuli i to z zapiętymi na spinki mankietami.

– Postanowiłem się dostosować do przyjaciół – wyjaśnił i zasiadł na miejscu, na którym wcześniej siedziała Magda. Sięgnął po moją filiżankę i bezceremonialnie wypił jej zawartość. – Już skończyłeś. Możemy już iść – zadecydował, a potem wstał i poklepał Huberta po ramieniu, szepcząc do niego coś o tym, jak to zawdzięcza mu życie.

– On nic by mi nie zrobił – stwierdził Peterwas wstając i pokrywając rachunek. Oczywiście tylko za siebie, był za bogaty, by płacić za kogoś, a bogacze to zazwyczaj ludzie skąpi, do czego już lata temu przyzwyczaił mnie mój pierwszy teść. Facet pławiący się w luksusach, a patrzący tylko jak wykorzystać okazje i coś z niej dla samego siebie udźgnąć. Wszystko było w porządku, dopóki ja nie stałem się jedną z jego okazji i nie zostałem przez niego wykorzystany jak pierwsze lepsza kurwa.

Dorzuciłem za siebie i Magdę kilka banknotów, a potem wskazałem Cinkowi drzwi, uprzedzając go w międzyczasie o tym, że nie jestem dziś w dobrym nastroju i nie mam ochoty na przedłużanie zbytecznych wylewności, które pogrzebaliśmy na cmentarzu ładnych kilkanaście, o ile nie kilkadziesiąt miesięcy temu.

– Będziesz mi wypominał? – pytał moich pleców, gdy ja otwierałem samochód od strony kierowcy.

– Wypominał? Ty masz pretensje? – nie dowierzałem, ale wystarczyło jedno zerknięcie na niego, bym poznał odpowiedzi na te pytania. – Ty się ciesz, że jeszcze chodzisz po tej ziemi, bo powinienem ci łeb ukręcić gołymi rękoma.

– Nic nie zrobiłem – zaparł się.

– Jasne, jak zwykle. Tacy jak ty i Piotrek, nigdy nic nie robią, a potem dzwonią do mnie i żądają ode mnie adwokata. Wy już nawet nie prosicie. Skrajne nieodpowiedzialni, niedorośli gówniarze.

– Jak cię wkurwił Peter i Piter, to się na mnie nie wyżywaj! – krzyknął i przeszedł maskę. Zasiadł na miejscu pasażera, właściwie bez żadnego zaproszenia. – W jakieś ustronne miejsce proszę, bo z rodziną chciałbym porozmawiać – zażądał.

– Z rodziną? Możesz mi nie...

– Nie o to chodzi. Jesteś dla mnie autorytetem, jak brat, starszy.

– Domyśliłbym się, że nie młodszy – warknąłem, ruszając wprost do portu, gdzie stał mój jacht.

– Faktycznie się postarzałeś. Zarost ci już siwieje. Pofarbuj albo zgol – doradzał z chłopięcym zacieszem.

Byłem gotowy dzisiejszego dnia na wszystko, ale nie na towarzystwo błazna, którego żarty i docinki, być może i by mnie bawiły, ale w sytuacji, gdybym nie znał kilku faktów z jego przeszłości... gdyby nie jedno wydarzenie. Gdy parkowałem tuż przed białą maszyną o nazwie „Katina”, dotarło do mnie, że zabieranie Marcina na coś co stoi na wodzie, nie jest do końca przemyślanym pomysłem, bo gdy wracałem wspomnieniami do pewnych sytuacji, to docierało do mnie, że najchętniej wypłynąłbym z nim w pełne morze, wrzucił go tam i odpłynął, pozostawiając rybką na pożarcie.

– Czego ode mnie oczekujesz? – zapytałem opierając się o maskę mojej Mazdy. Wyciągnąłem paczkę papierosów i wsunąłem jednego do ust.

– Od razu oczekujesz? Może chciałem po prostu z kimś kto jest mi jak brat podysputować?

– O czym? – dopytywałem zaciągając się dymem i zmierzając do pala, by odcumować. Wszedłem po kładce na pokład i zachęciłem Marcina, by uczynił to samo.

– Konkretnie to sprawa się rozchodzi o pożyczkę.

Zaśmiałem się.

– Zapomnij. Wyciągnięcie cię z angielskiego więzienia kosztowało mnie wystarczająco dużo czasu, nerw i kasy. Nie będziemy robili razem interesów, chyba, że polegających na kupnie towaru, który masz. Oczywiście nic w kredyt ci nie dam.

– Szymon – przeciągnął moje imię. – Igaś. Kumplu ty mój. Wyciągnąłeś mnie z więzienia, to chyba coś znaczy, prawda? – dopytywał podchodząc do mnie i gdy już to uczynił, to przerzucił swoją rękę przez mój kark. Poklepał po ramieniu.

Uśmiechnąłem się, patrząc w ziemie. Wyciągnąłem papierosa z ust i ponownie go w nich umieściłem, by znów go wyjąć.

– Nigdy nie przyszło ci do głowy, że wyciągnąłem cię zza krat, by samemu cię... – nie dokończyłem, po prostu przyłożyłem żarzącą się końcówkę papierosa do jego dłoni, którą trzymał na moim ramieniu. Docisnąłem na tyle mocno, że zasyczał, odskoczył w tył i zgiął się, ściskając za oparzone miejsce.

To był ten moment, w którym mogłem go potraktować z buta. Mogłem się zamachnąć, ciachnąć w mordę z półobrotu i nawet nie żałować, jeśli skręciłbym mu kark, ale problem polegał na tym, że bym żałował. Nie byłem stworzony do zabijania i wiedziałem o tym już pierwszego dnia, gdy odebrałem komuś życie. Miałem wtedy czternaście lat i moim kumplom przeszkadzało miauczenie kota. Namówili mi bym ukręcił zwierzęciu łebek. Ukręciłem, a potem pół nocy wyłem w samotności do poduszki. Tylko czy Marcin był warty tyle co to niewinne stworzenie? Szczerze wątpiłem, by był wart cokolwiek, ale na dorwaniu kogoś innego zależało mi o wiele bardziej niż na nim.

– Wyprostuj się i nie mazgaj jakbyś był babą – rzuciłem do niego i obrałem kurs, wcześniej stawiając żagle.

– Odpływamy? – zdziwił się, wciąż trzymając za oparzone miejsce.

Nie odpowiedziałem mu, a on zaczął oglądać ranę z każdej strony.

– Będę miał przez ciebie bliznę, sukiczu ty!

– Sukiczu ty – powtórzyłem szeptem po nim, zastanawiając się nad tym skąd on bierze takie powiedzonka. – A ja przez ciebie nie będę miał co palić. Ten był mój ostatni! – krzyknąłem w jego kierunku, wyjmując okulary przeciwsłoneczne z wewnętrznej kieszeni marynarki.

– Może to i lepiej. Przynajmniej już mnie nie poparzysz. – Uśmiechnął się od ucha do ucha i stanął przy moim boku. – Trzeba mi osiemdziesięciu tysięcy.

– Na cóż aż tyle?

– Chcę się ustatkować.

– I z tym pomysłem przybywasz do mnie?

– Jesteś najbogatszym człowiekiem jakiego do tej pory poznałem. Dla ciebie wrzucenie do mojej kieszeni tych osiemdziesięciu kafli, to jakby splunąć. Tobie bez różnicy, a mnie uratujesz przyszłość.

– Ja już raz ci ratowałem przyszłość – przypomniałem. – Dałem ci szanse na nowe, uczciwe życie. Szanse jakiej ja nigdy nie dostałem, a nawet jeśli kiedyś ją miałem w rękach, to wypuściłem i zmarnowałem. Wyjechałeś do Londynu, do pracy, do szkoły i mogłeś żyć normalnie, ale nie... bo musiałeś...

– Nic nie zrobiłem – przypomniał.

– Ja też nie. Ja też nic nie robię, ale co noc przed zaśnięciem, stawiam ludzi przed domem z bronią, by chronili mojej rodziny – wyznałem, odczuwając odrazę do samego siebie. – Boję się, że ktoś kiedyś zgwałci mi żonę na moich oczach z jakieś chorej zemsty, pod którą być może nawet nie ja, a ktoś obcy podpisał się moim imieniem i nazwiskiem. Boję się, że ktoś komu lata temu podpadłem, zabije mi córkę lub porwie syna. Znasz to uczucie? Nie, bo jesteś sam, nie masz zobowiązań, bo gdy je miałeś to nie podołałeś i wszystko zaprzepaściłeś – zarzuciłem i przestałem sterować maszyną. Wyszedłem ponownie na pokład i stanąłem przy samym dziobie. Oparłem się o niego i splotłem ręce na piersi.

– Pomożesz mi czy nie? – zapytał Cinek stając przede mną.

– Jasne. Jeśli chcesz takiego życia, to proszę bardzo, bo szczerze wątpię, że kasa jest ci potrzebna na coś legalnego. Zrobię jeszcze kilka skoczeń i wiesz co? Wyparuję. Zabiorę żonę i dzieciaki, kupię dom z Hiszpanii, zabiorę też Tomka i jego dziewczynę. Będę normalnie, spokojnie żył. Będę bez obaw, bez broni, bez strzelanin, a ty? Co wtedy zrobisz? Oddam ci ten cały biznes, burdel na kółkach i on cię stratuje, bo gangsterka to taki pojazd, który wydaje ci się, że prowadzisz, a w rzeczywistości to on prowadzi ciebie i trzeba nieustannie uważać, by cię nie wypierdolił do rowu i między drzewa na kolejnym, ostrym zakręcie. To ostra gra, jak brzytwa i nie jest dla chłopców. Ty nawet nie umiałeś ukraść tak by cię nie złapali, tak więc...

– Zmieniłem się! – krzyknął.

– Nadal jesteś narwany. Nic a nic nie wydoroślałeś, ale okay. Ja ci dam przez wzgląd na starą przyjaźń te sto kawałków. Sto, a nie osiemdziesiąt i dam, a nie pożyczę – zaproponowałem zbliżając się do niego na taką odległość, że czułem jego oddech na swoim jabłku Adama. – Chcę wiedzieć, gdzie ona jest.

– Po co? – zapytał. – By ją zabić? – zgadywał.

– A nawet jeśli, to co z tego? – zaśmiałem się i odstąpiłem dwa kroki w tył.

– To moja żona. Gdybym wiedział, gdzie jest, to bym się rozwiódł.

– Ta... twoja żona – zakpiłem i szybko chwyciłem go za gardło. Zmusiłem do cofnięcia o kilka kroków, tak że znalazł się przy barierkach. Wychyliłem na tyle mocno, że tylko moja dłoń na jego gardle, powstrzymywała go przed wypadnięciem za burtę. – Nigdy, przenigdy w życiu, nie mów mi, po tym co zrobiłeś, że jesteśmy rodziną.

– Nic nie zrobiłem – wybełkotał ze łzami w oczach i wymierzył cios z buta, w prost w mój brzuch, wcześniej chwytając oburącz za mój nadgarstek. – Nic nie zrobiłem! – krzyknął kopiąc po raz po raz drugi, tym razem z taką siłą, że upadłem na podłogę.

Wykorzystałem chwilę jego triumfu, by podciąć mu nogi, uderzając mocno o łydki swoim piszczelem. Mnie zabolało jak skurwysyn, ale on spotkał się z podłogą. Przydzwonił o świeżo lakierowany pokład plecami z takim hukiem iż myślałem, że jego kręgosłup rozpadł się na kilka kawałków. Doczołgałem się do niego na kolanach i ponownie chwyciłem za jego szyję, tym razem przygważdżając go do podłogi.

– Sto tysięcy, za przyprowadzenie jej przed moje oblicze, to moja pierwsza i ostatnia propozycja. Jedyna propozycja – powiedziałem patrząc wprost w jego granatowe oczy. – Na ile wyceniasz własną żonę? Ile byłbyś w stanie za nią zapłacić? Ja za Magdę oddałbym życie – powiedziałem szybko. – Umrzesz za nią? Umrzesz za kobietę, z którą wymieniłeś się obrączkami? – W tym momencie się uniosłem i docisnąłem mocniej do Marcina szyi. – Jestem gotowy za nią zapłacić, ale pytanie brzmi, czy ty jesteś gotowy ją sprzedać? – Puściłem go. Wstałem i nawet podałem dłoń.

Uścisnął moją prawicę, a ja pomogłem mu się podnieść. Odwróciłem się do niego plecami, zaraz po usłyszeniu:

– Zastanowię się nad tym. Dam ci odpowiedź w dwie doby.

Wpatrywałem się w morze, jego fale odbijające się od dziobu. Odetchnąłem mocniej, czując jak krew w moich żyłach pulsuje tak mocno iż niemal je rozsadza.

– Nie lubię jednak gdy mi się grozi. Bardzo tego nie lubię – mówił Marcin groźnie, a ja poczułem się tak jakby mojemu życiu coś zagrażało.

– Nie celuj we mnie – powiedziałem szybko i odwróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni. – Powiedziałem, nie celuj we mnie – warknąłem i zacząłem iść szybko w jego kierunku. – Albo nie celuj, albo mnie zabij – głosiłem dalej spokojnie.

– Nie jestem twoim wrogiem. To ty sobie coś ubzdurałeś – głosił z lufą glocka wycelowaną wprost w moje serce.

– I za bzdury rozerwiesz mi aorty? – dopytywałem z lekkim uśmiechem niedowierzania. – Zrobisz to Magdzie? Powiesz, że uwolniłeś ją od męża i w twojej zasłudze tkwi jej zostanie wdową? – Zacząłem bawić się rękoma, splatać je, wyplatać, po prostu gestykulować. – Uczynisz z Leona i Poli sieroty? – W tym momencie byłem już na tyle blisko, by móc sięgnąć do rękawa marynarki po ukryty tam wcześniej, za luźnym paskiem zegarka nóż. Wsunąłem go tam w chwili, gdy szedłem z Marcinem do samochodu. Kilka razy ostrze mnie porysowało i przez to czułem jak ciecz spływa po mojej ręce aż do łokcia.

To było szybkie pchnięcie. Lśniący element noża zatopił się w udzie Marcina niemal po samą rękojeść, a ja patrzyłem mu w oczy, gdy wypuszczał broń z dłoni.

– Kurwa! – krzyknął skomle, gdy ja wysuwałem ostrze z jego ciała i odkopywałem broń możliwie jak najdalej. Dzięki mojej mocy ślizgnęła się po pokładzie i wyleciała za burtę.

– Dałeś się rozbroić w dwie minuty – wytknąłem mu. – Nie nadajesz się do tego biznesu.

– Debilu, dźgnąłeś mnie! – krzyknął ze łzami w oczach. Kucał, padał, dosłownie padał, aż ukląkł na oba kolana i dalej tamował krwawienie.

– Sam się prosiłeś – przypomniałem.

– Nawet nie był nabity – rzekł, czym mnie rozbawił do żywego.

– Przepraszam – szepnąłem sięgając do kieszeni na piersi po miniaturową paczkę chusteczek nawilżających dla niemowląt. Wyjąłem jedną i podałem ją Marcinowi wprost do ręki. Przykucnąłem i wyjąłem drugą. – Nie wiedziałem, że nie był nabity – dodałem rozbawiony.

Poklepałem go kilkakrotnie po policzku mówiąc:

– Dzieciaku ty, dzieciaku. – Wstałem i zacząłem iść w stronę steru. – Dbaj o to byś mi się nie wykrwawił. Już zawracam. Znajdę kogoś kto cię pozszywa.

– Debil – usłyszałem żałosne, rzucone pod moim adresem.

– Słyszałem! – krzyknąłem upominawczo. – Na twoim miejscu zważałbym na słowa. Jesteś skazany na moją łaskę, albo niełaskę, a ty... ach, długiej kariery w mafii to ja ci nie wróżę. Obedrą cię ze skóry już po połowie bankietu, bo... brak ci pokory – dopowiedziałem ostatnie trzy słowa szeptem, niemal do samego siebie. – Ale z ciekawości zobaczę co z tego wyniknie – dodałem już niemal niemo, ledwie przy tym ruszając ustami.