Sezon 1 - Część 26 - Sport, wspólnik, Anna Karenina i bycie rodziną

MARCIN ANDRZEJAK

Wieczorem wyciągnąłem jeszcze Roberta na jogging. Wzbraniał się cholernie, ale Kaśka sama go wypchnęła. To było dla mnie nieco dziwne, bo przecież brunetka nie pałała do mnie sympatią i zawsze zdawało mi się, iż chce bym ja się trzymał od jej męża jak najdalej. W głowie już układałem prawdopodobne scenariusze i jednym z nich było, że chce się pozbyć męża alkoholika, i że gdy wrócimy, to Robert będzie miał walizki przed drzwiami, a ja będę zmuszony go do siebie przygarnąć. Szybko musiałem pozbyć się tych czarnych wizji, bo usłyszałem głos mojego zdyszanego przyjaciela:

– O czym tak marzysz? – zapytał Robert stając i przeciągając się. Słyszałem jak mu strzelają wszystkie kości, a mnie na sam ten dźwięk dreszcze przechodziły. Nigdy nie lubiłem tego odgłosu, bo kojarzył mi się z łamaniem kończyn, co było ulubioną torturą Szymona. Do dziś miałem w uszach krzyki jego ofiar i ten chrzęst łamanych palców, rąk, nóg... ohydztwo i okropieństwo.

– O tym czy dasz radę przebiec ze mną pięć kilometrów – skłamałem.

– Jeszcze tak do końca nie zdziadziałem – zapewniał.

– Ale kaca czuje na kilometr – dogryzłem.

– Ty nie mów jak Kaśka.

– Ty przestań pić. Masz rodzinę, żonę, dzieci…

– Chcesz…

– Nie! Ja właśnie nie chcę. – Podszedłem do niego i poklepałem go po plecach. – Nie chcę byś utracił znowu kontrolę jak za dzieciaka. Biegniemy, dajesz!

Ruszyłem truchtem, później nieco przyspieszyłem, ale wydawało mi się, że tempo nadal jest znośne, nawet dla kogoś kto nie słynie z najlepszej kondycji, ani nie trafił ze sportem w swój szczęśliwy dzień. Okazało się, że Robert nie jest w stanie utrzymać nawet takiego tempa. To był idealny przykład na to co nadmiar alkoholu robi z ludźmi.

– Stój, stój, bo nam serce wysiądzie! – nawoływał.

Uśmiechnąłem się pod nosem i odrzuciłem w jego kierunku:

– Chyba tylko tobie!

– Abyś się nie przeliczył. Ja ci tylko mówię – dyszał tam daleko w tyle.

– Ja ci tylko mówię, ja ci tylko mówię. A co ty masz kobiecą intuicję?

– Nie, ale mój organizm nie jest stworzony do takich ekstremalnych wyczynów.

Zatrzymałem się i spojrzałem na mężczyznę w żółtej bluzie opierającego się dłońmi o swoje kolana.

– Ekstremalne wyczyny? To ja specjalnie biegam tutaj, a nie po przełajach. Beton to żaden ekstremalny wyczyn, dziadku – dogryzłem. – Dziwne, że nie dostajesz zawału zaraz po seksie. Przy takiej żonce już powinieneś być po trzech co najmniej.

– Kiedyś nie wytrzymam i ci mordę obiję, jak jeszcze raz coś powiesz o mojej żonie.

– Jasne – nie dowierzałem.

– Jeszcze wspomnisz moje słowa! – krzyczał za mną.

– Tak to mówiła moja prababka, przed moim narodzeniem, do mojej matki, jak poznała mojego szanownego tatusia.

– Czy ty możesz chociaż raz rozmawiać ze mną poważnie? – zapytał opierając się o barierki, oddzielające trasę od rzeki.

– Tak to mówiła moja babka, gdy matka jej powiedziała, że znowu jest w ciąży, a to nie długo po moich narodzinach było.

– Ty jesteś, kurwa, nie do wytrzymania, i jeśli to nie są żarty, tylko mówisz poważnie, to jesteś w stu procentach nienormalny.

– Coś podobnego powiedziała moja matka, gdy ojciec jej wyznał, że nie robi na budowie, tylko jest tajniakiem.

– Ja cię kiedyś zabiję! – ryknął, bo przyspieszyłem tempa.

Nagle się zatrzymałem, zamyśliłem i przyznałem:

– A to chciałem powiedzieć mojej żonie, kilka miesięcy temu, ale nie powiedziałem.

Ruszyłem biegiem przed siebie, czym prędzej, byleby nie kontynuować tego tematu, ale Robert nagle dostał powera i mnie dogonił.

– Co?! Coś ty powiedział?! – dyszał i usiłował mnie chwycić za kaptur.

W końcu się zatrzymałem, podszedłem do barierek i oparłem o nie plecami oraz łokciami.

– To co słyszałeś – warknąłem.

– W życiu nie słyszałem o twoim ślubie.

– Niewiele straciłeś.

– Co to za kobieta? Gdzie ją poznałeś?

Uśmiechnąłem się krzywo.

– To już moja sprawa.

– Rozwiedliście się?

– Chciałbym, ale cholernie trudno ją złapać. Jest sprytniejsza niż Harski w umykaniu wydziałowi sprawiedliwości. – Założyłem kaptur na głowę i już miałem ruszyć dalej, ale Robert ścisnął za materiał na moim rękawie i pytał dalej:

– Jak to trudno ją złapać?

– Wolontariuszką jest. Na misję pojechała do Afryki, albo innego kraju trzeciego świata. Pierw wyjechała, by się sprawdzić i chcieć pomagać, potem wyjeżdżała coraz częściej, aż w końcu z krajów trzeciego świata nam przyszwędała trzecią wojnę małżeńską.

– Dlaczego trzecią?

– Bo troje to już tłok. – Chciałem ruszyć dalej, ale Robert ponownie mnie zatrzymał. Musiałem przyznać, że upierdliwy był bardziej niż wrzód na dupie.

– Była w ciąży?

– Nie, debilu! – wrzasnąłem. – Ostatnia jej misja, to wiesz co było? Była kurwa piętro wyżej, u sąsiada. Dlatego wróciłem z Anglii, nic mnie tam już nie trzymało.

– Przepraszam, nie wiedziałem, że… sądziłem, że cały czas byłeś we więzieniu, a nie...

– Byłem, trzy lata, a potem trochę w Gdańsku u przyjaciół, następnie w Anglii.

– Okay, po prostu nie sądziłem, że ciebie może kobieta...

– Że mnie też może kobieta zdradzić? – dopytywałem.

Przytaknął ruchem głowy.

– Widocznie nie jestem tak dobry w łóżku jak wystękiwały jej poprzedniczki. Biegamy czy będziemy pieprzyć trzy po trzy, bez sensu, o nawet chuja niewartych dupach?

– Biegniemy – zadecydował, ale jakieś sto kroków dalej ponownie złapał zadyszkę, jeszcze kolka go chwyciła, a do mnie dotarło, że Robert, to nie Szymon i w nim kompana do porannych i wieczornych biegów nie znajdę.

Dziwiło mnie to, bo Robi był jednak młodszy od Ignaca, więc teoretycznie powinien mieć lepszą kondycję. Choć z drugiej strony, jakby mierzyć takimi kategoriami, to ja powinienem być szybszy i sprawniejszy od Szymona, a nie byłem, bo fajki, alko, imprezy, fatalne odżywianie zrobiły ze mną swoje. Szymek bardziej o siebie dbał, musiał, bo miał młodą żonę i za wszelką cenę nie chciał zdziadzieć. Wtedy przyszło mi do głowy, że kobiety jednak czasami się przydają do czegoś więcej niż prania, gotowania, sprzątania i seksu. Czasami bywają też nie tylko sprzętem AGD i erotycznym, ale też umieją być ozdobą i cholernie silną motywacją.

Zabrałem Roberta do mnie, a Kaśka po niego przyjechała, bez Lili, bo ta została u mamy. Brunetka weszła do mojego domu z małym, czarnym kudłaczem na rękach.

– Co to za wypłosz? – zapytałem.

– Prezent na nowe mieszkanie – odparła i wcisnęła mi tego kocura do rąk.

Uniosłem stworzenie do góry, trzymając w jednej dłoni i obejrzałem je dokładnie. Miało niebieskie gały, za duże uszy i jakiś taki za duży łeb jeśliby patrzeć przez pryzmat całego tułowia. Łapy to też miało chuderlawe, ale nie przeszkadzało temu czemuś wbijać we mnie pazurów. Poprawiłem kocisko, by leżało sobie wygodnie na mojej ręce i zapytałem:

– Jaki prezent?

– Marcin, powiem krótko, jeśli jej nie chcesz to ją utop, ale tak bym tego nie widziała. Błąkało się po ulicy, głodne, zaniedbane, Lili się uparła, wzięliśmy do domu, ale ja mam uczulenie na koty. Wierzę, że dla tego stworzenia będzie lepsza śmierć z twoich rąk, byle szybka i możliwie bezbolesna, niż jakby miało głodne się szlajać ulicami i mieliby w nie kamieniami rzucać.

– Ale kto kamieniami rzuca w takie niewinne? – zapytałem i spojrzałem ponownie na tego wypłosza, co wyglądał jak skrzyżowanie szczura ze skunksem.

Wypłosz westchnął i zamruczał.

– Chyba mnie nie lubi, warczy – skomentowałem.

– Mruczy – sprostowała. – Koty mruczą, jak są szczęśliwe. Jak możesz tego nie wiedzieć?

– No nie wiem, bo jak mi ojciec Mruczka do wrzątka wrzucił, to miałem trzy latka, to tylko pamiętam jak ten kot się darł i jak cierpiał.

– Jak to kota, do wrzątku? – zdziwiła się. – Twój ojciec był debilem – skomentowała i czekała aż Robert ostatni raz się przeciągnie i wstanie z kanapy.

– W jednym się z sobą zgadzamy – stwierdziłem, a Nawrocki podszedł by obejrzeć tego wypłosza.

– Jak ją utopisz to ci nogi z dupy powyrywam – zagroził. – Może sobie chyba u ciebie zostać, prawda? Jej dużo nie trzeba, mleka dasz...

– Koty mleka nie piją – przerwała Kaśka.

Nie odpowiedziałem na to nic, ale jak na mój gust, to ona nienormalna była. Od wieków, przecież każdy wiedział, że kot pije mleko i mleko lubi. Idiotka się nie znała, a się wymądrzała.

– Nic mu nie zrobię. Zostawię go. Już się na mnie zadomowił. – Ponownie spojrzałem na śpiące, mruczące, do niczego niepodobne.

– To ona, Anna Karenina ją nazwałyśmy.

– Anna? – zapytałem krzywiąc się. – Okropnie cię nazwali, współczuję – powiedziałem do stworzenia i poszedłem zamknąć drzwi za Kaśką i Robertem, bo ci już wychodzili, a moje drzwi, to jak się nie przekręciło klucza w zamku, to same się otwierały, gdy tylko mocniej wiatr dmuchnął.

Położyłem kocisko na ziemi i wyjąłem z nowej, dopiero co pół doby temu zakupionej lodówki karton mleka i kabanosy oraz piwo dla siebie. Białą ciecz przelałem do żółtej, porcelanowej miski, ale kiteł ani trochę się jedzonkiem nie zainteresował.

– Nie wiesz co tracisz – rzuciłem do wypłosza i usiadłem na materacu, opierając się o chłodną ścianę. Obok położyłem kabanoski w foliówce i otworzyłem piwo. – Człowiek pić musi, jak nie będzie pił, to zemrze! – krzyknąłem do kota. – Zwierzak też pić musi.

Zwierzak, do którego się wydzierałem, wczepił się pazurami w brzeg materaca i wdrapał na niego. Z trudem przeszedł po kocu, wysoko podnosząc łapska do góry i zaczął skubać zębami o foliówkę z kabanosami.

– Wolisz to? – zapytałem i ułamałem jej kawałek.

Miaukał, więc podzieliłem na mniejsze kawałki. Zjadł, nawet się obliznął i czekał na więcej. Właściwie to czekała. Jak jej tam było? Anna Karenina.

– Kareninka? – zawołałem pytająco.

Kocisko nie zareagowało, dopóki nie otrzymało kolejnej porcji. Dopiero wtedy się odwróciło pyskiem do mnie i znowu zaczęło szamać.

– Ciekawe czy piwo lubisz? – zapytałem. – Bo za mlekiem to chyba faktycznie nie przepadasz, czyli ta przemądrzalska okularnica miała racje. I wyobraź sobie, że mój kumpel z nią wytrzymuje. Wyobrażasz sobie? Nie? Ja też nie.

Po chwili poczułem, że mi odbija, więc przestałem się odzywać, bo w końcu kto normalny rozmawia z kotem? Przypomniało mi się, że jeszcze Roberta nie wprowadziłem w temat taki, że my to już właściwie jesteśmy wspólnikami. Postanowiłem to zrobić jak najszybciej, najlepiej SMS-em, ale zanim to uczynię, musiałem jeszcze skontaktować się z Szymonem, bo jakby to delikatnie ująć – potrzebowałem gotówki na start, a on w końcu pożyczał niektórym na duży procent. Po przyjacielsku mnie powinien pożyczyć na dużo mniejszy, właściwie to mnie powinien pożyczyć bez żadnych odsetek, w końcu jakby na to spojrzeć z innej strony, to my tak właściwie byliśmy rodziną.