Sezon 1 - Część 28 - Bo się zmartwiłeś, czy dydaktycznie?

MAGDALENA IGNASZAK

Postanowiłam odciążyć Szymona i nie robić z własnego męża swojego prywatnego szofera w chwili, gdy zupełnie nie było takiej potrzeby. Z początku miałam w planach wezwać taksówkę, ale zrezygnowałam z tego pomysłu, gdyż przystanek autobusowy miałam pod samym domem i widziałam go nawet z balkonu. Autobus akurat jechał, więc skorzystałam z okazji i do niego wsiadłam. Kupiłam bilet u kierowcy, zapłaciłam drobnymi i zajęłam miejsce zaraz za nim. Autobus ruszył, ale po chwili zatrzymał się ponownie, tak szybko, nagle. Wsiadła dwójka mężczyzn. Poczułam dziwny rodzaj uczucia, bo nie był to strach, a niczym niepoparta obawa... taka niepewność. Jeden z nich miał czerwoną czapkę z daszkiem i zmierzył mnie wzrokiem. Zatrzymał się na mojej twarzy, przybrał na swojej kamienny wyraz i usiadł na tyłach. Jego kolega, ubrany niemalże identycznie, tylko z tą różnicą, że zamiast czapki przysłaniającej oczy, gdy spuszczał głowę, miał na nią zarzucony kaptur, podążył za swym pobratymcem. Przełknęłam ślinę licząc na to, że wysiądą zanim ja wysiądę, ale gdzież tam. Wysiedli dokładnie tam gdzie ja, na tej szarej ulicy. Było to same centrum, ale pomimo tego kamienice nie przypominały tych naokoło ratusza. Tamte były odmalowane, kolorowe, radosne, a tu przeważał obdrapany, szary beton i nierówne, sypiące się cegły.

Przełknęłam ślinę i w myślach przekonywałam samą siebie, że to przypadek, że oni może tutaj mieszkają, ale nie potrafiłam się uspokoić. Skręciłam do bramy, w której mieszkała Oliwia i szybkim tempem pokonałam schody. Szli za mną, deptali mi po piętach, by na końcu, gdy ja już niemal dotykałam dzwonka opuszkami, przemówić:

– Magda!

Odwróciłem się, choć nie byłam w stanie wykrzesać z siebie ani słowa. Ten w pomarańczowej czapce z daszkiem szedł wprost na mnie ze złowieszczym uśmiechem na ustach. Zaczęłam żałować, że nie poczekałam na Szymona i wybrałam się tu sama, już nawet miałam w planach zacisnąć oczy, gdy oni zaczęli żądać jakiś pieniędzy. Konkretnie to jeden, ten bez czapki wybełkotał:

– Piotrek nam ładnie stoi.

Cofnęłam się, ale ten w czapce dosięgnął do mnie i chwycił za moje włosy. Mówił coś o tym, że nie ukręci mi łba, bo woli gotówkę od blond trofeum. Zatrzęsłam się, ale zebrałam na odwagę, by wymierzyć mu kopniaka między nogi. Kiepsko trafiłam, ale odruchowo się zgiął w pół, drugi na niego wejrzał, a ja odwróciłam i nacisnęłam na dzwonek. Modliłam się by Oliwia otworzyła możliwie jak najszybciej. Nie otwierała. Ja zostałam przyduszona do ściany, a na klatce schodowej znalazł się ktoś jeszcze. Dokładnie słyszałam kroki dobiegające z dołu. Dobrze znane mi kroki.

– Nie oddam ci, bo akurat jestem w dobrym humorze, a humor mam dobry, bo jutro dostanę swoją forsę z powrotem i lepiej dla ciebie, jeśli nie będziesz się migać, jak twój braciszek.

W tym momencie Szymon zastukał w futrynę i oparł się o nią ramieniem, a Oliwia przez zamknięte drzwi, rzuciła standardowe pytanie:

– Kto tam?

– Nie chcę wam przeszkadzać panowie, ale tak dwóch na jedną kobietę, to trochę nie po dżentelmeńsku – przemówił mój mąż, odbił się od futryny ramieniem i z rękoma w kieszeniach ruszył na przód. Stanął dokładnie obok mnie i oparł się plecami o ścianę, do której ja nadal byłam przyciskana i trzymana przez tego nietrzeźwego osobnika za gardziel. – Nie musisz jej trzymać, bo tu nie ma innego wyjścia niż to – wskazał brodą w kierunku schodów. – Nie ucieknie wam jeśli zastawicie wejście.

– Kim ty, kurwa, gości jesteś? – wybełkotał ten z kapturem.

– A po co ci to wiedzieć?

– Bo tak jakby w robocie nam przeszkadzasz.

Szymon uśmiechnął się cynicznie, co widziałam kątem oka, a nawet poznawałam już ten gest po charakterystycznym westchnieniu.

– A dla kogo robicie?

– Dla miastowych.

– Jakich miastowych? – pytał dalej.

– Mocnych.

– Znacie mocnych? Tylko nie tych „Iniema...”, bo ich oczywista sprawa nie ma. – Wzruszył ramionami i się zaśmiał. – Przepraszam, słaby żart. Znacie Wasyla?

– Tak – przytaknęli ochoczo, a ja nie wiedziałam o kim oni sobie tak debatują.

– I Mińskiego – dodał drugi.

– O proszę, Mińskiego też. – Udał wielce zszokowanego. Byłam pewna że udał. – A Ignaca znacie?

– Jego to już najbardziej. – Ten co to mówił w końcu mnie puścił. Wyglądał zabawnie, zwłaszcza gdy Szymon go na głos wyśmiał.

– Tak jakby masz pecha – wypowiedział w taki sposób jakby było mu żal, a jednocześnie jakby odkrył eurekę i nagle wymierzył jednemu z mężczyzn cios z podeszwy buta dokładnie w splot słoneczny.

Facet wpadł na pobliskie drzwi, odbił się od nich i upadł. Zaczął dusić, a ja byłam przerażona.

– To ja jestem Ignac – przemówił mój mąż i zanim ten drugi zdążył rzucić się do ucieczki, to Szymek zastawił mu już jedyną możliwą drogę do wyjścia z klatki schodowej. – A radziłem wam stać przy schodach – przypomniał śmiejąc się pod nosem i napierając do przodu.

Tamten ciągle się dusił, pokaszliwał będąc na klęczkach, a ten co stał obok mnie dostał tak silny prawy sierpowy, że aż się zachwiał, ale pomimo tego Szymonowi oddał, choć nie na tyle mocno, na ile byłby w stanie to uczynić, gdyby był trzeźwy. Za drugim razem, gdy na Szymka się rzucił, to ten chwycił go za ubranie i wprowadził w oszklone drzwi, które oddzielały korytarzyk przejścia na schody. Pisnęłam przerażona i zatkałam usta dłońmi, a z oczu pociekły mi łzy. To było jak dla mnie za wiele, a już moment, w którym ten facet klękał, a Szymon przyciskał jego potylicę do swojego brzucha i przyduszał ręką, był ponad moje siły.

– Puść go – wyłkałam żałośnie.

Szymek przestał szeptać do ucha tego zbira i rzucił mi takie spojrzenie, jakie wcześniej widziałam tylko na filmach fantasty, gdy wampiry spoglądały na swoje ofiary.

– Nie mów mi co mam robić – warknął. – Zwłaszcza, że nie robisz tego co ja mówię – dokończył i przez moment wyglądało tak jakby się zamierzał do ukręcenia głowy temu mężczyźnie, który mnie napadł, ale przeszkodziła mu Oliwia, która otworzyła drzwi.

– Wezwałam policję – oznajmiła trzymając komórkę w dłoni. – Zaraz tu będą – dodała i wyciągnęła rękę do mojego nadgarstka, ale zanim zdążyła ją pochwycić Szymek złapał za rękaw mojej bluzki i szarpnął mnie w bok.

– Coś ty kurwa zrobiła? – zapytał Oliwię, prostując się.

– Wezwałam policję, więc...

– Więc co? Niepotrzebnie ją wzywałaś – stwierdził i odstąpił nieco od zmasakrowanego na twarzy, ociekającego krwią faceta.

Ciemnowłosa Oliwia wpatrywała się w mojego męża przerażonym wzrokiem, a on oznajmiał, że panowie właśnie sobie już idą i nie będą nas więcej niepokoić. Do owych panów, jak sam ich nazwał, rzucił ryknięcie:

– Spierdalać! – Jednego z nich przy okazji traktując z buta, gdy ten na czworaka leciał do wyjścia.

Facet wypieprzył się po kopnięciu jak długi, ale szybko się podniósł i zaczął zbiegać po schodach. Spojrzałam na Szymona i dostrzegłam jak gestem ręki pokazuje mi drogę, wprost do mieszkania Oliwii. Nie byłam w stanie wykonać kroku, nawet po życzliwym:

– Zapraszam – które w ustach Szymona nie brzmiały wcale zachęcająco.

Poczułam jak męska dłoń zaciska się na moim ramieniu, a potem prowadzi mnie poprzez próg, dosłownie wpychając do środka.

– Kim pan jest? – zapytała brunetka.

– Moim mężem – wyszeptałam ciągle będąc w szoku.

– Właśnie – przytaknął i poczekał aż Oliwia pierwsza wejdzie do środka i dopiero sam się władował do wąskiego i krótkiego przedpokoju. Zamknął za sobą drzwi. – Zrobi jej pani, może jakąś herbatę, albo melisę, jeśli pani ma? – zapytał uprzejmie.

– Oczywiście – przytaknęła. – Niech się pan umyję – dodała patrząc na jego pokrwawione dłonie, a ja widząc jak kropelki krwi sączą się po palcach Szymona i kapią na jasne, popękane w kilku miejscach płytki, poczułam jak słabnę.

Wsparłam się dłońmi i pośladkami na szafce na buty, i usłyszałam charakterystyczny dźwięk włącznika światła.

– Tu jest łazienka – oznajmiła Oliwia.

Szymon jej podziękował, a ja czułam jak moje zęby odbijają się od siebie, zupełnie w taki sposób jak to się zwykle dzieje, gdy jest mi zimno. Ponownie poczułam zacisk męskiej dłoni na moim ramieniu i usłyszałam złowrogi szept Szymka tuż przy moim uchu:

– Zapewniam, że nie chcesz być w swojej skórze, kiedy już wrócimy do domu.

Spojrzałam na jego twarz, która nie była mocno posiniaczona. Właściwie to nie było widać, że oberwał, choćby raz.

– I uspokój się – dopowiedział już znacznie spokojniej, choć wcześniej też emocje nie brały nad nim góry. – Postaraj się uspokoić, i gdy przyjedzie policja, to nie wdawaj się z nimi w pogawędkę.

– Dlaczego? – zapytałam zaskoczona jego prośbą, choć nie, to nie była prośba! To był rozkaz, albo chociażby wydane polecenie.

– Bo im mniej człowiek wie, tym mniej śpi. Pozwól się wyspać funkcjonariuszom – zażartował.

– Ale...

– Zrozumiałaś?

– Nie rozumiem...

– Nie masz rozumieć. Masz robić jak powiem – wypowiedział cicho, kucając przy mnie i kładąc obie dłonie na moim udzie. Świdrował wzrokiem moją twarz. – Magda, nic się nie stało. Przyszłaś tutaj, napadli cię, a ja ich spłoszyłem, i tyle, bez szczegółów.

– A jak zapytają jak?

– Dorosły facet wystarczył, bo oni to byli pijani leszcze, co szanse mieli tylko z kobietą, tak?

– Dlaczego mam kłamać?

– Bo w Polsce jak skopiesz tego co cię napadł, to tobie przybiją sprawę, a na sprawie wyrok za napaść na schorowanego, uzależnionego od alkoholu, prawego obywatela. Chcę uniknąć problemów, rozgłosu i zbędnych zeznań. Nie mam czasu na szlajanie się po komendach i komisariatach, tylko dlatego, że moja żona... – zaczął się unosić. – O tym to już sobie porozmawiamy w domu.

Szymon wstał na równe nogi, a ja przełknęłam ślinę, czując się jakaś taka strasznie mała w porównaniu z nim, zwłaszcza, gdy niemal siedziałam na tej niskiej szafce na buty.

– Kim jest Ignac i Miński? – odważyłam się zapytać.

Szymon wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. Nie znam ich.

– Ale użyłeś ich...

– Magda, przestań – warknął, ale nadal bardzo cicho.

– Jako jeden z nich się przed...

– Przestań, powiedziałem! – warknął. – W domu ci to wyjaśnię – dodał już znacznie spokojniej, choć mogło tak się stać, tylko z powodu powrotu Oliwii, która zapowiedziała, że przygotowała już herbatę.

Szymon jej podziękował i wszedł do łazienki, a ja ruszyłam za Oli do sporych rozmiarów kuchni, gdzie zasiadłam przy stole, okrytym ceratą w czerwono-białą kratę.

– Nic ci nie jest? – pytała wciskając mi w dłonie chusteczkę. Znałyśmy się na tyle długo, że nie mówiła mi na pani. Poza tym głupio się czułam, gdy ktoś starszy ode mnie mnie tak tytułował. – Mnie tu nigdy nie napadli – dodała.

– Bo im chodziło o mojego brata – wyjaśniłam. Wytarłam oczy, wydmuchałam nos i zebrałam się w sobie nawet na tyle, by odgarnąć niesforne, wysunięte z gumki kosmyki włosów, wprost za uszy.

Szymon wyszedł z łazienki z lekko wilgotną twarzą. Ledwie osłodził herbatę, nawet nie zdążył się napić, a już zjawili się policjanci. Standardowo zaczęli od przywitania się i prośby o dowody tożsamości. Ja swojego nie miałam, więc padło pytanie:

– Czy państwo potwierdzą dane tej pani?

– Moja żona, adres zameldowania ten sam – odpowiedział Szymon jakby od niechcenia i położył dokument na stole.

– A data urodzenia, pani Magdo? – dopytywali.

– Luty, szesnasty, dziewięć trzy – odpowiedział, a ja mu się wtrąciłam:

– Osiemnasty! Nie mów jak nie wiesz, skoro nie pamiętasz. Poza tym mogę odpowiadać sama za siebie.

– Szczerze wątpię – syknął z drwiną i ponownie przybliżył usta do brzegów szklanki. Niemal leżał na tym stole, wsparty na łokciach. – Ty nie pamiętasz nawet tego, co w ciągu dnia, trzy razy obiecasz.

– Ale datę urodzin bliskich mi osób pamiętam.

– Istnieją kalendarze – stwierdził. – Zawsze można sobie zapisać, to nie problem. – Uśmiechnął się w stronę funkcjonariuszy, z których jeden siedział i notował, a drugi stał za nim i przysłuchiwał się naszej sprzeczce. Oliwia w tym czasie szukała dowodu w torebce.

– Ksywki zbirów też sobie zapisujesz, by w razie czego nimi rzucać na prawo i na lewo? – zapytałam, a dopiero potem zdałam sobie sprawę ze słów, gdyż to nie ja je nosiłam na języku, a zwyczajnie one mnie poniosły.

– Nie, no, do ciebie to naprawdę nie warto nic mówić – stwierdził mój mąż piorunując mnie przy okazji wzrokiem. – Lepiej już do ściany, o nią to się przynajmniej odbija, a przez ciebie, kobieto, przelatuje i to bez echa – dodał niezwykle niewyraźnie, bo prawie przy tym nie otwierał buzi, tylko szybko poruszał ustami.

– O czym państwo rozmawiają? – zapytał jeden z policjantów.

– Nie wiem, żonie się coś uroiło – odpowiedział. – Pewnie przez ten stres. Napadli ją, chcieli pieniędzy...

– A pan to był z żoną od początku? – dopytywał drugi.

– Nie – odpowiedziałam, co też się raczej Szymkowi nie spodobało.

– Więc skąd pan wie jak było i co chcieli? – kończąc pytanie funkcjonariusz, wsparł dłonie na tej ceracie w kratę i pochylił się, by móc spojrzeć Szymonowi w oczy, który hardo się wyprostował i uniósł głowę do góry, by mu to ułatwić.

– Opowiedziała mi – wyjaśnił.

– Niech więc teraz opowie nam. Ona, a nie pan. – Wyjął taboret spod stołu i na nim przysiadł, sadowiąc się nieopodal Szymona.

– Moja żona nie będzie niczego mówiła bez obecności adwokata – stwierdził szybko.

– O nic ją nie oskarżamy – delikatnie i ze zdziwioną miną zaznaczył ten co wcześniej notował i teraz właśnie przestał, pomimo że Oliwia podała mu dowód prosto w dłoń, a potem ponownie usunęła się na bok opierając o parapet. – Dlaczego pan tak alergicznie reaguje?

– Mojej matki też o nic nie oskarżaliście ponad dwadzieścia lat temu, a potem ją skuliście, a mnie i siostrę zabraliście do domu dziecka, gdzie starsi wychowankowie się nad nami znęcali, niektórzy wychowawcy zresztą też. – Wplótł ręce na piersi i przełknął nerwowo ślinę, ale to był jedyny objaw jego poruszenia. Dalej już był spokojny i opanowany jak zawsze. – Nie będę się z wami wdawał w dyskusję bez obecności mojego mecenasa. Mam prawo nie ufać wymiarowi sprawiedliwości, a już zwłaszcza policji. Proszę opuścić mieszkanie, nie jest wasze.

– Pana też nie.

– Ja jestem gościem tej pani, a wy nie macie nakazu. Wtargniecie do domu, gdzie są małe dzieci, w środku nocy... panowie, bądźmy pokorni i nie utrudniajmy życia sobie nawzajem. Spiszcie nasze dane, a jutro sami wstawimy się na komisariat i dopełnimy zeznań. Nie będę zrywał prawnika z łóżka w środku nocy.

– Zrywa to się mirabelki panie Ignaszak, a nie papugi – odpyskował ten siedzący na taborecie, właśnie z niego wstawał i zakładał czapkę z daszkiem, i z godłem na przedzie na głowę. – Czekamy na państwa jutro w godzinach popołudniowych, by się pan mecenas mógł wyspać i pan również.

– Dziękuję! – krzyknął za nimi Szymek, a potem zachował się zupełnie jakby był u siebie, czyli poszedł za nimi i zamknął drzwi. Wrócił może nie uśmiechnięty, ale zadowolony z samego siebie. – Pewnie będzie musiała i pani wstawić się na komisariat, ale tego już się ja dowiem i jakby była taka potrzeba, to Magda panią poinformuję – wyjaśnił. – Poza tym szuka pani pracy, tak? – brzmiało niczym przekupstwo, by poszło w niepamięć jego wcześniejsze zachowanie i potraktowanie w taki, a nie inny sposób policjantów.

– Tak, tylko Tobiasz jest jeszcze mały i muszę mieć taką pracę, by gdy zachoruje móc...

– Rozumiem. Do jutra postaram się coś wymyślić i umieścić panią na jakieś stanowisko, naprzemiennie z tą drugą panią, tą co o niej... jak ona miała Magda, na imię?

– Pewnie chodzi ci o Kamilę – przypomniałam.

– Tak, właśnie. Panie mogłyby pracować naprzemiennie, zmieniać się, pomagać sobie, dostosowywać grafik, by było każdej lżej. Jutro to obgadamy. Teraz już jest późno. – Wykonał jeszcze kilka kroków, stanął z boku mnie i dłonią wskazał bym się podniosła. – Nie będziemy niepokoili w środku nocy. Jutro zajrzymy po wizycie na komisariacie – zapowiedział, a kiedy wstałam objął mnie ramieniem w taki sposób, że na moim ramieniu zacisnęła się jego dłoń i nakierował w stronę drzwi.

Oliwia nas pożegnała uprzejmie, nawet podziękowała Szymonowi za szansę, a on uśmiechnął się ciepło i wskazał dłonią bym wyszła na klatkę schodową, która nadal była poplamiona od krwi i walały się po niej zbite szkła. Zanim zaczęłam się zastanawiać nad obrazem z tamtych wydarzeń i sobie wszystko dokładnie przypominać, to Szymon ponownie mnie chwycił za ramie, tym razem mnie pchnął w kierunku schodów. Na dole jednak zachował się już iście dżentelmeńsko, czyli najpierw otworzył przede mną drzwi klatkowe, a potem te od bramy, następnie te od samochodu po stronie pasażera.

– Kto to Ignac? – zapytałam zapinając pasy bezpieczeństwa. Wiedziałam, że Szymek ma na tym punkcie fobie, więc lepiej było wykonać to bez przypominania z jego strony, czym można by go było niepotrzebnie zirytować.

– Taki bandzior, z mafii. Kupuje ode mnie obrazy. Nawet nie wiedziałem, że to on, ale Peterwas go poznał, bo kiedyś go bronił.

– A Miński?

– Też bandzior, też z mafii – odpowiedział wycofując autem i wprowadzając je na prostą drogę.

– I też kupuje od ciebie obrazy? – zadrwiłam.

– Nie. Ten jest dużo mniej dystyngowany. Można by rzec, że to taki prostak, ale wypłacalny.

– Za co ci płaci?

Szymon spojrzał na mnie, na moment się zawiesił, a potem zapytał:

– Kto powiedział, że mi płaci?

– Skoro jeden płaci ci za obrazy, to drugi może za naukę gry na pianinie, co?

– Nie rozumiem twoich pretensji. To ja mam prawo się gniewać, a nie ty. Każdy z nas zna kogoś ze słyszenia, kogoś spod szarej gwiazdy. Ja tylko wykorzystałem jego ksywkę, by cię chronić. Rzuciłem nią w odpowiednim momencie. – Włączył migacz i zjechał na boczny pas. – Miński to teść Ignaca. Wspominał o nim Peterwas, a ty wspominałaś coś o czekaniu na męża, który miał z tobą dzisiaj tu przyjechać, ale urządziłaś samowolkę.

– Nic by mi się nie stało. Powiedzieliby swoje i poszli.

– Tego nie możesz wiedzieć na pewno – stwierdził. – Jesteś ładna, mała, drobna i jesteś kobietą, a oni to było dwoje prostaków, którzy mogliby nagle zacząć kierować się swoją chucią. Nie musieli tego planować, tacy ludzie są jak zwierzęta, kierują się żądzami, instynktami, nagłym poruszeniem penisa.

Przełknęłam ślinę i przymknęłam oczy. Poczułam łzy pod powiekami i zapragnęłam zmienić temat.

– To co mówiłeś o matce to prawda? – zapytałam.

– Tak.

– Mało wiem o twoim dzieciństwie. Nawet nie mówiłeś nigdy ty, ani Tomek, że macie siostrę – poskarżyłam się.

– Bo nie mamy. Skreślamy niewygodnych ludzi z pamięci, a ona była bardzo niewygodna, niewdzięczna. Nie zasługuje na to by o niej pamiętać.

– Mówisz tak jakby nie żyła.

– Bo dla mnie umarła – warknął i nagle zakręcił.

Zorientowałam się, że zupełnie nie wiem gdzie jesteśmy. Było ciemno, nie było domów, bloków, a tylko jedynie jakieś murki, kilka drzew i ogrodzeń. Z przerażeniem przeniosłam wzrok z ponurego krajobrazu za szybą, wprost na wcale nie mniej ponurego Szymona.

Mój mąż zahamował, zgasił silnik i wyjął kluczyk ze stacyjki. Patrzył cały czas wprost przed siebie. Wyraźnie coś obserwował, a ja nie wiedziałam co i szczerze bałam się spojrzeć w przednią szybę. Przełknęłam ślinę i pokonałam strach. Zupełnie nic tam nie widziałam, bo wszystko spowite było w mroku. Nagle Szymon zapalił przednie światła, a ja pisnęłam przerażona widząc anioła. Dosłownie anioła. Był cały biały, wysoki i miał duże, rozwinięte skrzydła.

– Nazywa się Michał Gabriel – zaczął. – Wykonany z marmuru, wysokością sięga trzeciego piętra, szerokością, jak sama widzisz, jest jak co najmniej trzy samochody, albo nawet i cztery jeśliby liczyć krańce skrzydeł.

– Przestraszyłeś mnie – poskarżyłam się, chwytając za serce, bo wcześniej dosłownie myślałam, że dostałam zawału. – Gdzie my w ogóle jesteśmy?

– Na starym, zapomnianym cmentarzu – wyznał, otwierając drzwi najpierw swoje, a potem po obejściu maski i te od mojej strony. – Wysiądź – polecił.

– Po co?

– Bo ci każę – odpowiedział opierając się jedną dłonią o dach samochodu.

– Dlaczego mnie tu przywiozłeś? – dopytywałam obawiając się, czy wystawienie nóg poza samochód, nie będzie dla mnie czymś co się tragicznie zakończy. – Chcę wracać! – krzyknęłam, bo ten anioł-rzeźba, czy czymkolwiek był naprawdę mnie przerażał, zwłaszcza jego wyraźne w kilku miejscach pęknięcia, oraz to, że stał w taki krzywy sposób, jakby zdawał się za moment runąć wprost na nasz samochód.

– A ja chcę byś wysiadła – przemawiał dalej spokojnie Szymon. – Nie bój się, nie przywiążę cię do niego i nie zostawię, choć przyznaję, że byłoby to wyszukanym pomysłem na ukaranie nieposłusznej żony – kontynuował prostując się i sięgając dłońmi do paska przy spodniach. – Ja jednak jestem tradycjonalistą i nudny ze mnie gość. Nie licz więc na to, że kiedykolwiek wymyślę coś innego niż staromodne lanie paskiem po czterech literach – dokończył nie tylko mówić, ale także wyjmować skórzany pas ze szlufek dżinsów i począł składać go dokładnie na pół.

– Szymon... – zaczęłam przestraszona, ale szybko mi przerwał.

– Nie dyskutuj ze mną, no chyba, że masz jakiś bardziej racjonalny argument, niż nie bo będzie bolało, bo jakbyś nie wiedziała, to po to się właśnie bije, by bolało, i by na drugi raz przypomnieć sobie jak boli, i nie robić złośliwie na przekór.

– To nie było złośliwie! – uniosłam się.

– Mieliśmy umowę, Magdaleno. Jasną, konkretną i klarowną umowę. Mówiła: czekasz na mnie i jedziemy razem. Obiecałaś, że tak zrobisz. Zrobiłaś inaczej. Pretensje, możesz mieć już tylko do siebie, bo wydaje mi się, że znasz mnie już na tyle, by wiedzieć, że czegoś takiego ci nie daruję. Za bardzo cię kocham, by pozwolić ci się narażać. Martwiłem się o ciebie.

– Znaczy, teraz mnie zbijesz, bo się zmartwiłeś? – zapytałam dla upewnienia, choć to właściwie było z mojej strony czystą grą o czas... o odrobinę czasu, w którym będę musiała wymyślić coś, co skutecznie go odwiedzie od tego pomysłu.

– Nie będzie aż tak źle, zapewniam. – Oddalił się dwa kroki i ponownie dał mi do zrozumienia, że mam wysiąść.

Wysiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, ale zaraz po tym przywarłam do nich plecami.

– Chcesz się zemścić za to, że stając w mojej obronie się pokaleczyłeś? – Wskazałam oczami na jego dłonie.

– Cóż za poroniony pomysł. Nie chcę się mścić, zwłaszcza na tobie. – Oparł się o pobliskie drzewo i splótł ręce na piersi. Pasek ciągle miał w prawej dłoni, a jego fragment poruszał się na wietrze. – Jesteś moją żoną i tak jak już mówiłem wcześniej, po prostu się o ciebie martwiłem. Zależy mi na tobie i nie chcę byś się narażała, zwłaszcza, gdy można tego uniknąć.

– Zatem uderzysz mnie dydaktycznie, tak? Bym na przyszłość unikała niebezpieczeństw? – dopytywałam drwiąc, bo brzmiało to co najmniej niedorzecznie. – A kontakty też przede mną pozaklejasz zaślepkami, by mnie czasami prąd nie kopnął, gdyby mi przyszło do głowy...

– Rozumiem nic więcej nie masz mi do powiedzenia, oprócz pretensji o to co jeszcze nie miało miejsca? – zapytał przerywając. – A co do kontaktów, to liczę na to, że jesteś na tyle duża, by wiedzieć jak z nich bezpiecznie korzystać i nie wkładać paluchów, gdzie nie trzeba. Choć może się mylę, bo obietnica, którą złamałaś, też od ciebie nie wymagała jakiś szpagatów i cudów na kiju, tylko zwyczajnego siedzenia na tyłku i poczekania. Więc może jeśli przez trochę nie będziesz mogła usiedzieć, to nabierzesz cierpliwości i nauczysz się czekać. – W tym momencie zaczął zmierzać w moim kierunku, a gdy znalazł się na tyle blisko by mnie dotknąć to wyciągnął po mnie rękę i chwycił za ramie. – Nie przeciągaj, to bez sensu. Poległaś z powodu braku kontrargumentów. – Jego dłoń zsunęła się po mojej ręce, a potem wraz z tą, w której trzymał pasek odpięła guzik i zamek moich dżinsów.

– Policja – powiedziałam szybko. – Jutro mamy iść na policję – przypomniałam.

– I co... – nie dokończył pytania. Jego zamglony wzrok wskazujący na niewiedzę, nagle pojaśniał, a potem stał się bardzo przytomny. – To była groźba? – zapytał, przychylając się do mnie.

Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć. Tak, by go wkurzyło i sprawiło, że uderzy więcej razy, albo po prostu mocniej, a w nie, teraz najprawdopodobniej i tak by nie uwierzył.

– To była groźba? – ponowił pytanie, a ja pokręciłam głową i mimo łez zbierających się w moich oczach, odpowiedziałam, że nie. – Mam taką nadzieję, że nie – wypowiedział bardzo powoli, dokładnie się mi przy tym przyglądając. Szybko poprawił pasek w dłoni, a potem padło już tylko jedno, krótkie polecenie – Oprzyj się o maskę. – Pchnął mnie... właściwie to nie pchnął, a delikatnie trącił w jej kierunku, dając mi tym samym do zrozumienia co mam uczynić.