Sezon 1 - Część 39 - Czas ponieść konsekwencje

SZYMON IGNASZAK

Nieczęsto wspominałem własną matkę, ale tej nocy nie mogłem zasnąć pomimo niebotycznego zmęczenia. To dlatego od początku nie chciałem tego seksu. Wiedziałem, że będę miał wyrzuty sumienia, albo raczej poczucie winy. Nie chodziło nawet o to, że rano miałem ją ukarać, ale po prostu... nie byłem w stanie jej zadowolić i coraz częściej odbijało się to echem w mojej głowie. Niby mówiła, że jest zadowolona z naszego seksu, a mięśnie jej cipki kurczyły się i zaciskały wokół mojego penisa, ale nie było w tym pasji, takiej jak podczas rozpoczynania gry wstępnej. Brakowało... nie wiem czego brakowało jej, bo robiłem wszystko, by jej dogodzić. Kajdanki pojawiły się w chwili, gdy powiedziała, że podnieca ją sam szczęk ich zaciskania na nadgarstkach, potem były dilda, wibratory, analne kulki, kuleczki Venus i inne zabaweczki, ale i tak nie było oczekiwanego efektu. Mnie po prostu brakowało jej zaangażowania. W pewnym momencie Magda przestawała działać, a zaczynała myśleć. Miała jakąś blokadę, której nie umiałem rozgryźć, ale ona skutecznie odbierała jej możliwość wydawania z siebie głośniejszych jęków, krzyków ekstazy, czy ruchów wicia się po całym łóżku. Za każdym razem, nie ważne jak dobrego wstępu byśmy nie mieli, ona po prostu w pewnym momencie sztywniała. Co miałem zrobić? Co właściwie mogłem zrobić więcej? W chwili wzburzenia, wyrzucić jej, że kurwy lepiej udają orgazm niż ona go przeżywa? Czy to byłoby fair? Była moją żoną, a więc czy naprawdę na sto procent udany seks jest taki ważny? Czy w ogóle istniał udany na sto procent seks? Właściwie to odpowiedzi na te pytania nie były ważne, bo miałem do Magdy, jak i do kobiet prostytuujących się za duży szacunek by nazywać je kurwami. Co innego, gdy jakaś puszczała się w barze z dopiero co spotkanym – tak, to była kurwa, bo ona nie miała powodów, tylko chcicę jak kotka w rui. Prostytutki były inne, wyłączały umysł, traktowały seks jak zadanie, niczym prawdziwą i legalną pracę, którą starały się wykonywać jak najlepiej.

Właśnie rozmyślanie o prostytutkach, przywołało do mojej głowy wspomnienie matki. Moment, gdy siedziałem przy stole i odrabiałem lekcje, jednocześnie popijając ciepłe kakao. Ona zmywała naczynia. Miała na sobie krótką spódniczkę i brak bluzki. Biały jak śnieg stanik.

– Wymyśliłeś już co chcesz dostać na urodziny? – zapytała. – Tylko jak znowu powiesz, że tatę, to zapewniam, że cię odstrzelę, przy pomocy twojej procy.

– Nie mam już jej – odpowiedziałem dalej kreśląc ślaczki. – Gumka strzeliła. Uderzyła mnie w nos.

– Ale nie krwawisz? – zapytała odkładając ostatni talerz na plastikową, zieloną suszarkę. – Szyć też nie trzeba.?

– Jestem cały – odpowiedziałem radośnie.

– No to wróćmy do twoich urodzin, królewiczu. Łyżwy by cię ucieszyły? W tamtym roku chciałeś łyżwy, a ja nie miałam na nie pieniędzy.

– A teraz masz?

– Mam – odpowiedziała, uśmiechając się, wytarła wilgotne ręce i zaczęła się obracać w poszukiwaniu bluzki.

– Właśnie jej użyłaś, mamo.

– Nie mądrz się, bo cię żadna kobieta w przyszłości nie zechce, a ja nie doczekam się wnuków – warknęła zirytowana i wrzuciła bluzkę do pralki wirnikowej, pomimo że ta nie była włączona. – Nie ucz się dziś. Jutro sobota. – Zabrała zeszyt sprzed moich oczów. – I tak już jesteś mądry. Nie możesz być mądrzejszy, bo będę się głupio czuła, gdy będzie mnie poprawiało własne dziecko – zażartowała.

– Będziesz jutro w domu? Wyjdziemy na sanki?

– Szymek... za tydzień – odpowiedziała poważnie i usiadła na drugim, ostatnim krześle jakie mieliśmy w kuchni. – Obiecuję, że za tydzień nawet z tobą pozjeżdżam, ale jutro idę do pracy. Sąsiadka przyjdzie do ciebie, odgrzać ci obiad, tylko ją wpuść, a nie tak jak ostatnio, krzyczałeś z pokoju, że nikogo nie ma w domu.

– Bo byłem sam – rzekłem uskarżając się. – Samemu nie wolno otwierać.

– Tylko obcym. Znajomym możesz.

– Kto jest znajomy?

– Sąsiadka.

– Każda?

Westchnęła i przewróciła oczami.

– Taki upierdliwy to chyba jesteś po mojej matce. – Sięgnęła do lodówki po czerwony lakier do paznokci. – Jak możesz to przynieść mi lusterko i szminkę, tylko czerwoną.

– Wychodzisz do pracy? – zapytałem wstając, ale poszedłem na korytarz i przyniosłem całą jej kosmetyczkę i lusterko w plastikowej obudowie, takie z nóżką do postawienia.

– Dlaczego tak sądzisz?

– Malujesz się. – Oparłem się łokciami na krześle i zabujałem, a potem dostrzegłem zielony samochodzik i wsunąłem tam rękę z zamiarem dosięgnięcia go.

– Ktoś do mnie przychodzi.

– Będzie twoim mężem?

– Nie, będzie klientem. Poczekasz w kuchni i nie będziesz przeszkadzał, dobrze? Zrobię ci wcześniej budyń na kolację.

– Przed chwilą był obiad.

– To zjesz na deser! – uniosła się. – Szymon, przepraszam.

Usiadłem na krześle i położyłem podniesiony z podłogi samochodzik na stole.

– Za co?

– Nie powinnam na ciebie krzyczeć, królewiczu. – Przyłożyła dłoń do mojego policzka i potarła delikatnie, następnie pocałowała czoło i usta. – Dziś przyjdzie do mnie praca do domu.

– Jaka?

– Taki pan, ale nie wychodź z kuchni, dobrze?

– Chcesz go poderwać i się z nim ożenić?

– Wyjść za mąż. Mówi się wyjść za mąż i nigdy nie wyjdę za mąż, to ci mogę obiecać.

Była to jedna z wielu obietnic jakich nie dotrzymała, ale wtedy nie mogłem o tym wiedzieć i jak każde dziecko, ciekawe wielu spraw, dopytywałem dlaczego i dlaczego.

– Bo nie chcę aby mi obcy mężczyzna mojego dzieciaka tłukł i po kątach rozstawiał. Jak jakiś frajer ma się panoszyć po moim domu, tylko po to by było mi lepiej, to ja pierdolę takie lepiej. Z kulą u nogi w postaci mężczyzny wcale nie jest kobiecie lżej, ale ty będziesz wyjątkiem. Wychowam cię na dżentelmena.

Nie miałem wtedy pojęcia co znaczy słowo „dżentelmen”. Matka jeszcze jedynie rzuciła, że zamiast mieć męża, to ona już woli dalej robić to co robi i przerwał nam dzwonek do drzwi. Przyszedł klient, za wcześnie, a ona nawet nie zdążyła mi zrobić budyniu. Próbowałem sam i nawet się udało, bo wiele razy ją obserwowałem jak robiła, ale gdy chciałem ściągnąć garnek z gazu i przelać ulubiony czekoladowy smak do głębokiego talerza jak do zupy, to rękaw mojej rozpiętej koszuli się zajął ogniem, a ja krzyknąłem przerażony. Wtedy wbiegł Hubert Peterwas. Odkręcił kran i zalał ogień letnią wodą. Płakałem ze strachu i z bólu, bo choć mocno się nie oparzyłem, to mężczyzna bez koszulki w sposób żelazny ściskał moją dłoń.

– Nie znoszę dzieci – rzucił wsuwając drugi rękaw koszuli na siebie i zapinając ją. – Ale i tak już skończyliśmy – dodał rzucając banknot na stół.

Matka była oszołomiona. Zupełnie nie zwracała uwagi na jego słowa ani czyny. Była zajęta uspokajaniem mnie i oglądaniem z każdej strony, czy oby na pewno jestem cały.

– Spierz go, to w przyszłości będzie ostrożniejszy – dorzucił Hubert na odchodne i trzasnęły za nim drzwi.

– Nie lubię go – poskarżyłem się.

– Ja też go nie lubię, ale nie martw się, bo on tu nie zamieszka. Nie będziemy też słuchali jakiegoś gówniarza z bogatego domu, jednak póki ma forsę, to będzie tu przychodził, rozumiesz Szymon?

– Będę wtedy u pani sąsiadki! – krzyknąłem z pretensją i odepchnąłem rodzicielkę od siebie.

– Ale nie pokazuj humorków, chcesz iść do komunii, muszę cię ochrzcić, a Hubert to jedyna osoba, którą znam i która ma bierzmowanie. No i jest jeszcze sąsiadka, ale musisz mieć dwóch rodziców chrzestnych.

– Nie chcę by był moim tatom! – krzyknąłem zbulwersowany i zacząłem tupać nogami. – Nawet chrzestnym! – dodałem nieco ciszej, ale za to krzesłem rzuciłem z taką siłą, że doleciało do drzwi. Zabrałem swój samochodzik i wyszedłem na klatkę schodową, do kolegów, który siedząc na schodach oglądali świerszczyki ukradzione z samochodu ojca jednego z nich.

– Wolisz brunetki czy blondynki, Szymek? – zapytał jeden z nich.

– A co to znaczy? – zapytałem, przysiadając się do nich. Zbiłem wzrok w goliznę przedstawioną na fotografiach, a niedługo później zacząłem ją rysować. Najpierw szkicowałem ołówkiem, potem były kolorowane kredkami, w końcu zacząłem malować, a nauczyciele, zamiast uznać mój talent, gdy chwaliłem się swoimi dziełami kolegom na szkolnym korytarzu, to szarpali mnie za uszy i wpisywali uwagi do dzienniczka, a jeden taki, katecheta to nawet mi kilka razy trzcinką po wewnętrznej stronie dłoni przeciągnął i modlił się o to, by mi Bóg z głowy wybił te bezeceństwa. Wtedy oczywiście nie wiedziałem jeszcze czym są „bezeceństwa”, ale przed oczami miałem wizję siebie, jako sławnego malarza, pijącego szampana wprost z kieliszka, w towarzystwie najseksowniejszej kobiety na całym świecie, oczywiście na tle tych wszystkich aktów, które wtedy utworzyłem. Z biegiem lat nie uważałem ich już za takie doskonałe, ani za godne tego, by pokazywać je światu, zwłaszcza na jakieś z moich wystaw. Reszta z marzeń, jednak się spełniła, bo przecież miałem nie tylko swoje wystawy, ale i własną galerię, no i przy moim boku była naprawdę seksowna kobieta, inna sprawa, że nie dawała mi tego seksu na ile powinna, na ile miała możliwości. Gorąca była tylko na początku gry wstępnej, a potem chłodniała, jakby sama penetracja ją krępowała, zawstydzała i zamieniała w kłodę.

Po tak sromotnym się niewyspaniu, przywitał mnie poranny budzik, potem Leon w piżamie, którego dostrzegłem zaraz po otworzeniu drzwi sypialnianych, a potem to już była paleta nieudanych czynności, zaczynając od oparzenia się o parę czajnika elektrycznego, gdy sięgałem po kubek stojący za nim, poprzez wylanie mleka i to na siebie, bo kartonik nagle zaczął przeciekać, a skończyło się na niebotycznym korku i spóźnieniu Leona do szkoły, przez co nie miałem szans porozmawiać z wychowawczynią, bo z nią mieli tylko pierwszą godzinę, a potem szli z nauczycielem od W-F do parku, na drabinki. Ledwie zdążył na tę wycieczkę, a na pożegnanie szepnął mi:

– Nie ma niedobrego Julka w szkole.

Oczywiście mówił o koledze z klasy, co wyśmiał jego matkę, a potem jak każdy tchórz bez honoru nasłał na młodszego nawet od siebie, jeszcze starszych braci. Nie lubiłem niehonorowych zachowań, bo sam przestrzegałem pewnego kodeksu, dzięki czemu tak długo utrzymałem się w nielegalnym zawodzie o nazwie gangster. Zbych był inny. Działał bez hamulców i jego zdaniem zbędnych zasad, dlatego byłem pewny, że wcześniej lub później, ale z pewnością go ktoś w końcu odstrzeli. W duchu obawiałem się, że mnie przyjdzie to zrobić, że po prostu na mnie spadnie ten przykry obowiązek czyszczenia. Postanowiłem jednak nie martwić się na wyrost i zawróciłem do domu, by jeszcze przed pracą rozmówić się z żoną. Właściwie to rozmowę mieliśmy już za sobą, pozostało ją jedynie przypomnieć, a potem wymierzyć konsekwencje.

Ledwie wjechałem na podjazd, a Magda już wyszła przed dom. Wysiadłem z samochodu i stanąłem przed żoną, która miała na sobie żółtą bluzę, popielate dresy i buty do biegania.

– Wybierasz się dokądś? – zapytałem bardzo powoli.

– Chciałam... – zaczęła. – Myślałam, że nie wrócisz tak szybko i... o kondycje dbam, może na basen jeszcze dziś pójdę.

Na wzmiankę o basenie się zaśmiałem, bo to było niedorzeczne, by szła pływać w stroju kąpielowym ze zbitym tyłkiem. Na dodatek ciągle robiła inaczej niż prosiłem. Gdyby chodziło o jakąś bzdurę, to bym odpuścił, ale tutaj gra toczyła się o wysoką stawkę. Magdę ktoś dwa dni temu napadł na klatce schodowej, a ona ciągle nie powiedziała mi dlaczego. Poza tym od wtedy mieliśmy umowę, że gdy będzie chciała gdzieś iść, zmienić miejsce pobytu, dokądś pojechać, to miała dać mi informacje SMS-em. Czy to było, kurwa, tak wiele? Nie odwołałem tej decyzji, więc skąd pomysł na kolejną serię samowolki? Nie miała telefonu. Dobra, ale czyja to była wina? Jej! Więc mogła przetrzymać do mojego powrotu, siedząc na dupie. Poza tym w domu była komórka, mogła skorzystać z niej, mogła nawet ją wziąć! Czułem, że się zapowietrzam z gniewu i złości. Jakieś nagłe gorąco we mnie uderzyło i sprawiło, że dostałem wypieki na twarzy. Dosłownie było tak jakbym poczerwieniał, na dodatek zapewne miałem chęć mordu w oczach, bo gdy schowałem kluczyki do kieszeni dżinsów i ponownie łypnąłem na Magdę, to ta cofnęła się o dwa kroki, potykając przy tym o stopień, ale szybko utrzymała równowagę.

– Stało się coś? – zapytała siląc się na normalny ton.

– Nie – odszepnąłem niewyraźnie. – Jeszcze nie – dodałem niezwykle twardo i pochwyciłem ją za ramie.

Napierając na przód zmuszałem, by się cofała i ani trochę nie przejmowałem się jej protestami, które zresztą szybko ustały. Zatrzasnąłem drzwi używając drugiej dłoni, a w tą, którą wciąż miałem zaciśniętą na Magdy ramieniu włożyłem więcej siły.

– Dlaczego zawsze robisz inaczej niż każę? – Starałem się nie krzyczeć, przyszpilając ją jednocześnie do ściany. – Na górę! – warknąłem popychając ją w kierunku schodów, oczywiście to uczyniłem na tyle delikatnie, by się nie wywaliła i nie wybiła sobie zębów.

Poszła, dosłownie pobiegła w stronę sypialni, jeszcze z przestrachem oglądając się za siebie. Takie zachowanie było raczej u mnie nowością. Przy Magdzie i przy innych starałem się nad sobą panować. Gdy stres się pojawiał, a problemy się piętrzyły, wyładowywałem się w piwnicy na worku bokserskim, albo w walce na ringu, z kimś równie wściekłym co ja sam. Byłem zdania, że na kobietę się raczej nie krzyczy, co najwyżej unosi. Poza tym mężczyzna powinien być mężczyzną, a jego wybranka znać swoje miejsce na tyle, by wystarczył ostrzejszy ton, albo nawet tylko spojrzenie. Dziewczyna powinna być pewna faceta, a ciężko być pewnym kogoś, kto chce panować w domu, a sam nad sobą nie umie zapanować. Musiałem więc trzymać nerwy i emocje w ryzach, co dla mnie nie było łatwym zadaniem, bo od dziecka byłem narwany i rzucałem zabawkami, albo rozwalałem krzesła. Alkohol pomagał. Mnie pomagał, choć dla wielu był zapalnikiem, bo podwyższał im poziom agresji. Mnie obniżał, dlatego i teraz zdecydowałem się na napełnienie jednej piątej szklanki dobrą, choć tylko trzyletnią whisky. Pilem ją powoli, zapatrując się w okno. Cierpki posmak spływał po moim języku, a ja wpatrywałem się w punkt, gdzie wczoraj napotkałem Jaszczura. Nie wiedziałem kim facet był, ale wiedziałem, że czegoś ode mnie chciał i ten mały, spalony Mateusz był kluczem do rozwikłania zagadki. Teraz jednak miałem inne sprawy na głowie niż obce dzieci. Ważniejsza była Magda i musiała w końcu stać się posłuszna, choćby na tyle by samej sobie nie zagrażać. Potrzebowałem kobiety, która w chwili niebezpieczeństwa, nie będzie się narażała, tylko się schowa, tak jak ja nakażę. Pragnąłem ją tylko chronić, a że nie mówiłem jej co robię. Wszyscy wiedzieli, że jej o tym nie mówię, dlatego była względnie bezpieczna, a i moje tajemnice były ukryte. Gdyby Lena o nich wiedziała, to bardzo szybko skończyłbym w pudle, bo miała długi język, zwłaszcza w rozmowach z koleżankami, a gdyby do tego jeszcze doszedł alkohol, to już w pewnością, by mnie przyskrzynili na dożywocie.

Odłożyłem szklankę i udałem się do sypialni. Magda siedziała na łóżku, wyraźnie załamana, bo łokcie trzymała oparte na kolanach, a dłońmi trzymała się za głowę. Zerknęła na mnie, a ja dostrzegłem łzy w jej oczach. To był kolejny moment, w którym nie należało okazywać uczuć i emocji.

– Kładź się – poleciłem, chwytając niechlujnie za jedną poduszkę i rzuciłem ją na środek łóżka. Wyprostowałem się i dodałem ostrzej – Magda, nie będę się powtarzał.

W końcu przestała się użalać sama nad sobą i postanowiła ponieść konsekwencje z godnością, czyli bez zbędnej szarpaniny, która tylko by jej zaszkodziła, bo nie ma co się oszukiwać, że nie miała ze mną żadnych, nawet najmniejszych szans.

Kiedy Lena klękała na łóżku, z zamiarem położenia się na nim, w taki sposób, by jej biodra spoczęły na ułożonej na środku poduszce, ja zająłem się wyjmowaniem paska ze spodni i składaniem go na pół. Skróciłem go nieco w dłoni, by nie trzymać za klamrę, ani nie poobijać nią sobie nadgarstka. Przeszedłem z drugiej strony, bo w tym przypadku byłem akurat praworęczny i nim Magda uniosła się ponownie do klęczek, ja położyłem swoją wolną dłoń między jej łopatki.

– Spokojnie. Żadnej, trwałej krzywdy ci nie zrobię – oznajmiłem. – To będzie tylko nauczka.

Wsunąłem palce jednocześnie pod gumkę jej dresów ja i majtek. Szarpnąłem na tyle mocno w dół, że pozbawiłem ją okrycia na pośladkach. Nie chodziło o nagość, o to by napawać się widokiem, ani o uczucie jakieś podniety. To były po prostu względy bezpieczeństwa. Bijąc na materiał, nigdy się nie wie jakich obrażeń się dokonuję. Oczywiście można przyłożyć nawet na dżinsy, ale klapsa, czy pasa, albo ze dwa. Lać na ubranie? Ja bym się bał, że naczynie jej niebezpiecznych krwiaków i nawet nie będę o tym wiedział. Poza tym Magda lubiła przesadzać. Wyć i szarpać się jakby ją rozdzierano na pół, albo obdzierano ze skóry, w chwili gdy ledwie dwie pręgi zdobiły jej pupę. Nie mogłem więc polegać na jej reakcjach, to musiałem na swoim wzroku.

– Liczysz każde uderzenie – zapowiedziałem. – A w międzyczasie ja ci przypomnę za to tak naprawdę obrywasz.

Głośny, charakterystyczny trzask odbił się od ścian naszej sypialni. Magda już miała zamiar się poderwać, ale moja dłoń ciągle spoczywała między jej łopatkami, skutecznie jej to uniemożliwiając.

– Ja wiem, że zabolało, ale to nie jest wymówką, by nie powiedzieć jeden – zaznaczyłem i w końcu doczekałem się pierwszego odliczenia.

Padł i drugi pas, i kolejna liczba. Trzeci i następna. Powoli, nie spiesząc się, nie szarpiąc. Bez krzyków i awantur. W końcu zabrałem dłoń z pleców żony, wyprostowałem się i przyłożyłem tak jak naprawdę należało, czyli tak by odczuła więcej niż lekki dyskomfort.

– Cztery – wypowiedziała płaczliwym tonem.

Przy piątym widziałem jak walczy sama ze sobą, albo raczej z dłońmi, które do tej pory trzymała przy swojej twarzy. Chciała się nimi osłonić, ale skutecznie nad tą chęcią zapanowała, a ja przeciągnąłem miękką skórą brązowego pasa w miejsce gdzie pośladki łączą się z udami. O dziwo nie było to naumyślnie. Nie miałem wprawy w biciu kobiet. Nie czyniłem tego na tyle często, by precyzyjnie wymierzać razy, dlatego zawsze trzymałem się bliżej dołu, by w razie czego, jakiegoś jej zawiercenia, albo mojego omsknięcia zasinieć uda, a nie obić nerki.

Przy siódmym Magda krzyknęła i okręciła się na bok, by uniknąć kolejnego razu. Oczywiście tego siódmego też nie policzyła. Nachylił się więc, by móc pochwycić ją za ramie i bez żadnych ceregieli przywrócić do pozycji.

– Siedem – powiedziałem za nią. – I osiem – dodałem, tym razem przykładając się szczególnie do uderzenia, dlatego też z wyjątkowo słyszalnym echem powróciło ono do nas po odbiciu się od ścian. – I nie rób takich cyrków. Kara to kara, jak powiedziałem, że leżysz i liczysz, to leżysz i liczysz. Nie boli jeszcze na tyle byś musiała uciekać.

– Boli – uskarżyła się, pociągając jednocześnie nosem, ale całkiem nie zwróciłem na to uwagi.

Moim zdaniem jak zwykle przesadzała i wyolbrzymiała sprawę. Biłem więc dalej, a ona liczyła, co prawda coraz głośniej przy tym krzyczała i mówiła niezwykle niewyraźnie, bo przez łzy, ale przynajmniej się nie wierciła za mocno, nie osłaniała i starała utrzymać pozycję. Było tak do momentu, dopóki nie padł siedemnasty raz. Kiedy ten odbił się ze znacznym hukiem od już mocno zaczerwienionych pośladków, to Magda po prostu czmychnęła na drugą stronę łóżka i zapłakana, ze spoconymi włosami, klejącymi się do jej twarzy, prosiła mnie bym już przestał. Nie mogłem tego uczynić, zwłaszcza na jej żądanie. Po prostu nie jej było decydować o tym ile razy obrywa, jak i kiedy. W końcu gdyby to zależało od niej, to w jej mniemaniu zapewne nigdy nie zasłużyłaby nawet na klapsa.

Stałem więc niewzruszony, spokojny i opanowany, i patrzyłem na kobietę, która klękała na podłodze i opierała się o łóżko.

– Wrócisz się sama, czy mam ci pomóc? – zapytałem bez wrzasków, ale na tyle ostro, że sama podniosła się z kolan i ponownie uklęknęła na środku.

– Kiedy skończysz? – wypowiedziała ledwie słyszalnie.

– Kiedy skończę, to będziesz o tym wiedziała – odpowiedziałem.

Magda ledwie się położyła, a ja przyłożyłem osiemnasty raz, odczekałem chwilkę, przypomniałem o liczeniu, bo gdybym tego nie zrobił, to pewnie nigdy nie usłyszałbym tej liczby na głos. Uderzyłem kolejny raz, i jeszcze jeden. i następny, a dłonie Magdy powędrowały na pośladki, zakrywając bordowy odcień, którym pokryta była niemal cała jej pupa. Kolor ten oczywiście nabierał na intensywności, ciemniejąc po każdym kolejnym uderzeniu. Tym razem nie mogłem jednak wykonać kolejnego, bo Lena okręciła się na bok i krzyknęła.

– Nie tu, tylko nie tu!

Szczerze to nawet nie wiem, gdzie dokładnie uderzyłem. Zapewne tam, gdzie obszar był najbardziej siniejący, bo z pewnością nie w miejsce, gdzie mógłbym uczynić jej krzywdę, bo w takie nie biłem wcale. Nie mniej jednak nieposłuszeństwo mojej żony, powoli zaczynało wyprowadzać mnie z równowagi. Nad tym wyprowadzeniem zapanowałem, ale za wszystko w życiu ponosi się konsekwencje. Jeśli nakazałem jej spokojnie leżeć i liczyć, to chyba należało zacisnąć ząbki i znieść karę od początku do końca, z godnością, bez cyrków, uciekania na koniec łóżka i krzyczenia, bym przestał, czy mówiącego o tym, że mam bić gdzie indziej.

Tym razem Magdy nie przywoływałem do porządku słownie. Bardziej skróciłem pasek w dłoni. Nachyliłem się po żonę z zamiarem pochwycenia jej za ramie, ale za pierwszym razem mi się to nie udało, bo czmychnęła. Za drugim już jednak skutecznie złapałem i szarpnięciem położyłem ją na łóżku. Już nawet nie na tej poduszce, która miała zapewniać wypięcie jej pośladków, a obok niej, bliżej brzegu, o który opierałem się kolanami. Pochyliłem się i smagnąłem konkretne trzy razy.

– Myślisz, że ty będziesz o tym decydować?! – zapytałem ostro, podniesionym tonem. – Że będziesz mi mówiła, co, kiedy i jak? – Uderzyłem kolejne dwa razy, w akompaniamencie jej rozdzierającego wrzasku. Poczekałem chwilę, aż się uspokoi i kontynuowałem. – Sądzisz, że nawet podczas kary, to ty będziesz decydowała o tym ile ma trwać i jak ma być wykonywana? – zapytałem i kolejny raz trzasnąłem.

Lena jednak się szarpała i w końcu zasłoniła jeden z pośladków wolną dłonią.

– Zabierz rękę – zażądałem.

Nie wykonała polecenia, więc odrzuciłem pasek na podłogę i wymierzyłem silnego klapsa otwartą dłonią, w ten nieosłonięty pośladek.

– Zabierz rękę – ponowiłem.

– Nie! – krzyknęła, łkając. – Szymon, przestań.

Dotarło do mnie, że to nie ma sensu, że i tak nie uczyni tak jakbym chciał, bo oczywiście nawet w takiej sytuacji musiała być kapryśna i pokazywać swoje JA chcę, JA muszę, JA żądam. Sam pochwyciłem za jej nadgarstek i oba unieruchomiłem na jej plecach, tuż nad siniejącymi już w niektórych miejscach pośladkami. Moja dłoń jeszcze dwunastokrotnie zderzyła się z obolałą skórą jej pupy, seriami po trzy klapsy na każdy z pośladków. Uczyniłem to mimo wrzasków i ryków. Magda usiłowała wyszarpnąć dłonie, a nawet podnosiła nogi, by to nimi się chociaż odrobinę osłonić, ale na nic jej się to zdało.

– Skończyłem – oznajmiłem, szarpiąc ją za ramie i podnosząc do siadu. – Zrobię herbatę i wrócę ci przypomnieć za co tak naprawdę dostałaś – poinformowałem czerwoną i mokrą od płaczu. – Bo chyba nie do końca się ostatnio zrozumieliśmy, skoro nakazałem ci informować mnie o tym, gdzie jesteś, a dziś już chciałaś czmychnąć jedyny Bóg wie dokąd i to bez żadnej informacji. Nie słuchasz mnie, więc będziesz bita, czy ci się to podoba, czy nie – dokończyłem i wyszedłem z sypialni.