Sezon 1 - Część 36 - Nie będzie mi kobieta skakała po głowie

SZYMON IGNASZAK

Siedziałem w wygodnym, obrotowym fotelu i odruchowo, bez zaprzątania sobie głowy, obracałem kartę kredytową. Trzymałem ją dwoma palcami i postukiwałem nią o blat dużego, konferencyjnego stołu. Wzrokiem błądziłem po ścianach i obrazach na nich zawieszonych. Na dłużej zatrzymałem się na jednym z moich ulubionych – Bitwa pod Grunwaldem. W domu miałem taki większy. Zajmował centralną cześć korytarza, widoczną nawet z salonu, jeśli tylko odpowiednio zadarło się głowę i zapatrzyło na tyle, że barierki i balustrady znikały.

Odłożyłem kartę w kwiatki obok torebki żony, a mój wzrok ponownie spoczął na jej otwartym portfelu. Sięgnąłem po niego ponownie, ale nie po to by schować kartę na miejsce, a by przejrzeć inne przegródki. Chwilę się zawahałem, bo nie miałem powodu tego rozbić. Nie powinienem był... Ciekawość walczyła we mnie z przyzwoitością i silnym zaufaniem, którym Magdalenę bez dwóch zdań obdarzyłem. Szybko wstałem, wcisnąłem kartę, na której białym markerem napisany był pin, na jej stałe miejsce, a portfel niechlujnie wrzuciłem do torebki. Tomek akurat wtedy pojawił się w moim gabinecie, by oddać samochód.

– To Magdy? – zapytał, wskazując oczami na workowatą torebkę w niebieskim kolorze i żółte wzorki.

Poczułem się na moment jakby mi języka w gębie zabrakło, choć wolałem trzymać pozorny fason, by wyglądać na takiego, który zwyczajnie nie ma ochoty strzępić sobie języka na taką oczywistość.

– Mogłeś jej powiedzieć przez telefon, że ją masz! – ryknął. – Nie denerwowałaby się – dodał znacznie ciszej i zajął miejsce dokładnie naprzeciwko mnie. Rzucił kluczykami tak, że spoczęły na środku stołu, a potem sunęły po nim, dotykając niemal zeszytu A4, który znajdował się przede mną.

– Chcesz mnie zdenerwować? – zapytałem z lekkim, drwiącym uśmiechem.

– Nie. Dlaczego? – Odpowiedział, przybierając mój własny wyraz twarzy.

Obserwowałem jak mój brat pociera trzema, środkowymi palcami o swoją gładką brodę i nieco spękane usta. Nogę założył na kolano i wyraźnie na coś wyczekiwał.

– O co ci chodzi? O to, że nie zaproponowałem ci herbatki, czy może Bobofruta?

Zaśmiał się, ale był to bezczelny śmiech, a nie wyraz radości.

– Skurwiel z ciebie, wiesz?

Nie miałem zamiaru odpowiadać na to pytanie, a on nie miał zamiaru go drążyć.

– W niedziele twoja córka ma wytęp w kościele.

– Nie jestem katolikiem – przypomniałem.

– Zapomniałeś?

– Nigdy.

– Zatem nie idziesz? – dopytywał, gdy ja już zabrałem wszystkie swoje rzeczy, włącznie z Magdy torebką i zmierzałem do wyjścia.

– Nigdy bym sobie tego nie podarował, gdyby mnie tam nie było. – Przełożyłem wszystko pod lewą pachę, a prawą trąciłem go w głowę, w taki sposób jakbym miał go zamiar o tę głową właśnie ściąć. – Orientuj się – zawołałem gdy się skrzywił.

– Odpierdol się.

– Nie klnij, dzieciaku, bo ci to zupełnie nie pasuje – pouczyłem go, ale jednocześnie puściłem oczko i wyszedłem z sali konferencyjnej.

Z początku miałem w planach od razu udać się do domu, ale przypomniało mi się o Oliwi i o wolnym etacie sprzątaczki. Ona potrzebowała pracy, ja pracownicy. Właściwie było mi wszystko jedno kogo zatrudnię, a dla niej to przecież komfortowe, bo mogła przychodzić wieczorami, albo nawet nocami, gdy już dzieci ulula do snu, posprzątać i wyjść, bez konieczności pilnowania czasu na zegarku. Nie zamierzałem sprawdzać co robi w tej pracy i ile w niej jest. Dla mnie najważniejsze było, by było czysto.

Znalazłem się więc ponownie w miejscu, gdzie wczoraj napadnięto na moją żonę. Zapukałem w obdrapane, dwuskrzydłowe drzwi i poczekałem aż otworzyła mi kobieta z około trzylatkiem na rękach. Mały się wydzierał wniebogłosy i upuszczał kubek z dzióbkiem na podłodze. Czyli typowa, dziecięca histeria, którą ja bym ignorował, zamiast jeszcze takiego na rękach nosić, ale dziecko nie było moje, a ja przyszedłem tu w zupełnie innej sprawie.

Zaproszony wszedłem do kuchni, usiadłem przy stole i usłyszałem propozycję zaparzenia kawy. Odmówiłem, tłumacząc, że się spieszę. Szybko przeszedłem do sprawy z komisariatu, a potem do umów. Położyłem je na stole, nakazałem przeczytać oraz podpisać.

– Jeśli pani nie może teraz, to zostawię i spotkamy się od poniedziałku już w pracy. Wtedy pani mi dostarczy. – Od niechcenia i samoistnie, sunąłem wzrokiem po jej zgrabnych, gołych nogach, bo miała na sobie jedynie krótkie spodenki. W końcu skoncentrowałem się na twarzy i uśmiechnąłem.

– Daje mi pan pracę? – zdziwiła się.

– Tylko proszę nie dziękować, jeszcze mnie pani za to przeklnie. Jestem cholernie wymagającym pracodawcą.

– Dobrze, ale i tak dziękuję. – Odwzajemniła mój uśmiech.

Blondynek na jej rękach przestał płakać, więc chyba się zwyczajnie zmęczył wydzieraniem. Byłem pewny, że taki sam efekt, by uzyskała, gdyby go zostawiła samego sobie i dała się wyryczeć. Wszyscy czasami płakali, nie tylko dzieci, ale też dorośli, także mężczyźni i nikt nie chciał by im w tym przeszkadzać, dlaczego więc do dzieci leciało się na każde kwilenie? Nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć, ale Magda też miała taki odruch, więc to chyba jeden ze składników macierzyństwa.

Opuściłem dom Oliwii i udałem się do własnego. Byłem zaskoczony, gdy nie zastałem tam Piotra, ale jeszcze bardziej w szoku, gdy przywitała mnie Magda. Nie chodzi o to, że ona tam była, bo tego jak najbardziej się spodziewałem, ale byłem pewny, że zastanę ją nie w humorze, obrażoną na cały świat, albo ryczącą w sypialni do poduszki. Sprawiłem tak by nie zauważyła swojej torebki, bo położyłem ją na ławeczce za komodą. Uważnie przyjrzałem się swojej żonie. Miała rozciętą dolną wargę, ale makijaż już niemal perfekcyjny, choć skromny. Zadowoliła się żółtymi kreskami pod oczyma i zielonymi na powiekach. Oczywiście pogrubiła i wydłużyła rzęsy jakimś markowym tuszem. Nadal była ubrana na sportowo, ale się przebrała. Tym razem jej pupę seksownie opinały mysie legginsy nad kostkę. Bluzka była ciemniejsza od nich i miała na sobie jakieś bliżej nieokreślone, niezidentyfikowane bazgroły w żółtym i zielonym kolorze. Wyglądało to tak jakby ktoś ją popisał, nie chcąc tym przekazać niczego szczególnego. Rękawy zasłaniały łokcie, a sama długość bluzki sięgała za pośladki. W końcu zacząłem sunąć wzrokiem w dół, coraz niżej, aż dotarłem do ciemnozielonych półbutów z żółtą platformą, a dodatkowo na szpilce, które teraz zdobiły jej drobne stópki.

Uśmiechnąłem się jakby od niechcenia, poruszyłem brwiami i zacząłem zdejmować marynarkę. Magda szybko znalazła się u mojego boku.

– Daj, ja to wezmę.

Jak powiedziała, tak też zrobiła i odwiesiła moją odzież wierzchnią na jeden z wolnych wieszaków.

– Zrobiłam kolacje – poinformowała, choć nie musiała, bo kolacje było czuć nawet w ogrodzie.

Jeszcze raz pociągnąłem nosem, by do moich nozdrzy dotarł mięsny zapach sosu. Ciekawiło mnie czy poda to z pyzami, czy makaronem.

– Lepione, nie kupione – powiedziała, gdy przepuszczałem ją w progu, a gdy również ja go przekroczyłem to dotarło do mnie, że chodzi o kluski śląskie.

Usiadłem na jednym z krzeseł, przed sobą miałem białą zastawę, po chwili obok mojej dłoni pojawiły się dwie szklanki, jedna z kawą, a druga z herbatą.

– W zależności od tego na co będziesz miał ochotę – oznajmiła. – Nie jesteś głodny? – zdziwiła się, gdy ja błądziłem wzrokiem po trzech rodzajach mięs, ulubionych kluskach śląskich i dwóch różnych surówkach, oraz startych buraczkach.

– Nie. – Odwzajemniłem uśmiech. – Po prostu się zastanawiam w czym jest najmniej trucizny.

– Niczego nie dodałam – oburzyła się zajmując miejsce naprzeciwko mnie. – Niczego prócz przypraw.

– Mam cichą nadzieję, że jedną z przypraw nie był arszenik ani cyjanek – rzuciłem i wstałem, by móc dosięgnąć jej talerz.

– Nałożysz mi wszystkiego i każesz próbować, by mieć pewność, że...

– Nigdy bym tak nie zrobił – uciąłem szybko dyskusję. – Twoje życie jest cenniejsze od mojego, więc nie śmiałbym wystawiać go na próbę. Zaufałem ci, że trucizny nie ma. Ty napracowałaś się przy kolacji, to ja mogę nałożyć. Które? – zapytałem po nałożeniu klusek i zacząłem wskazywać łyżką na mięsa w sosie.

– Wszystko mi jedno.

– Dobrze.

Wiedziałem, że Magda najbardziej lubi sos pieczeniowy, więc zdecydowałem się na nałożenie z tej porcelanowej półmiski, która takowy przypominała. Sobie standardowo wziąłem grzybowy, mając nadzieję, że nie starła tam żadnego muchomora. Ponownie usiadłem naprzeciw żony i nie chcąc by cisza ciążyła, a tranie w niepewności męczyło zacząłem:

– Doceniam kolację, przygotowania i naprawę dziękuję, choć uwierz, że w twoim towarzystwie zadowoliłbym się nawet kanapkami i to bez szczególnych smarowideł i obkładania. Pytanie tylko po co to wszystko? Po to by nam się przyjemniej rozmawiało, czy po to by mnie odwieść od pewnego pomysłu?

– Chciałam po prostu przeprosić – wyjawiła bawiąc się widelcem po swoim talerzu. – Nie powinnam była... tak... urządzać tego w twojej pracy.

– Tego? Czego? Karczemnej awantury? Czynienia z nas pośmiewiska? – dopytywałem, ale widać było, że nie ma zamiaru odpowiadać.

– Może przyniosę wina? – zapytała.

– Nie – odparłem twardo. – Ja wolę mieć trzeźwy umysł, a ty lepiej się nie znieczulaj alkoholem.

– Co z kartą? Zablokowałeś?

– Będziemy poruszali wszystkie tematy naraz? – zapytałem ostro. – Skoro tak to może ja zacznę od początku. Od początku, to wcale nie znaczy od dnia dzisiejszego. Ja nie wiem co się z tobą ostatnio dzieje. Nie byłaś taka. Jesteś jakaś rozdrażniona. Wybuch przy Peterwasie. – Uśmiech samoistnie wdarł się na moje usta. – Nie bym cię nie popierał. On cię obraził i miałaś prawo zareagować, ale... uwierz, że gdybyś tego nie zrobiła, to ja bym cię obronił. Wystarczyło dać mi szanse, ale skoro już wzięłaś sprawy w swoje ręce, to wypadało zrobić to z klasą, a nie czynić z nas widowisko w restauracji.

– Ciekawe czy ty byś się opanował, gdyby...

– Magda! – uniosłem się. – Czasami trzeba ważyć sytuacje i postępować nawet wbrew sobie dla własnej wygody. On był nam potrzebny, pojechał z nami na komisariat i załatwił wiele rzeczy za nas. Jest moim prawnikiem, zajmuje się wszystkimi kruczkami i gdy z jakiś powodów odejdzie, to nie wiem jak sobie poradzę. Poza tym gdyby mężczyźni dali sobie po gębach w restauracji to zawsze to będzie lepiej widziane, niż kobieta oblewająca kogoś kawą.

– To czekolada była, biała.

– Nieważne. Dwoje bijących się mężczyzn, to dwoje bijących się mężczyzn, a kobieta oblewająca kogoś gorącym napojem to nienormalna furiatka. Nie obrażam cię, mówię tylko jak ludzie to widzą.

– Jak ludzie to widzą, czy jak ty to widzisz? – zapytała z wyraźną pretensją.

– Gdy za mnie wychodziłaś wiedziałaś jakie mam poglądy. Oświadczając się tobie powiedziałem, że jestem konserwatywnym tradycjonalistą i nie mam zamiaru czynić jak większość ludzi naszych czasów, czyli wywalać mądrości i nauki przodków do kosza. Dla mnie to chore, że coś co trwało przez tyle wieków, nagle zostawia się na wysypisku. To tak jakby powiedzieć ojcom, dziadom, pradziadom, że źle żyli, byli głupi, niewykształceni, nie umieli być małżeństwem, ani wychowywać dzieci. Ciekawe jak ci ludzie, co teraz przeszłości nie uszanowali, zareagują jak ich dzieci i wnuki, zrobią to samo z ich systemem, z ich zasadami i morałami. Mnie jednak kształtują fakty z przeszłości, a nie mglista i niepewna przyszłość. Kiedyś liczył się honor, a także godność, ważny był szacunek, wzajemność, rodzina była wartością, a dziś? W czym lepsze jest dziś od wczoraj, skoro to dziś rozwodów i dzieci z rozbitych rodzin jest na potęgę, w szkołach króluje brak szacunku nawet do nauczycieli, a o godności i honorze, to większość społeczeństwa zapomniała.

– Znam twoje poglądy – przypomniała i powróciła do krojenia mięsa.

– Nie wątpię. Gdy ci o nich mówiłem byliśmy w restauracji nad morzem, na stole leżał pierścionek, który obecnie masz na palcu, a więc podjęłaś decyzję, świadomie – stwierdziłem i nie oczekiwałem potwierdzenia, ale i tak padło, to symboliczne:

– Tak.

– Jednak na moment nie ważne sceny jakie urządziłaś. Nie obchodzi mnie na chwilkę ani to co w restauracji, ani to co w moim gabinecie, bo i w jednym i w drugim przypadku miałaś prawo się zdenerwować i oczywiście mogłaś to okazać inaczej... powinnaś to była okazać inaczej, to jednak teraz ważniejsze jest dla mnie coś innego.

– Co?

– Co ci się stało? – zapytałem patrząc jej w oczy i wskazałem palcem wskazującym na dolną wargę.

– Spieszyłam się i uderzyłam – skłamała.

– W twarz? Sama siebie? Nie ufasz mi, dlatego nie chcesz powiedzieć mi jak było naprawdę?

– Naprawdę się uderzyłam. Dowiedziałam się, że mnie śledzisz i...

– Zaczekaj. – Przerwałem jej, unosząc rękę do góry. – Nieważne co nawyczyniałaś, to jesteś moją żoną. Ja mogę się zdenerwować. Mogę cię osądzić i skarcić, ale nigdy porzucić. Nieważne co się stało, to ja ci pomogę – oznajmiłem, podpierając się dłonią o policzek, a łokieć położyłem obok talerza.

– Nic się nie stało, to był wypadek.

– Jak się dowiedziałaś, że cię śledzę?

– A dlaczego mnie śledziłeś? – odbiła piłeczkę, czym sprawiła, że na moją twarz wdarł się chytry uśmieszek. Tak naprawdę tylko czekałem aż o to zapyta.

– Tu należą ci się wyjaśnienia – przyznałem. – Tę aplikację masz w telefonie od bardzo dawna, ale nigdy wcześniej z niej nie korzystałem. Szczerze to nawet zapomniałem, że ją uruchomiłem, a uruchomiłem ją na szybko dla wszystkich numerów, głównie po to by wiedzieć, gdzie jest Leon, bo on już zaczynał sam chodzić do sąsiadów się bawić, czy grać w piłkę na boisku, czasami w zabawie się zapomniał i nie odbierał. Chodziło o to by w razie czego go znaleźć.

– Leona, nie mnie – powiedziała nad wyraz ostro.

– Tak, ale program uruchomiłem dla wszystkich numerów. Wcześniej z niego nie korzystałem, bo nie było takiej potrzeby. Zazwyczaj żona się mnie słuchała i nie chodziła gdzie nie pozwoliłem. Wczoraj było inaczej. Pojechałaś do Oliwii sama. Właściwie nie odczułaś na skórze żadnych konsekwencji tej głupoty, bo choć intencje były dobre, to to była głupota, by samotna kobieta się szlajała po takich miejscach. Ludzie z tamtejszych środowisk tolerują zazwyczaj tylko swoich, a każdy obcy to wróg. Ty to wiesz i ja to wiem, a twoje wejście samotnie w paszczę lwa, było tylko i wyłącznie brawurą i choć intencje, bym odpoczął miałaś dobre, to mogłaś jednak pozwolić mi o tym zadecydować, bo wcześniej sam zadecydowałem inaczej. Nakazałem ci na mnie poczekać i samej tam nie iść. Zrobiłaś mi na przekór.

– Byłeś zmęczony.

– Nie na tyle, by nie chcieć opiekować się własną kobietą. Nie na tyle, by pozwolić jej się narażać. I wreszcie nie na tyle, by olać sprawę i się położyć, tylko wsiąść w samochód i po ciebie pojechać, bo inaczej naprawdę mogło dojść do tragedii. Przekonałaś się na własnej skórze, że mogło być źle, więc po co się teraz głupio upierasz?

– Nie upieram, tylko...

– Tylko pokazujesz jak różne jest twoje myślenie od mojego, i do jakiej tragedii mogłoby dojść, gdybym uważał cię za równą sobie i uważał, że tak jak ja sobie radzę w takich sytuacjach, tak i ty masz sobie poradzić. Na szczęście dla mnie kobieta i mężczyzna nigdy nie będą równi, bo jesteśmy po prostu inni.

– To znaczy, że ty możesz się narażać, a ja nie? – podłapała.

– Tak, bo ty masz dzieci, musisz je wychować.

– A ty nie?

– Ja też, ale... – zaśmiałem się i szukałem w głowie odpowiednich słów. – To mężczyzna broni kobiety, a nie odwrotnie. Tak było od wieków i niechaj tak u nas pozostanie. Nie bawmy się w mieszanie ról, bo ani ja nie jestem zniewieściałą męską pizdą, jakich teraz pełno na ulicy się mija, ani ty nie jesteś herosem w damskiej postaci. Takie zabawy i mieszaniny zostawmy innym – uciąłem skutecznie dyskusję na nie temat i powróciłem do poprzedniego. – Poszłaś do Oliwii sama, konsekwencji za to w sumie nie poniosłaś, bo nie będziemy liczyli dwóch czy tam trzech klapsów, przy których nawet dziecko by się nie popłakało. Umowę jednak pewną w domu zawarliśmy, tak? – zapytałem, ale odpowiedziało mi milczenie. – Tak czy nie? – dopytywałem.

– Tak.

– Jak brzmiała?

– Że chcesz zawsze wiedzieć, gdzie jestem.

– Dopóki ponownie ci nie zaufam – dopowiedziałem. – Bo wybacz, ale jeśli uzgadniamy wspólnie jedno, a ty robisz swoje zupełnie inaczej niż ustaliliśmy, to ci nie ufam i po prostu się martwię, dlatego chciałem wiedzieć gdzie jesteś. Miałaś tylko pisać SMS-a, typu „wyjechałam z fundacji”, „już jestem w domu”, „idę z dziećmi do parku”. To miały być krótkie, nie zajmujące ci dużo czasu informacje.

– Chciałeś mnie sprawdzać – wywnioskowała.

– Tak – przyznałem. – Raz mnie oszukałaś i cię napadli. Chciałem uniknąć powtórki.

– Dlatego nie poinformowałeś mnie, że... – ucięła, a ja przytaknąłem głową.

– Dlatego – powiedziałem. – Przez jakiś tydzień czy dwa sprawowałabyś się dobrze, to co piszesz pokrywałoby się z czerwonym punkcikiem na mapce i bym odpuścił, zarówno sprawdzanie, jak i ten nakaz informowania.

– To chore – stwierdziła.

– Być może, ale jednak kierowane troską o żonę. Wolałabyś bym zdjął pasek i ci przylał tak byś nie mogła siedzieć, i dzięki temu nie przyszło ci więcej do głowy narażanie się w tak bezmyślny sposób, jeszcze zupełnie bez potrzeby?

– Nie, ale...

– Ale dziś już nie będziesz miała wyboru – przerwałem szybko i stanowczo. Przemieliłem ostatnią kluskę śląską z soczystym sosem i kontynuowałem – dziś nie będę cię pytał o zdanie. Nie dostosowałaś się do moich zaleceń. Byłaś gdzieś i nie napisałaś mi, że tam idziesz, ani że tam jesteś. Nie będę tolerował nieposłuszeństwa, zwłaszcza, gdy tym szkodzisz sama sobie. Byłaś gdzieś, wróciłaś stamtąd posiniaczona, wpadłaś do mojego gabinetu i urządziłaś scenę. To dla mnie wystarczający powód Magda, by ci porządnie wtłuc i by zmienić podejście.

Odłożyła widelec tak, że brzdąknął o talerz, a łzy zaświeciły się w kącikach jej oczu.

– Przesadzasz – oznajmiłem, opierając się wygodnie i splatając ręce na piersi. – Zaczęło się od wyjścia z koleżankami. Ja nie mam nic do tego byś raz kiedyś wyszła, wypiła, potańczyła. Jesteś młoda i masz prawo się bawić, a ja mogę zostać z dziećmi, ale jak umawiamy się na pierwszą, to na pierwszą, a nie wpół do piątej! – uniosłem się. – Nie mam w zwyczaju wracać do tego co było, ale pomyśl może o tym jak się wtedy martwiłem. Ja już obdzwoniłem wszystkie szpitale i wiedziałaś o tym. A niecałe dwa tygodnie później, ty znowu robisz inaczej niż ustaliliśmy. O rzucaniu szklankami nie wspomnę.

– Jedną, tanią i nie do kompletu – wtrąciła.

– Nieważne jaką. Ważne, że trafiłaś we mnie. Ja w ciebie przedmiotami nie rzucam.

– Ty mnie bijesz – zarzuciła.

– Tak, choć słowo karcę brzmi lepiej, to tak, zazwyczaj przyjmuje to formę zbicia pośladków, ale wiedziałaś jak będzie, wiedziałaś przed ślubem i pomimo tego przyjęłaś oświadczyny. To jak żyjemy... jak żyjesz, to konsekwencja twojej decyzji. Tak jak ci obiecywałem, niczego ci nie zabraknie, będziesz miała moją miłość, szacunek i zainteresowanie. Wychowam twoje dzieci jak własne, a ciebie będę nosił na rękach, ale nie będzie mi kobieta po głowie skakała, dlatego, że to ja jestem mężczyzną i panem domu. Tak jak tłumaczyłem przed laty, szefów, prezydentów, królów, bogów, nie może być dwóch, bo jak rodzina jest czteroosobowa i ma czterech szefów, to każdy nie dość, że chcę zarządzać sam sobą, to jeszcze przy tym porządzić innymi. W efekcie hierarchia zostaje zaburzona, respektu brak, a awantury są na porządku dziennym. U nas tak nigdy nie będzie. Możemy sobie dyskutować, walczyć na argumenty, możesz się starać mnie przekonywać do swoich racji, albo nawet nie zawsze się ze mną zgadzać, ale to moje słowo jest ostatnie i czasami nawet, gdy się z czymś nie zgadzasz, to musisz postąpić jak każę, choć raczej staram się unikać takich sytuacji i iść na kompromis, bo małżeństwo nie polega na tym, by czynić kobietę nieszczęśliwą. – Sięgnąłem po kawę, jeszcze ciepłą i opróżniłem kubek do połowy, by zwalczyć suchość w gardle. – Wiele razy ci darowałem, wiele razy okazałem zrozumienie i wiele razy odpuściłem, jedynie ganiąc, bez wyciągania konsekwencji i dziś myślę, że to był błąd, bo ja sam doprowadziłem do takiej sytuacji, byś nie miała oporów i urządziła taki teatrzyk na oczach innych ludzi. Myślę, że gdybym wcześniej nie podarował ci ani razu, gdy mi podpadłaś, to w życiu na takie coś byś się nie odważyła, bo nie czułabyś się bezkarna. Nie byłoby też samotnego pójścia do Oliwii, narażania się także dzisiaj, bo znowu ci się coś stało i ponad wszystko pragnąłbym wiedzieć co takiego, ale widzę, że mi nie powiesz, a siłą z ciebie tego wyciągał nie będę, ale pasem wytłukę ci z głowy kolejne narażania się bez potrzeby. – Wstałem od stołu. – Ja posprzątam ze stołu i pozmywam, a ty w tym czasie idź do sypialni i się przygotuj. I uprzedzam, że dziś będę obojętny na twoje płacze, krzyki i błagania.

Nie czekając na odpowiedź zabrałem się do zakrywania półmisków i chowania ich do lodówki. Magda jeszcze chwilę siedziała przy stole niczym skamieniała po moich słowach, ale w końcu ruszyła się z miejsca. Wiedziała, że nic nie zmieni uporem, a buntowniczą postawą mogła zyskać jedynie tyle, że oberwałaby więcej, dlatego wstała od stołu i skierowała się w stronę przedpokoju, następnie stukot jej szpilek dał mi znać, że przemierza schody i skręca w prawo, czyli do naszej sypialni.